Εξι χρόνια χωρίς τον φιλόσοφο, ποιητή, και τραγουδοποιό Θάνο Ανεστόπουλο

Έχω την αίσθηση πως ένα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου αυτής της χώρας είναι άλαλο και την έχει κάνει τουμπεκί γιατί έχει κι αυτό λερωμένη την φωλιά του, αφού για πολλά χρόνια συμπορεύτηκε και αφέθηκε σε... πεολειχίστικες σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία καθαρά για οικονομικά οφέλη και για μισαλλόδοξους λόγους, γενόμενοι τελικά οι πνευματικές πόρνες της εξουσίας.

Θάνος Ανεστόπουλος

Σαν σήμερα πριν έξι χρόνια, ο θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου γέμισε με θλίψη όχι μόνο τους συγγενείς και φίλους του, αλλά και όσους εκτιμούσαν την καλλιτεχνική του παρουσία

Εγραφε τότε ο Ρούντι Ρινάλντι στον «Δρόμο της Αριστεράς»:

Ο θάνατος του Θάνου συγκίνησε πολλούς νέους ανθρώπους, πολλούς συνομηλίκους του (πέθανε 49 χρόνων), όσους αγάπησαν την ιδιαίτερη και σημαντική μπάντα των Διάφανων Κρίνων και παρακολούθησαν την προσωπική πορεία του μετά την διάλυσή της το 2009.

Η απώλεια ενός φιλοσόφου, ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη αποτελεί μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να βγει κανείς από τους «κανονικούς» ρυθμούς και να αναστοχαστεί για την ζωή του και το τι συμβαίνει γύρω του, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο αγνά, λίγο πιο ελεύθερα από όσα ορίζουν οι καθημερινοί καταναγκασμοί.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, αλλά και τα Διάφανα Κρίνα ως μπάντα, έδωσαν πάντα ιδιαίτερη σημασία στον στίχο, στο περιεχόμενο, αγάπησαν την ποίηση και τους ποιητές, έφτιαξαν δική τους ποίηση και ίσως γι αυτό να αγαπήθηκαν τόσο από ένα ιδιαίτερο κοινό. Πάνω σε αυτό και στην εν γένει προσγειωμένη και σοβαρή στάση τους, κέρδισαν το σεβασμό και την αγάπη μια σημαντικής μερίδας νέων ανθρώπων.

«Ας τραγουδήσουμε για αυτά που θα έπρεπε να φέγγουν, για όσα αγρυπνήσαμε, για τα χαμένα κορίτσια, τις μοιραίες γυναίκες.
Ας χλευάσουμε την παντοδυναμία των θεών. Ας θυμηθούμε το παρελθόν που έντρομο κρύφθηκε στην έρημη ψυχή μας. Κάτι μεγάλα καρφιά που μας πληγώνουν τα χέρια και μας κεντούν το τέλος, ας τα πετάξουμε σε στεγνωμένο πέλαγος να λιώσουν.

Να πάμε εκεί που θα βρούμε εξαίσια μονοπάτια που θα ανθίζουνε τα φλογισμένα βήματά μας, που θα κτυπιέται η σκέψη μας με τον ανθό του ονείρου.
Και η αγάπη θα μας κρατάει το χέρι μέχρι να βγούμε έξω, έξω, έξω στο φως, στο δικό μας φως, εκεί που δεν μπορούν να μας στερήσουνε ούτε το όνειρο ούτε τον αγώνα. Καλησπέρα».

Με τα παραπάνω λόγια άνοιξε την συναυλία των "Διάφανων  Κρίνων", το 2011 στο Γκαγκάριν ο Θάνος Ανεστόπουλος  

*** 

Της Π. Μ.

 

Το φευγιό του Θάνου στις 3 Σεπτέμβρη του 2016, ήταν The end of an era κυριολεκτικά. Ένα κομμάτι της ποίησης πέθανε. Ένα κομμάτι αναντικατάστατο. Ήταν ένας από τους μεγάλους ποιητές της γενιάς του, τον λάτρεψα και τον λατρεύω απίστευτα.

Ο καρκίνος, τον οποίο κοίταξε κατάματα, νίκησε αλλά δεν σταμάτησε να τον πολεμά και να μην το βάζει κάτω, συνεχίζοντας να τραγουδά για την αγάπη, τον έρωτα και τη ζωή. 

“Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε”.

Έτσι έγραψε λίγους μήνες πριν από την μέρα που έσβησε.

Η μουσική και οι στίχοι των Κρίνων καθόρισαν τις αναζητήσεις μου. Στις συνεντεύξεις τους μιλούσαν για τις επιρροές τους και κάπως έτσι ανοίχτηκε για εμένα ο κόσμος των Tindersticks, του Johnny Cash, των Joy Division, του Nick Cave, των Noir Desir, αλλά και του T.S. Eliot, του Γιώργου Σεφέρη, της Sylvia Plath και τόσων άλλων.

Ο Θάνος είχε φτιάξει μια σειρά από κείμενα και τραγούδια που περιγράφουν τις καταβολές του, τα ποιήματα, τα μυθιστορήματα και οι νουβέλες, και μετά τα άνθη των τραγουδιών του, τα κρίνα... Πάνω στη σκηνή, στριμώχνονταν με σάρκα και οστά, ο Καβάφης, η Πολυδούρη, ο Waits, ο Καρυωτάκης, ο Cave, η Simone, ο Ουράνης, ο Nyman, η Plath, ο Cohen.Ο Θάνος παραμιλούσε από καρδιάς , με το μικρόφωνο στο χέρι, καθαρή ποίηση. Και η φωνή του.... Επίμονα στεντόρεια, όπως την ξέρουμε τόσα χρόνια. Βαθιά και σπαρακτική. Μιλούσε τον κάθε στίχο.

Ένας καταραμένος ποιητής, ζωγράφος, λογοτέχνης, ένας ρομαντικός, του rock ‘n’ roll και των blues.Και έτσι, με μια εκκωφαντική ησυχία, πέρασε στην αιωνιότητα. Αλώβητος. Άφθαρτος. Έζησε σε εκκωφαντική αντιστοιχία με την ποίηση του. Δεν κρύφτηκε, δεν απογοητεύτηκε, έζησε το δώρο της ζωής, όσο δώρο του απέμενε. Εδώ με το μεγαλύτερο δώρο που του πρόσφερε η ζωή. Το ωραιότερο ποίημα είναι αυτή η σύμπραξη. Θάνο σε ευχαριστούμε που υπήρξες. Σε ευχαριστούμε για όλα.🖤🖤🖤.