Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πιστή αντιγραφή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας του μετεμφυλιακού αστικού κράτους - Η περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη

Του Γ. Γ.

Λες και κάνουν κατά γράμμα αντιγραφή τις πρακτικές και τους σχεδιασμούς που ακολούθησε η δεξιά, που επικράτησε στην χώρα μας αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο, εμφανίζονται τα στελέχη της Ν.Δ στην επιδίωξη τους να υπάρξει σήμερα μια παλινόρθωση του σκληρού κράτους της δεξιάς, εποχών που πιστεύαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στην κυριολεξία είναι απίστευτο πόσο επαναφέρουν μεθοδεύσεις που υπήρξαν εκείνη την εποχή, με πολύ χαρακτηριστική περίπτωση τα όσα ακολούθησαν μετά την ανακοίνωση  του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) το οποίο εκφράζει τις αντιρρήσεις του για την απόφαση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, να "τιμήσει" την Ελένη Παπαδάκη μετονομάζοντας το ισόγειο του «Ρεξ» σε Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη».

"Γιατί το Εθνικό Θέατρο επιλέγει, ανάμεσα στους δεκάδες μεγάλους ηθοποιούς στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου την Ελένη Παπαδάκη, που παρότι ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, αποτελεί έως τις μέρες μας μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα;

Προφανώς τα κριτήρια δεν είναι καλλιτεχνικά, αλλά πολιτικά. Μέσα από τη δραματική κατάληξη της Ελένης Παπαδάκη - που αποδεδειγμένα όχι μόνο δεν είχε την έγκριση του ΕΑΜ, αλλά ήταν εντελώς έξω από τις προθέσεις και την πολιτική του - επιδιώκει να συντηρεί και να αναπαράγει μια ζοφερή, δολοφονική εικόνα για το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, αντιστρέφοντας ολοσχερώς την πραγματικότητα", αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του ΣΕΗ.

Μετά απ' αυτό ακολούθησε ένας χαμός με όλο το ακροδεξιό- φασιστικό τσούρμο να συστρατεύεται εξαπολύοντας τα πυρά του ενάντια στην τοποθέτηση του ΣΕΗ.
Από τον Μπογδάνο μέχρι τον Κρανιδιώτη και από τον Θάνο Πλεύρη ως τον Σάκη Μουμπζή αλυχτούν απέναντι σε μια ανακοίνωση που λέει τα αυτονόητα και απαιτεί "την άμεση ανάκληση της απαράδεκτης απόφασης του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου".

Αυτά ως προς την ειδησεογραφική πλευρά του θέματος. Το πιο ενδιαφέρον όμως βρίσκεται αλλού. Οτι και στις μέρες μας έχουμε μια επαναφορά τις αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, απόλυτη αντιγραφή αυτής που είχε ξεκινήσει το μετεμφυλιακό αστικό κράτος.
Αναφερόμαστε στα "πέτρινα χρόνια" τότε που οργάνωνε «Εκδηλώσεις σκοπόν έχουσαι την επαναφοράν εις την μνήμην των δραματικών γεγονότων των Δεκεμβριανών».
Και μάλιστα ο στόχος διαμόρφωση συγκεκριμένης πολιτικής συνείδησης και συμπεριφοράς, επιδόθηκε σε άθλια πτωματολογία και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο με γκεμπελίστικο μάλιστα τρόπο την δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη.
Σε επίσημα κρατικά κείμενα διαβάζουμε: "Να καταβληθή ειδική προσπάθεια δημιουργίας αυθορμήτων εκδηλώσεων, ομιλιών, συγκεντρώσεων κ.λπ. υπό των Καλλιτεχνικών και άλλων συναφών Σωματείων. Να γίνει ενός λεπτού σιγή εις τα Θέατρα, εις μνήμην της σφαγιασθείσης Ηθοποιού Παπαδάκη".

Ακριβώς την ίδια προπαγάνδα της κυρίαρχης μετεμφυλιακής ιδεολογίας, της εθνικοφροσύνης -προσαρμοσμένης φυσικά στις νέες συνθήκες- παρακολουθούμε και σήμερα.

Ο λύκος κι αν εγέρασε ...

Υ.Γ. Και για να μην μείνει σε κανέναν η αμφιβολία για το ποια ήταν η Ελένη Παπαδάκη αρκεί να διαβάσει τι αναφέρει σχετικά όχι κάποιος αριστερός ιστότοπος αλλά η wikipedia

Εχοντας αναφερθεί πρόσφατα σ' αυτή την ιστορική αλητεία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, θεωρώ πλεονασμό κάθε περαιτέρω σχολιασμό.