Είναι γνωστό ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα , πέρα από τα γνωστά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν (μειώσεις μισθών, εργασιακή ανασφάλεια κλπ) είναι νομικά και θεσμικά ανυπεράσπιστοι, αφού ακόμα και αυτή εναπομείνασα εργατική νομοθεσία καταπατάτε βάναυσα από τους εργοδότες. Για την κατάσταση αυτή δεν ιδρώνει το αυτί της ηγεσία του υπουργείου δικαιοσύνης αλλά και της φυσικής ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας.
Στην εξαιρετική περίπτωση που ο εργαζόμενος τελικά προσφύγει στην δικαιοσύνη, για να διεκδικήσει τα αυτονόητα και νόμιμα δικαιώματα του, σε απλήρωτη εργασία , καταπάτηση της συλλογικής του σύμβασης, αυθαίρετης μείωσης μισθού κλπ, αψηφώντας την απειλή για απόλυση, τότε η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη από προσωπική μου αλλά και από γενικότερη εμπειρία 8 στις 10 περιπτώσεις θα δικαιώσει την εργοδοσία.
Σε συνθήκες σκληρού ταξικού πολέμου γίνεται όλα και πιο ξεκάθαρο ότι οι διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης προσαρμόζονται στο αντιδραστικό περιβάλλον που υπαγορεύει η πολιτική της Κυβέρνησης του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Σε αυτές τις συνθήκες τόσο η ίδια η εργοδοσία αλλά και οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής καλλιεργούν την άποψη ότι «μην ελπίζεις πουθενά κανένας νόμος και καμιά δικαιοσύνη δεν σε προστατεύει, ακόμα και να παρανομήσουμε στο τέλος μας δικαιώνουν, πουθενά δεν θα βρεις το δίκιο σου, για αυτό δέξου την ατομική σύμβαση με μείωση 40% και να λες και ευχαριστώ.» Φυσικά η άποψη αυτή πατάει στην αμείλικτη πραγματικότητα, αφού οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους όταν είναι αντιμέτωποι με τα παρακάτω ερωτήματα:
Πως για παράδειγμα αντιμετωπίζεται από την δικαιοσύνη το τεράστιο κύμα απολύσεων παλιών εργαζομένων που στη θέση τους παίρνουν νέοι εργαζόμενοι με μισθούς των 400 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση ακόμα και όταν υπάρχει κερδοφορία? Δεν εμπεριέχει άραγε δόλο; Πως θα αποδειχθεί ότι ο εργαζόμενος που απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση που του μείωνε τον μισθό κατά 40% μετά από λίγο βρέθηκε απολυμένος για άσχετο λόγο? Πέρα από την προσωπική του μαρτύρια θα υπάρξει περίπτωση να έχει έστω και έναν μάρτυρα που να το πιστοποιεί; Πως υπερασπίζεται εδώ το δίκαιο του ανίσχυρου;
Πως θα αποδειχθεί ότι οι απόπειρες συνδικαλιστικής οργάνωσης στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα κτυπιούνται αμείλικτα από την εργοδοσία, όταν ο νόμος 1264 δεν τηρείται στο άρθρο 14 παράγραφος 4 που προστατεύει την συνδικαλιστική δράση, άσχετα από το αν κάποιος είναι μέλος Δ.Σ; Γιατί άραγε οι μαρτυρίες συνδικαλιστών όταν πιστοποιούν κάτι τέτοιο πετιούνται στην κάλαθο των αχρήστων, ενώ είναι ισχυρές οι μαρτυρίες εκπροσώπων της εργοδοσίας και αυτές τελικά παίρνονται υπόψη στις αποφάσεις που δικαιώνουν τους εργοδότες;
Πως γίνεται να αγνοούνται οι γνωμοδοτήσεις των επιθεωρήσεων εργασίας για εκδικητικές απολύσεις η για παράνομες περικοπές μισθών και επιδομάτων; Που ήταν η παρέμβαση της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης όταν απολύονται ιδρυτικά μέλη υπό ίδρυση σωματείων; Με ποιο σκεπτικό άραγε σταμάτησαν να εκδίδονται αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων για ολοφάνερες και καραμπινάτες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας όπως αυτή της απόλυσης μελών Δ.Σ και παραπέμπονται όλες οι υποθέσεις σε μακροχρόνιες δικαστικές διαδικασίες όπου ο απολυμένος και στην συνέχεια μακροχρόνιος άνεργος δεν μπορεί να καλύψει το κόστος των δικαστικών εξόδων;
