Για τη Διεθνή Κατάσταση
Οι θεμελιώδεις αντιφάσεις της εποχής οξύνονται
Η Διεθνής οικονομική κρίση σε μερικές χώρες, ιδιαίτερα της Δυτικής Ευρώπης, και η οικονομική παρακμή άλλων αποτελεί τη καθαρότερη ένδειξη ότι οι θεμελιώδεις αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού οξύνονται: μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μεταξύ ιμπεριαλισμού και καταπιεζόμενων λαών και μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλίων. Είναι μια κυκλική κρίση υπερπαραγωγής που ξετυλίγεται επιπλέον με την επιδείνωση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού που άρχισε έναν αιώνα πριν.
Επίσης οξύνεται και η ιδεολογική, πολιτική πάλη μεταξύ των προλετάριων επαναστατών που παλεύουν για τον σοσιαλισμό και της αντίδρασης, του νεοφιλευθερισμού και του οπορτουνισμού που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Οι ιμπεριαλιστικές χώρες βρίσκονται στην κορυφή της οικονομική ύφεσης, με πρώτες τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες έχουν μηδενική βιομηχανική ανάπτυξη. Η οικονομία της Ιαπωνίας παρουσιάζει συνεχώς προβλήματα. Αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν ύφεση που είναι ιδιαίτερα αισθητή στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία και απειλεί την Γαλλία, το Βέλγιο και άλλες.
Οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι λένε ότι η επιστροφή των χωρών αυτών στα επίπεδα πριν του 2008 και στην οικονομική ανάκαμψη θα διαρκέσει πολλά χρόνια.
Οι οικονομίες που θεωρούνται οι ατμομηχανές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας, βρίσκονται σε φάση οικονομικής επιβράδυνσης. Η κατάσταση είναι περισσότερο σοβαρή στη Βραζιλία που βρίσκεται σε σταθερή ύφεση.
Οι εξαρτημένες χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας υποφέρουν λιγότερο απ' τον αντίκτυπο της κρίσης λόγω των υψηλών τιμών στις πρώτες ύλες, στις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και στα αγροτικά προϊόντα και παρουσιάζουν μια στρεβλή ανάπτυξη.
Οι μονοπωλιακές ομάδες, οι ιμπεριαλιστικές χώρες, οι κατά τόπους αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στις εργαζόμενες μάζες, τους λαούς και τη νεολαία.
Σ’ όλες τις χώρες του κόσμου βλέπουμε την εντατική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Στην Ευρώπη, γίνονται μαζικές απολύσεις, εκβιαστικές μειώσεις μισθών κλπ, και υπάρχει μια αυξημένη εργασιακή ανασφάλεια και ευελιξία (που τους δίνονται διάφορα ονόματα) για χάρη του μέγιστου μονοπωλιακού κέρδους.
Οι μετανάστες σ’ όλο τον κόσμο είναι κι αυτοί θύματα αυτής της πολιτικής και επιπλέον αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ξενοφοβία και ρατσισμό. Παρουσιάζονται ως εχθροί των ντόπιων εργατών που τους κατηγορούν για την αυξανόμενη ανεργία ενώ αποτελούν φθηνή εργατική δύναμη που χρησιμοποιείται απ' τους καπιταλιστές για μεγαλύτερη συσσώρευση.
Στην ύπαιθρο, οι συνθήκες ζωής και εργασίας χειροτερεύουν εξαιτίας της πολιτικής των τιμών, των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου που ευνοούν τα αγροτικά μονοπώλια που αναπτύσσονται χέρι-χέρι με την αυξανόμενη μονοπώληση της γης, της αγροτικής παραγωγής και της εμπορευματοποίησης που βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση των εργατών γης και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση που επιβάλλεται στις περισσότερες χώρες.
Η νεολαία αντιμετωπίζει τον περιορισμό της δημόσιας εκπαίδευσης και την μετατροπή των σχολείων σε φυτώρια φθηνής εργατικής δύναμης στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Τεράστιες μάζες νέων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και αποφοίτων πανεπιστημίου, προστίθενται στα εκατομμύρια των ανέργων.
Ενώ τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά και βιομηχανικά μονοπώλια εξακολουθούν να τροφοδοτούνται με δημόσιους πόρους, τα χρήματα που προορίζονται για δημόσια υγεία, εκπαίδευση, στέγη και κοινωνική ασφάλεια περικόπτονται δραστικά. Τα όρια συνταξιοδότησης έχουν αυξηθεί και σε ορισμένες χώρες έχει ληφθεί η απόφαση να μειωθούν οι μισθοί και να αυξηθεί η εργάσιμη μέρα.
Είναι τέτοιου μεγέθους η κρίση που ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις προωθούν ολοένα και πιο βάρβαρα, επιθετικά και εκμεταλλευτικά μέτρα εις βάρος των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών.
Οι πολιτικές του κεφαλαίου γίνονται περισσότερο αυταρχικές και καταπιεστικές
Ταυτόχρονα με την οικονομική, υπάρχει και η πολιτική κρίση της αστικής τάξης που εκφράζεται στον ευτελισμό των θεσμών, και γενικότερα της πολιτικής, της αστικής δημοκρατίας και ειδικότερα των πολιτικών κομμάτων.
Ένα παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι το υψηλό ποσοστό εκλογικής αποχής σε πολλές χώρες, η απώλεια εμπιστοσύνης στα παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων και των ρεφορμιστικών και σοσιαλδημοκατικών κομμάτων. Σ’ αρκετές χώρες, αυτή η κατάσταση οδηγεί στην απογοήτευση, στην δυσαρέσκεια των μαζών, στην αναζήτηση εναλλακτικών δρόμων στην οποία δίνονται ως απάντηση αστικές επιλογές που καλύπτονται με όρους όπως «αριστερά», «δημοκρατικός σοσιαλισμός» και «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα». Ανοίγει, επίσης, το δρόμο σε νέες αντιδραστικές δυνάμεις, φασιστικές σε ορισμένες περιπτώσεις, φονταμελιστών και λαϊκιστών που παρουσιάζονται δημαγωγικά στους λαούς ως εναλλακτικές επιλογές αλλαγής.
Εκτός απ' την απώλεια αξιοπιστίας των εθνικών αστικών θεσμών, θα πρέπει να προστεθεί και η απώλεια του γοήτρου πολλών διεθνών πρακτορείων του καπιταλισμού και της «παγκοσμιοποίησης» όπως του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του ΟΗΕ κλπ.
Οι μάζες δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να μπορούν να ξεχωρίσουν τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν πλήρως τα συμφέροντά τους. Τούτο έχει να κάνει με την επιρροή των αντιδραστικών ιδεών, την ιδεολογική επίθεση του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης που στοχεύουν να χάσουν οι μάζες το ενδιαφέρον στην πάλη για την εξουσία και να υιοθετήσουν μια ακομμάτιστη στάση με την οποία οι κυρίαρχες ομάδες θα μπορούν να τις χειραγωγούν. Έχει επίσης να κάνει με την παρουσία διαφόρων μορφών ρεβιζιονισμού και οπορτουνισμού και, φυσικά, με τις αδυναμίες και τους περιορισμούς της επαναστατικής αριστεράς.
Μια ακόμη εκδήλωση αυτής της τάσης αποτελεί η απροθυμία των λεγόμενων προοδευτικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, των οποίων τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια έχουν φανεί. Ως διαχειριστές της κρίσης, παίρνουν μέτρα που είναι σε βάρος του λαού και που ποινικοποιούν την κοινωνική διαμαρτυρία. Σ’ ορισμένες περιπτώσεις, χρησιμοποιούν το όνομα της αριστεράς, της επανάστασης και τους σοσιαλισμού για να προωθήσουν προγράμματα καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού.
Γενικά, γινόμαστε μάρτυρες ενός προτσές εντεινόμενου αυταρχισμού, ανάπτυξης της κρατικής τρομοκρατίας στην άσκηση της αστικής εξουσίας, της άρνησης της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών, του περιορισμού των πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, της ποινικοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και της σταδιακής κατάργησης δικαιωμάτων που οι λαοί κατέκτησαν μετά από χρόνια πάλης.
