Τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, στην Αμερική τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλισμού αντιπροσώπευαν επάξια οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου», (Industrial Workers of the World (IWW).
Γράφει ο Λούις Άνταμς σχετικά με την ίδρυση της οργάνωσης αυτής:
Τον Ιούνη του 1906, 186 αντιπρόσωποι από 34 εργατικές οργανώσεις, μικρές και μεγάλες, συγκεντρώθηκαν στο Σικάγο, όπου αφού απέδωσαν μαζικά φόρο τιμής στους τάφους των αναρχικών του Χέιμαρκετ, διαμόρφωσαν ένα καταστατικό όπου δήλωναν ότι οι εργάτες και οι εργοδότες «δεν έχουν τίποτα κοινό» … και ότι «δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη όσο η πείνα και η ανάγκη χτυπάνε εκατομμύρια εργαζομένων και οι λίγοι που αποτελούν την καπιταλιστική τάξη έχουν όλα τα αγαθά της ζωής».
Η πρότασή τους ήταν απλά η απαλλοτρίωση των βιομηχανιών. Όλοι οι εργάτες θα γίνονταν δεκτοί ως μέλη του συνδικάτου, ανεξάρτητα από «τη φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα, το φύλο, τις προηγούμενες συνθήκες εργασίας».
Ένα μεγάλο συνδικάτο, που θα οργάνωνε όλους τους εργάτες και θα ανέτρεπε τον καπιταλισμό. Ένα συνδικάτο που θα διατηρούσε τα επίπεδα της παραγωγής σε υψηλότατο επίπεδο κατά την επανάσταση και μετά από αυτήν. Αυτοί ήταν οι στόχοι των IWW.
H IWW ως συνδικαλιστική οργάνωση δεν έμοιαζε με καμιά προηγούμενη. Ανειδίκευτοι και περιπλανώμενοι εργάτες, έγχρωμοι, μετανάστες από κάθε γωνιά της γης, μαχητικοί και ασυμβίβαστοι ακτιβιστές έγιναν πολύ γρήγορα μέλη της.
Σιδηροδρομικοί, οικοδόμοι, ξυλοκόποι, μεταλλωρύχοι της μαύρης λίστας των εργοδοτών, γελαδάρηδες, άνεργοι ναυτικοί, λιμενεργάτες, ήταν τα επαγγέλματα στα οποία απέκτησε μεγάλη βάση η IWW.
Γρήγορα επικράτησε να λέγονται Wobblies, αφού οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλούσαν καλά τα αγγλικά και αδυνατούσαν να προφέρουν σωστά το όνομα της οργάνωσής τους.
Ο αριθμός των Γουόμπλις, δεν ξεπέρασε ποτέ τα εξήντα χιλιάδες μέλη, αλλά επηρέαζαν εκατομμύρια εργάτες, γιατί με τη συνεχή κίνησή τους σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, έπαιρναν μέρος σε όλες σχεδόν τις απεργίες.
Το πολιτικό πρόγραμμα των Γουόμπλις ήταν απλό και ξεκάθαρο. «Η εργατική τάξη θα πρέπει να έχει στα χέρια της τις βιομηχανίες». Δεν υπάρχει λόγος να υπογράφουν οι εργάτες γενικές συλλογικές συμβάσεις με την εργοδοσία, η δύναμη της εργατικής τάξης είναι τόσο μεγάλη που είναι σε θέση να εξαναγκάσει τους εργοδότες σε υποχωρήσεις, τόσο στους μισθούς όσο και στις ώρες εργασίας.
Ο Τζο Χιλ
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Γουόμπλις ήταν η αγάπη τους για τα τραγούδια, τα παραμύθια και τις όμορφες μελαγχολικές ιστορίες για τους σκληρούς αγώνες της τάξης τους. Στην διάρκεια των ατερμόνων εργατικών αγώνων τους άρεσε να κάθονται γύρω από τη φωτιά, δίπλα σε ντεπόζιτα, σε βαγόνια τραίνων, στην έρημο και να τραγουδούν. Έφτιαχναν διαρκώς τραγούδια πάνω σε παλιά μοτίβα, κυρίως σε ρυθμούς παλιών ύμνων.
Είχαν και έναν διακεκριμένο ποιητή και τραγουδοποιό που τον λάτρευαν. Τον έλεγαν Τζο Χιλ (Joe Hill).
Ο Τζο Χιλ, γεννήθηκε το 1879 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Σουηδίας. Το πλήρες όνομά του ήταν στα σουηδικά Emmanuel Hägglund. Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία που πήγε στην Αμερική. Πάντως φαίνεται να ήταν από τα πρώτα μέλη των Γουόμπλις και μάλιστα να ανήκε στα πιο μαχητικά και δραστήρια τμήματα της οργάνωσης.
Διαρκώς περιόδευε από Πολιτεία σε Πολιτεία, βοηθώντας στην οργάνωση των απεργιακών αγώνων. Η ποίηση, αλλά και η σύνθεση τραγουδιών που ενέπνεαν τους εργάτες στην πάλη τους ήταν μια άλλη αγαπημένη ενασχόλησή του, αυτή που τελικά τον έκανε γνωστό και αγαπητό.
