Με αφορμή το σημερινό κατάπτυστο εξώφυλλο της "ΕφΣυν"

Του Γ.Γ,

Αυτός ο δημοκρατισμός συμπιέζεται πάντα από τα στενά πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και για αυτό μένει πάντα στην ουσία δημοκρατισμός για τη μειοψηφία, μόνο για τις ιδιοκτήτριες τάξεις, μόνο για τους πλούσιους.
Η ελευθερία της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας μένει πάντα πάνω κάτω τέτοια που ήταν και η ελευθερία στις αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες: ελευθερία για τους δουλοκτήτες.
Οι σημερινοί μισθωτοί δούλοι τσακίζονται τόσο από την ανέχεια και την αθλιότητα "που δεν νοιάζονται για την πολιτική", και μέσα στις συνθήκες της συνηθισμένης ειρηνικής εξέλιξης των γεγονότων η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι παραμερισμένη από τη συμμετοχή στην κοινωνική-πολιτική ζωή. ...

Δημοκρατία για τη μηδαμινή μειοψηφία, δημοκρατία για τους πλούσιους, να ποιος είναι ο δημοκρατισμός της κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας...

Λένιν - "Κράτος και Επανάσταση".

Δεν θεωρούμε ότι είναι μια απλή αστοχία το σημερινό πρωτοσέλιδο της "ΕφΣυν". Να μας παρουσιάζει, δηλαδή, όλους τους αστούς πολιτικούς -πώς και παρέλειψε τον Βελόπουλο;- ότι είναι το "τείχος της Δημοκρατίας", "ξεχνώντας" να αναφέρει ακόμα και την λέξη "αστική".
Μια τέτοια επιλογή κάνει τον συντάκτη της Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ Βενιαμίν Φραγκλίνος, να φαντάζει μπροστά στους δημοσιογράφους της εφημερίδας, "σούπερ" επαναστάτης, αφού έγραψε: "Δημοκρατία είναι δυο λύκοι κι ένα πρόβατο που ψηφίζουν για το τι θα φάνε για βραδινό. Ελευθερία είναι ένα καλά οπλισμένο πρόβατο που αμφισβητεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας".

Οπως έγραφε και ο Μάρξ η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ακόμα και η πιο δημοκρατική, δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης, ενώ ένας από τους σημαντικότερους κομμουνιστές διανοούμενους των τελευταίων δεκαετιών στη Γαλλία, ο Ζωρζ Λαμπικά (1930-2009) στο βιβλίο του "Η βία; Ποια βία;", συμπλήρωνε: 

Κατά βάθος οι δημοκρατίες μας είναι δικτατορίες, οι οποίες προκειμένου να μην αποκαλυφθούν, εκθέτουν στις βιτρίνες τους πολιτικονομικές κατακτήσεις που τους ανήκουν μόνο και μόνο γιατί αποσπάστηκαν από αυτές εξ αιτίας της πίεσης που άσκησαν οι αγώνες των εργαζόμενων. 

Οι δημοκρατίες μας είναι ταξικές δικτατορίες οι οποίες σέβονται τις αξίες και τα δικαιώματα που λιβανίζουν μόνο σε συνάρτηση με τις σπάνιες συγκυρίες στις οποίες δεν λειτουργούν σε βάρος τους. 

Για τα υπόλοιπα, τα τρέχοντα, τα καθημερινά, βασιλεύει η επιβολή της δύναμης, το τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα μιας ένωσης κακοποιών.

Επί της ουσίας τώρα και όσο αφορά την απόφαση που αναμένεται για την δίκη της ναζιστικής συμμορίας.
Προφανώς και οι πολιτικοί υπηρέτες των καπιταλιστών δεν έχουν καμιά διάθεση να υψώσουν κανένα τείχος στον φασισμό. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, το έγραφε πολύ χαρακτηριστικά:

"Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι".

Δεν είναι τόσο αστοιχείωτοι οι συντάκτες της "ΕφΣυν" και ειδικά αυτοί που καθορίζουν τα πρωτοσέλιδα τους. Εντελώς συνειδητά έφτιαξαν το σημερινό κατάπτυστο πρωτοσέλιδο. Και εδώ καλό είναι να θυμηθούμε την ρήση του Γερμανού στοχαστή Χορκχάιμερ: «Όποιος δε θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό καλά θα κάνει να σωπαίνει και για το φασισμό».  

Ο φασισμός είναι η αντιδραστική-δικτατορική εκδοχή της αστικής ηγεμονίας και όμως μας έλεγε ο Μπρεχτ: "Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται".

Οχι δηλαδή ότι έχουμε απαίτηση από ένα αστικό έντυπο, σαν την "ΕφΣυν" να μετατραπεί σε επαναστατική εφημερίδα. Πρέπει όμως και σ' αυτό το θέμα να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους. 

Και εν κατακλείδι δεν περιμένουμε φυσικά τους μηχανισμούς κανενός αστικού κράτους να μας απαλλάξει απ' την "πιο επιθετική μορφή του καπιταλισμού". Οπως υπογράμμιζε και ο σ. Κώστας Παπαδάκης:  "Εργο του λαού είναι να πολεμήσει τον φασισμό στον δρόμο, στην κοινωνία, να αντιμετωπίσει τον φασισμό. Ούτε έχω την αυταπάτη ότι μια δικαστικά απόφαση θα λύσει το πρόβλημα του φασισμού πολιτικά. Δεν είναι έργο των δικαστηρίων να επιτρέπουν και να απαγορεύουν ιδεολογίες".