Με την κατάθλιψη παλεύω περισσότερο από την μισή μου ζωή. Έχω καλές και κακές φάσεις. Στις καλές μου μπορώ, να αναγνωρίσω ότι είμαι ένας έξυπνος, ικανός, αγαπητός και άξιος άνθρωπος όμως τις περιόδους που η κατάθλιψη παίρνει τον έλεγχο αισθάνομαι ότι είμαι παντελώς ανίκανη και ανάξια. Το μυαλό μου «βομβαρδίζεται» με σκέψεις και λόγια που μου επαναλαμβάνουν, πως είμαι άσχημη, ηττημένη και ανάξια να δεχτώ και να προσφέρω αγάπη. Αντικρίζω τον εαυτό και τη ζωή μου ολόκληρη μέσα από έναν διαστρεβλωμένο φακό, όπου τίποτε δεν έχει νόημα. Το σύνολο της ύπαρξής μου βασανίζεται, προκαλώντας δυστυχία όχι σε μένα μόνο αλλά και σε όποιον τυχαίνει, να με γνωρίσει και να έρθει πιο κοντά εκείνη την περίοδο. Δεν είναι λίγες οι περίοδοι, που θεωρούσα, ότι μια ζωή χωρίς την ασθένεια να με καταβάλλει είναι κάτι ουτοπικό, που ποτέ δε θα κατάφερνα, να αγγίξω.
Βαριές καταθλιπτικές περίοδοι με μεγάλη ένταση και διάρκεια συμπτωμάτων. Φαρμακευτικές αγωγές με όχι και τόση μεγάλη επιτυχία. Είχα φτάσει στο σημείο να με εξουθενώνει τόσο η κατάθλιψη που δεν μπορούσα να διατηρήσω το σπίτι μου καθαρό, να κάνω μπάνιο, δεν μπορούσα ούτε να φάω. Για κάποιους ακούγονται τόσο απλές και δεδομένες αυτές οι συνήθειες, όμως όταν έχεις κατάθλιψη ακόμα και το να σηκωθείς από το κρεβάτι φαντάζει άθλος. Αν και είχα φτάσει στο σημείο να υπολειτουργώ τόσο, ώστε να μην μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου δεν ήθελα, να δείξω σε κανέναν, ότι υπέφερα.
Φοβόμουν, ότι θα επιβεβαιωθεί αυτή η ανικανότητα που αισθανόμουν και τέλος φοβόμουν μην στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Δεν ήθελα να καταλάβουν τίποτα οπότε ήμουν όσο πιο ευχάριστη μπορούσα, μέχρι που ήρθε η μέρα που μου ήταν πια αδύνατο, να συνεχίσω, να υποκρίνομαι. Σε όλη αυτή την κατάσταση όμως το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν έχασα το χιούμορ μου. Αποφάσισα ότι θα μαχομαι όσες φορές και αν χρειαστεί. Θα προσπαθήσω να καταλάβω την αιτία και το αιτιατό. Έστω και την τελευταία στιγμή λειτούργησε εκείνο το υγιές κομμάτι μέσα μου που θέλει, να ζήσει, που ξέρει, ότι μπορώ να είμαι λειτουργική, να κάνω όνειρα και να πάψω να αυτομαστιγώνομαι και να αισθάνομαι δια βίου καταδικασμένη.
Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ. Ξέρω όμως ότι μπορεί να υποτροπιάζω. Όπως θα έχετε καταλάβει, όσοι με παρακολουθείτε, από τις συχνές απουσίες μου και από εδώ. Όπως συνέβη και τον περσινό Γενάρη. Μετά το εγκεφαλικό και τον θάνατο του πατέρα μου. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όπως φανταζόμουν. Λόγω της μακρόχρονης ασθένειας του, είχα την ελπίδα ότι ο θάνατος του θα ήταν λυτρωτής και για τον ίδιο και για την βεβαρημένη ψυχική κατάσταση που μου είχε δημιουργήσει. Όχι μόνο αυτό βέβαια. Ήταν και είναι πολλά άλλα. Που έγιναν όγκος.
Αυτό που έχω παρατηρήσει στη δική μου ιστορία αλλά και στις ιστορίες άλλων, είναι ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν, πώς να μιλήσουν για την κατάθλιψη. Ως εκ τούτου, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν στη σιωπή, κρυμμένοι πίσω από τον φόβο πως κανείς δε θα καταλάβει τι είναι αυτό που περνούν. Αν δε μάθουμε να μιλάμε ανοιχτά για την κατάθλιψη, το στίγμα θα παραμείνει, να υφίσταται και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη θεραπεία θα συνεχίσουν να την αποφεύγουν.
Εάν κάποιος που νοιάζεστε έχει κατάθλιψη, δείξτε του το ενδιαφέρον σας, εκφράστε την αγάπη σας και ότι είστε διαθέσιμοι να τον ακούσετε, να τον κατανοήσετε και να τον υποστηρίξετε. Ποτέ μην πιέσετε να συνέλθει. Θα γίνει όταν το νιώσει. Πείτε του πόσο σημαντικός είναι για εσάς, πως τον θέλετε στη ζωή σας. Ζητήστε του, να μείνει στη ζωή και να υποσχεθεί, ότι δεν θα κάνει κακό στον εαυτό του. Μπορεί έτσι να σώσετε μια ζωή. Ζούμε σε μια εξουθενωτική για την ψυχική μας υγεία εποχή. Για όσους έχουν κριτική σκέψη και ενσυναίσθηση μιλάω .
Στερνογραφο: Για να είναι κανείς ευτυχισμένος σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να φροντίσει να παραλύσουν κάποιες πλευρές της ψυχής του. Αυτό. Και να αγαπά και να αγαπιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου