Η Δικαιοσύνη του "άλλου άκρου"

Του Κώστα Παπαδάκη - Documento

 Στις 13.7.2022 ένας επώνυμος κατηγορούμενος, ηθοποιός και σκηνοθέτης, καταδικάστηκε στο ΜΟΔ Αθηνών για δύο βιασμούς ανηλίκων που τελέστηκαν το 2015. Παρά το γεγονός ότι δεν του αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά, έλαβε για τους δύο αυτούς βιασμούς ποινή 12 ετών (ενώ για κάθε βιασμό ανηλίκου σήμερα προβλέπεται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης) και γεννάται το ερώτημα ποια ποινή θα του είχε επιβληθεί εάν του είχε καταγνωστεί οποιαδήποτε των ελαφρυντικών περιστάσεων που ζήτησε. 

Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι αποφυλακίστηκε, αφού έστω και οριακά, με ψήφους 4 προς 3, έγινε δεκτό το αίτημά του για χορήγηση ανασταλτικής δύναμης της έφεσης με περιοριστικούς όρους. Οπως σημειώνει σε δηλώσεις του ο συνήγορός του: «Οι τακτικοί δικαστές τον έκριναν αθώο». Και φαίνεται αυτό να επιβεβαιώνεται από τα δημοσιεύματα που αναφέρουν τα πρόσωπα τα οποία πλειοψήφησαν και μειοψήφησαν σε κάθε απόφαση. Ξέσπασε και πάλι ο γνωστός καβγάς αν φταίει (που δεν φταίει) γι’ αυτό ο νέος Ποινικός Κώδικας, έτσι για αποπροσανατολισμό και μικροκομματική εκμετάλλευση.

Ευτυχώς εκδηλώθηκε αμέσως το ενδιαφέρον της προϊστάμενης της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών και ασκήθηκαν εντέλει εισαγγελικές εφέσεις.

Τα παραπάνω είναι καταλυτικά κάθε έννοιας ισονομίας και δικαιοσύνης και δείχνουν ότι η δικαιοσύνη του «άλλου άκρου», εκείνη η δικαστική εξουσία που γνωρίσαμε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες σε αυτήν τη χώρα, με τη μονομέρειά της, με την απροκάλυπτη εύνοια σε όσους υπηρέτες του συστήματος και της άρχουσας τάξης περνούν από το εδώλιο του κατηγορουμένου και με την αμείλικτη εκδικητικότητά της σε όσους φέρονται σαν εχθροί του κατεστημένου φαίνεται να επανέρχεται και να διεκδικεί δυναμικά το παρόν στην πρώτη γραμμή του μετώπου εξουσίας. 

Ούτως ή άλλως, τα δικαστήρια έχουν παυσει προ πολλού να λειτουργούν ως μηχανισμός έννομης και δικαστικής προστασίας, αφού η αύξηση του κόστους, η γραφειοκρατικοποίηση και η καθυστέρηση σιην έκδοση των αποφάσεων αποτρέπουν οποιαδήποτε μικρή και μέση υπόθεση από την καταφυγή της στα δικαστήρια.

Ως μηχανισμός επιλεκτικής καταστολής όμως πρωτοπορεί, αποφυλακίζει βιαστές και δολοφόνους και κρατά στη φυλακή ανθρώπους που έχουν όλες τις προϋποθέσεις να αποφυλακιστούν. Τα μηνύματα που παίρνει από την κυβέρνηση, της οποίας η αλαζονεία και η έπαρση επαυξάνονται όσο αισθάνεται πραγματικά ότι παίζει σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο, σε συνδυασμό και με τα μηνύματα της πρόσφατης εναλλαγής των συσχετισμών των συνδικαλιστικών δυνάμεων στην Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, αλλά και την απραξία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και άλλων σχετικών φορέων είναι προφανή. Βρήκαν τελευταία ένα νέο εχθρό, τις «τηλεδίκες», συνυπέγραψαν μια αόριστη διακήρυξη και εξήγγειλαν διώξεις. Λίγες μέρες μετά τους είδαμε να επιβραβεύουν βασικούς πρωταγωνιστές των τηλεδικών της περιόδου με την παρουσία τους σε συνέδριο ποινικολόγων. Και η επιβράβευση παρήγαγε τη δυναμική της.

Μερικών ανθρώπων η ζωή είναι πολύ φτηνή στη χώρα μας, ιδίως αν είναι θύματα αστυνομικών επιθέσεων, πρόσφυγες, θύματα εργατικών ατυχημάτων. Ελπίζουμε όχι και απεργοί πείνας.

Μερικών βιαστών και δολοφόνων η αντιμετώπιση είναι ένα χάδι. Αρκεί να είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Και μερικών άλλων κρατουμένων η θέση είναι πάντα έξω από την υφ’ όρον απόλυση, έξω από την απαιτούμενη υγειονομική περίθαλψη, έξω ακόμη και από την εφαρμογή φωτογραφικών νόμων που έγιναν γι’ αυτούς όταν η εξουσία αλλάξει τακτική. Αρκεί να είναι πάντα στην απέναντι πλευρά.

Στους λίγους αυτούς μήνες έχει διαμορφωθεί ένα δικαστικό σκηνικό το οποίο κινδυνεύει να ανατρέψει τον σεβασμό στις ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα, που κατακτήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με αγώνες στα δικαστήρια και οδήγησε στην έκβαση πολύ σημαντικών αποφάσεων, αντίθετων στα νεύματα των φορέων των άλλων εξουσιών. Η υποκρισία της τακτικής «πρώτα μας λέτε σπάστε τη σιωπή και ύστερα καλύπτετε τον κακοποιητή» είναι απροκάλυπτη. II δικαιοσύνη του «άλλου άκρου» δείχνει να διεκδικεί τη δυναμική της επάνοδο. Ας μην το επιτρέψουμε.