Τι τα θες ρε Κούλη και μας θυμίζεις τις στενές σχέσεις που είχε η οικογένεια σου με τους ναζί κατακτητές;

Προφανώς δεν ασπαζόμαστε την αντίληψη περί "οικογενειακής ευθύνης". Αλλά είναι κάποιες φορές που δεν μπορεί να αποφύγουμε κάποιους συνειρμούς. Και το λέμε αυτό με αφορμή τις σκέψεις που μας δημιουργήθηκαν διαβάζοντας την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο στην οποία ανάμεσα στα άλλα εξομοίωσε τα νεοναζιστικά καθάρματα του Αζόφ  με τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου στην επανάσταση του 1821.

 «Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία, θα δείτε τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο», ήταν οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε. 

Εδώ είναι που λένε, ντράπηκε και η ντροπή. 

Αφού εξισώνει λοιπόν τους ήρωες της επανάστασης του 21 με τους νεοναζί εγκληματίες του Αζόφ θα του κάνουμε κι εμείς ένα "δώρο" παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τα αποµνηµονεύµατά του γιατρού Ιωάννης Παΐζης, ιδρυτή και ηγετικό στέλεχος της πρώτης αντιστασιακής οργάνωσης που συγκροτήθηκε στα Χανιά τον Ιούνιο του 1941 µε την ονομασία «Ανωτάτη Επιτροπή Αγώνος Κρήτης» (ΑΕΑΚ), ο οποίος κατηγορεί ευθέως τους Μητσοτάκηδες για στενές σχέσεις τους µε τους κατακτητές. 

Ενα μικρό απόσπασμα για τον παππού το όνομα του οποίου φέρει σήμερα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και για τον πατέρα του: 

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αμέσως σχεδόν μετά την επικράτησιν των Γερµανών στην Κρήτη, φάνηκε ότι πολύ ευχερώς προσαρµόστηκε µε την δηµιουργηθείσαν νέαν κατάστασιν, και σαν επιβεβαίωσις τούτου εθεωρήθη η πρόσληψις της κόρης του Καίτης, σχεδόν ευθύς αμέσως, στην υπηρεσίαν των Γερµανών ως διερµην έως όπου και παρέμεινεν µέχρι τέλους της αποχωρήσεως των Γερµανών. 

Ο υιός του Κων. Μητσοτάκης, ο και ήδη θεωρούµενος εν δράσει πολιτικός, ήλθε στην Κρήτη, αν καλώς έχω σηµειώσει, τον Οκτώβριον ή Νοέµβριον του 1941 και η δημιουργημένη οικογενειακή ατμόσφαιρα των καλών σχέσεων µε τους Γερμανούς φάνηκε ότι τον βόλευε στην προσαρμογή του µε την νέα κατάστασιν».

Τι τα θες ρε Κούλη και μας δημιουργείς τέτοιες μνήμες;