Η πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου εντείνεται
Η ανικανότητα του ιμπεριαλισμού να αντιμετωπίσει την κρίση, οι τεράστιες θυσίες των λαών και των εργαζόμενων μαζών επιβάλλουν σ’ αυτόν ν’ αναζητήσει άλλες λύσεις. Αυτές περιλαμβάνουν την προετοιμασία νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, τη σημαντική άνοδο των πολεμικών προϋπολογισμών και τη στρατιωτική κατοχή χωρών πλούσιων σε πρώτες ύλες που βρίσκονται σε θέσεις γεωστρατηγικής σημασίας όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, το Κονγκό, το Μάλι και άλλες.
Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα εμφανής στην Αφρική, σε μια ήπειρο που έχει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές και αγροτικές πηγές και όπου ο ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιεί ως βάση για την εξέλιξη της τεχνολογίας ώστε να εξέλθει απ' την κρίση όπως είναι και στην Μέση Ανατολή με τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων.
Σ' αυτές τις περιοχές του κόσμου, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλίων είναι εμφανείς. Δείχνουν την τάση για μια μεγαλύτερη πόλωση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απ' τη μια και την Κίνα απ' την άλλη. Η Ρωσία μπαίνει στους ανταγωνισμούς για τα δικά της συμφέροντα ενώ το μπλοκ χωρών γνωστών ως BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) προβάλλεται ως η νέα δύναμη που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία.
Στη Συρία βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση η οποία εμπλέκει ολόκληρο τον πληθυσμό και η οποία έχει οδηγήσει σ’ ένα αντιδραστικό εμφύλιο πόλεμο-αφορμή για μια νέα ιμπεριαλιστική και σιωνιστική επέμβαση. Το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης, τα ιδιαίτερα συμφέροντα των διάφορων ιμπεριαλιστικών χωρών, η κατακραυγή από δημοκρατικά στρώματα και ακόμα από αρκετές κυβερνήσεις και προσωπικότητες, μεταξύ άλλων, ματαίωσαν αυτή την επέμβαση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να πείσουν μόνο τη Γαλλία, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία να συμμετάσχουν στον επιθετικό αυτόν πόλεμο. Είναι πολύ σημαντικό ότι, μετά από πολλά χρόνια ως πιστός σύμμαχος, ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν υποστηρίζει τις ΗΠΑ σ’ αυτήν την σύγκρουση.
Ταυτόχρονα, οι παραπάνω εξελίξεις ανέδειξαν ένα περισσότερο ενεργό ρόλο της Ρωσίας στο διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, που την καθιέρωσαν – μαζί με τις ΗΠΑ – σε επιδιαιτητή του πολέμου στη Συρία αγνοώντας το λαό της χώρας που του επιβάλλεται να υποταχθεί στα σχέδια ξένων δυνάμεων. Για άλλη μια φορά, η αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών γελοιοποιείται και καταπατάται απ' τις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Η οικονομική κρίση, η υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών καθώς και οι πολιτικές ιμπεριαλιστικών πολέμων και λεηλασίας αυξάνουν πολύ την αναγκαστική και μαζική μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους, θέλοντας να ξεφύγουν απ' τον πόλεμο, τη βία και τη φτώχεια, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Σ’ αυτή τους την προσπάθεια, βρίσκουν τα σύνορα κλειστά, εκατοντάδες πεθαίνουν κατά το ταξίδι, και αν τα καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους, γίνονται το αντικείμενο της πιο σκληρής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης απ' τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν προκαλέσει την καταστροφή στις χώρες τους.
Τα γεγονότα στη Συρία, την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή, ο επεκτατισμός της κινεζικής οικονομίας εντείνουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η Κίνα κερδίζει έδαφος με μια επιθετική πολιτική εξαγωγών, με σημαντικές επενδύσεις σε εξαρτημένες χώρες και με την κατοχή αμερικανικών ομολόγων (έχει γίνει ο μεγαλύτερος πιστωτής των ΗΠΑ). Επιπλέον, ενισχύει την στρατιωτική της ισχύ.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσδιορίσει την περιοχή της Ασίας ως το στρατηγικό χώρο στον οποίο συγκεντρώνουν στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους.
Η αντίδραση των εργατών, των λαών και της νεολαίας κλιμακώνεται σημαντικά
Ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργατών, των λαών και της νεολαίας σ’ όλες τις χώρες είτε αυτές είναι ιμπεριαλιστικές είτε εξαρτημένες.
