Κοινωνικός ριζοσπαστισμός και εκλογές

«Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι υπήρχαν κανίβαλοι στην περιφέρειά του, θα τους υποσχόταν ιεραπόστολους για δείπνο»

Χένρι Λούις Μένκεν.

Πάγια θέση μας είναι να μην σχολιάζουμε τα δημοσκοπικά ευρήματα και έχουμε εξηγήσει τους λόγους. Διαβάζοντας όμως τις Κυριακάτικες εφημερίδες η αίσθηση που αποκομίζουμε είναι ότι όλο το αστικό πολιτικό σκηνικό είναι πανικόβλητο γιατί πιθανόν να αντιλαμβάνονται ότι αυτή την φορά η κρίση του δικομματισμού είναι δομική και όχι παροδική. 

Φυσικά το σύστημα έχει ακόμα πολλά βέλη στην φαρέτρα του και γνωρίζει ότι ο όποιος κοινωνικός ριζοσπαστισμός εκδηλωθεί στις εκλογές θα είναι άσφαιρος –εύκολα διαχειρίσιμος καλύτερα- αν αυτός δεν συνδυαστεί με εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα σε κινητοποιήσεις, στις οποίες θα αμφισβητεί δυναμικά τον καπιταλιστικό εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.   

Η Ν.Δ. μετά την στροφή 180 μοιρών στηρίζοντας το μνημόνιο και την τραγελαφική συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ κινδυνεύει για πρώτη φορά μετά το 1974 να πέσει κάτω από 30%. Το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική του ακρο νεοφιλελευθερισμού έχει κατακερματιστεί, χάνοντας μεγάλα τμήματα τις κοινωνικής και πολιτικής του βάσης.

Αρκετοί ψηφοφόροι του Σαμαρά προσανατολίζονται μαζικά προς το «αντιμνημονιακό» πολιτικό μόρφωμα του Καμμένου, ενώ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ όσα δεν πάνε σπίτι τους, σαν τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το καράβι όταν βυθίζεται (Πάγκαλος, Παπαϊωάννου, Ξυνίδης, Βάσω Παπανδρέου, Τσούρας κ.α) βρίσκουν καταφύγιο στην κολυμπύθρα του Σιλωάμ που λέγεται ΔΗΜΑΡ. (Εύστοχα σχολίασε ο Τσίπρας: «Η ΔΗΜΑΡ ξεκίνησε διάσπαση του Σύριζα και κατέληξε διάσπαση του ΠΑΣΟΚ). «Ανεξάρτητοι Ελληνες» και ΔΗΜΑΡ είναι δεδομένο ότι θα αποδειχθούν οι «χρυσές» εφεδρείες του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ότι στις εκλογές θα υπάρξει μια ιστορική ήττα του δικομματισμού είναι δεδομένο. Στις τελευταίες εκλογές, το 2009, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ  είχαν ξεπεράσει το 75%, ενώ σε όλες τις εκλογές που προηγήθηκαν μετά την μεταπολίτευση, ποτέ δεν έπεσαν κάτω από το 80% με εξαίρεση το 1996 με την πρόσκαιρη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ λόγω Τσοβόλα. Σήμερα εκτιμήσεις αναλυτών μιλάνε ότι τα δυο αυτά κόμματα δύσκολα θα συγκεντρώσουν συνολικά το 50% των ψήφων, ενώ θα είναι εμφανής η άνοδος του ΚΚΕ και του Σύριζα.

Ασχετα πάντως από όποια αποτελέσματα προκύψουν από τις επερχόμενες εκλογές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. Οπως έλεγε και ο Ενγελς «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Πόσο μάλλον σήμερα που όλοι διαπιστώνουμε ότι στην αυταρχική δικτατορία των αστών που βιώνουμε το κοινοβούλιο τους δεν έχει καμιά ουσιαστική εξουσία και απλώς παίζει διακοσμητικό ρόλο. 

Απ’ την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν παρουσία ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτό δεν πρέπει να το αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα. 

Η αστική τάξη μπορεί να προβληματίζεται, να ανησυχεί για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν φοβάται. Το όποιο αποτέλεσμα θα βρει τρόπο να το καναλιζάρει και να ξεπεράσει το όποιο πρόσκαιρο εμπόδιο της δημιουργήσει. Αυτό που τρέμουν οι αστοί και οι κολαούζοι τους είναι να μην δυναμώσει ο αγώνας τάξης προς τάξη. Να μην αμφισβητηθεί δυναμικά η κυριαρχία της στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στις διαδηλώσεις στις πλατείες. Και αυτός ο τρόμος είναι που καθορίζει το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και των δολοφονικών ενεργειών που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες από τους πραίτορες προστασίας του καθεστώτος, που λειτουργούν με εντολές των πολιτικών προϊσταμένων τους.  

Σίγουρα η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει φέρει τριγμούς στο αστικό σύστημα που θα κάνει τις μεθοδεύσεις του για να τους ξεπεράσει. Οσο η αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για την βάρβαρη καπιταλιστική επέλαση δεν μετατρέπετε σε οργή και δυναμισμό που θα εκδηλωθεί στον στίβο των λαϊκών αγώνων, η αστική τάξη και η λακέδες της δεν έχουν λόγο να ανησυχούν. Ακόμα και τα πάνω-κάτω να έρθουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Υπάρχει η άποψη και είναι συζητήσιμη ότι η εκλογική ενίσχυση των αριστερών κομμάτων θα ενισχύσει και τον κινηματικό αγώνα, και ότι η εκλογική περίοδος προσφέρετε για ζύμωση μέσα στις μάζες σε ταξική κατεύθυνση. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που θα την κάνουμε άλλη στιγμή.

Υ.Γ. Η πάγια θέση μου είναι ότι ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος όπως το έχει δείξει η ιστορία.

Γ.Γ.