Δεν είναι άραγε απειλή και εκβίαση, η πρακτική του οικονομικού διευθυντή της εταιρίας «ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΠΡΕΣ ΠΟΙΝΤ» στο αεροδρόμιο όταν σε σαφείς γνωμοδοτήσεις της τοπικής επιθεώρησης Παλλήνης, της κεντρικής υπηρεσίας του ΣΕΠΕ, αλλά και του αντιστοίχου τμήματος του υπουργείου εργασίας μετά από προσφυγή του επιχειρησιακού σωματείου και του συνδικάτου του αεροδρόμιου, ότι κακώς και παρανόμως έκοψε το οικογενειακό επίδομα ,να απειλή και να εκβιάζει εργαζόμενους να υπογράψουν νέα σύμβαση, όπου οικειοθελώς θα παραιτούνται από το επίδομα γάμου και όσοι δεν το πράξουν θα απολυθούν; Θα παρέμβει άραγε αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας; Δεν είναι άραγε καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων η απόλυση του συναδέλφου από τον διευθύνοντα σύμβουλο της Ολυμπιακής επειδή σε συνθήκες καύσωνα σταμάτησε να πιει μια γουλιά νερό; Αυτή είναι η «υγιής επιχειρηματικότητα» που επαγγέλλονται οι «προστάτες» του ιδιωτικού τομέα κκ Μπακογιάννη, Μητσοτάκης, Γεωργιάδης;
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση πέρα από την αυτονόητη και κυρίαρχη επιλογή των ταξικών σωματείων που είναι η οργάνωση της πάλης κατά της συγκεκριμένης επιλογής της κάθε εργοδοσίας , σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει σαν ταξικό εργατικό κίνημα να παραιτηθούμε από αυτές έστω τις ελάχιστες δυνατότητες που έχουν απομείνει στην δοσμένη εργατική νομοθεσία διεκδικώντας την εφαρμογή τους, καταγγέλλοντας τις ολιγωρίες και τα εμπόδια που δημιουργούν τα πολιτικά και δικαστικά καταστημένα. Καταγγέλλοντας άδικες αποφάσεις, θέτοντος ερωτήματα και απαιτώντας απαντήσεις και από την ίδια την δικαστική εξουσία αλλά και από την ίδια την κυβέρνηση, το υπουργείο εργασίας κλπ
Φυσικά γνωρίζουμε πως η δικαιοσύνη είναι ταξική και οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν πολλά από θεσμούς του αστικού κράτους . Όμως σε καμιά περίπτωση αυτό δεν θα πρέπει να μας κάνει να παραιτούμαστε από την εφαρμογή ακόμα και αυτών των νόμων που το αστικό καθεστώς δέχτηκε κάτω από την πάλη των εργαζομένων που σήμερα καταπατιούνται βάναυσα από την εργοδοσία αλλά ακόμα και από το ίδιο το κράτος.
Το ταξικό εργατικό κίνημα θα πρέπει στους στόχους πάλης του, να θέσει ξανά τα ζητήματα της δημοκρατίας των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς προσαρμοσμένους στην σημερινή πραγματικότητα που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση. Αν δεν ξεκινήσει άμεσα μια μεγάλη προσπάθεια για να αναδειχτεί σε κινηματικό, πολιτικό, αλλά και νομικό επίπεδο το γεγονός ότι σήμερα στους τόπους δουλειάς επικρατούν από άποψη στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων συνθήκες «Άουσβιτς» τότε σε λίγα χρόνια θα έχουμε εργαζομένους που στο DNA τους θα έχει καταγράφει ανεξίτηλα η υποταγή και η παραίτηση. Ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι που μετά από μεγάλους κόπους βρίσκουν μια δουλειά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα από ατομικές συμβάσεις που υπογράφουν ουσιαστικά παραιτούνται από κάθε νόμιμο δικαίωμα τους.
Στη κατεύθυνση αυτή θα πρέπει κινήσεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, εργατικές συλλογικότητες, ο Δικηγορικός Σύλλογος, κινήσεις νομικών κλπ θα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία που να αναδείξουν σε πολιτικό, κινηματικό, νομικό επίπεδο το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών στους τόπους δουλειάς. Να ζητήσουν την διεύρυνση της υπάρχουσας νομοθεσίας με επιπλέον μέτρα. Να δημιουργηθεί παρατηρητήριο για την εργοδοτική αυθαιρεσία από τους παραπάνω φορείς όπου θα συγκεντρώνονται καταγγελίες, από σωματεία αλλά και εργαζόμενους που θα αποστέλλονται στη βουλή, στο υπουργείο εργασίας, σε πολιτικά κόμματα.
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΡΛΑΣ
* O Νίκος Γουρλάς είναι πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων Εταιριών στο Αεροδρόμιο «Ελ Βενιζέλος» και το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Πριν" 12/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου