"Με αδειάσανε στο κρατητήριο του τμήματος που ήταν ένα πρώην καταφύγιο πολυκατοικίας στην οδό Αμερικής. Τι σύμπτωση! Στην οδό της πέραν του Ατλαντικού μεγάλης Δημοκρατίας που κι αυτή αγωνίζεται για τις Ελευθερίες του ελεύθερου κόσμου.
Θεέ μου. Την πιπιλάνε τόσα στόματα την καημενούλα την ελευθερία, που σούρχετε για να μην ξεράσεις, να φωνάξεις: Σταματήστε, φτάνει προτιμώ να είμαι σκλάβος".
Μ' αυτό τον τρόπο περιγράφει -στο βιβλίο του "25 χρόνια θέατρο", ο Μίμης Φωτόπουλος- την σύλληψη του από Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, μετά από προδοσία ενός ταξιθέτη, (από "το πασίγνωστο τομάρι του θεάτρου, Αποστόλη", όπως γράφει ο ίδιος), την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1945, για να βρεθεί δεσμώτης στα «σύρματα της Ελ Ντάμπα», στην Αίγυπτο.
Για την αγωνιστική και καλλιτεχνική πορεία αυτού του μεγάλου ανθρώπου, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα, το 1986, σε ηλικία 73 χρονών, αναφερόμαστε αναλυτικά στην παραπομπή που παραθέτουμε.
Κάναμε την εισαγωγή της ανάρτησής μας από απόσπασμα βιβλίου του Μ. Φωτόπουλου, για να αναφερθούμε έστω και τηλεγραφικά, σε μια "μαύρη" σελίδα -ξεχασμένη σχεδόν απ' τους πάντες- που γράφτηκε μετά την απελευθέρωση της χώρας μας απ' την Γερμανική κατοχή και με αφορμή την έναρξη των "Δεκεμβριανών" του 1944.
Αναφερόμαστε στις "προληπτικές συλλήψεις" της εποχής.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, έχοντας ήδη ενσωματώσει στους κόλπους τους ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των κατακτητών, σε συνεργασία πάντα με τις στρατιωτικές δυνάμεις των Εγγλέζων που βρισκόταν στην χώρα μας, εξαπολύουν μπαράζ συλλήψεων όσων θεωρούσαν εν "δυνάμει επικίνδυνους αριστερούς".
Χωρίς να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο ή κατηγορητήριο σε βάρος τους, συλλαμβάνονται συνολικά 7.672 άτομα κάθε ηλικίας, και φύλου.
Με μυστικές αποστολές από το Φάληρο τους φορτώνουν σε Εγγλέζικα πλοία:
«Μας βάλανε στα έγκατα του καραβιού και μας κλείσανε πίσω από καγκελωτές σιδερένιες πόρτες, με σκοπούς μπροστά να μας φυλάνε. Για που τραβάγαμε; Σίγουρα πάντως όχι για την Αίγινα», περιγράφει ο Μ. Φωτόπουλος.
Η κατάληξη τους ήταν να βρεθούν στη Βόρεια Αφρική σε ένα απάνθρωπο καθεστώς εξορίας στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, 150 χιλιόμετρα μακριά από την Αλεξάνδρεια.
Ανάμεσα σ' αυτούς τους εξόριστους -που για τους συγγενείς τους θεωρούταν αγνοούμενοι- εκτός απ' τον Μίμη Φωτόπουλο, βρισκόταν και πολλοί γνωστοί αριστεροί. Δημήτρης Χριστοδούλου, Βαγγέλης Γκούφας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Μαρίνης, Σπύρος Μελετζής, Μπάμπης Μπακάλης (εκεί έγραψε ο συνθέτης τους στίχους του πασίγνωστου ρεμπέτικου «Κάποια μάνα αναστενάζει») και πολλοί άλλοι.
Οι συνθήκες εγκλεισμού τους τραγικές. Τους στοίβαξαν σε κάτι σκηνές σε ένα στρατόπεδο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα. Υποδομή καμιά.
Το φαγητό που τους έδιναν ελάχιστο, που το έτρωγαν μαζί με κόκκους άμμου απ' τις συχνές αμμοθύελλες της ερήμου.
Η ψώρα, και η φυματίωση θέριζαν. Η αφόρητη ζέστη το πρωί και η παγωνιά το βράδυ, οι συχνές δηλητηριάσεις των αιχμαλώτων λόγο διατροφής, οι ποινές που τους επιβάλλονται για ασήμαντες αφορμές από την Βρετανική διοίκηση του στρατοπέδου και η καθημερινή πείνα που βίωναν, ήταν μια προσφορά της Ελληνικής κυβέρνησης που προέκυψε μετά την Γερμανική κατοχή και των συμμάχων της Αγγλων, στο τμήμα του ελληνικού λαού που θεωρούσαν εχθρό του, και το κράτησαν αιχμάλωτο στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα.
Και επειδή αυτή η ανάρτηση έγινε με αφορμή του ότι σαν σήμερα το 1986 πέθανε ο Μίμης Φωτόπουλος διαβάστε: Μίμης Φωτόπουλος: Υπηρέτησε το όνειρο ενός δικαιότερου κόσμου. Πέθανε σαν σήμερα το 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου