Νεοτερα

Αχ, αυτές οι “λίγο κτητικές” γυναίκες …

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη 20 Αυγούστου 2024 | 4:18 μ.μ.

Το να μπεις στην διαδικασία να σχολιάσεις απίθανες μπουρδολογίες του γνωστού αντιεμβολιαστή καθηγητή Φαρμακολογίας του ΑΠΘ, Δημήτρη Κούβελα είναι χαμένος χρόνος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ι κύριος αυτός που γράφει τέτοιες απιθανότητες, είναι ταυτόχρονα και καθηγητής ο οποίος εκκολάπτει αυριανούς επιστήμονες. Επειδή ο λαός μας λέει την σοφή ρήση με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν έχουμε τέτοιους Πανεπιστημιακούς καθηγητές, όπως ο κ. Κούβελας.

Ομως έχουμε τονίσει και παλαιότερα δεν έχουμε και την καλύτερη άποψη για το καθηγητικό Πανεπιστημιακό κατεστημένο. Κι εδώ να το ξαναγράψουμε. Δεν σημαίνει τίποτα να έχει κάποιος τον τίτλο του επιστήμονα. Και ο Γερμανός γιατρός Γιόζεφ Μένγκελε επιστήμονας ήταν. Το θέμα είναι ότι έθεσε τις υπηρεσίες του στην διάθεση του Χιτλερικού καθεστώτος και ευθύνεται για την δολοφονία χιλιάδων Εβραίων. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι προβληματικό το να βγαίνει ένας επιστήμονας και να δηλώνει ότι η απαγόρευση της επίσκεψης των γυναικών στις μονές του “αγίου” όρους, αποφασίστηκε για να μην σκανδαλίζονται οι καλόγεροι αφού οι γυναίκες είναι “λίγο κτητικές”. Αυτό  ούτε σαν κρύα ατάκα του Σεφερλή, δεν μπορείς να το εκλάβεις.

Ας προσπεράσουμε την αναφορά του “κ” καθηγητού για το Λαμόγιο Ορος, και στα τροπάρια που ακούγονται εκεί.

Αντιμετωπίζοντας την βαθυστόχαστη άποψη του Κούβελα με φραμπαλά – όπως της αξίζει δηλαδή- θα αφήσουμε στα παρακάτω βίντεο με πιο “αρμόδιους” να μας μιλήσουν για το πώς αντιμετωπίζουν τους σεξουαλικούς πειρασμούς οι “άγιοι” που διαβιούν στα μοναστήρια της “κιβωτού της ορθοδοξίας”.

Ο πρώτος καλόγερος μας λέει ένα απάνθρωπο τροπάρι στα πλαίσια των “θρησκευτικών καθηκόντων του”


 Kαι o δεύτερος ρασοφόρος κάνει αναφορά στις “λούγκρας το ανάγνωσμα”.


 

Σελίδες ζωής του Νερούδα και του Μάρκες

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 2 Αυγούστου 2024 | 9:49 μ.μ.

Το 1973 πέθανε ο Πάμπλο Νερούδα. Ένα χρόνο μετά εκδόθηκαν τα απομνημονεύματά του. Στο ογκώδες αυτό βιβλίο ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χιλιανός ποιητής διατρέχει όλη του τη ζωή του: τα παιδικά του χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Χιλής, τα πρώτα νεανικά του χρόνια, την περίοδο που έζησε εξόριστος από τη χώρα του, τη ζωή του ως διπλωμάτη μέχρι και τις εντυπώσεις του από τις πολιτικές εξελίξεις των αρχών της δεκαετίας του 1970, ενώ θυμάται στιγμές από τις συναντήσεις του με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του από την πολιτική, τη λογοτεχνία και τις τέχνες όπως ο Αλιέντε, ο Τσε Γκεβάρα, ο Λόρκα, ο Πικάσο και πολλοί άλλοι. Το βιβλίο από το οποίο απουσιάζουν στοιχεία για τα οποία κατηγορήθηκε από φεμινιστικές οργανώσεις, όπως η κακή συμπεριφορά του απέναντι στην πρώτη σύζυγό του αλλά και η εγκατάλειψη της κόρης του η οποία έπασχε από σοβαρή ασθένεια, περιλαμβάνει το περιβόητο κεφάλαιο στο οποίο ο Νερούδα περιγράφει τον βιασμό που διέπραξε εις βάρος μιας νεαρής καθαρίστριας όταν ήταν πρόξενος της Χιλής στο Κολόμπο της Κεϋλάνης.
 
Το βιβλίο «Τη ζωή μου, ομολογώ, την έζησα» (εκδ. Gutenberg, μτφρ. Γιώργος Κεντρωτής) το οποίο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα του είδους (το εύρος των πληροφοριών αλλά και ο προσωπικός τόνος του Νερούδα το κάνουν εξαιρετικά γοητευτικό ανάγνωσμα), βασίζεται στην ισπανική επανέκδοση του 2017 η οποία είναι συμπληρωμένη με ανέκδοτα αυτοβιογραφικά κείμενα, ενώ περιλαλβάνει τις διαλέξεις του Νερούδα το 1954 στο Πανεπιστήμιο της Χιλής.

 Ο Ντάσο Σαλντίβαρ διάβασε για πρώτη φορά τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες όταν ήταν 16 ετών και εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε ξεκίνησε να αναζητά στοιχεία για τον συγγραφέα. Οι πληροφορίες που βρήκε ήταν ελάχιστες καθώς ο Μάρκες είχε εγκαταλείψει την Κολομβία ήδη από το 1961 και ζούσε στο Μεξικό. Έτσι, ο επίσης Κολομβιανός Σαλντίβαρ από το 1972 και για είκοσι χρόνια έψαξε τους ανθρώπους του συγγραφέα, αρχικά την καλόγρια αδερφή του και αργότερα τους γονείς του και πολλούς άλλους που τον γνώρισαν, συγκεντρώνοντας εκατοντάδες συνεντεύξεις. Έτσι κατάφερε να ανασυνθέσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του Μάρκες, εκείνα που πέρασε με τους παππούδες του στην Αρακατάκα, τον τόπο που επέδρασε ουσιαστικά στην προσωπικότητα και το έργο του. Το βιβλίο του «Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Πώς ξεκίνησαν όλα» (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Δέσποινα Δρακάκη) αποτελεί το απόσταγμα της έρευνας αυτής η οποία αφορά τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής του Μάρκες.

Πηγή: Εμυ Ντούρου - Documento

Δημοσιογραφία διά χειρός ΚΥΠ

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Κυριακή 7 Ιουλίου 2024 | 6:39 μ.μ.

 

Πηγή: Τάσος Κωστόπουλος - ΕφΣυν

Τη χρυσή εποχή του εθνάρχη Καραμανλή, ένα μέρος της ύλης του εθνικόφρονος Τύπου γραφόταν απευθείας από τις μυστικές υπηρεσίες

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η διαπλοκή ΜΜΕ και μυστικών υπηρεσιών; Περιορίζεται στη διοχέτευση και αναπαραγωγή «εμπιστευτικών» πληροφοριών, συχνά δίχως μνεία της πηγής τους, ή περιλαμβάνει και πιο προωθημένες μορφές σύμπραξης;

Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα, όσον αφορά τουλάχιστον τη χώρα μας στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, αντλούμε από το ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε σήμερα εδώ. Πρόκειται για τον τυπικό μηνιαίο απολογισμό της Υπηρεσίας Ειδικών Μελετών (ΥΕΜ) της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) για τις «διαφωτιστικές» επιδόσεις της τον Ιανουάριο του 1958, έναν «κανονικό» δηλαδή μήνα εκείνου του καιρού, δίχως εντυπωσιακές πολιτικές ή άλλες εξελίξεις. Ο απολογισμός αυτός, που αποτυπώνει μια δραστηριότητα ρουτίνας της υπηρεσίας, εντοπίστηκε στο προσωπικό αρχείο του τότε υπουργού Προεδρίας (και μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας) Κωνσταντίνου Τσάτσου, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (φ. 56.5, έγγρ. 25).

Οπως προκύπτει από την ανάγνωση αυτού του ντοκουμέντου, όχι μόνο η χρήση πληροφοριών που διοχέτευε η ΚΥΠ αλλά ακόμη και η δημοσίευση αυτούσιων κειμένων που είχε συντάξει η υπηρεσία αποτελούσαν πάγια πρακτική του εθνικόφρονος Τύπου· κυρίως εκείνου της Δεξιάς, αλλά και ορισμένων εντύπων του Κέντρου. Τα κείμενα που είχε συντάξει η ΚΥΠ δημοσιεύονταν μάλιστα σαν δήθεν δημοσιογραφικά ρεπορτάζ ή σχόλια, σε ορισμένες δε περιπτώσεις ακόμη και ως πρωτοσέλιδα κύρια άρθρα των συντηρητικών εφημερίδων που τα φιλοξενούσαν! ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Τα πέτρινα χρόνια των εξόριστων γυναικών

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη 14 Μαΐου 2024 | 1:53 μ.μ.

Οι γυναίκες που εξορίστηκαν μαζί με τα παιδιά τους στα στρατόπεδα της Χίου, του Πηλίου και της Μακρονήσου.

Πηγή: Ελένη Νικολαϊδου - news 247

 

“Όταν γύρισε (ο άντρας μου από την εξορία),
μου έκλεισε τα μάτια και μου ’πε
“πες πως δεν πέρασαν αυτά τα χρόνια!”

Μαρτυρία της Μαρίας Αρβανιτίδου, Τρικεριώτισσα και Μακρονησιώτισσα

 Από το 1947 έως και το 1953, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αλλά και μετεμφυλιακά, στη χώρα μας λειτούργησαν στρατόπεδα εξόριστων γυναικών. Οι γυναίκες αυτές, είτε ήταν κατάδικες, είτε υπόδικες, είτε εκτοπισμένες, υπέφεραν διπλά και τριπλά από ό,τι οι άντρες. Αρκετές από αυτές είχαν και τα παιδιά τους μαζί, άλλες γέννησαν στην εξορία, και αντιμετώπιζαν εκτός από τα βασανιστήρια, βιασμούς και απόπειρες βιασμών, εξευτελισμούς.

Η ανθρώπινη ζωή ήταν φθηνή εκείνα τα χρόνια. Επικρατούσε μία ομίχλη τρόμου, χωρίς ηθικούς φραγμούς, με τρομοκρατία, ξερονήσια, απομόνωση, φυλακές και εκτελέσεις για μία δήλωση αποκήρυξης.

Στη Χίο

Στη Χίο οι πρώτες 17 γυναίκες, εξόριστες, έφτασαν τον Μάρτιο του 1948, μετά από λίγες ημέρες ήρθαν άλλες 94 γυναίκες και 17 παιδιά, και λίγες ημέρες μετά 58 γυναίκες και 3 παιδιά, και ξανά και ξανά, μάνες με τις κόρες και τις νύφες, ηλικιωμένες, νεαρές αγρότισσες, επιστημόνισσες, μωρομάνες. Συνολικά στη Χίο βασανίστηκαν 1.350 γυναίκες.

Οι στρατώνες διοικούνταν από τους χωροφύλακες οι οποίοι επέβαλαν τον υποσιτισμό, την έλλειψη νερού, την πλήρη και υποχρεωτική συσκότιση μετά τις 9 το βράδυ χωρίς καμία εξαίρεση, ακόμη και αν ένα παιδί αρρώσταινε. Για βραδινό συχνά είχαν ρέγκα ή παστές σαρδέλες και ελάχιστο ή καθόλου νερό ενώ το φαγητό τους, σχεδόν πάντα, ήταν μέσα στα μυρμήγκια.

 

Στρυμωγμένες, η κάθε μία στο ράντζο της ενώ όλοι οι χώροι των κτιρίων ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Τότε στήθηκαν έξω από τα κτίρια κωνικές σκηνές που οι κρατούμενες που έμεναν σε αυτές έλιωναν από τη ζέστη, σαν να έμπαιναν σε αναμμένο φούρνο. Τις υποχρέωναν να παραμένουν στις σκηνές με ζέστη το μεσημέρι και κρύο τη νύχτα. Τα παιδιά μαράζωναν, έγιναν χλωμά, δεν έδιναν ούτε γάλα για τα παιδιά που ήταν πάντα φοβισμένα.

Τρίκερι, νησί στην άκρη του Πηλίου

Σταδιακά οι κρατούμενες από τη Χίο μεταφέρθηκαν στο Τρίκερι, η διαφορά με τη Χίο ήταν πως το Τρίκερι ήταν ακατοίκητο, εκτός από μερικές παράγκες με ψαράδες.
Σε αυτό το μικρό νησάκι, από το καλοκαίρι του 1947 είχε δημιουργηθεί στρατόπεδο εξόριστων αντρών.

 

Οι «προληπτικές»

Την ίδια εποχή άρχισαν να μαζεύουν τις “προληπτικές”, τις γυναίκες αυτές που είχαν συγγενή αντάρτη στο ΔΣΕ και τις εξόριζαν προληπτικά, γι’ αυτό αυτή η ομάδα ονομάστηκε “προληπτικές”, αποτελούνταν από νέες κοπελίτσες έως και γυναίκες 80 ετών. Αρκεί να υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να στήριζαν κάποιον συγγενή τους και ήταν αρκετή αιτία για να τις συλλάβουν.

Τον Σεπτέμβριο του 1949, στο Τρίκερι, οι γυναίκες, «προληπτικές» και μη, ανέρχονταν στις 5.000. Στοιβάχτηκαν στα υγρά κελιά του Μοναστηριού του νησιού και σε σκηνές χωρίς στρώματα. Τις «προληπτικές» τις έβαλαν στο Μοναστήρι ενώ τις υπόλοιπες, που αποδεδειγμένα είχαν δράση, τις άφησαν σε σκηνές στην ύπαιθρο.

Επέβαλαν στρατιωτική πειθαρχία. Δύο φορές την ημέρα προσκλητήριο και στις 8 έσβηναν τα φώτα, ενώ άσκησαν επάνω τους απερίγραπτη σκληρότητα, με αγγαρείες, φτωχό και λίγο φαγητό, συνήθως όσπρια, ενώ μεγάλο μαρτύριο ήταν το πόσιμο νερό. Στο Τρίκερι ζούσαν εκατοντάδες παιδιά εξόριστων γυναικών τα οποία δεν λάμβαναν από πουθενά βοήθεια, ούτε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Το κράτος εκδικητικά εξαθλίωνε τα παιδιά τους ως αντίποινα για το “παιδομάζωμα”.

Ανάμεσά τους υπήρχαν 235 παιδιά τα οποία υπέφεραν μαζί με τη μάνα τους η οποία δικαιούνταν 50 με 80 δράμια ψωμί την ημέρα (περίπου 160 με 200 γραμμάρια) όχι όμως και τα παιδιά τους. Έτσι έκοβε η μάνα και έδινε πρώτα στο παιδί της. Όλοι υποσιτίζονταν, τα παιδιά ήταν όπως τα κατοχικά παιδιά, καχεκτικά.

Η ελονοσία θέριζε γυναίκες και παιδιά. Εμφανίστηκε τύφος από το λασπωμένο νερό και τα βρώμικα λαχανικά, σταφυλοκοκκίαση, φυματίωση, αμηνόρροια, ψώρα, μελαγχολία και φοβίες.

Τριγύρω τους υπήρχαν ποντίκια και σμήνη από μύγες, από τις ακάλυπτες ακαθαρσίες στα χωράφια, αφού δεν υπήρχαν αποχωρητήρια. Έκαναν μάταιες προσπάθειες να καλύψουν τις ακαθαρσίες. Με φτυάρια και ξύλα τις σκέπαζαν με χώμα. Παρ΄ όλα αυτά όμως τα πουλιά τις ξέθαβαν πάλι, ακαθαρσίες και ματωμένα πανιά σε κοινή θέα από τα κοράκια και τις κάργιες.

Κοντά στα αντίσκηνα ήταν και ένα μικρό νεκροταφείο, παραμελημένο, με παλιούς ξύλινους σταυρούς, εκεί ήταν θαμμένοι όσοι κρατούμενοι δεν τα κατάφεραν, στους μικρούς λάκκους ήταν θαμμένα τα παιδάκια που ούτε αυτά τα κατάφεραν. Εκεί είχε θαφτεί και ένα νεογέννητο που επίσης δεν τα κατάφερε.

Καθαρό νερό υπήρχε μόνο στο ένα από τα πηγάδια που είχε η περιοχή και τα είχαν ανοίξει οι άντρες κρατούμενοι. Όσο όμως πλήθαιναν οι κρατούμενες τόσο και το πηγάδι δεν επαρκούσε, εύρισκαν ελάχιστο νερό.

 

Μέσα σε αυτό το σκηνικό προσπάθησαν να μάθουν γράμματα στα παιδιά τους. Όσο οι μανάδες τους ήταν στις αγγαρείες τα μάζευαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Τα παιδιά, όμως, είχαν γίνει αγρίμια, ατίθασα. Μεγάλες προσπάθειες από τις δασκάλες να τα καταφέρουν να συγκεντρωθούν. Αυτό το άτυπο σχολείο όμως, δεν κράτησε πολύ. Η δασκάλα Νίτσα Δ. τιμωρήθηκε για τη δράση της και την έστειλαν μαζί με την Ρόζα Ιμβριώτη στο πιο σκληρό στρατόπεδο που υπήρχε, στην Λάρισα.

Από τις 15 Νοεμβρίου 1949 τη διοίκηση του Τρίκερι ανέλαβε ο στρατός και η χωροφυλακή αποχώρησε. Ο Οργανισμός Αναμόρφωσης Μακρονήσου ανέλαβε να τις αναμορφώσει. Πιο σκληρές και απάνθρωπες συμπεριφορές, σαδιστικές, μέχρι να τις κάνουν να σπάσουν. Τις ανάγκαζαν να κοιμούνται στην βρεγμένη γη, μάταια προσπαθούσαν να φτιάξουν ένα υποτυπώδες στρώμα με κλαδιά.

Δύο με τρεις φορές την ημέρα ανέβαιναν στο Μοναστήρι για το προσκλητήριο, τις ασκούσαν βία, τις μετέφεραν άσκοπα από το ένα άκρο του νησιού στο άλλο για να μεταφέρουν συρματοπλέγματα και άλλα υλικά.
Η ασιτία ήταν ένα από τα μέτρα που τους επέβαλαν για να σπάσουν, οι ελιές των δέντρων, όμως, τις έσωσαν γιατί ήταν το μοναδικό που μπορούσαν να φάνε αν εξαιρέσει κανείς τα ελάχιστο ψωμί την ημέρα και το φαγητό που ήταν συνήθως κάτι νερόβραστο.

Στο δρόμο για την Μακρόνησο

Αρχές του 1950 μεταφέρθηκαν στη Μακρόνησο 1.200 γυναίκες, όσες δεν είχαν «συμμορφωθεί» και δεν είχαν υπογράψει δήλωση. Μεταφέρθηκαν με ένα οχηματαγωγό, τις έκλεισαν στο αμπάρι και με τη θαλασσοταραχή τα παιδιά έκλαιγαν, οι φυματικές είχαν αιματοπτύσεις, εμετοί, ναυτία και για φαγητό τούς έδωσαν μισή ρέγκα και λίγο νερό.

Στο κολαστήριο της Μακρονήσου, στοίβαξαν 40 γυναίκες ανά σκηνή και καθημερινά οι αλφαμήτες έμπαιναν στη σκηνή με το γκλοπ, όποια ώρα και να ήταν, ακόμη και τη νύχτα που κοιμούνταν, και τις χτυπούσαν αλύπητα, νέες και ηλικιωμένες, άλλες γυναίκες έχασαν την ακοή τους από το ξύλο, άλλες είχαν κατάγματα, σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, άλλες έμειναν ανάπηρες. Υπέγραψαν περίπου οι μισές γυναίκες.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, λόγω των εκλογών του 1950, ελευθέρωσαν κάποιες ηλικιωμένες και τις βαριά τραυματισμένες, τις υπόλοιπες τις μετέφεραν ξανά στο Τρίκερι.

Ξανά πίσω στο Τρίκερι

Οι κρατούμενες όταν έφθασαν στο Τρίκερι κάθισαν κάτω από τις ελιές για 40 ημέρες με βροχή και ήλιο, αρνούμενες να ξαναπάνε στις σκηνές. Απαιτούσαν να μεταφερθούν, προσπάθησαν να πείσουν τους δεσμώτες τους να τις αφήσουν, να πάνε να στεγαστούν στο Μοναστήρι. Τα κατάφεραν. Εκεί οργάνωσαν τη ζωή τους οι 600 γυναίκες που είχαν απομείνει. Έμαθαν θέατρο, οι αναλφάβητες έκαναν μαθήματα, είχαν εργαστήρια για κοπτική, ραπτική, για να φτιάχνουν τα παπούτσια τους, οι μορφωμένες τούς μάθαιναν ξένες γλώσσες, έκαναν διαλέξεις, γυμναστική. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κρατήσουν ζωντανό το σώμα και το πνεύμα τους για να αντέξουν.

Λόγω της διεθνούς κατακραυγής έκλεισε η Μακρόνησος και άρχισε η σταδιακή απόλυση των γυναικών του Τρίκερι μέχρι που τον Απρίλιο του 1953 είχαν μείνει μόνο 19 γυναίκες. Τον Σεπτέμβριο του 1953 μαζί με νέες κρατούμενες μεταφέρθηκαν στον Άη Στράτη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Μαρία Αρβανιτίδου: Στο Τρίκερι, στην εξορία, μας κρατούσε ζωντανές η γυναικεία αλληλεγγύη, εφ. Η Αυγή, 30/8/2019
  • Στρατόπεδα γυναικών. Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος, Άι Στράτης, 1948-1954, Σύλλογος Πολιτικών Εξορίστων Γυναικών, εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα 2006

Πώς ο Παζολίνι επέλεξε τον Ιραζοκούι για τον ρόλο του Ιησού

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 26 Απριλίου 2024 | 9:59 μ.μ.

Αυτές τις μέρες, μεταξύ των τεχνικολόρ peplum και του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» που θα κατακλύσουν τις οθόνες μας, θα προβληθεί ξανά και «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ για τον Χριστό, σύμφωνα με την εφημερίδα «L’ Osservatore Romano» της πόλης του Βατικανού, δημιουργήθηκε από έναν άθεο μαρξιστή ο οποίος όπως έλεγε νοσταλγούσε την πίστη.

Το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» βγήκε για πρώτη φορά στις αίθουσες το 1964 και αποδίδει την ιστορία του Ιησού σύμφωνα με τις περιγραφές του ευαγγελίου. Στόχος ήταν η δημιουργία ρεαλιστικής ατμόσφαιρας χωρίς καμία αίσθηση μεταφυσικού ώστε να αναδειχθεί το επαναστατικό πνεύμα του ευαγγελικού λόγου – ο Ιησούς είναι ένας φτωχός χωρικός με ταξική συνείδηση. Γι’ αυτό ο Παζολίνι συνεργάστηκε με τεχνικούς του ιταλικού νεορεαλισμού και τους ρόλους διένειμε κυρίως σε ερασιτέχνες ηθοποιούς, δηλαδή τους διανοούμενους φίλους του (Αλφόνσο Γκάτο, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Έντσο Σιτσιλιάνο, Ναταλία Γκίνσμπουργκ) και τους χωρικούς του ιταλικού νότου όπου έγιναν τα γυρίσματα.

Ήδη ο Παζολίνι είχε περάσει ένα χρόνο αναζητώντας τον κατάλληλο άνθρωπο για τον ρόλο μέχρι τη στιγμή που γνώρισε μέσω του Τζόρτζιο Μανακόρντα (γιος του διάσημου μαρξιστή ιστορικού Γκαστόνε Μανακόρντα) τον Ενρίκε Ιραζοκούι, έναν 19χρονο Καταλανό φοιτητή οικονομικών ο οποίος είχε ταχθεί στην Αντίσταση κατά του Φράνκο. Η εποχή εκείνη ήταν καθοριστική για την Αντίσταση στην Ισπανία και ο Ιραζοκούι ο οποίος βρισκόταν στην Ιταλία αναζητούσε οικονομική και ηθική υποστήριξη.

Στο βιβλίο «Πιερ Πάολο Παζολίνι – Κείμενα, συνεντεύξεις, επιστολές, η δολοφονία» (εκδ. 24 Γράμματα) ο Γιάννης Ηλ. Παππάς συγκεντρώνει πολύ σηµαντικά κείµενα για την αποκωδικοποίηση της προσωπικότητας του Ιταλού σκηνοθέτη και διανοούμενου. Σε αυτό δημοσιεύεται για πρώτη φορά μια ανέκδοτη επιστολή του προς τον Πιέτρο Νένι, ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

«Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σας πω κάτι που ίσως σας συγκινήσει. Ξέρετε πώς βρήκα τον ερμηνευτή του Χριστού; Μόλις πριν από λίγες ημέρες οδηγήθηκα σε απόγνωση, επειδή ο Γερμανός (Εβραίος) ηθοποιός που είχα επιλέξει δεν με έπειθε πλέον: δεν ήταν το απόλυτο πρόσωπο που έψαχνα. Έτσι στράφηκα στον Λουίς Γκοϊτισόλο (του οποίου είχα δει επιτέλους μια φωτογραφία, με αυτό που αποκαλούν εξαιρετικό πρόσωπο) και ο Γκοϊτισόλο ήταν, και εξακολουθεί να είναι, διατεθειμένος να δεχτεί. Τότε όμως δέχτηκα το πιο αθώο τηλεφώνημα, το πιο απομακρυσμένο από την τύχη» γράφει ο Παζολίνι στον Πιέτρο Νένι.

Εξηγεί πως αυτό που τον γοήτευσε στον Ιραζοκούι ήταν ότι ήταν εμμονικά ταγμένος τον αγώνα για την ελευθερία. Του πρότεινε να συνεργαστούν όμως αρχικά εκείνος ούτε καν τον άκουσε. «Ντρεπόμουνα για τη δυσαναλογία ανάμεσα στον ταπεινό αλλά τεράστιο ιδεαλισμό για τον οποίο είχε έρθει να με δει και σε αυτό που του πρόσφερα» ομολογεί ο Παζολίνι και εξηγεί πως ο λόγος για τον οποίο ο φοιτητής δέχτηκε τον ρόλο τελικά ήταν γιατί θα έδινε στον σκοπό του τα χρήματα που θα κέρδιζε. «Δεν ξέρω γιατί σας τα είπα αυτά τα πράγματα και μάλιστα τόσο άσχημα. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω γι αυτό (κανείς εκτός από τον παραγωγό δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό)», σημειώνει.

Ο Ιταλός δημιουργός πίστευε στον κινηματογράφο που μπορούσε να αφυπνίσει πολιτικά. Θεωρούσε πως ο καλλιτέχνης που συνθλίβεται από την κανονικότητα και τον μέσο όρο της κοινωνίας στην οποία ζει αποτελεί ζωντανή διαμαρτυρία. Όπως γράφει στο κείμενό του «Γιατί κάνω ταινίες» (περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γιάννη Ηλ. Παππά) ο καλλιτέχνης «αντιπροσωπεύει πάντα την άλλη πλευρά της ιδέας που έχει κάθε άνθρωπος σε κάθε κοινωνία για τον εαυτό του. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει πάντα ένα περιθώριο ελευθερίας, έστω και μικρό, το οποίο μπορεί να μην είναι καν μετρήσιμο. Δεν μπορώ να σας πω σε ποιο βαθμό αυτό είναι ή δεν είναι ελευθερία. Αλλά σίγουρα κάτι ξεφεύγει από τη μαθηματική λογική της μαζικής κουλτούρας, ακόμη και προς το παρόν». 

Εμυ Ντούρου - Documento

Η συνάθροιση των ζώων

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Σάββατο 9 Μαρτίου 2024 | 10:56 π.μ.

 

Ο ανθρωπομορφισμός των ζώων μάς ασκεί γοητεία από αρχαιοτάτων χρόνων. Ίσως γιατί μέσα από ιστορίες με ήρωες ζώα μπορούμε πιο εύκολα να δεχτούμε κάποιες πικρές αλήθειες για την ανθρώπινη φύση. Στην κριτική έκδοση του Γερμανού φιλολόγου και μελετητή Χανς Αϊντενάιερ με τίτλο «Μεσαιωνικές ιστορίες ζώων» (εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, επιμ. Ειρήνη Λυδάκη) παρουσιάζονται η «Διήγησις των τετραπόδων ζώων» και ο «Πουλολόγος», δυο έμμετρες δημώδεις ιστορίες με ήρωες θηλαστικά και πουλιά, που γράφτηκαν πιθανότατα στην Κωνσταντινούπολη τον 14ο αιώνα, από ανώνυμους ποιητές.

Πρόκειται για κείμενα που μέσα από την ψυχαγωγία επιχειρούν τη σκιαγράφηση και την κριτική της βυζαντινής κοινωνίας της εποχής, ενώ εντυπωσιάζει η βαθιά γνώση που καταγράφουν πάνω στη φυσιολογία των ζώων. Η «Διήγηση των τετράποδων ζώων» ξεκινά με τη συνέλευσή τους στις 15 Σεπτεμβρίου του έτους 6873, που μάλλον αντιστοιχεί στο 1364. Η χρονολογία είναι φανταστική, όλες όμως οι προσπάθειες για ασφαλέστερη χρονολόγηση του έργου καταλήγουν στα μέσα του 14ου αιώνα.

Το κείμενο περιγράφει την προσπάθεια των ζώων να ζήσουν μαζί ειρηνικά, καθώς δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να τρώει το ένα το άλλο ούτε και να ενοχλείται από την παρουσία κανενός. Τη συμφωνία ωστόσο καλούνται να τηρήσουν τα σαρκοφάγα ζώα διότι εκ φύσεως τα φυτοφάγα δεν επιχείρησαν ποτέ να αναπτύξουν σαρκοβόρες φιλοδοξίες. Ο βασιλιάς Λέοντας ηγείται της προσπάθειας και καλεί σε γενική συνέλευση. Ωστόσο, παρά τις καλές προθέσεις, η φύση έχει τους δικούς της κανόνες.

  Τα δύο αλληγορικά και σατιρικά έργα μελετώνται παράλληλα και, όπως προκύπτει, ο «Πουλολόγος» είναι η μεταφορά της «Διήγησης των ζώων» στον κόσμο των πουλιών (με περισσότερους υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά τις διαφωνίες). Σε αυτό το έργο, τα άγρια και τα ήμερα πτηνά έρχονται σε σύγκρουση τη μέρα που παντρεύεται ο γιος του βασιλιά Αητού. Διαβάζοντας τις δυο ιστορίες είναι σχεδόν αδύνατο να μην σκεφτεί κανείς τους μύθους του Αισώπου, αλλά και τη «Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ («Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα»). Η έκδοση περιλαμβάνει 52 έγχρωμες εικόνες και ακολουθεί τον εικονογραφημένο ελληνικό κώδικα της Βιβλιοθήκης του Σεραγίου Κωνσταντινουπόλεως (Constantinopolitanus Seragliensis 35), του Νικόλαου Αγιομνήτη.

Εμυ Ντούρου - Documento

 

Ο Γιάννης Τσαρούχης για την τέχνη

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024 | 11:25 π.μ.

 

Σε λίγες μέρες ανοίγει τις πύλες της η έκθεση «Ήμουν και έμεινα ένας ερευνητής και ένας μαθητής» στο Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη (15/1-15/4), με έργα του ζωγράφου από διαφορετικές εποχές, κάποια από τα οποία σπάνια έχει την ευκαιρία να δει το κοινό.  Με αυτή την αφορμή, σταχυολογούμε σκέψεις του Γιάννη Τσαρούχη για την τέχνη από το εξαντλημένο βιβλίο «Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος» (εκδ. Καστανιώτη).

«Η ζωγραφική μου θρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή ή τουλάχιστον έτσι ονειρεύομαι να γίνεται και εκτιμούσα πάντοτε τους σιωπηλούς ανθρώπους. Η σιωπή γύρω από το έργο τέχνης είτε το κάνουμε εμείς είτε το κάνουν οι άλλοι, είναι η καλύτερη συνοδεία. Κάποτε όμως αισθάνομαι την ανάγκη να διακόψω τη σιωπή και να μιλήσω σαν δημοσιογράφος μάλλον παρά σαν ποιητής. Μετανιώνω όμως πάντοτε γιατί έκανα μια περιττή και ίσως παρεξηγήσιμη πράξη» (από την εισαγωγή του βιβλίου)

«Καθαρή τέχνη για μένα είναι η τέχνη αυτή που δεν καταπιάνεται, πρώτα απ’ όλα, με το έργο μιας άλλης τέχνης, και που δεν παραλείπει τίποτα για να ολοκληρώσει το σκοπό της […] Άλλωστε η καθαρή τέχνη μόνο σαν σύμβολο ακέραιου χαρακτήρα έχει σημασία. Δεν θα ήθελα να ανακατέψω ηθικά κριτήρια με τη λέξη καθαρός. Η ηθική συνυφασμένη με την κοινωνία έχει κάτι το συμβατικό που παρέχεται μαζί με την κοινωνά που τη γέννησε. Η ακεραιότητα όμως ενός καλλιτέχνη σχετίζεται με την επαφή του με τις αιώνιες δυνάμεις, που δίνουν στους λιγόζωους ανθρώπους το αίσθημα της αθανασίας» (από συνομιλία με τον Γιώργο Πετρή για την Επιθεώρηση τέχνης», τεύχος 25, Ιανουάριος 1957)

«Θα ’θελα να σχεδιάζω λεπτά και με λεπτομέρειες όπως οι αρχιτέκτονες. Ζηλεύω και θαυμάζω τους ζωγράφους που σχεδιάζουν τόσο λεπτά, κι όμως εν τέλει αυτό δεν με ικανοποιεί. Εκείνο που μ’ αρέσει πιο πολύ είναι να ζωγραφίζω με ορμή. Το άφθαστο ιδεώδες μου είναι μια ζωγραφική που να φαίνεται καμωμένη βιαστικά και σχεδόν με αδιαφορία κι όμως να είναι σωστή. Τώρα μη με ρωτάς τι θα πει σωστή γιατί δεν ξέρω τι να σου απαντήσω» (απόσπασμα από επιστολή σε φίλο, Αύγουστος 1929) 

«Είμαι ευτυχής και περήφανος που υπήρξα μαθητής του Κόντογλου. Όχι μόνο μαθητής αλλά και συνεργάτης. Ούτε η φιλία ούτε η συνεργασία έμεινε παντοτινή· μετά τέσσερα χρόνια πήραμε διαφορετικό δρόμο, μα αυτό είναι μια συμβατική φράση που δεν μπορεί να εκφράσει την πλούσια πραγματικότητα. Διαμάχη για ιδέες και για την πίστη χωρίς ίχνος συμφερόντων υλικών δείχνει απλούστατα πως η επιστροφή στην ευλογημένη αλήθεια της πίστης είχε πετύχει χάρις στον Κόντογλου. Ποιος ήταν αιρετικός και ποιος ορθόδοξος ας το κρίνει ο Χριστός ο ίδιος. Δεν έπαψα ποτέ να τον θεωρώ μεγάλο και σπουδαίο και ο Κόντογλου έλεγε για μένα “παρ’ όλα ταύτα ήταν ο καλύτερος βοηθός μου”» (από το κείμενο «Ο Κόντογλου»)

«Μεγάλος και υψηλός σκοπός του καλλιτέχνη είναι να ξυπνήσει μέσα στους άλλους ανθρώπους τα αισθήματα που τον συγκλονίζουν. Η επαφή με το κοινό είναι απαραίτητη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι είναι δονκιχωτισμός αυτή η επιθυμία να συνεννοηθούμε με τους άλλους. Νομίζω ότι την έχουν όλοι οι καλλιτέχνες. Αλλιώς γιατί δουλεύουν; Για τον καλλιτέχνη, ακόμη και οι σνομπ, οι αγράμματοι και οι ενοχλητικοί θαυμαστές είναι κι αυτοί άνθρωποι. Ο αληθινός και μεγάλος καλλιτέχνης πρέπει να τους ελευθερώσει και να τους αποκαλύψει αυτό που αποφεύγουν. Βέβαια, πολλοί απ’ αυτούς θέλουν να τον παρασύρουν, πληρώνοντάς τον ή δοξάζοντάς τον, για να τον έχουν παρέα στη μικρότητά τους, στην υποκρισία τους και στο βόλεμά τους. Αλλά δεν μπορώ να γίνω και ψυχίατρος! Αυτό είναι αδύνατο…» (συνομιλία με τη Λίντα Πετρίδη για τον «Ταχυδρόμο», πιθανότατα 1979)

Πηγή: Εμυ Ντούρου - Documento

Δεν αποτελεί άλλοθι, η Μαρία Καρυστιανού, για την αποχαύνωση της κοινωνίας που έχει κάνει σύμβολα τους Παυλόπουλους.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024 | 10:24 π.μ.

Υπάρχει η μία πλευρά, αυτή των Οικονόμου, Παυλόπουλου στον Σκάι, που ισχυρίζεται ότι με τέσσερις φέτες ζαμπόν χορταίνει όλη η οικογένεια. Είναι η Ελλάδα της αναξιοπρέπειας, της προσβολής, της τηλεόρασης.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της Μαρίας Καρυστιανού, της «μάνας των Τεμπών», της μάνας της αδικοχαμένης  Μάρθης Ψαροπούλου, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Είναι η Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, που αγωνίζεται για Δικαιοσύνη.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Μητσοτάκη. Μια Ελλάδα χωρισμένη δύο. Από τη μια οι Παυλόπουλοι που επιχειρούν με καθημερινή πλύση εγκεφάλου να πείσουν την κοινωνία που δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα ότι είναι χορτάτη και από την άλλη αυτοί που αγωνίζονται να σταθούν όρθιοι, αυτοί που δίνουν άνιση μάχη με το «τέρας». Σήμερα η Μαρία Καρυστιανού, χτες ο Γιάννης Μάγγος, προχτές η Μάγδα Φύσσα.

Είναι αυτοί που υψώνουν ανάστημα χωρίς φόβο και δεν το βάζουν κάτω σε αυτό τον μοναχικό και δύσβατο δρόμο της αναζήτησης Δικαιοσύνης.

 Συγκλόνισε, λέει, το πανελλήνιο η κατάθεση της «μάνας των Τεμπών» στην Εξεταστική. Αντί να συγκλονίζεται το πανελλήνιο θα έπρεπε να κοκκινίζει από ντροπή, να κοκκινίζουμε από ντροπή, που αφήσαμε αυτή τη μάνα μόνη να δίνει τη μάχη με το θηρίο που σκότωσε χτες το παιδί της και αύριο μπορεί να σκοτώσει τα δικά μας παιδιά. Όπως θα έπρεπε να κοκκινίζουμε από ντροπή που χτες αφήσαμε μόνο τον Γιάννη Μάγγο και προχτές τη Μάγδα Φύσσα.

 Ναι, η Μαρία Καρυστιανού δίδαξε αξιοπρέπεια, δίδαξε ανθρωπιά. Δεν αποτελεί, όμως, άλλοθι για την αποχαύνωση της κοινωνίας που έχει κάνει σύμβολα τους Παυλόπουλους. Δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι ένας καθρέφτης αλλά η κοινωνία μέσα του θα έπρεπε να ντρέπεται να δει το είδωλό της…

Πηγή: Δημήτρης Παπαθανασίου - Documento

«Αγάπα με τις ώρες που μπορείς»

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2023 | 7:38 μ.μ.

 

Γύρνα πάλι κοντά μου σ' εξορκίζω Γογγύλα·

το χιτώνα φορώντας το λευκό σα γάλα

πάλι φανερώσου·

Όμορφη· να `ξερες τι λαχτάρες μου γεννάς

έτσι ντυμένη!

 

Και πώς νιώθω χαρούμενη που όχι εγώ

μα η Θεά μας η ίδια σου το λέει· σα να σε μαλώνει·

που τόσα χρόνια την παρακαλώ και την παρακαλώ *

Γογγύλα· λες κι ένας πόθος με πιάνει να πεθάνω

και τις όχθες όπου ανθεί ο λωτός

μέσα στη δρόσο ν' αντικρίσω του Αχέροντα

Πρόκειται για τη μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη στο ποίημα «Κέλομαί σε Γογγύλα» της Σαπφώς (630-570 π.Χ.). Ένα ποίημα στο οποίο εκφράζεται ο απεγνωσμένος έρωτας μιας γυναίκας για μια άλλη. Όχι, τότε δεν υπήρχαν μπουζουξίδικα και σκυλάδικα και έτσι η Σαπφώ δεν είχε τη δυνατότητα να κλάψει μια νύχτα στον Βασίλη Καρρά με ουίσκι και τσιγάρο μέχρι το ξημέρωμα ουρλιάζοντας «Πού πας, πού πας, δεν είναι δρόμος η καρδιά μου να πατάς» ούτε «Αγάπα με τις ώρες που μπορείς, αγάπα με ποτέ μην μ’ αρνηθείς». Δεν είχε γεννηθεί ακόμη βέβαια ούτε η Σίρλεϊ Μπάσι να δακρύσουν παρέα, με τα κομψά μποά τους άδοντας «I, who have nothing» ούτε και ο Έλβις Κοστέλο να τραγουδά με τρεμάμενη φωνή «I want you» και να λιώνουν οι τοίχοι και τα πατώματα.

Ο έρωτας που δεν ευοδώνεται υπάρχει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τόσο απλά ώστε να μας ερωτεύονται όσοι ερωτευόμαστε. Κι αν μας ερωτεύονται ίσως να είναι λάθος το timing, ακατάλληλες οι συνθήκες. Ακόμη και οι έρωτες που ζουν μαζί πιθανότατα κάποτε θα τελειώσουν. Και μπορεί σαν πεθάνει μια αγάπη να μην πεθαίνει κι η ζωή, αλλά μέχρι να το καταλάβει το μέσα μας περνάει καιρός, κατά τον οποίο το πάθος ψάχνει διέξοδο.

«Είμαι και αρχή και φινάλε και στη σκέψη σου βάλε πως αν κάνεις δεσμό, μέσ' σε λίγο καιρό θα χωρίσεις γιατί θα υπάρχω εγώ» τραγουδούσε ο Καζαντζίδης αποθεώνοντας το εγώ του πάσχοντος και της πάσχουσας, διότι η χυλόπιτα δεν έχει φύλο. Όσοι το τραγουδήσαμε με πάθος την ίδια στιγμή περιγελούσαμε λίγο τον εαυτό μας για τη μεγαλοστομία. Ποτέ λίγη θεατρικότητα δεν έβλαψε κανέναν όμως. Άλλωστε τι είναι η ζωή πέρα από ένα απέραντο δρώμενο;

Αυτές τις μέρες, με αφορμή τον θάνατο του Καρρά, γράφεται συχνά ότι η καψούρα είναι συναίσθημα που προέρχεται από την τοξική αρρενωπότητα. Ίσως σε διάφορες φάσεις να έχει ταυτιστεί πιο πολύ με τους άντρες διότι πριν από δεκαετίες ήταν σχεδόν αδιανόητο να δηλωθεί εκ μέρους των γυναικών. Σίγουρα πάντως η καψούρα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του συνοικιακού Τσακ Νόρις που θα βγει τύφλα από το μαγαζί και θα πάει να δείρει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τον κολλητό του, τον περιπτερά. Είναι συναίσθημα πανανθρώπινο, ταπεινό για κάποιους αλλά υπαρκτό παρόλα αυτά. Ο τρόπος που θα το χειριστεί κάποιος, δηλαδή αν θα γίνει τοξικός ή απλώς θα καταπιεί τον πόνο να πάει παρακάτω είναι θέμα προσωπικότητας και κοσμοθεώρησης.

Τις τελευταίες μέρες έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα σχετικά με την έννοια της καψούρας, την ετυμολογία και την ουσία της. Έτσι, η καψούρα έχει ήδη περάσει από δίκες πολιτικής ορθότητας, πολιτικών φρονημάτων, ψυχαναλυτικές αναλύσεις, την έχουν αντιπαραβάλλει με τη σκέψη του Φουκώ, του Καστοριάδη (πραγματικά ψυχεδελικό), την έχουν βαφτίσει με λέξεις πιο κομψές για να μπορούν να την πενθήσουν ακούγοντας Ντεμπισί. Σε κάθε περίπτωση, δεν πειράζει να μην κλαίμε όλοι μας για το κουφάρι του έρωτα με το «Δεν πάω πουθενά εδώ θα μείνω» (κάποιοι κλαίμε). Πειράζει να νομίζουμε όμως ότι εξαιρούμαστε από την κοινή ανθρώπινη μοίρα ή ότι είμαστε καλύτεροι επειδή ενδύουμε τον πόνο μας μόνο με έργα υψηλής αισθητικής. Ενίοτε συμβαίνει κι αυτό. Αρκεί να μην μας οδηγεί εκεί η πνευματική αλαζονεία.

Εμυ Ντούρου - Documento


Η ιστορία ενός χριστουγεννιάτικου τραγουδιού

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2023 | 10:19 μ.μ.

 

Άλλοι το λατρεύουν κι άλλοι δεν αντέχουν να ακούν ούτε μισή νότα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ και τέσσερις δεκαετίες δεν υπάρχουν Χριστούγεννα χωρίς το «Last Christmas» των Wham!. Η πορεία του τραγουδιού στον χρόνο αποτυπώνεται μέσα από τα αποσπάσματα που σταχυολογήσαμε από το βιβλίο «George Michael – Η ζωή του» (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ: Γιάννης Νένες) του Τζέιμς Γκάβιν.

Η σύνθεση τραγουδιών δεν θα του ήταν ποτέ τόσο εύκολη όσο στις πρώτες μέρες των Wham!. Τον Φεβρουάριο του 1984 αυτός και ο Ρίτζλεϊ κάθονταν μια μέρα στο σαλόνι της οικογένειας των Πάνου· στην τηλεόραση έπαιζε τον «Αγώνα της ημέρας», μια εκπομπή για το ποδόσφαιρο. Ο Μάικλ είχε ξαφνικά μια έμπνευση. Έτρεξε πάνω στο δωμάτιό του, κάθισε στο μικρό του κίμπορντ, έτοιμο για ηχογράφηση, και άρχισε να σχηματίζει μια μελωδία. Είχε μια απλοϊκότητα σαν παιδικό τραγουδάκι και ακουγόταν λίγο σαν το «Reuinited» των Peaches & Herb, μια επιτυχία από τα γυμνασιακά του χρόνια. οι στίχοι είχαν μια παιδική γλύκα που γύριζε σε πίκρα: “Last Christmas I gave you my heartbut the very next day you gave it away” (“Πέρσι τα Χριστούγεννα σου χάρισα την καρδιά μου, αλλά την αμέσως επόμενη μέρα την πρόδωσες”). Σε έναν χρόνο από σήμερα, την προειδοποιούσε, θα φύλαγε την καρδιά του για “κάποια σπέσιαλ”. Ο Μάικλ έπαιξε το κομμάτι στον Ρίτζλεϊ. Αυτό, του ανακοίνωσε, θα είναι το Νο1 χριστουγεννιάτικο χιτ των Wham!.

[…]

Αλλά και ο ίδιος ο Μάικλ ήταν ακόμη σχεδόν παιδί. Το απέδειξε τον Νοέμβριο του 1984, όταν ηχογράφησε εκείνο το νανούρισμά του για μια εφηβική ιστορία περιφρόνησης, το «Last Christmas», στο στούντιο Advision στο Λονδίνο. Ο Πολ Γκόμερσαλ, είχε καταφτάσει νωρίς και είχε κρεμάσει χριστουγεννιάτικα στολίδια, “ώστε μόλις μπει μέσα ο Τζορτζ να αισθάνεται σαν να είναι Χριστούγεννα”. Δουλεύοντας με drum machine της LinnDrum και ένα συνθεσάιζερ Juno-60 ο Μάικλ έπαιξε όλα τα μέρη μόνος του, μεταξύ των οποίων και προσομοίωση από κουδούνια έλκηθρου. Ο ρυθμός, που θύμιζε καλπασμό αλόγου που σέρνει την ξύλινη άμαξα στο χιόνι, ήταν αντιγραφή από ένα πρόσφατο αγαπημένο του χιτ, το «Joanna» των Kool & The Gang. Χρόνια αργότερα ο Μάικλ θα θυμόταν αυτό τον δίσκο με χαρά, «Δεν το πιστεύω πόσο νέος ακουγόμουν», είχε πει. «Είναι σαν να τραγουδάει ένα μικρό κοριτσάκι».

[…]


Για τα Χριστούγεννα ο Μάικλ δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από μία Νο1 επιτυχία. Το ίδιο ήθελε και ο Μπομπ Γκέντολφ, ένας αγέλαστος, μακρυμάλλη Ιρλανδός ρόκερ. Ο Γκέντολφ ήταν ο βασικός τραγουδιστής των Boomtown Rats, μιας μπάντας που είχε μεγάλες επιτυχίες. Τώρα «η καριέρα του Γκέντολφ είχε πέσει στα Τάρταρα», όπως είχε πει ο φίλος του Τζέιμς Γιουρ, γνωστός ως Μιτζ Γιουρ, αρχηγός του Νιου Γουέιβ συγκροτήματος Ultravox. Βλέποντας ένα ρεπορτάζ του BBC για τον λιμό που είχε χτυπήσει την Αιθιοπία, ο Γκέντολφ βρήκε έναν τρόπο για να σώσει και τους φτωχούς και τον εαυτό του. Έγραψε με τον Γιουρ ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι για την κρίση και μετά καλόπιασε όποιον ροκ σταρ μπορούσε για να το ηχογραφήσει μαζί με τους Rats. Το «Do they know its Christmas?» λανσάρισε μια νέα τρέλα στην ποπ: τους εράνους με παρέλαση αστέρων, που έδιναν στους ρόκερ χρυσές ευκαιρίες για να φανούν ευσυνείδητοι και δοτικοί. Ο Γιουρ δεν έκανε λάθος. «Η σταθερή τους απάντηση ήταν: “Ποιος άλλος θα είναι;”» Δεν είχε να κάνει με τη φιλανθρωπία· είχε να κάνει με το προφίλ τους». Και ο Μάικλ δεν αποτελούσε εξαίρεση. «Μια μέρα», είπε ο Σάιμον Νέιπιερ-Μπελ, «ήρθε στον Τζαζ και σε μένα και είπε: “Νομίζω ότι είναι καιρός να κάνω κάτι φιλανθρωπικό. Πρέπει να συνδέσω το όνομά μου με τη φιλανθρωπία”. Εμείς τον ρωτήσαμε “Σαν τι δηλαδή;” “Ε, δεν ξέρω, εσύ είσαι ο μάνατζέρ μου”».

[…]

Οι Wham! Δώρισαν τα δικαιώματα του «Last Christmas» στα θύματα του λιμού. Ούτε αυτός ούτε ο Ρίτζλεϊ συνειδητοποιούσαν ότι ο Μάικλ είχε γράψει ένα αειθαλές χριστουγεννιάτικο τραγούδι, που θα έφερνε πολλά χρήματα κάθε Δεκέμβριο – σε φιλανθρωπικό σκοπό και όχι στους ίδιους. Μόνο οι διασκευές του κομματιού θα ξεπερνούσαν τις πεντακόσιες. Το 2010 ένα δημοψήφισμα στη Βουλγαρία το ανακήρυξε το πιο ενοχλητικό τραγούδι όλων των εποχών. Ο Μάικλ θυμόταν το δώρο του στους φτωχούς και σήκωνε τα μάτια του προς τα πάνω σε ένδειξη απόγνωσης, αλλά υπήρχε ένα μικρό δώρο παρηγοριάς. Ο εκδότης του Μπάρι Μανίλοου είχε καταθέσει μήνυση εναντίον του Μάικλ, κατηγορώντας τον για λογοκλοπή της επιτυχίας του 1978 του Μανίλοου «Cant smile without you». Η συγχορδία ήταν αναντίρρητα όμοια, αλλά η μήνυση αποσύρθηκε. Δεν θα φαινόταν καλό να στερήσει από τους πεινασμένους Αιθίοπες τα χρήματα για την τροφή τους.

[…]

Το BBC μετέδωσε την είδηση. Η απίστευτη δριμύτητά της άγγιξε τους πάντες. Στα πενήντα τρία του, ο Μάικλ είχε πεθάνει μόνος του τα Χριστούγεννα, ενώ η φωνή του από τότε που ήταν είκοσι ενός ετών ακουγόταν σε όλη την Αγγλία, να τραγουδάει μελαγχολικά για μια ραγισμένη καρδιά.


Πηγή Εμυ Ντούρου - Documento

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023 | 5:54 μ.μ.

Το προσχέδιο του πονήματος που φτιάχνουμε με θέμα το πώς καθιερώθηκε επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους ο αντικομμουνισμός από το 1928 και πώς ο ένοπλος δοσιλογισμός αποτέλεσε βασικό του κρατικού εθνικού κορμού.

Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον. Ή όπως περιγράφει στους «Αδερφοφάδες» ο πάντα επίκαιρος Νίκος Καζαντζάκης, «βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη». 

Οπότε καλό είναι να θυμόμαστε κάποια πράγματα 

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο, που τέκνο ναζιστή δωσίλογου πρωθυπουργού βρέθηκε στην πορεία αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος και πρωθυπουργός.  Αναφερόμαστε στον ηγέτη της Ν.Δ., Γιώργο Ράλλη.

Και εδώ δεν μιλάμε για την φασιστική αντίληψη της οικογενειακή ευθύνη. Κάνουμε λόγο για ένα κορυφαίο δεξιό στέλεχος, το οποίο σε βιβλίο που υπογράφει με τίτλο "Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου" δικαιολογεί απόλυτα τα εγκλήματα του γεννήτορά του και την απόφαση του να υπηρετήσει πιστά τους ναζί κατακτητές, μακελεύοντας μαζί με τον ένοπλο δωσιλογισμό τον ελληνικό λαό.  


Στην πορεία και στην ενότητα για τις δίκες παρωδία των δοσίλογων θα επανέλθουμε στα εγκλήματα του Ι.Ράλλη, απλώς τώρα υπενθυμίζουμε ότι το όργανο της Κ.Ε του ΚΚΕ αποκάλυψε το έγγραφο του Ελεγκτικού Συνεδρίου του κράτους, με το οποίο χορηγείται υπέρογκο ποσό σύνταξης, στην γυναίκα του διορισμένου από τους Γερμανούς "πρωθυπουργού" της Ελλάδας Ι. Ράλλη.


Απ' τις πιο χαρακτηριστικές πράξεις του αστικού κράτους που αποσκοπούσε στο να εμπεδωθεί μαζικά ότι το καθεστώς μετά την ναζιστική απελευθέρωση, ενσωματώνει και εκφράζει το πνεύμα του δωσιλογισμού.

Η "επίσημη" πολιτική ηγεσία του τόπου μας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της όχι μόνο θεώρησε την συνεργασία με τον κατακτητή σαν εθνική υπηρεσία αλλά και δάνεισε τα στελέχη της για να δώσει υπόσταση στην εθνοπροδοσία.

***

Ισως να μην υπάρχει άλλο ποιο "σκοτεινό" πρόσωπο από τον τέσσερις φορές Πρωθυπουργό και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας "εθνάρχη" Κωνσταντίνο Καραμανλή. Θα ξεστρατούσαμε από το θέμα μας αν δείχναμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε ένα ζήτημα που οι βιογράφοι του το θεωρούν ανύπαρκτο. Την εμπλοκή του "εθνάρχη" Κωνσταντίνου Καραμανλή - όχι της κυβέρνησης του, αλλά του ίδιου προσωπικά- στο να ξελασπώσει ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν.

