Η ανάλυση των τροτσκιστών του μεσοπολέμου και η πορεία της ιστορίας.

(Μια κριτική ματιά, στο χτες και στο σήμερα, απ' αφορμή το άρθρο του φίλου Θανάση-29, στην επέτειο της δολοφονίας του τροτσκιστή επαναστάτη Παντελή Πουλιόπουλου από τους φασίστες καταχτητές, στο Νεζερό το 1943...)

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Ο Παντελής Πουλιόπουλος είναι ο βασικός θεωρητικός του τροτσκιστικού ρεύματος στην Ελλάδα του μεσοπολέμου.
Η δική του ανάλυση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανάλυση, τη στρατηγική και την τακτική που χάραξε το ΚΚΕ -με την καθοδήγηση της Διεθνούς- στη δεκαετία του 1930, με καταλύτη την ανάγκη να τσακιστεί ο φασισμός (λαϊκό μέτωπο,αντιφασιστικός δημοκρατικός αγώνας κλπ.).

Σε αντίθεση με τον φίλο αρθρογράφο μας Θανάση-29, θεωρώ ότι η στρατηγική και τακτική του ΚΚΕ και όχι των τροτσκιστών, ήταν η κατάλληλη και αποτελεσματική στις τότε συνθήκες, γιατί αυτή δυνάμωσε το λαϊκό κίνημα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις του αθάνατου ΕΑΜικού έπους, μιας αληθινά λαϊκής επανάστασης, ενός νέου '21 που θα γινόταν νίκη και θρίαμβος του λαού μας, αν δεν γινόταν λαθεμένοι άκαιροι συμβιβασμοί την πιο κρίσιμη ώρα, αν με ευλύγιστο τρόπο είχε επιλεγεί το 1944 η αναπροσαρμοσμένη τακτική που ταίριαζε στο νέο συσχετισμό των δυνάμεων.

Θα παρατηρήσω στο φίλο αρθρογράφο ότι ακόμη και αυτή η τόσο λοιδορούμενη σήμερα στρατηγική και τακτική της "επερχόμενης αστικοδημοκρατικής επανάστασης" του ΚΚΕ,του 1934 -35, συμπληρωνόταν εξαρχής με τη διαπίστωση ότι η επανάσταση αυτή στην Ελλάδα, "γρήγορα θα εξελιχθεί σε προλεταριακή-σοσιαλιστική" και ότι, σε κάθε περίπτωση, θα ήταν αστικοδημοκρατική επανάσταση νέου τύπου, που θα την καθοδηγούσε ΌΧΙ Η ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΣΤΙΚΉ ΤΑΞΗ, αλλά η συμμαχία προλεταριάτου -αγροτιάς και που θα έλυνε εξαρχής, υπέρ αυτής της συμμαχίας, το ζήτημα της εξουσίας.(βλ αντίστοιχα τη στρατηγική του Λένιν στη Ρωσική δημοκρατική επανάσταση).

Αυτά συνήθως τα ξεχνάνε οι οπαδοί του τροτσκισμού, αφού έτσι κι αλλιώς η θεωρία τους διαφέρει ριζικά από το Λενινισμό, και βεβαίως πιάνονται από τις δεξιές οπορτουνιστικές στρεβλώσεις εκείνης της επαναστατικής γραμμής, για να κατακεραυνώνουν την ίδια.
Η κατάληξή τους όμως είναι είτε το αδιέξοδο είτε μια ατελέσφορη ή και αντεπαναστατική, σε τελική ανάλυση, πορεία.
Όπως συνέβη σε πολλούς από αυτούς (βλ. Στίνας) στα χρόνια του ένοπλου αντιφασιστικού αγώνα και μετέπειτα.

Τουλάχιστον ο Παντελής Πουλιόπουλος έπεσε για τη λευτεριά και δεν ακολούθησε π.χ. έναν Γιωτόπουλο που συνεχάρη τον Παπάγο και τον Βαν Φλητ για τη νίκη των αμερικάνικων ναπάλμ στο Γράμμο ...
Έτερον εκάτερον λοιπόν και όχι ισοπεδωτικές γενικεύσεις! 

Εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές, με βάση τα αποτελέσματα της Ιστορίας διεθνώς, μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, θεωρούμε ότι η στρατηγική και τακτική αυτή, των αντιφασιστικών -αντιιμπεριαλιστικών δημοκρατικών μετώπων, σε χώρες σαν την Ελλάδα, εκεί όπου εφαρμόστηκε σωστά και ευέλικτα (Βαλκανια - Κίνα - Βιετνάμ) απέδωσε τα μέγιστα. 

Το ίδιο έγινε γενικά με την τακτική του αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, και το ίδιο θα 'χε γίνει και στη Δυτική, αν στα εκεί ΚΚ δεν είχε ήδη επικρατήσει η δεξιά στρέβλωση αυτής της γραμμής, στρέβλωση που οδηγούσε σε συμβιβασμό με την αστική τάξη και κοινοβουλευτικό κρετινισμό.(βλ. γραμμή του Σαλέρνο στο ιταλικό ΚΚ).
Και μάλιστα εκεί όπου το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα ήταν άμεσο και πλήρες μετά την αντιφασιστική νίκη (Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, γιατί όχι και στην Αγγλία, αν το επαναστατικό κίνημα θριάμβευε στην ηπειρωτική Ευρώπη!).

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, ο τροτσκισμός δεν δικαιώθηκε εν τοις πράγμασι και περιθωριοποιήθηκε, ενώ αυτό που τον έχει ξαναβγάλει στον αφρό ήταν η ρεβιζιονιστική προδοσία, μετά το 1956-1961 και τα δραματικά της αποτελέσματα τριάντα χρόνια μετά.

Όσον αφορά λοιπόν τον Παντελή Πουλιόπουλο, σωστό είναι να τιμάμε τη μνήμη του ως αντιφασίστα επαναστάτη και ως μάρτυρα του λαού μας, αλλά όχι να δικαιώνουμε μεταχρονολογημένα τις λανθασμένες πλευρές της θεωρητικής του ανάλυσης και των πρακτικών τους αποτελεσμάτων στο κίνημα.

Στις σημερινές συνθήκες δυστυχώς η νεοτροτσκιστική ρεβιζιονιστική γραμμή που επέβαλε στο επίσημο ΚΚΕ η ηγεσία Παπαρήγα-Κουτσούμπα, και η αναθεώρηση της ιστορίας του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ και της θεωρητικής και ιστορικής του παρακαταθήκης (με τον τετράτομο νέο...Α' τόμο του περίφημου Δοκιμίου"...) ουσιαστικά υιοθετεί όλη την "ανάλυση του Παντελή Πουλιόπουλου" και θάβει την "ανάλυση του Νίκου Ζαχαριάδη", τη στιγμή που υποτίθεται ότι πηγαίνει να αποκαταστήσει τον Ζαχαριάδη, στα λόγια. 
Εντελώς απαράδεκτη τακτική σύγχυσης και αποπροσανατολισμού δηλαδή.

Η ηγεσία Παπαρήγα-Κουτσούμπα, με βάση τα πιστεύω της και τη γραμμή της, λογικά θα έπρεπε να είχε ήδη αποκαταστήσει τον Πουλιόπουλο, αλλά δεν το κάνει για δύο βασικούς λόγους: α) επειδή εκείνος δεν έμεινε μέχρι τέλους, έστω σαν φραξιονιστική "αντιπολίτευση" μέσα στο ΚΚΕ. Στο θέμα αυτό η αποκατάσταση θα σκόνταφτε στη νοοτροπία και γραμμή ότι "ένα είναι το κόμμα, ανεξαρτήτως γραμμής", και β) γιατί αν το έκανε επίσημα, μπορεί μεν να κέρδιζε ως νέο μέλος της ΚΕ της έναν... Γιάννη Μηλιό ή κάποια σημερινά στελέχη του ΣΕΚ, αλλά θα είχε οδηγήσει στη διάλυση της βάσης του επίσημου ΚΚΕ, αφού χιλιάδες μέλη και στελέχη του, που κατά βάθος ακόμη δεν χώνεψαν όλο το νεοτροτσκισμό, (αλλά παρέμειναν στο "ένα είν' το κόμμα", περιμένοντας καλύτερους καιρούς) θα "την είχε κάνει" τροχάδην προς το χώρο των μαρξιστών-λενινιστών, δημιουργώντας ίσως προϋποθέσεις ανασύστασης ενός νέου,μαζικού, ενιαίου ΚΚΕ,που θα αφαιρούσε από τον Περισσό τον τίτλο και το μονοπώλιο επί της ιστορίας μας.
(Μιας Ιστορίας που δεν είναι ζυμάρι για να το πλάθουν ο Μαΐλης, η Μπέλλου, η Παπαρήγα, ο Σκολαρίκος κι ο Όψιμος ανάλογα με τις σκοπιμότητες μιας συγκυρίας. Ούτε κρίνεται το χτες με βάση τη σημερινή κατάσταση. Το αντίθετο συμβαίνει!).

Πάντως αργά ή γρήγορα η σημερινή αντίφαση θα βρει τη λύση της είτε έτσι είτε αλλιώς.
Μακάρι δε, να έρθουν έτσι τα πράγματα που όλοι οι πραγματικοί κομμουνιστές να ξαναβρούν το δρόμο της πλήρους  ενότητας, με το δέοντα σεβασμό στην ιστορία, αλλά και με μια στρατηγική και τακτική τέτοια,που να ανταποκρίνεται στην κατάσταση της Ελλάδας και του κόσμου του 21ου αιώνα. 
Το σήμερα να το δούμε όλοι καθάρια και ψύχραιμα για να κόψουμε αζιμούθιο και να χαράξουμε ρότα. 
Αλλά τα διδάγματα της ιστορίας δεν πρέπει να αλλοιώνονται ούτε και μπορεί να διαστρεβλώνονται από κομμουνιστές. Γιατί το χτες είναι η βάση πάνω στην οποία διαμορφώθηκε το σήμερα, επομένως επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και την πορεία προς το αύριο της αλλαγής του κόσμου.

Νίκος από το Βόλο, 6-6-2020.