ΚΚΕ: Επίσημα Κείμενα, τόμος 7ος, σ. 278-9.
Ηταν σαν σήμερα 25/07/1952 όταν το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, πέφτοντας θύμα προβληματικών πληροφοριών βγάζει απόφαση με την οποία διαγράφει τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα) από μέλος του ΚΚΕ, αποδίδοντας του βαρύτατους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.α)
Οι βασικές κατηγορίες που αποδόθηκαν στον Ν. Πλουμπίδη ήταν οι χειρισμοί του στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1950-1951 και τα «χτυπήματα» που υπέστη ο παράνομος μηχανισμός.
Η κυριότερη όμως κατηγορία ήταν ότι παρέδωσε τον Μπελογιάννη στις Αρχές.
Μάλιστα η απόφαση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι ενώ υπήρχαν υποψίες, εχρησιμοποιείτο ως κύριος εκπρόσωπος του Π.Γ σε κομβικές κομματικές δράσεις, υποστήριζε: «Η Ασφάλεια για να τον διευκολύνει και παράλληλα για να κρατά στα χέρια της κάθε νόμιμη κίνηση, έδινε τη δυνατότητα στον Ν. Πλουμπίδη να βγάζει εφημερίδες κ.ά. Μα αυτό επέτρεπε στο ΚΚΕ να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο βήμα [...] και ακόμη να μπαίνει στα ίχνη της αποκάλυψης του προβοκάτορα».
Η Ασφάλεια αξιοποίησε αμέσως την ανακοίνωση του ΚΚΕ και προσπάθησε να στρέψει τον Πλουμπίδη εναντίον της ηγεσίας του κόμματος για να του αποσπάσει πληροφορίες, χωρίς αποτέλεσμα.
Ο Πλουμπίδης παρέμεινε πιστός στην κομματική πειθαρχία. Θεώρησε ότι η ανακοίνωση της ηγεσίας «ήταν έκφραση των υπαρχόντων ερωτηματικών που γεννήθηκαν στην ΚΕ από γνώμες μου πάνω σε σοβαρά προβλήματα που εγώ καθοδήγησα και από πληροφορίες».
Δικαιολόγησε μάλιστα την ενέργεια υποστηρίζοντας ότι η καταγγελία αποτελούσε κλήση σε επαγρύπνηση. Μάλιστα, όπως φαίνεται σε επιστολές του από τη φυλακή, πίστευε ότι η ηγεσία, αν και έχει κάνει λάθος, στη συνέχεια θα τον αποκαθιστούσε.
Ατός ο ήρωας του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, εκτελείται από το αστικό κράτος πικραμένος αλλά με ήσυχη τη συνείδηση ότι έκανε το χρέος του, και απόλυτα βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα η προσφορά του στους λαϊκούς αγώνες θα αναγνωριζόταν, όπως και έγινε.
Την επόμενη μέρα μετά την δολοφονία του απ' το εκτελεστικό απόσπασμα, οι εφημερίδες της εποχής θα γράψουν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του». Διαβάστε την συνέχεια εδώ.