Σύμφωνα με τον Βασίλη Ραφαηλίδη σ' αυτή την εξέλιξη βασικό και καθοριστικό στοιχείο υπήρξε ότι ο Μέρτεν καταθέτοντας κατονομάζει σα συνεργάτες του στην κατεχόμενη Ελλάδα τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον υπουργό Εσωτερικών Δημήτριο Μακρή, τη σύζυγό του Δοξούλα Λεοντίδου και τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεώργιο Θεμελή. Ο Μέρτεν ισχυρίζεται ότι διαθέτει φωτογραφίες που αποδεικνύκουν τους ισχυρισμούς του. H εξέλιξη της υπόθεσης είναι σύμφωνα πάντα με το πόρισμα Ραφαηλίδη "ύστερα από ταχύτατες ενέργειες της ελληνικής διπλωματίας οι φωτογραφίες εξαφανίζονται και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών χάρη στον θρασύτατο εκβιασμό".  

Επίσης πριν μερικά χρόνια είχε γίνει μια αποκάλυψη την εγκυρότητα της οποίας δεν μπορούμε να ασπαστούμε. Συγκεκριμένα δημοσιεύτηκε  έγγραφο το οποίο, χαρακτηρίζεται «άκρως απόρρητον» και έχει συντάκτη της μυστικές υπηρεσίες της CIAΦέρει ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962 και   παρουσιάζει τον Κων/νο Καραμανλή να είναι συνεργάτης των ναζιστικών κατοχικών δυνάμεων της χώρας μας και να καταδίδει σ’ αυτές Ελληνες Εβραίους.

Η σχετική αποκάλυψη έγινε το 20015 όταν αποχαρακτηρίστηκαν κάποια απ' τα απόρρητα έγγραφα της CIA και εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο.

Σύμφωνα με το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA, στη δικογραφία που οδήγησε στην καταδίκη του εγκληματία πολέμου Άντολφ Άιχμαν υπήρχε πίνακας Ελλήνων πρακτόρων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές και συγκεκριμένα τον αξιωματικό Μαξ Μέρτεν, που πρωτοστάτησε στην εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Στα ονόματα των πρακτόρων περιλαμβανόταν το όνομα του τότε Έλληνα πρωθυπουργού και επικεφαλής της ΕΡΕ, Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, καθώς και ενός καθηγητή Πανεπιστημίου ονόματι Πετρόπουλου.

Γιατί αυτή την αποκάλυψη την έφαγε το σκοτάδι; Κανένας δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκε, ακόμα και το παχυλά επιδοτούμενο από το κράτος "Ίδρυμα Καραμανλή", αυτό που υποτίθεται έχει σαν αποστολή την "διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης" και "μέσω των τεκμηρίων που διαθέτει διαφωτίζεται η δράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε όλη της την έκταση", έκανε γαργάρα;





***

Καλό είναι να μην λησμονούμε ότι η ηγεσία της επικρατούσας θρησκείας υπήρξε καθαρά ναζιστική, όπως και η ιεραρχία του "αγίου" όρους. Πλεονασμός να αναφέρουμε την ευμενή στάση του Ορους απέναντι στον ναζισμό και στον Χίτλερ προσωπικά. Το αρχιπαπαδαριό όμως έφτασε σε σημείο να δημιουργεί αντικομμουνιστικά τάγματα από παπάδες, ενώ εκτός από ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις όλοι οι δεσποτάδες τάχτηκαν με το μέρος του κατακτητή, κάποιοι μάλιστα επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ζήλο, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Ο κατά κόσμο Δημήτριος Παπανδρέου, ο οποίος διετέλεσε επίσης πρωθυπουργός (17/10-1/11/1945) και αντιβασιλέας (31/12/1944-28/9/1946), από το 1946 καταδίκασε την Αριστερά. Στις 30/5/47 «αφόρισε» σαν «εθνικώς εγκληματικόν κίνημα» (!) τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ, ενώ το ’48 ευλογούσε τα εκτελεστικά αποσπάσματα των στρατοδικείων, επικαλούμενος ότι οι κομμουνιστές που οδηγούταν στο εκτελεστικό απόσπασμα είχαν το ανάθεμα, "καταδικασθέντες εις θάνατον κατόπιν νομίμου και δημοσίας διαδικασίας"!





***

Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό. Από την δημιουργία του ελληνικού κράτους η εξουσιαστική δικαστική κάστα είναι δεμένη όπως το κρέας με το νύχι με την εκτελεστική. Και το επόμενο κεφάλαιο του δημοσιεύματος μας είναι ίσως το πιο δύσκολο αλλά και το πιο ενδιαφέρον. Εχει θέμα τον οικονομικό δωσιλογισμό στα χρόνια της κατοχής. Για την δράκα εκείνη των πλουτοκρατών που με την βοήθεια νομοθετική και εκτελεστικής εξουσίας λήστεψε τον ελληνικό λαό. Προσπαθούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί αμέσως μετά την απελευθέρωση, το ΕΑΜ/ΚΚΕ, έχοντας δίπλα του έναν ετοιμοπόλεμο ΕΛΑΣ, εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένο και οπλισμένο λαό δεν υλοποίησε την λαϊκή απαίτηση: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΣΤΉΡΙΑ ΠΑΝΤΟΥ! (Από την απελευθέρωση και μέχρι τα Δεκεμβριανά ελάχιστα λαϊκά δικαστήρια στήθηκαν κυρίως στην επαρχία κι αυτά από πρωτοβουλία και δίκασαν συνήθως ένοπλους συνεργάτες των κατακτητών).







 

Τροπάρια για τρομοκράτες: Όταν η Ιστορία εκδικείται τους ανιστόρητους.

Από askordoulakos , Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023 | 12:34 π.μ.

          «Η απώλεια του Σιμόν Πέρες μάς θλίβει βαθύτατα. Η προσήλωσή του, στην ειρήνη και τη συμφιλίωση στη Μέση Ανατολή, είναι πιο επίκαιρη, από ποτέ»Αλέξης Τσίπρας (27.09.2016)

«Μωρά ξεσκισμένα, πρόσφυγες που ουρλιάζουν, πτώματα που σιγοκαίγονταν. Ήταν ένα μέρος που λεγόταν Κάνα και τα περισσότερα από τα 106 νεκρά σώματα -μισά από τα οποία ήταν παιδιών- βρίσκονται θαμένα κάτω από τον καταυλισμό του ΟΗΕ, που διαλύθηκε από τους ισραηλινούς όλμους το 1996… Όταν έφτασα στις πύλες, το αίμα έτρεχε σε ρυάκια»

Ρόμπερτ Φισκ, δημοσιογράφος (για τη σφαγή 170 γυναικόπαιδων στην Κάνα του Λιβάνου το 1996 από τον ισραηλινό στρατό, επί πρωθυπουργίας Σιμόν Πέρες).

___________________________________________________


            Ναι μεν, αλλά...

Ναι μεν, σκοτώνουν και γενοκτονούν τον παλαιστινιακό λαό οι κατακτητές- σιωνιστές επί 75 χρόνια, αλλά κι η Χαμάς έκανε ωμότητες.

Ναι μεν, το κράτος του Ισραήλ δολοφονεί απροσχημάτιστα παιδιά κι αμάχους επί 75 χρόνια, αλλά κι η Χαμάς προβαίνει σε τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονώντας αμάχους. Μάλιστα, κάποιοι κάνουν λόγο και για...κανίβαλους της Χαμάς!

 Κι όλα αυτά, ενώ εδώ και πολύ καιρό, τα περισσότερα «τεκμήρια» των σφαγών αμάχων από τη Χαμάς έχουν αποδειχθεί κι επισήμως...μούφα! Κι όλα αυτά, ενώ η Χαμάς υποστηρίζεται από τουλάχιστον το 45% του παλαιστινιακού λαού.

Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, από αμόρφωτους κι ανιστόρητους, όπως αναμφισβήτητα είναι ο φερόμενος ως έλληνας Πρωθυπουργός, το πολιτικό και μηντιακό προσωπικό, οι-κατά φαντασίαν- αριστεροί και διανοούμενοι, αλλά και κάθε παρατρεχάμενος, που συντάσσεται άβουλα και άκριτα, πίσω από το εκάστοτε κεντρικό αφήγημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως πχ στον πόλεμο της Ουκρανίας.  

Ας αφήσουμε όμως την προσέγγιση των γεγονότων με όρους... Μενεγάκη (που τόσο θαυμάζει ο «μαρξιστής» Καρανίκας) κι ας ανατρέξουμε στη νεότερη ελληνική Ιστορία τότε, που κάποιοι...άλλοι κανίβαλοι, τρομοκράτες και δολοφόνοι αμάχων, τέθηκαν στο επίκεντρο των γεγονότων με τον ίδιο τρόπο, που τέθηκαν κι οι «κανίβαλοι της Χαμάς». Αναφερόμαστε, βέβαια, στα αιματηρά γεγονότα της Άλωσης της Τριπολιτσάς, από τους εξεγερμένους Έλληνες (όχι όλους) επαναστάτες, το Σεπτέμβρη του 1821.

Ακολουθεί ιστορική, επιστημονική και κοινωνικοπολιτική προσέγγιση των γεγονότων, όχι από εμάς, ούτε βέβαια από τη σύγχρονη ξεπουλημένη πολιτική, ακαδημαική και μηντιακή μαφία, που τόσο πολύ σοκαρίστηκε από τις «τρομοκρατικές» ενέργειες της Χαμάς. Τα παρακάτω, είναι μια ιστορική απάντηση-κόλαφος σε όσους άθλιους έχουν «κολλήσει» τη βελόνα της άθλιας προπαγάνδας τους την ημέρα της 7ης Οκτωβρίου, ενώ από τότε έχουν περάσει 21 ολόκληρες αιματοβαμμένες μέρες στη μαρτυρική Γάζα.    

