Η καταγωγή του "εθνικού" κορμού"

Πηγή: Praxis Review - twitter

Η καταγωγή του "εθνικού" κορμού": Οι ρίζες των Ελληνικών αστυνομικών υπηρεσιών χαφιεδισμού, βασανισμών και τρομοκράτησης των εργατικών συνδικάτων και των λαϊκών κινητοποιήσεων, φτάνουν μέχρι την περίοδο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Τότε ήταν που το αστικό κράτος χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς που πιο πριν είχαν αναλάβει τον "εξωτερικό" εχθρό στην Μικρά Ασία, ενάντια στον "εσωτερικό", δηλαδή τους  Έλληνες εργάτες που αγωνίζονταν για τα δικαιώματα τους -και όλους τους εργάτες που δούλευαν στην Ελλάδα.

Σε μια περίοδο που ανέβαιναν οι εργατικοί αγώνες, ιδρύθηκε  η "Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας" (αργότερα "Υπηρεσία Γενικής Ασφάλειας), με υπεύθυνο τον Συνταγματάρχη του Μικρασιατικού Μετώπου Γεώργιο Φεσσόπουλο. Η τοποθέτηση του Φεσσόπουλου είχε να κάνει ακριβώς με το "έργο" του στο Μικρασιατικό μέτωπο κατά των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ο Φεσσόπουλος εξελίχθηκε σε έναν από τους κατεξοχήν αντικομμουνιστές ειδικούς του κράτους και έγραψε και πολλά βιβλία για το θέμα. Αποστρατεύτηκε το 1929 και οι "υπηρεσίες" του αξιοποιήθηκαν στην συνέχεια από την φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Η δημιουργία της πρώτης συγκροτημένης υπηρεσίας χαφιέδων και καταστολής του εργατικού κινήματος βασίστηκε και στα παραδείγματα αντίστοιχων υπηρεσιών της Αγγλίας και της Γαλλίας. Όμως, τουλάχιστον για ένα μεγάλο τμήμα της χώρας, η "τεχνογνωσία" της "εθνικής" ασφάλειας, ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το κράτος των Νεότουρκων.  

Η ίδια η λέξη "χαφιές" προέρχεται από το Οθωμανικό "hafiye". Οι hafiye ήταν μυστικοί αστυνομικοί, υπάλληλοι του κράτους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Καταργήθηκαν επίσημα το 1908 από τους Νεότουρκους, όμως στην ουσία διατηρήθηκαν ως μηχανισμός των Νεότουρκων ενάντια στους Σοσιαλιστές και τις εργατικές κινήσεις της Θεσσαλονίκης. 

Μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης, όλοι οι χριστιανοί hafιye (χαφιέδες), μεταφέρθηκαν ομαλά από την τουρκική αστυνομία στην ελληνική και αποτέλεσαν βασική πρώτη ύλη για την πρώτη μυστική ασφάλεια. Έτσι, ο "εθνικός κορμός" με τους διώκτες του εργατικού κινήματος και των κομμουνιστών και τους καταδότες των αγωνιστών, ως μηχανισμός, είναι στην πραγματικότητα απόγονος των Οθωμανών και Nεότουρκων hafιye.  

Από εκείνη την πρώτη περίοδο ίδρυσης της νέας υπηρεσίας στην Ελλάδα, οι χαφιέδες ήταν αστυνομικοί με πολιτικά, που πληρώνονταν με κανονικό μισθό (δηλαδή με τα λεφτά του λαού που παρακολουθούσαν και βασάνιζαν). Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν πχ και ένας από τους πιο επίφοβους βασανιστές της εποχής, ο Δημήτρης Οικονόμου, γνωστός και ως "Παπάς". 

Ο Οικονόμου ήταν απόγονος "μακεδονομάχων" και γιός Παπά (από εκεί και το παρατσούκλι). Φανατικός αντικομμουνιστής, εντάχθηκε στην αστυνομία. Κάποια στιγμή άνοιξε και παπουτσάδικο αλλά το μαγαζί φαλίρισε και ξαναγύρισε στην αστυνομία το 1924, λίγο πριν ιδρυθεί η νέα υπηρεσία (1925). Ο αρχιβασανιστής Οικονόμου, μαζί με άλλους "εθνικόφρονες" της υπηρεσίας, οργάνωναν συλλήψεις και βασανισμούς συνδικαλιστών και κομμουνιστών. Οι γνωστότεροι μέθοδοι "απόσπασης πληροφοριών" ήταν η φάλαγγα και το "τσιγκέλι" (το οποίο το πήραν κατευθείαν από τους  προγόνους της νέας υπηρεσίας (τους Οθωμανούς και Τούρκους hafiye) και φυσικά το ανελέητο ξύλο. 

Ο Παπάς ένα βράδυ το 1925 συνέλαβε και χτύπησε έναν νεαρό και ξεκίνησε να τον οδηγήσει στην ασφάλεια για "ανάκριση". Όμως, στην διαδρομή, ο νεαρός κατάφερε να του ξεφύγει, αφού τον έσπρωξε και τον έριξε σε ένα χαντάκι. Ο αρχιβασανιστής "Παπάς" έμεινε στο χαντάκι με σοβαρό τραύμα στο πόδι και από τότε έμεινε κουτσός. Ο νεαρός ήταν ο μετέπειτα γραμματέας της Κ.Ε του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. 

Ο Παπάς έμεινε στην υπηρεσία και η "καριέρα" του (που είχε μείνει στάσιμη λόγω του τραυματισμού του) εκτοξεύτηκε όταν μπήκαν οι ναζί στην Ελλάδα (όπως και με άλλους "πατριώτες" ακροδεξιούς). Έγινε ανθυπομοίραρχος και υπαρχηγός του εγκληματία αρχιδοσίλογου Αντώνη Δάγκουλα (του "Δράκου" της Θεσσαλονίκης). Μετά την συντριβή των ταγματασφαλιτών στο Κιλκίς το 1944 από τον ΕΛΑΣ κατέβηκε στην Αθήνα. Όπως και άλλοι συνεργάτες των ναζί, μετά την Βάρκιζα εντάχθηκε κανονικά στον κρατικό μηχανισμό και στις νέες "εθνικές" υπηρεσίες ασφαλείας. Από εκεί συνέχισε να πληρώνεται κανονικά και συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε το 1984.

Πηγές: "Οι κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα 1923-1927",Δ.Λιβιεράτος, Εναλλακτικές εκδόσεις."Ο Ελληνικός Φασισμός στον Μεσοπόλεμο", Σπουδή στο Γαλανόμαυρο,"Ο Χαφιές": Το κράτος κατά του κομμουνισμού",Α. Δάγκας, Ελληνικά Γράμματα, "Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων",M.Mazower, Aλεξάνδρεια.