Οι λαοί, όμως, δεν παραμένουν αδρανείς. Αναπτύσσουν την πάλη και την οργάνωσή τους. Απ' αυτήν την άποψη, ξεχωρίζουν οι συνεχιζόμενοι και σημαντικοί αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας στην Τουρκία, τη Βραζιλία, την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Πορτογαλία, τη Κίνα, το Μπαγκλαντές, την Κολομβία, τη Χιλή, την Ελλάδα και την Ισπανία.
Η αντισυστημική δράση μεγάλων τμημάτων της νεολαίας και των μεσαίων στρωμάτων σε διάφορες περιοχές ενώνεται με τους αγώνες των εργατών, αγώνες που έχουν ξεπεράσει τα οικονομικά αιτήματα.
Κατά τους πρόσφατους μήνες, υπήρξαν γιγαντιαία κύματα μαζών που διαμαρτύρονταν ενάντια στο κατεστημένο. Αν και χωρίς επαναστατική κατεύθυνση, ανοίγουν την προοπτική μιας νέας κατάστασης και ενθαρρύνουν τις προοδευτικές και επαναστατικές δυνάμεις.
Με λίγα λόγια, σ’ όλες τις χώρες οι λαοί εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους, διαμαρτύρονται και αναζητούν ένα δρόμο που θα οδηγήσει στην επίλυση των σοβαρών τους προβλημάτων.
Έχει αρχίσει ένας σημαντικός αγώνας των εργατών, των λαών και της νεολαίας εναντίον δικτατορικών και τυραννικών κυβερνήσεων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στη Τυνησία και την Αίγυπτο, η αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση μεγαλώνει μολονότι έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα μέσα για να κατευναστούν οι αγώνες και να εκτραπούν απ’ τον επαναστατική τους προοπτική. Έκφραση αυτής της αντιδραστικής διαδικασίας αποτελεί η στρατολόγηση ισλαμιστών φονταμενταλιστών όπως επίσης και τα πραξικοπήματα και οι άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις.
Η ICMPLO είναι τμήμα των εργατών και των λαών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, για την κοινωνική και την εθνική τους απελευθέρωση. Αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να είμαστε εκεί όπου διεξάγονται οι μάχες και τις υποστηρίζουμε ώστε να προχωρήσουν προς τον αντικειμενικό τους σκοπό. Ειδικότερα, υποστηρίζουμε τον αγώνα που δίνει ο λαός της Τυνησίας, το αδελφό μας κόμμα και το Λαϊκό Μέτωπο για την εκπλήρωση των σκοπών της επανάστασης και της λαϊκής εξουσίας.
Τα καθήκοντα των κομμουνιστών στην τωρινή κατάσταση
Σ’ αυτά τα ταραγμένα νερά της ταξικής πάλης, εναπόκειται σ' εμάς να αναπτύξουμε τις πολιτικές και τα καθήκοντα που απαντούν στα παρακάτω ερωτήματα: Ποιά είναι η κοινωνική δύναμη που είναι ικανή να νικήσει τον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και την αντίδραση; Ποιός πρέπει να οδηγήσει τα μικρά και τα μεγάλα κύματα των αγώνων; Τι είδους κοινωνία έχουν ανάγκη οι εργάτες ν’ αντικαταστήσει αυτό το ετοιμοθάνατο σύστημα;
Για να δοθεί απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, είναι αναγκαίο να εδραιώσουμε και να οικοδομήσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως το πρωτοπόρο Κόμμα της εργατικής τάξης, που θα είναι μόνιμα σε βάθος αφοσιωμένο στους αγώνες των μαζών είτε αυτοί είναι οργανωμένοι είτε αυθόρμητοι. Πρέπει να εργαστούμε για να ενώσουμε αυτούς τους αγώνες και να τους κατευθύνουμε προς την κοινωνική επανάσταση.
Σκοπεύουμε να δυναμώσουμε την κινητοποίηση και την οργάνωση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών σ' όλους τους χώρους χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές πάλης και οργάνωσης που αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη δουλειά στη νεολαία που ξεπετάγεται με αποφασιστικότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και να της δώσουμε επαναστατική κατεύθυνση καθώς επίσης και στη δουλειά στις γυναίκες που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και οι οποίες αποτελούν πάνω απ' το μισό πληθυσμό της ανθρωπότητας και υποφέρουν απ' τις συνέπειες των απολύσεων, της εργασιακής ανασφάλειας κλπ και διαθέτουν μεγάλη επαναστατική δυναμική.