Στις 10 Ιανουαρίου του 1914, στην πρωτεύουσα της Γιούτα, το Salt Lake City, μέσα σε ένα χασάπικο-παντοπωλείο, ένα διπλό έγκλημα συμβαίνει. Θύματα, ο ιδιοκτήτης John Morisson και ο γιος του Arling. Δράστες δύο άγνωστοι, που είχαν καλύψει τα πρόσωπά τους με κόκκινα μαντήλια και όργανο των δολοφονιών ένα πιστόλι.
Παλιός αστυνομικός ο John Morisson είχε σίγουρα πολλούς μα πολλούς εχθρούς στην περιοχή. Το γεγονός ότι δεν αρπάχτηκαν χρήματα από το μαγαζί, έκανε ολοκάθαρο σε όλους ότι επρόκειτο για έγκλημα εκδίκησης.
Το ίδιο απόγευμα, ο Τζο Χιλ που βρισκόταν στην πόλη προκειμένου να βοηθήσει στην οργάνωση μιας απεργίας, επισκέφτηκε τον τοπικό γιατρό φέροντας ένα τραύμα από εξοστρακισμό σφαίρας. Ο γιατρός αφού περιποιήθηκε το τραύμα, κατάγγειλε στις αρχές το περιστατικό, συν το γεγονός ότι ο Χιλ οπλοφορούσε.
Οι έρευνες, στράφηκαν εναντίον του, Στο σπίτι που έμενε βρέθηκε ένα κόκκινο μαντήλι, αλλά κανένα όμως όπλο. Κάποιοι μάρτυρες, ανάμεσά τους και η μικρή κόρη του παντοπώλη, ανάφεραν ότι ένας από τους δράστες έμοιαζε στον Χιλ, τόσο στο ύψος, όσο και στα χαρακτηριστικά του μετώπου.
Η αφορμή είχε δοθεί. Ο Τζο, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τον διπλό φόνο κάποιων ανθρώπων που μάλλον δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του από το δικαστήριο της Γιούτα.
Πολλοί άνθρωποι εκείνο το βράδυ είχαν ζητήσει ιατρική βοήθεια για τραύματα από όπλο στη Salt Lake City. Επίσης, πολλοί μα πολλοί άντρες οπλοφορούσαν νόμιμα. Οι επικλήσεις στη λογική που έκαναν οι συνήγοροι του Χιλ στην δίκη του, δεν έφτασαν.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον συνδικαλιστή σε θάνατο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η υπόθεση ήταν εντελώς εξοργιστική για τους συνδικαλισμένους εργάτες, ακόμα και για τους ρεφορμιστές της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας (AFL).
Ο Τζο καταδικάστηκε όχι για τους φόνους, αλλά επειδή ήταν ο ποιητής της εργατικής τάξης, ο εργάτης που εξέφραζε με τα τραγούδια του τις ανάγκες της τάξης του.
Η φήμη ότι ο Χιλ βρισκόταν στο κρεβάτι με μια κυρία της καλής κοινωνίας της πόλης την ώρα της δολοφονίας, γεγονός που του έδινε ακλόνητο άλλοθι, καθώς και η αντρίκια στάση του στην ανάκριση προκειμένου να μην την εκθέσει, τον έκαναν ακόμα πιο ηρωικό και σπουδαίο στο μυαλό των πάντα συναισθηματικών Γουόμπλις.
Μην κλαίτε για μένα. Οργανωθείτε !
Στην πρώτη φάση του εγκλεισμού του στις φυλακές, ο Χιλ υποστηριζόταν μονάχα από την εργατική τάξη. Στη συνέχεια όμως η υπόθεσή του άγγιξε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. Διαμαρτυρήθηκαν η ίδια η κυβέρνηση και ο Βασιλιάς της Σουηδίας, εκατοντάδες εργατικές οργανώσεις ανά τον κόσμο, νομικές ενώσεις.
30.000 Αυστραλοί εργάτες σε μια μαζική συγκέντρωση στο Σίδνευ απαίτησαν με ψήφισμά τους να απελευθερωθεί ο ποιητής.
Στο τέλος και ο ίδιος ο Πρόεδρος Ουίλσον έκανε έκκληση στο δικαστήριο της Γιούτα να κάνει αποδεκτή την έφεση και να επαναληφθεί η δίκη.
Μάταια όλα αυτά.
Ο Τζο Χιλ, ο αγαπημένος ποιητής της αμερικανικής εργατικής τάξης, θα βρει τον θάνατο από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στις 19 Νοέμβρη του 1915. Στο προαύλιο των φυλακών της Γιούτα.
Τα τελευταία του λόγια ήταν :
Μην κλαίτε για μένα. Οργανωθείτε !
Το πτώμα του ποιητή, αγκιτάτορα και οργανωτή, μεταφέρθηκε στο Σικάγο, όπου στην κηδεία του παρευρέθηκαν πάνω από 30.000 εργάτες. Με βροντερή φωνή τραγουδούσαν το τραγούδι τους, "Δώστε τα χέρια".
