Ψήφο στο ΚΚΕ κι άγιος ο θεός

Πηγή: Γιώργος Κρεασίδης – «Πριν»

Την προηγούμενη Κυριακή δόθηκε στην δημοσιότητα η διακύρηξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές. Κατ’ αρχάς εντυπωσιάζει το γεγονός ότι είναι υποβαθμισμένη η αντιπαράθεση με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης που στηρίζουν την επιβολή της πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ-ΔΝΤ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο αναφέρεται μόνο για να διαπιστωθεί ότι εξειδικεύει την πολιτική της ΕΕ σε συνθήκες κρίσης, για την οποία κρίση δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο.

Η πιο σημαντική έλλειψη όμως είναι ότι λείπουν συγκεκριμένοι πολιτικοί στόχοι, τα καθήκοντα που προτείνει το ΚΚΕ στο μαζικό λαϊκό και εργατικό κίνημα, τα οποία θα προωθήσει η εκλογική ενίσχυσή του. Δεν υπάρχει κάποιου είδους απολογισμός για τους αγώνες της περιόδου από την προηγούμενη αναμέτρηση και τη συμβολή του ΚΚΕ. Όπως δεν υπάρχουν και αναφορές στις δυνατότητες, τους δρόμους, τις μορφές πάλης απ’ όπου θα περάσει η προσπάθεια ανατροπής σε όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Καθόλου τυχαία οι αναφορές στο κίνημα μέσα στο κείμενο της διακήρυξης αφορούν το γεγονός ότι βρίσκεται στο στόχαστρο του κεφαλαίου και ότι η ψήφος στο ΚΚΕ σηματοδοτεί την ενίσχυσή του. Πέρα από το πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, αυτές μένουν μετέωρες καθώς δεν συνδέονται με όσα το κίνημα κατάφερε και μπορεί να καταφέρει. Το ΚΚΕ ζητάει την ψήφο στο όνομα της συνεπούς τοποθέτησής του.

Υπερβολικό μέρος πέφτει στην αντιπαράθεση με τις θέσεις των άλλων ρευμάτων της Αριστεράς. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρεώνεται μια αντίληψη που αποσυνδέει την αποδέσμευση από την ΕΕ από την επαναστατική ανατροπή. Και αυτό σε μια εποχή που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχεται κριτική γι’ αυτήν ακριβώς τη σύνδεση που βλέπει την αποδέσμευση από την ΕΕ, ως ακρογωνιαίο λίθο του συνολικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, στόχο προσέγγισης της επανάστασης ή από τις πρώτες κρίσιμες αποφάσεις της.
Από την άλλη η τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι αποδέσμευση χωρίς την προϋπόθεση της «λαϊκής εξουσίας» είναι υποχώρηση σε αστικές στρατηγικές σίγουρα δεν λαμβάνει υπόψην ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα ενοποιείται στρατηγικά στο θέμα της σχέσης της χώρας με την ΕΕ, που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «ΕΕ ή χάος» του Σαμαρά. Μάλιστα ενοποιείται με όρους ηγεμονίας παρά τα πλήγματα του ευρωπαϊσμού, κάτι που δείχνει και η φιλοΕΕ πλειοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η υποβάθμιση από το ΚΚΕ του στόχου της αποδέσμευσης από την ΕΕ στο όνομα του στρατηγικού βάθους δεν κρύβεται, καθώς δε γίνεται στόχος της πάλης του λαού. Εξάλλου αυτό δείχνει το γεγονός ότι η φιέστα της ελληνικής προεδρίας στις 8 Γενάρη έμεινε αναπάντητη από το ΚΚΕ, όπως και η απαγόρευση της διαδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων.

Πόσο μακρινό μοιάζει το 2003, όταν το ΚΚΕ με την κίνηση Δράση-Θεσσαλονίκη 2003 συμμετείχε αποφασιστικά στο εξάμηνο των κινητοποιήσεων ενάντια στην τότε ελληνική προεδρία, όπου τουλάχιστον στο επίπεδο του δρόμου υπήρχαν πλευρές συντονισμού στη δράση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.