Ταξική πολιτική και μπίζνες

Αναπάντητα ερωτήματα πίσω από μια επιχειρηματική υπόθεση του ΚΚΕ

Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς"

Οι επιχειρηματικές κινήσεις του ΚΚΕ, πάντα, περιβάλλονταν από μυστήριο. Την ενασχόληση του κόμματος σε διάφορους τομείς που εκτείνονται από τις εκδόσεις μέχρι τον τουρισμό, τις νέες τεχνολογίες, το εμπόριο, τις εισαγωγές-εξαγωγές κ.λπ. τις μάθαιναν (ακόμα και τα μέλη του) από κάποιες λιτές και ασαφείς ανακοινώσεις με τις οποίες η ηγεσία του ΚΚΕ, άλλοτε με θετικό κι άλλοτε με καταγγελτικό τρόπο, επέλεγε (ή αναγκαζόταν) να κάνει γνωστή την όποια εμπλοκή του κόμματος με επιχειρηματικές δράσεις.
Από τα τεκταινόμενα γύρω από τον 902, για παράδειγμα, μάθαμε ότι το κόμμα δραστηριοποιείται και στις πωλήσεις... κινητών τηλεφώνων. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ οι εργαζόμενοι του 902 που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ θα μεταφερθούν στην Miniprcephone για να απολυθούν στη συνέχεια από εκεί, χωρίς να επιβαρύνουν τον μυστηριώδη αγοραστή των σταθμών.

Η επιλογή αυτού του αδιαφανούς τρόπου επιχειρηματικής δράσης, είναι -κατά το ΚΚΕ- εσωτερική του υπόθεση. Οι όποιες προσπάθειες δημοσιογραφικής αποκάλυψης των σχέσεων κόμματος-επιχειρήσεων καταγγέλθηκαν ως οργανωμένη επίθεση, ως αντικομουνισμός, σε μια περίπτωση μάλιστα στο παρελθόν ασκήθηκε και ποινική δίωξη.

Με αυτό τον τρόπο έχει υψωθεί ένα απροσπέλαστο τείχος σιωπής, πίσω από το οποίο το ΚΚΕ συνεχίζει μέχρι και σήμερα την επιχειρηματική του δράση, την οποία είχε ξεκινήσει τη δεκαετία του '70.

Αν για την επιχειρηματικότητα καθαυτή, πράγματι, δεν μας πέφτει λόγος, προκύπτει ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα ως προς τη σκοπιμότητα αυτών των δραστηριοτήτων. Πού αποσκοπεί η ηγεσία του ΚΚΕ επενδύοντας τα ποσά της κρατικής επιχορήγησης, αλλά και την ενίσχυση των μελών και οπαδών του, σε επιχειρήσεις;
Ποια πολιτική σκοπιμότητα μπορεί να κρύβει η επένδυση σε ακίνητα, τεχνολογίες και αξίες, από ένα κόμμα που καταγγέλλει όλους τους αντιπάλους του για στήριξη του αστικού συστήματος; Πόσο επηρεάζει αυτή η επιχειρηματικότητα την πολιτική τακτική του κόμματος;

Οι επιχειρηματικές συναλλαγές του ΚΚΕ το αφήνουν έκθετο. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οχυρώνεται πίσω από την προσφιλή του μέθοδο περί αντικομμουνισμού, υψώνοντας την ιδιότυπη εκδοχή του περί ενασχόλησης με τα εσωτερικά του, ως υπέρτατη ιδεολογική και πολιτική αρχή. Έτσι, θεωρεί δικαίωμα του να μεταπουλά δημόσιες συχνότητες που του έχουν παραχωρηθεί δωρεάν, διατηρώντας το... επιχειρηματικό απόρρητο τόσο του ακριβούς τιμήματος, όσο και των νέων ιδιοκτητών. Οι συνέπειες σε δεκάδες εργαζόμενους παρουσιάζονται επίσης ως εσωτερική του υπόθεση.

Κάπως έτσι πριν από λίγο καιρό αποφάσισε να συρρικνώσει την επιχειρηματική του δράση στην τυπογραφία, αφού απέτυχε να αναγάγει την Τυποεκδοτική σε... πυλώνα στήριξης «νέων» και παλαιότερων εκδοτικών σχημάτων. Κι εδώ οι συνέπειες στους εργαζόμενους θεωρούνται εσωτερική υπόθεση. Με τον ίδιο τρόπο αποσύρθηκε, καταπώς φαίνεται, και από άλλες δραστηριότητες για τις οποίες κατά καιρούς αναφέρθηκε ως κρυφός (συν)ιδιοκτήτης (Γερμανός, ΝΕΟΣΕΤ κ.λπ.), ανεξάρτητα αν αρνείται την όποια ανάμειξη του.

Αγνοώντας τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε κι εμείς αντικομμουνιστές, εξακολουθούμε και υποστηρίζουμε ότι είναι δικαίωμα των οπαδών και των ψηφοφόρων της Αριστεράς, των εργαζομένων, του λαού να μάθει πώς διαχειρίζεται το κάθε κόμμα όχι μόνο την ψήφο που του εμπιστεύεται, αλλά και τα όποια χρήματα φθάνουν στα ταμεία του.
Πολύ περισσότερο που αυτό αποδεικνύει την πραγματικά ανιδιοτελή στάση προσώπων και κομμάτων (ή το αντίθετο).

Γιατί, λοιπόν, το ΚΚΕ αρνείται να δώσει στοιχεία για την αγοραπωλησία του 902, επιλέγοντας τη συναλλαγή μέσω οφσόρ επιχειρήσεων, όπως ακριβώς κάνουν όλοι οι καπιταλιστές θολώνοντας τα ίχνη των συναλλαγών τους;
Γιατί επιλέγει τη μεταφορά των εργαζομένων σε άλλες επιχειρήσεις, όπως κάνουν όλοι οι εργοδότες τους οποίους ορθώς καταγγέλλει το ΚΚΕ;
Πόσο εσωτερική υπόθεση του ΚΚΕ είναι η μεταβίβαση του 902 σε κάποιον επιχειρηματία, όταν δυο μήνες πριν, με την αναμετάδοση του προγράμματος της καταργημένης ΕΡΤ, απέδειξε το ρόλο που μπορεί να παίξει ένας τέτοιος σταθμός στα χέρια ενός κόμματος της Αριστεράς και στην υπηρεσία του λαϊκού κινήματος;

Πόσο άσχετη με τις πολιτικές επιλογές του ΚΚΕ είναι η κάθε επιχειρηματική του δραστηριότητα, είτε αυτή λέγεται δανειοδότηση επενδύσεων από την (κρατική) Εθνική Τράπεζα (έτσι γιγαντώθηκε η Τυποεκδοτική), είτε η συναλλαγή real estate με το Δημόσιο (βλ. πώληση του ακινήτου στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου στεγάζεται σήμερα το υπουργείο Πολιτισμού);

Θα απαντήσει ποτέ το ΚΚΕ ή θεωρεί ότι το τεκμήριο της ταξικότητας υπερκαλύπτει το όποιο έλλειμμα ηθικής και πολιτικής επιδεικνύει με τις επιχειρηματικές του δράσεις;