Γιατί διασπάτε τον αγώνα με χωριστές συμφωνίες
και τ' αφεντικά σάς κοροϊδεύουν με τις ιερές διαδικασίες;
Γιατί δουλεύετε όταν οι άλλοι μάχονται τον εχθρό;
Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, αυτό είναι γνωστό.
Δώστε τα χέρια! Δώστε τα χέρια! Έτσι θα έρθει η νίκη.
Να μείνουν μ' άδεια χέρια του κεφαλαίου οι λύκοι.
Εμποδίστε απεργοσπάστες, μπράβους κι όλη τη συμμορία.
Όλοι για ένα Μεγάλο Συνδικάτο, για μια Μεγάλη Απεργία.
Τζο Χιλ, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ.
Ένα όμορφο και συγκινητικό τραγούδι για τον Τζο Χιλ, που έγραψαν στην δεκαετία του 1930 ο Ερλ Ρόμπινσον και ο Άλφρεντ Χέιζ, με τίτλο "Τζο Χιλ". Τραγουδήθηκε από χιλιάδες εργάτες, ειδικά στην διάρκεια της μεγάλης εκστρατείας της CIO, της μεγαλύτερης εργατικής συνδικαλιστικής ένωσης των ΗΠΑ εκείνη την εποχή.
Κάποιοι από τους στίχους στα ελληνικά:
Ονειρεύτηκα τον Τζο Χιλ το βράδυ αυτό,
ζωντανό όπως εσύ κι εγώ
Λέω: "Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός"
"Ποτέ δεν πέθανα μου λέει αυτός".
"Ο Τζο Χιλ δεν είναι νεκρός.
Ο Τζο Χιλ δεν χάθηκε.
Όπου εργάτης απεργός
στο πλευρό του θα μάχεται"..
«Τζο Χιλ, δολοφονημένος από τους καπιταλιστές, 19 Νοεμβρίου 1915»
Ενδιαφέρουσα είναι και η υπόθεση με την περιπέτεια της στάχτης του νεκρού του Τζο Χιλ.
Από το επετειακό άρθρο του Ντικ Μάιστερ:
Οι στάχτες του χωρίστηκαν σε μικρές ποσότητες που στάλθηκαν στα παραρτήματα της IWW σε κάθε Πολιτεία, εκτός της Γιούτα, για να σκορπιστούν στον αέρα. Ο Χιλ, με το κλασικό μακάβριο χιούμορ του, είχε δηλώσει ότι «δεν θέλω να πιαστώ νεκρός στη Γιούτα».
Ακόμη και νεκρός ο Χιλ δεν ήταν ασφαλής από την κυβέρνηση. Ένα δέμα με τις στάχτες του μέσα, που στάλθηκε καθυστερημένα σ' έναν οργανωτή της ΙWW το 1917 για να το διασκορπίσει στο Σικάγο, κατασχέθηκε από τους ταχυδρομικούς επιθεωρητές.
Αυτοί ενήργησαν κατ' αυτόν τον τρόπο, εφαρμόζοντας τη νομοθεσία περί κατασκοπείας (η οποία θεσπίστηκε μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄Π.Π. εκείνη τη χρονιά), που καθιστούσε παράνομη την ταχυδρόμηση οποιουδήποτε υλικού υποστήριζε «την προσβολή, την εξέγερση ή τη βίαιη αντίσταση σε οποιονδήποτε νόμο των ΗΠΑ».
Ο φάκελος, ο οποίος περιείχε μια χούφτα στάχτη του Χιλ, στάλθηκε στα Αρχεία του κράτους στην Ουάσιγκτον. Παρέμεινε εκεί κρυμμένος μέχρι το 1988 που ανακαλύφθηκε. Επιστράφηκε στο Σικάγο, στους ανθρώπους που προεδρεύουν στα υπολείμματα της ΙWW, η οποία έχει συρρικνωθεί σε λίγες εκατοντάδες μέλη.
Προφανώς η Ταχυδρομική Υπηρεσία είχε διαφωνήσει με τη λεζάντα της φωτογραφίας του Χιλ στο μπροστινό μέρος του φακέλου, που έγραφε:
«Τζο Χιλ, δολοφονημένος από τους καπιταλιστές, 19 Νοεμβρίου 1915».
Δολοφονήθηκε βέβαια από τους καπιταλιστές, αλλά και από την πανίσχυρη στη Γιούτα Εκκλησία των Μορμόνων, που έβλεπε τον Χιλ ως απειλή για την πίστη στον Θεό, στον Ιησού Χριστό και στον ... Τζόζεφ Σμιθ !!!
Work all day
Live on hay
When you die
Pie in the sky
δηλαδή,
Δουλεύεις όλη μέρα,
Και τρέφεσαι μ' αέρα.
Να δεις όταν πεθάνεις,
Τι μάσες που θα κάνεις
Joe Hill
Πηγή: karhergr -phorum.gr
Διαβάστε ακόμα: «Μη θρηνείτε, οργανωθείτε»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου