Οι "δυο Ελλάδες" με την πένα του Δημήτρη Γληνού - Με αφορμή την ματαίωση μιας "βράβευσης"

Εκτός απ' τις δυο Ελλάδες που υπάρχουν, των καπιταλιστών και των λαϊκών στρωμάτων δηλαδή, υπάρχουν και δυο άλλες Ελλάδες. Αυτών που έχουν στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες, ανθρώπινες στην ουσία, και των "κυρ Παντελήδηδων".των "τομαριστών" δηλαδή. 

Εκείνων των υποκειμένων που είναι ξένα από το μεγαλείο το να συμπαραστέκεσαι, να είσαι αλληλέγγυος σε δυστυχισμένους και κυνηγημένους ανθρώπους από τις σφαίρες του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Των "παρτάκηδων".

Κι αυτό το έχουμε δει σε όλες τις στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας. Από την τουρκοκρατία μέχρι την δικτατορία του Μεταξά και από την Κατοχή μέχρι τον εμφύλιο και την Απριλιανή χούντα.

Στην διπλανή φωτογραφία είναι οι δυο Ελλάδες, Η δικιά τους και η δικιά μας. Και πάντα έτσι ήταν ιστορικά. 

Καλύτερα γι' αυτές τις "δυο Ελλάδες" να μας μιλήσει ο  μεγάλος κομμουνιστής παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός μέσα από σtο μνημειώδης έργο του: "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ"

Νομίζουμε ότι η πένα του περιγράφει με μοναδικό τρόπο τις "δυο Ελλάδες" που υπήρχαν τότε και εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα.

Απλώς η Ελλάδα των καπιταλιστών και των "Κυρ Παντελήδων", στην τωρινή εποχή, άλλαξε τα χαρακτηριστικά της προσαρμοζόμενη "τόπο και χρόνο", για να χρησιμοποιήσουμε μια μαρξιστική έκφραση:.

Μας γράφει ο Δ. Γληνός

.... Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώχτες. 

Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη τής προδοσιάς, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένισή του και από τη σκλαβιά του. 

Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρωτήσανε πώς μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: “Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός, που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα τα μάτια του”.

Αντικαταστήστε  στο παραπάνω κείμενο κάποια ονόματα  και προσαρμόστε τον ένοπλο και οικονομικό δοσιλογισμό που υπήρχε τότε με ότι συμβαίνει σήμερα. Δεν είναι δύσκολο για να καταλήξετε στο αρχικό μας συμπέρασμα. Σ' αυτόν τον τόπο που ζούμε πάντα υπήρχαν και υπάρχουν οι δυο Ελλάδες. Το ζητούμενο είναι να το συνειδητοποιήσει πλατιά αυτό η τάξη μας.

Υ.Γ: Σαν στοιχειώδη δημοκρατική αντίδραση από προοδευτικά άτομα και κόμματα θα αναμέναμε να μην παραστούν στην σημερινή φιέστα στο Προεδρικό Μέγαρο για να καταγγείλουν έμπρακτα την προκλητική ανακολουθία της κυβέρνησης να μην βραβεύσει τον διασώστη και να υπακούσει στις προκλητικές ακροδεξιές "εντολές". Δεν έχουμε πολλές ελπίδες όμως  ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο ....