«Πριν από μερικά χρόνια, δεν έχει σημασία πόσα, άρχισα να ψαρεύω. Πλέον ψαρεύω εδώ και πολύ καιρό και, όπως φαντάζεστε, έχω να πω κάμποσες ιστορίες. Αυτό εξάλλου δεν κάνουν οι ψαράδες; Διηγούνται ιστορίες. Κάποιες τις έζησα ο ίδιος, κάποιες τις άκουσα από το στόμα άλλων […] Υπάρχει όμως και μια ιστορία… Βασικά, είναι εντελώς φρικτή· τόσο υπερβολική, που σχεδόν δεν μπορεί να ειπωθεί».
Στην εκπνοή του 20ού αιώνα, στα βόρεια της Νέας Υόρκης, ο Έιμπ μόλις έχει χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο λίγο καιρό μετά τον γάμο τους. Παίρνει άδεια από τη δουλειά του και προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος του μέσω της απομόνωσης και του ψαρέματος. Λίγο μετά, ένας συνάδελφός του ο Νταν χάνει σε δυστύχημα την οικογένειά του. Οι δύο άντρες αρχίζουν να πηγαίνουν μαζί για ψάρεμα μέχρι που καταλήγουν στο Ρέμα του Ολλανδού, μια περιοχή στην οποία έχουν καταγραφεί μυστήρια φαινόμενα, κατά καιρούς έχουν χαθεί ψαράδες και για την οποία οι κάτοικοι των γύρω περιοχών αποφεύγουν να μιλούν. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι τα όρια ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών είναι πιο ρευστά απ’ όσο πίστευαν, καθώς οι βεβαιότητες για τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο θα καταρρίπτονται μία προς μία.
Ήδη από την πρώτη αράδα ο Λάνγκαν δημιουργεί μια μικρή συνωμοσία με τον αναγνώστη. Η αρχική φράση «Μην με φωνάζετε Έιμπραμ» παραπέμπει στο «Λέγε με Ισμαήλ» του «Μόμπι Ντικ». Και είναι αρκετές οι συνδέσεις με το έργο του Μέλβιλ, όπως και του Λάβκραφτ, του Στίβεν Κινγκ, αλλά και με τον βιβλικό Λεβιάθαν και όλους τους συμβολισμούς που φέρει το γιγάντιο θαλάσσιο ερπετό της Παλαιάς Διαθήκης. Ο «Ψαράς» είναι μια σκοτεινή λεπτοδουλεμένη ταπισερί πάνω στην απώλεια, την επιθυμία για αιώνια ζωή, τη μοναξιά και τη φιλία. Μια σπουδή για όσα κρύβονται στα σκοτεινά νερά, όπου καταλήγουν όσοι έχουν την τόλμη ή ίσως το θράσος να αψηφήσουν τα φίλτρα του πολιτισμού.
Πηγή: Εμυ Ντούρου - Documento
Β.Κ: Πρέπει να κάνουμε περιστασιακά κάποιες αναρτήσεις για να προλάβουμε να σώσουμε όσα ιστορικά άρθρα δεν μας έχει ρίξει η blogspot. Να μεταφέρουμε δηλαδή στην ιστοσελίδα μας, κείμενα ιστορικού και θεωρητικού περιεχομένου, πριν μας τα εξαφανίσουν κι αυτά.
Γιατί πρέπει να συνεχίσετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια χρόνια έγραφα στο «Βαθύ Κόκκινο» γιατί δεν ήταν ένα site όπως τα άλλα. Το να φτιάξεις ένα blog είναι πανεύκολο. Το να πεις την αλήθεια είναι το δύσκολο. Ακόμα δυσκολότερο είναι να πεις την αλήθεια σε πολλούς. Το «Βαθύ Κόκκινο» κατάφερε να αποκαλύψει αλήθειες σε πάρα πολύ κόσμο. Φυσικά έγινε στόχος του παρακράτους.
Κάθε άρθρο, κάθε λέξη, εκφράζει τα συναισθήματα των αρθρογράφων κι όχι τις απόψεις κάποιου αφεντικού. Είμαστε ειλικρινείς, γράφαμε την πραγματικότητα, κι όχι μια αντανάκλαση επιθυμιών των λίγων, γιατί δεν εξαρτόμαστε από κανένα. Εκείνο που μας οδηγεί είναι η επιθυμία να πούμε τι πραγματικά συμβαίνει και να αγωνιστούμε για μια καλύτερη, δικαιότερη κοινωνία Ισότητας και Ελευθερίας.
Εκείνο που κέρδισα περισσότερο διαβάζοντας τα άρθρα των συντρόφων, ήταν ο διαφορετικός, πολύ καλύτερος τρόπος σκέψης που αναπτύχτηκε σταδιακά. Σε σύγκριση με την εποχή που άρχισα να γράφω, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έγινα πολύ σοφότερος όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων, αλλά και στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας.
Ανακάλυψα πράγματα που δεν ήξερα, που δε μας έμαθαν ποτέ, που μας έκρυβαν. Κυρίως άρχισα να σκέφτομαι, όχι όπως μας επιβάλλουν οι καταπιεστές, αλλά ως ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς κανένα περιορισμό. Γι αυτό το λόγο το «Βαθύ Κόκκινο» είναι μια από τις πιο επικίνδυνες φωνές για τους δικτάτορες. Γι αυτό το λόγο πρέπει να συνεχίσει.
Το «Βαθύ Κόκκινο» είναι για μένα ιερό. Είναι μια όαση ενημέρωσης σε μια έρημο ψεμάτων. Είμαστε αληθινοί, είμαστε τολμηροί. Είναι δεδομένο πως ενοχλούμε πολύ κάθε λογίς καθάρματα. Είναι σίγουρο πως θα συνεχίσουν να μας πολεμούν, αλλά το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς. Θα τους πολεμήσουμε με τη γνώση, την αλήθεια, το θάρρος.
Όλα αυτά τα χρόνια το «Βαθύ Κόκκινο» πέτυχε να κάνει πολλούς να σκεφτούν. Πέτυχε να αποκαλύψει πράγματα που άλλοι έκρυβαν «κάτω από το μαξιλάρι τους». Δώσαμε και δίνουμε το παρόν στις μάχες που έδωσαν εργαζόμενοι. Βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε.
Το site αυτό είναι θησαυρός. Γραφτήκαν διαχρονικά άρθρα, αλήθειες που θα μείνουν. Είναι πηγή γνώσης για τους μεταγενέστερους. Είναι ακόμα μια απολογία του θλιβερού παρόντος. Δεν σκύψαμε το κεφάλι, προσπαθήσαμε, είπαμε την αλήθεια.
Γιατί όπως αναρωτιόμαστε σήμερα «πως ήταν δυνατό να πιστεύουν βλακείες στο Μεσαίωνα» ή «πως ήταν δυνατό να δεχτούν 7 χρόνια χούντας», έτσι στο μέλλον θα κατηγορηθούμε πως ήταν δυνατό να ανεχόμαστε όλα αυτά τα εξωφρενικά που γίνονται σήμερα.
Εμείς δεν τα ανεχόμαστε. Δώσαμε μάχες. Είμαστε όπως εκείνη η μικρή μερίδα Γερμανών που αντιτάχτηκαν στο Χίτλερ, όταν είχε την απόλυτη εξουσία. Τελικά αυτοί ήταν οι νικητές. Έτσι κι εμείς θα νικήσουμε, θα θριαμβέψουμε ό,τι κι αν κάνουν οι διεφθαρμένοι φασίστες.
Μη σταματάτε τώρα σύντροφοι. mitsos175