Μια άποψη για την πολιτική διαδρομή του Γιώργη Σιάντου, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 1947

Γράφει ο Νίκος από Βόλο.

Ο Σιάντος είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία, μέσα στο Κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.
Η κατάντια του Λιβάνου της Καζέρτας και η ανείπωτη κατάπτωση της Βάρκιζας δείχνουν σε τι λάκκο μπορεί να πέσει, από τελείως λαθεμένη εκτίμηση των πραγμάτων και από αυταπάτες, ακόμη και μια αγωνιστική ηγεσία, που συγκρότησε ένα κολοσσιαίο απελευθερωτικό λαϊκό κίνημα και ένας κορυφαίος ως τότε εργατικός ηγέτης, που είχε βγει μέσα από το καμίνι μακρόχρονων επαναστατικών αγώνων, όπως ήταν ο Σιάντος.

Έχω γράψει και υποστηρίξει -και παλιότερα- ότι δεν ήταν σωστή η κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του Σιάντου από τον Ζαχαριάδη μετά το θάνατο του πρώτου, ότι υπήρξε πράκτορας του εχθρού. Όχι. Ο Σιάντος δεν ήταν πράκτορας,αλλά αποπροσανατολισμένος και δέσμιος μιας εντελώς στραβής αντίληψης που κυριάρχησε γενικότερα στην ηγεσία του ΚΚΕ.

Δέσμιος πέρα ως πέρα μιας αυταπάτης για το ρόλο των Εγγλέζων και ενός ολότελα αστήριχτου προσανατολισμού που επικράτησε στο μέγιστο των ζητημάτων: πώς η ήδη πραγματοποιούμενη λαϊκόδημοκρατική επανάσταση του ΕΑΜ να πάρει στα χέρια της όλη την εξουσία, συντρίβοντας την αντίδραση, πριν επέμβει ο εγγλέζικου ιμπεριαλισμός.

Εδώ ακριβώς την πάτησαν χοντρά οι Σιάντος, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης κλπ, πιστεύοντας αφελώς ότι το θέμα είχε λήξει κι ότι οι Άγγλοι θα συμπεριφερθούν ως ... αντιφασίστες σύμμαχοι και θα αφήσουν τον ελληνικό λαό, ομαλά και με περίπατο να κατοχυρώσει και τυπικά τη νίκη του κατά του φασισμού, παίρνοντας και τυπικά την κρατική εξουσία.

Έτσι μπλέχτηκε κι ο Σιάντος και οι άλλοι στο κουβάρι των ατελείωτων άκαιρων ολέθριων συμβιβασμών με τα αγγλόδουλα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις κάλπικης "εθνικής ενότητας", με αποτέλεσμα την ήττα κι όσα τραγικά ακολούθησαν.

Ο Βασίλης ο Ραφαηλίδης έχει δώσει κάπου μια πολύ γλαφυρή περιγραφή της συνάντησης των Σιάντου, Παρτσαλίδη και Τσιριμώκου (δε θυμάμαι τώρα καλά ποιος ήταν ο τρίτος) με το γερόλυκο του βρετανικού ιμπεριαλισμού, τον Τσώρτσιλ τα Χριστούγεννα του '44 στην εμπόλεμη Αθήνα.
Τους περιγράφει σαν τις... τρεις περδικούλες του δημοτικού τραγουδιού που βρίσκονται αμήχανες απέναντι σε ένα αδίστακτο παγκόσμιο γεράκι! 

Οι άνθρωποι αυτοί εκτός από τις αυταπάτες τους, που ήδη θα είχε ψαλιδίσει η αγγλική επέμβαση, δεν είχαν ούτε το ηγετικό ταλέντο ούτε τη γνώση, για να αντιμετωπίσουν όπως θα έπρεπε ένα τέτοιο θεριό!
Ήταν πολύ λίγοι και ήδη ήταν στριμωγμένοι από τις προηγούμενες ανοησίες τους. Αν αντί του Σιάντου το ΚΚΕ είχε μιαν ηγεσία με κάποιον αρχηγό του πολιτικού αναστήματος και της ευφυΐας ενός Ενβερ Χότζα ή ενός Μάο,για να θυμηθούμε και την περίπτωση της κινέζικης επανάστασης, δεν θα είχαν γίνει διόλου οι πρώτοι απαράδεκτοι συμβιβασμοί, αυτοί που έφεραν τον εγγλέζικο στρατό και τους πραιτωριανούς της Μέσης Ανατολής μέσα στην Αθήνα, δίπλα στους Χίτες και τους ταγματαλήτες...

Δυστυχώς οι Σιάντος κλπ δεν στάθηκαν ούτε καν στο πολιτικό ύψος που αναμφισβήτητα έδειξε στην εποχή του αντιφασιστικού αγώνα ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, όποιες κι αν ήταν από τότε οι ανομολόγητες προθέσεις του!

Με αν και με ίσως, όμως, ούτε γράφεται ούτε αλλάζει η Ιστορία! Ας μας γίνει λοιπόν μάθημα το τότε πάθημα και η τραγική πραγματικά κατάληξη της ηγεσίας Σιάντου.
Άμα έχεις κάνει τόσο τραγικά λάθη, άντε να αποδείξεις μετά το άδικο των υποψιών των άλλων. Κι ας είχαν άδικο να ...πρακτορολογούν, αντί να κρίνουν μόνον πολιτικά όπως θα έπρεπε το φιάσκο του Σιάντου! 

Τους βάραινε όμως κι αυτούς τότε η στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ του 1949, που ήδη προκαλούσε μετασεισμούς στα 1950... Μετασεισμούς, που τίποτε καλό δεν προμήνυαν, καθώς μάλιστα αυτοί πήραν και τη στραβή κατεύθυνση που οδήγησε στο χρουστσωφικό πραξικόπημα μέσα στο ΚΚΕ, του 1956.