Μιλώντας για εκλογές

Του Γ.Γ.

 «Η πολιτική είναι η ευγενής τέχνη τού να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και να κάνεις εκστρατείες με λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος ότι θα προστατέψεις τους μεν από τους δε», 


Οσκαρ Ασμέριντζερ.

Προσωπικά δεν θυμάμαι στα 45 χρόνια της μεταχουντικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, -τις αστικής δικτατορίας, για να ακριβολογούμε- να υπήρξε προεκλογική περίοδος τόσο άνευρη, τόσο αδιάφορη, τόσο ανιαρή, για τις πλατιές μάζες σαν αυτή που διανύουμε.

Φιάσκο οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των πολιτικών κομμάτων -εξαίρεση του ΚΚΕ- κανένας δεν δίνει σημασία στα εκλογικά περίπτερα των κομμάτων που υπάρχουν στις πλατείες. Αύριο έχουμε, για άλλη μια φορά "κρίσιμες εκλογές", αλλά μόνο αυτό το θέμα δεν βασιλεύει στις συζητήσεις των θαμώνων σε καφετέριες και ταβέρνες.

Δεν αδιαφορούν όμως όλοι για το αποτέλεσμα των εκλογών. Υπάρχει και μια μερίδα ατόμων που πραγματικά αγωνιούν για το αποτέλεσμα της κάλπης. Κι αυτή δεν είναι άλλη απ' τα επιτελεία των κομμάτων και τους υποψήφιους εθνοπατέρες.

«Μέχρι και ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχίζει μια έδρα της Β΄ Αθηνών», έγραφε πριν κάποια χρόνια δημοσιογράφος στα «ΝΕΑ» αναφερόμενος στις προεκλογικές δαπάνες των υποψηφίων βουλευτών.

Αυτό που δεν αναφέρει ο δημοσιολόγος είναι γιατί κάποιοι καπιταλιστές τζογάρουν στην κυριολεξία τόσα χρήματα και πόσα τους αποφέρει αν καταφέρουν τον έλεγχο μιας βουλευτικής έδρας ειδικά σε κόμμα εξουσίας.

Και αυτό γιατί με απλά μαθηματικά καταλαβαίνουμε ότι αρκετοί πολιτικάντηδες δεν είναι παρά απλά υπάλληλοι, πλουτοκρατών.
Ολοι αντιλαμβάνονται ότι  ακόμα και να υποθέσουμε ότι για έναν βουλευτή διαρκέσει για τέσσερα χρόνια η βουλευτική του θητεία (πράγμα πολύ σπάνιο) δεν θα κατορθώσει να αποκομίσει απ’ την βουλευτική του αποζημίωση ούτε τα μισά λεφτά απ' όσα ανέφερε το δημοσίευμα των "Νέων" για την εκλογή του.
Οπότε είναι αυτονόητο ότι όλα τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη έχουν σπόνσορες.
Και αυτοί σίγουρα δεν αυτοί δεν είναι μαλάκες. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις πεοβασανιστή καπιτάλα. Γατόνια είναι όλοι τους.

Και χρηματοδοτώντας την εκλογή βουλευτών κάνουν επένδυση. Γιατί η βουλή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απέραντο εκτροφείο σκανδάλων. Μια τεράστια βιομηχανία ρυθμίσεων που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Πότε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ως συνόλου και πότε τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων καπιταλιστών ή και μεμονωμένων πλουτοκρατών.

Λογικό επόμενο είναι λοιπόν κάθε καπιταλιστής να θέλει να έχει μέσα σ’ αυτόν τον αστικό «θεσμό» την δικιά του ομάδα για να πηγαίνουν πρίμα οι μπίζνες του. Γι’ αυτό χρηματοδοτεί τους πολιτικούς του υπαλλήλους να βρεθούν στο μπουρδέλο που ονομάζετε βουλή.

Και η εξαγορά βουλευτών και ψηφοφόρων έχει μακρά παράδοση στην χώρα μας. Ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Δημ. Λαμπίκη, "Τα εκατό χρόνια του Δήμου Αθηναίων",.

«Εις κάποιας άλλας Δημοτικάς εκλογάς στο Μεσολόγγι ο υποψήφιος Γουλιμής εσοφίσθη ένα ευφυέστατο τέχνασμα διά την εξασφάλισιν ψήφων.

Επήρε 100 ή 150 δεκάδραχμα, από τα μεγάλα και ωραία, εκείνα της Λαϊκής Τράπεζας, τα έκοψε στη μέση, και εκράτησε το μισό και το άλλο μισό το έδωσε εις τον καθένα από τους αμφιβόλου ειλικρίνειας ψηφοφόρους.

Όταν ο καθένας πήγαινε στο τμήμα για να ψηφίση, επιδείκνυε το μισό δεκάρικο εις τον αντιπρόσωπο του Γουλιμή, εις τον οποίον παρέδιδε το σφαιρίδιο για να το ρίξει μόνος του εις την κάλπην…

Αμέσως έξω από το τμήμα εδίδετο και το άλλο μισό εις τον ούτω ψηφίσαντα».

Αλήθεια, τι δουλειά έχουν όσοι/ες αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε αυτό το σάπιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα σ’ αυτό το στημένο παιχνίδι; Η προσωπική μου απάντηση είναι Καμία. Αποχή, λοιπόν, κι αντάμωμα στους δρόμους του αγώνα, όπου ανθίζει η ελπίδα.
Και κάτι τελευταίο. Προφανώς ισχύει η ρήση της Εμα Γκόλντμαν. ότι: «Αν οι εκλογές άλλαζαν οτιδήποτε, θα ήταν παράνομες», το ίδιο όμως μπορούμε να πούμε και για την αποχή. Θα ήταν κι αυτή παράνομη αν κι αυτή από μόνη της αποτελούσε πρόβλημα για το αστικό σύστημα.