Αν δεν κάνω λάθος (αν κάνω, διορθώστε με) έχει αποκαλυφθεί εδώ και πολλά χρόνια ότι "εκθέσεις" με υποβολιμαίες και ψεύτικες πληροφορίες κι "αναλύσεις", για δήθεν "ύποπτη και χαφιέδικη" συμπεριφορά του Νίκου Πλουμπίδη, έστελνε προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και στον Νίκο Ζαχαριάδη προσωπικά,το παρανομο κομματικό εκείνο κέντρο στην Αθήνα που καθοδηγούσε ο Σταύρος Κασιμάτης (μετέπειτα μέλος του ΠΓ με το ψευδώνυμο "Λευτέρης Σταθάς" κι ακόμη παραΰστερα ανοιχτός αναθεωρητής του μαρξισμού-λενινισμού,με τους ευρωρεβιζιονιστές).Μέλος αυτής της ομάδας ήταν και η Έλλη Παππά,της οποίας επίσης έχουν δημοσιευτεί παρόμοιες αναφορές της, εναντίον του Νίκου Πλουμπίδη, απευθυνόμενες στον Ν.Ζαχαριάδη προσωπικά. Με βάση αυτές τις αναφορές, σε συνδυασμό βέβαια και με άλλες πολιτικές διαφωνίες, αλλά και το γενικότερο κλίμα καχυποψίας που επικρατούσε το 1952, προφανώς το ΠΓ προχώρησε στη λαθεμένη καταγγελία του εναντίον του Ν.Πλουμπίδη, που αποτελούσε συκοφαντία και αμαύρωση ενός σπουδαίου αγωνιστή με τεράστια συνεισφορά στο ΚΚΕ και στον επαναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Ενός αγωνιστή που -παρόλη αυτή την άδικη ρετσινιά- δεν πρόδωσε ποτέ τις ιδέες του και πέθανε σαν Μάρτυρας για τα ιδανικά του μιας ολόκληρης ζωής. Το θλιβερότατο αυτό περιστατικό, της αποκήρυξης του Ν.Πλουμπίδη,όξυνε ακόμη περισσότερο την εσωκομματική κρίση που ήδη σοβούσε μέσα στο ΚΚΕ μετά το 1949 και την οποία χρησιμοποίησε ως πρόσχημα βάναυσης πραξικοπηματικής επέμβασης στο Κόμμα ο χρουστσιοφικος ρεβιζιονισμός το 1956... Τα γράφω αυτά, γιατί ακόμη και σήμερα, που έχουν αποκαλυφθεί οι "πηγές" παραπληροφόρησης του Π.Γ., ο ρεβιζιονισμός και η αστική διαστρέβλωση της ιστορίας εξακολουθούν να αναθεματίζουν τον Ζαχαριάδη και τους συνεργάτες του στο εξωτερικό σαν μόνους υπεύθυνους για το λάθος, ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο τους συντάκτες των χαλκευμενων συκοφαντικών αναφορών εναντίον του Πλουμπίδη, οι οποίοι, όλως συμπτωματικώς, μετά το 1956 ανήκαν στους ...πλέον φανατικούς επικριτές του Ζαχαριάδη! Ναι, του Ζαχαριάδη που αυτοϊ οι ίδιοι άνθρωποι τον κολάκευαν την ίδια ώρα που τον παραπληροφορούσαν και που τον εξαπατούσαν το 1952, τόσο για την υπόθεση Πλουμπίδη, όσο και για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα και τη στάση προσώπων και ομάδων. Όσοι είπαν τότε τα μεγαλύτερα ψέματα για τον Πλουμπίδη, αυτοί ακριβώς έγιναν και οι πιο αδίστακτοι και φωνακλάδες επικριτές του ...Ζαχαριάδη, για να του φορτώσουν όλη την ευθύνη για το ζήτημα! Και σήμερα ακόμη που μιλάμε, υπάρχουν θρασίμια στο ρεφορμιστικό χώρο που εξακολουθούν να μέμφονται τον Ζαχαριάδη, ακόμη και για τα κατορθώματά εκείνων που τον εξαπατούσαν!!! (Για την κατάσταση που επικρατούσε τότε και τη μυθολογία που αργότερα διαμόρφωσε ο ρεβιζιονισμός,ας ανοίξει, αν θέλει,ο αναγνώστης τη στηλη της Βιβλιοθήκης της ιστοσελίδας ΑΝΤΙΓΕΙΤΟΝΙΕΣ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στις Γειτονιές,κι ας διαβάσει μια παλιότερη εργασία μου, του 2013, γύρω από αυτά τα ζητήματα,σε σύγκριση με τους σχετικούς ισχυρισμούς του Σπύρου Λιναρδάτου,ισχυρισμούς που έγιναν κοινότυποι μύθοι μετά τη μεταπολίτευση. Τίτλος της εργασίας μου αυτής που δημοσιεύεται εκεί: "Όταν η ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος κρίνεται με βάση τα συμφέροντα της αστικής τάξης" Ν.Π.)
ΑπάντησηΔιαγραφή