Η καθηγήτρια εγκληματολογίας Νατάσα Τσουκαλά για την αντιμετώπιση του αναρχικού Ν. Ρωμανού από την "αντιτρομοκρατική"

Δεν θα μπορούσε κανείς με την διαπίστωση που είχε κάνει πριν κάποιο καιρό η καθηγήτρια εγκληματολογίας στο Université Paris-Saclayμ, Νατάσα Τσουκαλά, ότι σήμερα βιώνουμε καταστολή και Μακιαβελικά επικοινωνιακή πολιτική, από μια ανίκανη κυβέρνηση. Και πρέπει να δώσουμε βαρύτητα στις τοποθετήσεις της επιστήμονας γιατί αυτή η κυρία διατέλεσε σύμβουλος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη επί Χρήστου Παπουτσή και μόνο αντισυστημικό άτομο δηλαδή δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις. 

Οπότε ο σχολιασμός που έκανε για την αποκάλυψη που ήρθε στην δημοσιότητα με την επιστολή που έστειλε στην ιστοσελίδα zougla ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός για την προκλητική - εξωφρενική αντιμετώπιση από τους άντρες της "αντιτρομοκρατικής", αξίζει την προσοχή μας. 

Αναπαράγουμε την δημοσίευση που έχει κάνει η κ. Ν. Τσουκαλά στον λογαριασμό της στο f/b:  

Ένας υπουργός δεν πρέπει να ανακοινώνει ποτέ χαρούμενα ότι έχει σιγήσει τα τελευταία χρόνια το ένοπλο. Διότι, πολύ απλά, η χαρά του συνεπάγεται αγωνία στα στελέχη της Αντιτρομοκρατικής. Δεν μπορείς να είσαι Αντι- σε ανύπαρκτη απειλή. Χωρίς απειλή, μειώνονται τα κονδύλια, μετατίθεται τμήμα του προσωπικού σου, επιβραδύνεται η εξέλιξη σταδιοδρομιών, δεν εκσυγχρονίζεται ο εξοπλισμός σου, δεν μετράει εξίσου ο λόγος σου στις αφανείς διαπάλες μεταξύ υπηρεσιών… Κοινώς, αποδυναμώνεσαι.

Εάν λοιπόν διανύεις καιρούς χαλεπούς, χωρίς απειλή, πρέπει αναγκαστικά – ένστικτο διοικητικής επιβίωσης λέγεται – να κατασκευάσεις μια απειλή. Αν όχι υπαρκτή, εν δυνάμει, στα σπάργανα, κάτι τελοσπάντων. Αν δεν υπάρχει ούτε αυτό, ξαναζεσταίνεις σούπες από το ψυγείο εν αναμονή καλύτερων ημερών. Πώς να σας το πω, ένας Ρωμανός τη μέρα την αποδυνάμωση κάνει πέρα. Έστω.

Αλλά να μη ξέρουν να κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους; Να πιάνονται στα πράσα σαν αρχάριοι; Να εκτίθενται λόγω προχειρότητας ή αλαζονικής υποτίμησης της ευφυΐας του απέναντι; Ο φορολογούμενος πολίτης-εργοδότης που ελλοχεύει μέσα μου αισθάνεται απελπισία από το χαμηλό επίπεδο του αναγκαστικού εργατικού προσωπικού του.