Κανένας πολιτικός κρατούμενος στη φυλακή Γ’ τύπου του Δομοκού

Πηγή: Εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"

Στις 23 Δεκέμβρη του 2014 δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας των φυλακών Γ’ τύπου, στις οποίες θέλουν να  μαντρώσουν τους πολιτικούς κρατούμενους, αντίπαλους του μισητού καπιταλιστικού συστήματος. Σύμφωνα με το φασιστονόμο 4274/2014 του Αθανασίου (άρθρο 17, παράγραφος 1), εντός δεκαημέρου από τη δημοσίευση του Εσωτερικού Κανονισμού πρέπει να γίνει η μεταφορά των πρώτων πολιτικών κρατούμενων στις Φυλακές Δομοκού, που έχουν οριστεί ως φυλακή τύπου Γ.

Ετσι, άμεσα απειλούνται με μεταγωγή οι Δ. Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Κ. Γουρνάς, Ν. Μαζιώτης, Ι. Ναξάκης και Ν. Ρωμανός. Περιττεύει να σημειώσουμε ότι δεν πρέπει να αφήσουμε μόνους τους πολιτικούς κρατούμενους. Οι ίδιοι, ασφαλώς, γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρέπει να αγωνιστούν για να αποτραπεί η μεταγωγή τους.

Μέχρι την άνοιξη του 2015, θα επιχειρήσουν να στείλουν στις φυλακές Δομοκού και άλλους πολιτικούς κρατούμενους, γιατί θα τελειώνουν το ένα μετά το άλλο τα τρομοδικεία στις φυλακές Κορυδαλλού και επομένως, σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, δε θα υπάρχει λόγος να παραμένουν οι πολιτικοί κρατούμενοι στον Κορυδαλλό

Στο φασιστονόμο 4274/2014, που φτιάχτηκε για να απομονώσει και να εξοντώσει τους πολιτικούς κρατούμενους, μπήκαν διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες θα γινόταν πιο αυστηρός ο εγκλεισμός και αβάσταχτη η ζωή των κρατούμενων στα κολαστήρια Γ’ τύπου, ενώ θα παρατεινόταν ο χρόνος κράτησής τους. Για παράδειγμα, εμμέσως πλην σαφώς καταργείται το δικαίωμα να κάνουν «μεροκάματα» οι κρατούμενοι από τη στιγμή που θα μεταφερθούν σε φυλακή Γ’ τύπου. Το αποτέλεσμα θα είναι, οι πολιτικοί κρατούμενοι που δικάζονται σε ποινές κάθειρξης 25 χρόνων, ενώ μέχρι τώρα μπορούσαν να αποφυλακισθούν μετά από 8 έως 10 χρόνια, να παραμείνουν στη φυλακή για 15 χρόνια. Εάν το σύστημα σκληρύνει ακόμη περισσότερο και δεν τους δίνει την «υφ’ όρον απόλυση» μετά την έκτιση των 3/5 της ποινής, θα παραμένουν στη φυλακή όχι 15 αλλά  25 χρόνια.

Μολονότι αυτό προβλέπει ο φασιστονόμος, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου δεν τόλμησε σ’ αυτή τη φάση να εισάγει στον Εσωτερικό Κανονισμό των φυλακών Γ’ τύπου διάταξη που απαγορεύει τα «μεροκάματα». Επίσης, δεν τόλμησε να εισάγει τις διατάξεις που περιορίζουν τα δικαιώματα στα επισκεπτήρια, στην επικοινωνία με τους συγγενείς κ.ά. Σ’ αυτή τη φάση, ο υπουργός Δικαιοσύνης με τον Εσωτερικό Κανονισμό των φυλακών Γ’ τύπου δεν ξεδίπλωσε όλο το πακέτο των περιορισμών σε βάρος των πολιτικών κρατούμενων. Περιορίστηκε μόνο στο κόψιμο των αδειών και στην απομόνωσή τους από τους άλλους κρατούμενους, αφήνοντας άθιχτα όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα. Φυσικά, το κόψιμο των αδειών κάθε άλλο παρά μικρό πράγμα είναι. Αφαιρεί από τους πολιτικούς κρατούμενους ακόμη και τις ελάχιστες «ανάσες» από το καθεστώς εγκλεισμού. Γι’ αυτό και το αίτημα να δοθούν ξανά οι άδειες στους πολιτικούς κρατούμενους παραμένει επίκαιρο και επιτακτικό.

Ο Χ. Αθανασίου δεν ξεδίπλωσε όλο το φασιστικό πακέτο όχι γιατί διακατέχεται από ανθρωπιστικά αισθήματα για τους πολιτικούς κρατούμενους. Αναγκάστηκε να το κάνει. Αναγκάστηκε καταρχάς από τον μαζικό αγώνα των κρατούμενων, πολιτικών και μη. Δεύτερον, αναγκάστηκε από τον αποφασιστικό αγώνα του αναρχικού αγωνιστή Ν. Ρωμανού, που έτυχε ευρείας κοινωνικής αποδοχής.

Ο Ν. Ρωμανός δεν πρόβαλε μεν και το αίτημα για κατάργηση των φυλακών Γ’ τύπου (ούτε φυσικά τέθηκε από οποιαδήποτε πλευρά τέτοιο ζήτημα και θα ήταν τρομερό λάθος να τεθεί), όμως η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητά του και το κίνημα αληλλεγγύης που αναπτύχθηκε τρόμαξαν τον υπουργό. Φοβήθηκε ότι εάν εισάγει άμεσα όλο το πακέτο θα αναπτυχθεί κίνημα με ανεξέλεγκτες διαστάσεις και γι’ αυτό προς το παρόν περιορίστηκε στο κόψιμο των αδειών και στο μάντρωμα των πολιτικών κρατούμενων στη φυλακή του Δομοκού.

Ο Χ. Αθανασίου ενεργοποίησε μεν το ΚΕΣΦ (Κεντρικό Επιστημονικό Συμβούλιο Φυλακών), που όλες οι κυβερνήσεις το είχαν παροπλίσει, για να του φτιάξει ένα σχέδιο Εσωτερικού Κανονισμού Φυλακών Γ’ τύπου, αλλά υπό το φόβο του κινήματος αναγκάστηκε να πάρει σαν βάση τον ισχύοντα  Εσωτερικό Κανονισμό Φυλακών του 2003 (ΦΕΚ 463Β/2003) και να αλλάξει μόνο τη διάταξη που επέτρεπε τις άδειες σε όλους τους κρατούμενους. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας συγκρίνοντας τους δύο Κανονισμούς.

Το γεγονός ότι ο Αθανασίου δεν ξεδίπλωσε όλο το εφιαλτικό πακέτο δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε εφησυχασμό. Αντίθετα, πρέπει να μας ατσαλώσει για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την κατάργηση των φυλακών Γ’ τύπου. Ενα πρέπει να είναι το σύνθημά μας: Κανένας πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού.