Για τη δίκη Τοπαλούδη (β’ μέρος):

Της Αντωνίας Λεγάκη. 

Συνεχίζοντας το προηγούμενο κείμενο μου το οποίο έφερε τον τίτλο: "Δεν είμαστε συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης τους..."

Τα δικαιώματα υπάρχουν, όταν αναγνωρίζονται στους ενόχους, τους μισητούς και τους σιχαμένους! Σ’ αυτούς που φαίνεται πως δεν τ’ αξίζουν.
Αυτό θα απαντούσα αυθόρμητα στην εισαγγελέα της έδρας στη δίκη Τοπαλούδη, η οποία, πανηγυρικά ομολόγησε ότι ανέβηκε στην έδρα έχοντας παθιασμένα προαποφασίσει την καταδικαστική πρόταση για τους κατηγορούμενους. Ότι δηλ. παραβίασε το πιο βασικό δικαίωμα στη δίκαιη δίκη: την έλλειψη προκατάληψης. Μας είπε ότι δίκασε με την μέγιστη προκατάληψη και μείς χειροκροτήσαμε, επειδή μισούμε, δίκαια, τους δολοφόνους.

Η αποστροφή της ενάντια στους συνηγόρους – αποτελεί πάγια θέση των εισαγγελέων που ακούμε κουραστικά επί δεκαετίες – φυσικά αφορούσε τους συνηγόρους υπεράσπισης, αφού η πολιτική αγωγή συμφωνεί μαζί της. Το θέμα δεν είναι ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης ήταν σιχαμένοι. Το θέμα είναι ότι ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να διατυπώνει σιχαμένες θέσεις μέσω του συνηγόρου του.  Φυσικά θα κριθούν και οι δύο από τον τρόπο που θα ασκήσουν τα δικαιώματά τους. Αλλά οφείλει η πολιτεία να εξασφαλίσει ότι θα τα ασκήσουν.

Είναι μισή αλήθεια ότι επικοινώνησε η εισαγγελέας με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όλοι εμείς δηλ., θέλαμε παθιασμένα να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι βασανιστές και δολοφόνοι της Ελένης. Το ποιοι είναι αυτοί δεν το ξέραμε. Το μάθαμε από την τηλεόραση. Η εισαγγελέας και το δικαστήριο όφειλαν, χωρίς προκατάληψη να εγγυηθούν ότι η καταδικαστική απόφαση στο σύνολό της, θα αφορά τους πραγματικούς ενόχους, στους οποίους θα έχουν αναγνωριστεί όλα τα δικαιώματα. Και αυτό, όπως μας ομολόγησε η εισαγγελέας, ακυρώθηκε πριν από τη δίκη. Και καμία σημασία δεν έχει αν ήταν ή όχι δίκαιη η καταδίκη των συγκεκριμένων δραστών (και γω πιστεύω ότι ήταν δίκαιη, αλλά αυτό το πιστεύω από τα δημοσιεύματα και σίγουρα δεν χρειαζόταν η ακύρωση όλων των δικονομικών  εγγυήσεων γι’ αυτό).

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, και όσες φορές το δεχθήκαμε, το πληρώσαμε. Για τη «Δικαιοσύνη» και το σύστημα, η δίκη Τοπαλούδη ήταν μία ευκαιρία θεατρικής ταύτισης με το λαό και ταυτόχρονα επίδειξης της αχρηστίας των δικονομικών εγγυήσεων και των πολιτικών δικαιωμάτων.

Η Ελένη απέδειξε με το θάνατό της ότι αντιστάθηκε πραγματικά. Ούτε ο τελευταίος μισογύνης της γης δεν μπορεί να το αρνηθεί. Προσωπικά βέβαια, θα προτιμούσα να μην είχε αντισταθεί τόσο και να ζούσε. Να τη στηρίζαμε στη δίκη για να καταγγείλει η ίδια τους βασανιστές της.  Οι δε βασανιστές της, φανερά ένοχοι, κυνικοί και διαβρωμένοι, προκαλούν το μίσος και την αποστροφή μας. Θαυμάσιο πεδίο ναρκοθέτησης της δίκαιης δίκης, με κοινωνική συναίνεση…

Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια θα είναι η αντιμετώπιση στην επόμενη κοπέλα που δεν θα πεθάνει αντιστεκόμενη, αλλά θα επιβιώσει μετά από βιασμό που τυχόν θα έχει υποστεί σε μπαρ που χόρευε φορώντας σορτσάκι και ο βιαστής είναι «συμπαθητικός» και ο εισαγγελέας θα έχει διαμορφώσει άλλη άποψη από την τηλεόραση…

Είναι συχνό φαινόμενο να διαμορφώνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς άποψη από την τηλεόραση, και να μας το λένε στα μούτρα. Κατ αρχήν μετά απ’ όλες τις κινηματικες διαδικασίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις κλπ. Κι εμείς τότε ουρλιάζουμε για τα δικαιώματα, τις εγγυήσεις, τη δίκαιη δίκη κλπ… Όχι γιατί είμαστε αθώοι, αλλά γιατί είμαστε κατηγορούμενοι! Γιατί τα δικαιώματα υπάρχουν μόνο όταν ασκούνται!!!

Όπως καλύτερα από μένα το διατύπωσε ο γιατρός Θανάσης Καραμπέλης, όταν βρέθηκε κατηγορούμενος επειδή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα κρατουμένου ασθενούς του: «Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των ασθενών θα κριθεί από το απαραβίαστο αυτών των δικαιωμάτων εκεί που μπορεί να αμφισβητηθούν γιατί ακριβώς εκεί κυρίως χρειάζονται, εν προκειμένω στην περίπτωση των υπόπτων, των κρατουμένων αλλά και των ενόχων. Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των ασθενών, καθώς και όλων των ατομικών δικαιωμάτων, για τους υπόπτους, τους κρατούμενους και τους πιθανούς ή και τους βέβαιους ενόχους αποτελεί την Λυδία λίθο, στην οποία δοκιμάζεται η εγγύηση της διασφάλισής της και για τους αθώους. Η παραβίασή τους για τους ενόχους ή για τους υπόπτους παραβατικής συμπεριφοράς είναι ο προθάλαμος για την γενικευμένη αμφισβήτησή τους για όλους, ιδιαίτερα σε μία εποχή που το τεκμήριο αθωότητας αμφισβητείται και όλοι είναι πιθανοί ένοχοι μέχρι να αποδείξουν - οι ίδιοι (;!) - την αθωότητά τους.»

Η εισαγγελική αγόρευση, καθόλου τυχαία κατά τη γνώμη μου, χάιδεψε τ’ αυτιά μας κι εξασφάλισε τη συναίνεσή μας στην κατά το δοκούν διαχείριση από τις Αρχές, του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη, για να τα αποδίδουν σε όσους κρίνουν ότι τ’ αξίζουν…