Το ερώτημα που θέτει από την εισαγωγή κιόλας η ετήσια έκθεση για την ανθρώπινη ανάπτυξη (Human Development Report) της σχετικής υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου δεν είναι καθόλου … αθώο: ¨Πως μπορεί η εργασία να ενδυναμώσει την ανθρώπινη ανάπτυξη;». Διαφορετικά ειπωμένο, η εργασία γενικώς και από μόνη της, δεν εγγυάται την ανθρώπινη ανάπτυξη, όπως ορίζεται από τρεις διαφορετικούς και μετρήσιμους δείκτες: μακροβιότητα και υγιής ζωή, δυνατότητα απόκτησης γνώσης και αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης, όπως μετριέται από το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα.
Μια πιο εμβριθής μελέτη στην έκθεση, που ανέκαθεν ξεχείλιζε από ενδιαφέρουσες πληροφορίες, αν και η φετινή που είναι αφιερωμένη στην ανθρώπινη εργασία αποτελεί μελέτη αναφοράς, αποκαλύπτει τα πολλαπλά και μεταβαλλόμενα πρόσωπα της ανθρώπινης εργασίας, που ανασκευάζουν την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι από μόνη της η εργασία μπορεί να εγγυηθεί την άνοδο της ευημερίας, όπως και τις αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί ότι ή πρόοδος της τεχνολογίας μπορεί να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις.
Στο 1% του πληθυσμού το 50% του πλούτου
Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η έκρηξη των αντιθέσεων. Σήμερα το 80% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 6% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει ποσοστό άνω του 50% του πλούτου. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ωστόσο, και στα... ρετιρέ της κατανομής του πλούτου. «Μεταξύ 1976 και 2017», τονίζεται στην ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το αγροτο-εργατικό δυναμικό το αντικατέστησαν οι μηχανές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις μηχανές τις χειρίζεται μικρότερο εργατικό δυναμικό (πιό εξειδικευμένο), που το καθοδηγεί όμως μια αντίρροπα διογκούμενη γραφειοκρατία.
Τις μηχανές, τις έγκαταστάσεις, τους πόρους και τις υπόλοιπες μεγάλες έγγειες αξίες τις κατέχουν και τις κατείχαν οι μεγαλοιδιοκτήτες.
Οι δύο πρώτες δεν μπορούν να θεωρηθούν απαλλοτριώσιμες, γιατί είναι γρήγορα αποσβεστέες και δυναμικά δημιουργούμενες.
Οι πόροι και οι χώροι όμως, μπορεί να έχουν μόνιμο ιδιοκτήτη και αυτός να είναι ισότιμα ένα συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη χώρα κάθε φορά (πολίτες).
Ως ιδιοκτήτης αυτό το σύνολο μπορεί να καθορίζει την πρόσοδο που απαιτεί από τους φορείς της προτεινόμενης εκμετάλλευσης... και σε όποιον αρέσει.
Ο παράγων "ιδιοκτησία χώρου", ως διεθνώς εμπορεύσιμη αξία, δεν είναι ίδιος για όλες τις χώρες.
Γιαυτό κσι η έγγυος πρόσοδος είναι μεταβαλλόμενη από περιοχή σε περιοχή, ενώ η αξία της εργασίας είναι δεδομένη επειδή όλοι οι άνθρωποι ίδιοι είμαστε.
Και γιαυτό είναι άλλο πράγμα να είσαι ιδιοκτήτης-εργαζόμενος σε μια χώρα, παρά σε μια άλλη.