Ζήλεια και θύματα

Γράφει ο mitsos175

Γυναικοκτονία: Ποτέ δεν είπαμε πως η γυναικοκτονία είναι ο μοναδικός τρόπος δολοφονίας. Είπαμε πως επίσης γυναίκες δολοφονούν άντρες, άντρες τους άντρες συντρόφους και γυναίκες τις γυναίκες.

Το να προσπαθούν λοιπόν διάφοροι φασίστες να ξεπλύνουν τα εγκλήματα της Πατριαρχίας είναι μάταιος κόπος. Οι άντρες που διαπράττουν γυναικοκτονίες είναι πολλοί περισσότεροι από τις γυναίκες που δολοφονούν άντρες, άντρες που σκοτώνουν άντρες, γυναίκες που σκοτώνουν γυναίκες ερωτικούς συντρόφους κλπ.

Δεν είναι όμως μόνο ποσοτική η διαφορά. Έχουμε πει για τη γυναικοκτονία και ισχύουν 100% όσα έχουμε πει. Φυσικά τα κίνητρα κι ο τρόπος των άλλων δολοφονιών διαφέρουν. Γυναίκα σκότωσε γυναίκα, επειδή το θύμα ήθελε να χωρίσουν. Ισχύει η καταδίκη της δολοφονίας, όπως όλων των δολοφονιών και των παιδιών από μπάτσους, ναζί καθάρματα.

Η ζήλεια είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης της φυσικής ελευθερίας κάθε ανθρώπου και του αισθήματος ιδιοκτησίας που καλλιεργείται στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, κι έχει μολύνει τα πάντα. Ακόμα και την οικογένεια. Η γυναίκα μου, ο άντρας μου. Η κτητική αντωνυμία «μου» είναι σοβαρό πρόβλημα, αφού κανένας δεν πρέπει να ανήκει σε κανένα.

Οποιοδήποτε έχει δικαίωμα τερματισμού μιας σχέσης για οποιοδήποτε λόγο ακόμα και γιατί απλά βαρέθηκε. Βεβαίως υπάρχει αδικία κι όχι μία, πολλές.

Αδικία είναι για τον άλλο η άλλη που έχει πιστέψει, που έχει επενδύσει συναισθηματικά, έχει κάνει όνειρα και τώρα είναι πάλι μόνος / μόνη. Σ’ αυτή την περίπτωση τραγουδάμε το «είναι κι αλλού πορτοκαλιές Σαμιώτισσα, που κάνουν πορτοκάλια». Όπα! Τι να κάνουμε πρέπει να δεχτούμε πως το «λεωφορείο» αυτό δε θα μας πάει εκεί που θέλουμε και θα περιμένουμε το επόμενο. Ναι, είναι εκνευριστικό, όμως όποιος ή όποια σκοτώνει γι αυτό το λόγο, είναι ένα μαλακιστήρι και φονιάς.

Ακόμα μια αδικία είναι αυτή που γίνεται με μας, τα αρσενικά σοβινιστικά γουρούνια. Πρέπει να παραδεχόμαστε τι είμαστε, για να μπορούμε να το διορθώσουμε. Όσο μπορούμε. Εμείς μπορούμε πολύ πιο εύκολα να πηδήξουμε και να την κάνουμε, γιατί «του φευγάτου η μάνα δεν έγινε ποτέ πεθερά». Να μπούμε όμως λίγο στη θέση της γυναίκας; Είναι το εύκολο πιστεύετε, σ’ αυτή την ανδροκρατούμενη, πατριαρχική κοινωνία να κάνει το ίδιο; Ποιος μεγαλώνει τα παιδιά; Συνήθως η γυναίκα. Ποιος συνήθως έχει τα λιγότερα χρήματα, απαραίτητη προϋπόθεση να μεγαλώσεις κουτσούβελα; Αν μάλιστα είμαστε στο Κατάρ, Σαουδική Αραβία και άλλες τέτοιες «δημοκρατίες» στη σωστή πλευρά των δουλεμπόρων, οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παρά μόνο υπομονή μέχρι να πεθάνουν.

Οι αγώνες που κάνουμε, δεν γίνονται για να γίνουν όλοι φτωχοί, αλλά για να έχουν οι πολλοί τα δικαιώματα των λίγων, όλοι τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, πράγμα που είναι το πιο δίκαιο. Επίσης όποιος αγαπά σε καμία περίπτωση δε σκοτώνει, συγχωρεί και κατανοεί. Ο φόνος δείχνει πως ποτέ δεν αγαπήσαμε τον άλλο / άλλη αλλά τον είδαμε ως κτήμα. Κτήμα που, αν δεν έχουμε εμείς οι εγωιστές, δε θα έχει κανείς άλλος. Να το πρόβλημα, η ατομική ιδιοκτησία. Από κει ξεκινάνε όλα.