Και το μόνο που άφησε πίσω, δυο κίτρινα παπούτσια ...

Της Τ. Γ

''Υπάρχω λες, κι ύστερα, δεν υπάρχεις", και το μόνο που μένει, ένα ζευγάρι κίτρινα παπούτσια. .. 

Με το χιόνι παγωμένο πάνω τους, όπως πάγωσε και η ζωή του 30χρονου μετανάστη, στον Εβρο... 

Ζωή, που ζωή δεν ήταν, και το δρόμο πήρε του φευγιού ... 

Ζωή, που ζωή δεν πρόλαβε να γίνει σε "τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού" ... 

Και το μόνο που άφησε πίσω, δυο κίτρινα παπούτσια ... Φορτωμένα βάσανα, κακουχίες, πίκρες, πόνο, ξεριζωμό ... Κι ίσως κάποια όνειρα, που όνειρα έμειναν ... 

Γιατί, στον ανάλγητο κόσμο των εξουσιαστών, που τις ζωές των προσφύγων και των μεταναστών διαφεντεύουν, δεν υπάρχει χώρος για όνειρα ... Μόνο εγκλήματα που ατιμώρητα μένουν ...

Υ.Γ: Την φώτο και το κειμενάκι που την συνοδεύει τα οποία αποτέλεσαν το ερέθισμα για την ανάρτηση τα αλιεύσαμε από εδώ.