Στη συζήτηση για τη δουλειά στις γυναίκες απ' την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μεγάλη έμφαση πρέπει να δοθεί στην οικοδόμηση ενός πλατιού δημοκρατικού, αντιιμπεριαλιστικού και επαναστατικού κινήματος γυναικών με τους δικούς του σκοπούς.
Αυτήν την εποχή, οι προσπάθειές μας κατευθύνονται στην οργάνωση και την ενίσχυση των λαϊκών μετώπων ως το αναγκαίο μέσο διασύνδεσης και κινητοποίησης των ευρύτερων μαζών ενάντια στα σχέδια του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης. Μέτωπα και συμμαχίες που θα σχηματιστούν πάνω σ' ένα ενιαίο πρόγραμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων μαζών και των λαών.
Η πείρα του Μαρξισμού-Λενινισμού και η πρακτική των κομμάτων μας, μας διδάσκει ότι πρέπει να μαχόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή σεχταρισμού και παρέκκλισης, είτε απ' τα αριστερά είτε απ’ τα δεξιά, διατηρώντας σταθερότητα στις αρχές και ευελιξία στην τακτική.
Για να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας πρέπει να πολεμήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη όπως επίσης τις θέσεις και τις πρακτικές των συμφιλιωτιστών οι οποίοι επηρεάζουν τους εργάτες και τον λαό με το ρεβιζιονισμό, τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό, προκαλώντας τους σύγχυση και εκτρέποντας τους απ' το σκοπό της κοινωνικής επανάστασης και λαϊκών δημοκρατικών επαναστάσεων.
Πρέπει να οργανώσουμε μια μεγάλη επίθεση διάδοσης της σημασίας της αριστεράς, της κοινωνικής επανάστασης και του κομμουνισμού. Πρέπει να προπαγανδίσουμε πλατιά τις προτάσεις που εμείς οι κομμουνιστές έχουμε σε διαφορετικές συνθήκες ερχόμενοι αντιμέτωποι με το τι έχει κάνει στους εργάτες ο καπιταλισμός και οι εκπρόσωποί του, ιδιαίτερα σήμερα όταν επιχειρούν να πισωγυρίσουν έναν ολόκληρο αιώνα κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων.
Το 2014, θα συμπληρωθούν 20 χρόνια από τη μέρα που η ICMPLO έκανε γνωστή στον κόσμο τη διακήρυξή της, τη δέσμευσή της να σφυρηλατήσει την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, να συνεισφέρει αποφασιστικά στη μετατροπή του Μαρξισμού-Λενινισμού σε υλική δύναμη των εργατών και των λαών για τη νίκη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό και τη εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού και κομμουνισμού, της κοινωνίας με πλήρη ελευθερία και ευημερία για τους λαούς.
Η ICMPLO ανταποκρίνεται στον ρόλο της με αποφασιστικότητα, με σημαντικά αποτελέσματα παρ' όλο τις αδυναμίες που υπάρχουν. Σήμερα, επιβεβαιώνουμε εκ νέου την επαναστατική μας δέσμευση να εδραιώσουμε και να διευρύνουμε αυτόν το ρόλο για να επιτύχουμε μια διεθνιστική, επαναστατική καθοδήγηση στους αγώνες της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών και των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου.
Εκουαδόρ 2013
Πάντως τα καθήκοντα του κομμουνιστή είναι παντός καιρού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι διαφορετικό θα υπήρχε πριν από 30 χρόνια ως καθήκον?
Δεν θα απευθυνόταν στην νεολαία?
Δεν θα ήθελε την επαναστατική προοπτική?
Δεν θα ήθελε την οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος;
Δεν θα ήθελε τα λαϊκά μέτωπα;
Δεν θα ήθελε την πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό;
Άμα είναι τόσο σταθερά τα καθήκοντα ρε παιδιά μη τα γράφετε κάθε φορά. μια φορά φτάνει, τα ξέρουμε.