Λήξη Εμφυλίου πολέμου: Περίεργος θρίαμβος, παράξενη νίκη, για τον "Εθνικό Στρατό"

Του Γ.Γ.

Απ' τα καλύτερα βιβλία - κατά την άποψη μου- που έχουν γραφεί για τον Εμφύλιο πόλεμο είναι αυτό του Γιώργου Μαργαρίτη "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου 1946-1949".

Στις σελίδες του ξεδιπλώνεται η τρίχρονη εποποιία που έγραψαν οι 15-20.000 μαχητές/ες του ΔΣΕ, απέναντι σε δεκαπλάσιες εχθρικές δυνάμεις άρτια εξοπλισμένες από τους Αμερικάνους 

Οι πίνακες που παραθέτονται στο βιβλίο για τον οπλισμό και τον τρόπο εφοδιασμού των δυο πλευρών, το πώς τα αντάρτικα τμήματα αντιμετώπιζαν ένα αντίπαλο που εκτός των άλλων είχε στην διάθεση του αμερικανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα και αεροσκάφη ΣΠΙΤΦΑΪΡ ειδικά διασκευασμένα να σπέρνουν το θάνατο με βόμβες ΝΑΠΑΛ, κάνουν ακόμα πιο λαμπρές τις σελίδες δόξας που έγραψε ο ΔΣΕ.

Και η νίκη που πέτυχε τελικά ο λεγόμενος "Εθνικός Στρατός" ήταν "πύρρεια". Οι λίγες χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ έχοντας απέναντι τους έναν στρατό που «πιθανότατα άγγιζε τους 200.000», αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν συντεταγμένα.
Γράφει ο Γ. Μαργαρίτης: «Η πρόκληση τέτοιας έκτασης απωλειών στους επιτιθέμενους, σε συνδυασμό με την συγκροτημένη υποχώρηση των μονάδων του ΔΣΕ και τον μικρό αριθμό παραδοθέντων υπογραμμίζουν το γεγονός ότι η τελευταία μάχη του ΔΣΕ δεν πιστοποίησε την καταστροφή του. Πιστοποίησε μόνο την αδυναμία συνέχισης του πολέμου με τέτοιο συσχετισμό δυνάμεων».

Μετά το μέλος του εμφυλίου, οι νικητές θεώρησαν ότι παγίωσαν την εξουσία τους; Κάθε άλλο θα λέγαμε.
Αντιγράφουμε από το βιβλίο που αναφέραμε (Οι υπογραμμίσεις δική μας παρέμβαση):

Ηταν μια περίεργη νίκη, ημιτελής θα λέγαμε, παρά την ολοκληρωτική επικράτηση των νικητών στα πεδία των μαχών και τον εξαναγκασμό του αντιπάλου σε υποχώρηση, έξω από τα σύνορα της χώρας.

Το κράτος των νικητών, το καθεστώς που προέκυψε, δεν διακρινόταν ούτε για την άνεση ούτε για των αυτοπεποίθησή του.

Καθεστώς έκτακτης ανάγκης παρέμεινε για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια, στηριζόμενο στην απηνή καταδίωξη πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων, νομική και ουσιαστική, έτοιμο πάντα να καλέσει δυνάμεις καταστολής στις πόλεις, να οργανώσει και να εξαπολύσει πραξικοπήματα, να γεμίσει φυλακές και τόπους εξορίας, να θέσει «υπό θεραπεία» τα τμήματα εκείνα του κοινωνικού ιστού που της φαίνονταν άρρωστα και προβληματικά.
Περίεργος θρίαμβος, παράξενη νίκη.

Μια πρόχειρη τομή στο σύστημα που εφάρμοσαν οι νικητές ως κεντρικό στοιχείο της εξουσίας τους στα μετά τον Εμφύλιο χρόνια προκαλεί ερωτηματικά και απορίες.
Στην ουσία, επρόκειτο για έναν θρίαμβο υπό αίρεση. Δεν αρκούσαν οι τελετές της νίκης, οι γιορτές για το θρίαμβο και οι διακηρύξεις για το επαίσχυντο τέλος τού εχθρού. Σημασία είχε ο ίδιος ο εχθρός να ομολογήσει τη νίκη αυτή, να την αποδεχτεί, να την επιβεβαιώνει δημόσια και κατ' επανάληψη.

Με άλλα λόγια, να υποταχθεί πλήρως τόσο όσον άφορά τα λόγια και τις πράξεις του, όσο και στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή του.

Το καθεστώς των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, των υπεύθυνων δηλώσεων αποκήρυξης του κομμουνισμού και των φακέλων αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε.

Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι οι ήρωες, τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο ΔΣΕ

Στον τριετή εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 δεν νίκησε ο λεγόμενος Εθνικός Στρατός, νίκησαν οι Αμερικανοί. Στρατιωτικά, οργανωτικά, πολιτικά

Στρατιωτικά, γιατί τους πολέμους δεν τους κερδίζουν οι ήρωες αλλά οι καλά εξοπλισμένοι στρατοί.
Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι οι ήρωες τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός που αποτελούνταν από εθελοντές.
 Είναι άλλο να αναλαμβάνεις προσωπικά το ρίσκο του ενδεχόμενου θανάτου σου πηγαίνοντας εθελοντικά σ’ έναν πόλεμο, κι άλλο να σε πετούν στη μάχη θέλεις δεν θέλεις σαν επίστρατο.

Αν και ο Εθνικός Στρατός στηριζόταν σε εθελοντές, είναι ζήτημα αν θα κατάφερνε να μαζέψει κανένα τάγμα. Ούτε οι δοσίλογοι δεν θα πήγαιναν να πολεμήσουν εθελοντικά.  Πόσω μάλλον οι γόνοι των πλουσίων οικογενειών για τις οποίες και γινόταν κατ’ ουσίαν και κατά βάσιν τούτος ο πόλεμος για τη διατήρηση του κοινωνικού στάτους που διαταράχτηκε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου με το ΕΑΜ.

Αν δεν υπήρχε ΕΑΜ για να δημιουργηθεί στο λαό η ελπίδα ενός καλύτερου και δικαιότερου μεταπολεμικού κόσμου, η εξόριστη κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής υπό τον Γ. Παπανδρέου θα ερχόταν φορτωμένη σε εγγλέζικα πλοία και θα «αναλάμβανε καθήκοντα», δηλαδή το καθήκον να υπηρετεί τους ξένους, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Από στρατιωτικής απόψεως, τον ελληνικό εμφύλιο τον κερδίζουν οι Αμερικάνοι, γιατί αυτοί εξοπλίζουν τον Εθνικό στρατό. Αλλωστε έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα νέα του όπλα, που θα χρησιμοποιήσουν μετά, στον πόλεμο της Κορέας, που τους ενδιαφέρει περισσότερο.

Από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη "Ιστορία του νεοεληνικού κράτους"