Μια μέρα σαν αυτή το 2002

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι, μια μέρα σαν αυτή το 2002, μια τυχαία έκρηξη ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οδήγησε στην «εξάρθρωση» της «17Ν», όπως περήφανα την ονόμασε το Κράτος και οι διωκτικοί μηχανισμοί, «εξάρθρωση» όμως, που οφείλεται καθαρά και αποκλειστικά σε αυτό το τυχαίο γεγονός.

Και από την ίδια αυτή μέρα ξεκίνησε, αυτό, που ονομάσθηκε το «αίσχος του Ευαγγελισμού»:
Ένας άνθρωπος πολυτραυματίας, ημιθανής, στην Εντατική, σε συνθήκες, που και ο Κάφκα θα ζήλευε, για 40 περίπου μέρες υφίστατο το μαρτύριο μιας περίεργης ψυχολογικής «ανάκρισης» από τον τότε εισαγγελικό λειτουργό κ. Διώτη, που είχε απαγορεύσει την οποιαδήποτε επαφή του με δικηγόρο, με το τέχνασμα της μη απόδοσης κατηγορίας!!! Και όλα αυτά με την πλήρη ανοχή του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού...

Και όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο κ.Διώτης σε συνέντευξή του τότε, οι γιατροί ενεργούσαν με δική του παρέμβαση...

O Σάββας Ξηρός δικάσθηκε και καταδικάσθηκε, είναι τυφλός, κουφός, με σμπαραλιασμένα όλα τα οργανικά λειτουργικά του συστήματα, ανάπηρος κατά 100% σχεδόν..

ΑΛΛΑ προς δόξαν κάθε έννοιας αστικού δικαίου, ενάντια σε κάθε αρχή ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε ευθεία παραβίαση του ίδιου του νόμου, που προβλέπει την απόλυση κρατουμένων με υψηλά ποσοστά αναπηρίας παραμένει για 20 ολόκληρα χρόνια στα υπόγεια των φυλακών.

Μέσα σε μια απέραντη σιωπή, τόσο εντός του, όσο και έξω, γύρω μας..

Πόσες πια ποινές πρέπει να επιβληθούν άραγε;

Ποια ποινή θα έπρεπε να του επιβληθεί για να ησυχάσει το αδηφάγο τέρας της εκδίκησης;
Ίσως η θανατική, αλλά λόγω της θεσμικής κατάργησής της, οδηγείται αργά, σταθερά, αλλά με πλήρη συνείδηση στην φυσική εξόντωση και στον θάνατο..

Ο κ. Διώτης από την άλλη, καταδικάσθηκε και αυτός, διότι ως επικεφαλής του ΣΔΟΕ δεν προχώρησε στην αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ με αποτέλεσμα την κατά δεκάδες εκατομμύρια ζημία του Δημοσίου. 
Καταδικάσθηκε μεν σε ποινή καθείρξεως 10 ετών, αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος, μια, που η έφεσή του είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα..

Το Κράτος φροντίζει πάντα τα παιδιά του, ενώ για τους πολιτικούς αντιπάλους επιφυλάσσει βία, τρόμο και εκδίκηση.