 

Τα γεγονότα...

 

Ο ιστορικός, Σπυρίδων Τρικούπης («Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»-Β΄ 92 Λονδίνο, 1857 -Γιοβάνης, 1978) καταγράφει, πως «Ήτον ημέρα καταστροφής, πυρκαϊάς, λεηλασίας και αίματος. Άνδρες, γυναίκες, παιδία, όλοι απέθνησκαν......η δε δίψα της εκδικήσεως κατεσίγαζε την φωνήν της φύσεως. Εν ταις οδοίς, εν ταις πλατείαις, παντού δεν ηκούοντο ειμή μαχαιροκτυπήματα, πυροβολισμοί, πάταγοι κατεδαφιζομένων οικιών εν μέσω φλογών, φρυάγματα οργής και γόοι θανάτου• εστρώθη το έδαφος πτωμάτων......εφαίνοντο δε οι Έλληνες ως θέλοντες να εκδικηθώσιν εν μια ημέρα αδικήματα τεσσάρων αιώνων. Οι δε εν Τριπολιτσά Εβραίοι......όλοι κατεστράφησαν».

 

Ο επίσης ιστορικός, Ιωάννης Φιλήμων: («Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1859-1861» -Δ΄ 224) τυγχάνει πιο περιγραφικός: «Γυναίκες...νεανίδες...βρέφη...νέοι, γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές, και οιονεί διεμαρτύροντο κατά της διαιρούσης την ανθρωπότητα πολιτικής τυραννίας και θρησκευτικής ετεροδοξίας. Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων».


Ακολουθεί, ακόμα πιο περιγραφικός,  ο ιστορικός Φωτάκος (Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, [1858] 1899, (Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1977).: Α΄ 170): «Ακόμα και τώρα έρχεται στο νού μου το λιάνισμα και το τρίξιμο των κοκκάλων και ανατριχιάζω. Τους επαρακάλεσα να παύσουν την σφαγή αλλά δεν εκατόρθωσα τίποτα, μάλιστα εφοβήθηκα μη μου δώσουν και εμένα καμία πληγήν. Τόσην ήτο η μέθη των δια να σκοτώνουν Τούρκους...».

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη («Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής, υπαγόρευση στον Γ. Τερτσέτη, 1846»- 82) να μας περιγράψει, τι είδε εκείνες τις μέρες:  «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη...Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο χιλιάδες... Ένας Υδραίος έσφαξε ενενήντα... Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτσά με έδειξαν εις το παζάρι τον πλάτανο οπού εκρέμαγαν τους Έλληνας, αναστέναξα και είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάστηκαν εκεί». Και εδιέταξα και τον έκοψαν· επαρηγορήθηκα και δια τον σκοτομόν των Τούρκων».

Στο ίδιο μοτίβο είναι κι οι περιγραφές των ξένων, φιλελλήνων, περιηγητών, Ιστορικών κτλ.

Ο Μαξίμ Ρεμπώ (Maxime Raybaud), Γάλλος φιλέλληνας, στρατιωτικός και συγγραφέας, που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821, μας πληροφορεί (Memoires sur la Grèce pour servire a lhistoire de la guerre de lIndependence accompagnes de plans topographiques, Paris, 1824-Α΄, 467), ότι  «Σ’ ένα μόνο νόμο υπάκουαν, σ’ αυτόν της καταστροφής· σ’ ένα σύνθημα, της σφαγής»

 

Ο Βρετανός ιστορικός William St. Clair, ανώτερος ερευνητής στο Institute of English Studies, School of Advanced Study, University of London, και συγγραφέας («That Greece Might Still Be Free: The Philhellenes in the War of Independence» -43  (Oxford University Press, London, 1972), μας πληροφορεί, ότι «Πολύ πάνω από δέκα χιλιάδες Τούρκοι πέθαναν. Αιχμάλωτοι τους οποίους υποπτευόταν οι Έλληνες ότι έκρυβαν τα χρήματά τους βασανίστηκαν βίαια. Τους ξερίζωσαν χέρια και πόδια και τους σούβλισαν αργά πάνω σε φωτιές. Άνοιγαν τις κοιλιές των εγκύων γυναικών, τους έκοβαν τα κεφάλια και έβαζαν κεφάλια σκυλιών ανάμεσα στα πόδια τους. Από την Παρασκευή ως την Κυριακή ο αέρας ήταν γεμάτος από κραυγές. Ένας Έλληνας καυχάτο ότι έσφαξε ενενήντα αμάχους. Οι Εβραίοι της πόλης υπέστησαν συστηματικούς βασανισμούς ... Επί εβδομάδες μετά λιμοκτονούντα παιδιά Τούρκων που έτρεχαν αβοήθητα μέσα στα χαλάσματα σφαγιάσθηκαν και πυροβολήθηκαν από ενθουσιώδεις Έλληνες... Όλα τα πηγάδια μολύνθηκαν από τα πτώματα που είχαν πέσει μέσα», ενώ λίγο παρακάτω συμπληρώνει:  «Ξέχασα να αναφέρω ότι όλοι οι Εβραίοι κάτοικοι της Τριπολιτσάς, περίπου χίλιοι, ... βασανίστηκαν και μετά κάηκαν ζωντανοί χωρίς καμία εξαίρεση».

 

Το 1824 ο Φρανσουά Σαρλ Υγκ Λοράν Πουκβίλ, (François Charles Hugues Laurent Pouqueville), Γάλλος  φιλέλληνας, που ήταν ιατρός, περιηγητής, διπλωμάτης, ιστορικός συγγραφέα και ακαδημαϊκός, αναφέρει: «...μονάχα αν βάλει κανείς στον νου τους τις χειρότερες βιβλικές καταστροφές, όπου σφάζανε ακόμη και τα κατοικίδια ζώα, θα έχει μια πιο πιστή εικόνα της σφαγής της Τριπολιτσάς».  («Histoire de la regeneration de la Grece :comprenant le precis des evenements depuis 1740 jusqu'en 1824. /Par F.C.H.L. Pouqueville ___ Avec cartes et portraits.Paris :Firmin Didot Pere et fils,1824»- 3ος τόμος, σελ 202).

 


Και οι απαντήσεις.

 

Το 1822, ο εκδότης Άμπραχαμ Τζον Βάλπρι (Abraham John Valpy) στο έργο του «The Pamphleteer, Great Britain Politics and government Periodicals» είναι κατηγορηματικός:  «Το πιο βάρβαρο απ’ όλα...είναι η προσπάθεια μερικών να εξομοιώσουν το ελληνικό χαρακτηριστικό της "συστηματικής σκληρότητας", όπως το λένε, με εκείνο των ίδιων των Τούρκων, και για το λόγο αυτό αναφέρονται συνεχώς στην ιστορία των βαρβαροτήτων που πραγματοποιήθηκαν στην Τριπολιτσά...Εάν μιλάμε για συστηματικές σκληρότητες, δεν θα πρέπει να δώσουμε προσοχή τόσο στις φρικτές πράξεις του πολέμου, αν και είναι τρομερές, όσο σε εκείνες που για τέσσερις συνεχείς αιώνες εφαρμόσθηκαν μονομερώς ενάντια στα αθώα θύματά τους»

 

Τον Απρίλιο του 1898, ο Αμερικανός καθηγητής πανεπιστημίου, ελληνιστής φιλόλογος, διπλωμάτης και περιηγητής του 19ου αιώνα.Τζέιμς Ίρβινγκ Μανάττ (James Irving Manatt), σε σχόλιό του,  στο «The War of Greek Independence» του W. Alison Phillips, (The American Historical Review, Vol. 3, No. 3. σελ. 538) ισχυρίζεται, ότι «...η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή, χωρίς παραστατική εξέταση τετρακοσίων ετών τουρκικής κυριαρχίας».

 

Τον Οκτώβριο του 1927, ο Έντουαρντ Μιντ Ερλ (Edward Mead Earle), Αμερικανός συγγραφέας και πανεπιστημιακός λέκτορας, αλλά και σύμβουλος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, («American Interest in the Greek Cause, 1821-1827», The American Historical Review, vol. 33, n° 1 -6) συμπεραίνει, ότι οι σφαγές των αμάχων της Τριπολιτσάς ήταν «το φυσιολογικό αποτέλεσμα της εμπειρίας τετρακοσίων ετών υπό τους μουσουλμάνους, της υποταγής των Ελλήνων στο ελληνικό έδαφος σε μια χούφτα αλλοδαπών κατακτητών, εκ διαμέτρου αντίθετων στη φυλή τη θρησκεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι στραγγίζουν το καλύτερο αίμα τους για την ικανοποίηση του πάθους τους για άναρχη δύναμη και την επιβολή της, έως ότου ωριμάζει η συσσωρευμένη καταπίεση με αναπόφευκτη συγκομιδή μια εθνική βεντέτα. Μόλις δοθεί το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι εκ φύσεως μια ελληνική έγερση σήμανε έναν πόλεμο εξολόθρευσης».

Τέλος, ο νεότερος ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Βασίλης Κρεμμυδάς (Η ελληνική επανάσταση του 1821, τεκμήρια, αναψηλαφήσεις, ερμηνείες, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 2016, σελ. 99) θεωρεί ότι «Δεν μπορούμε να κρίνουμε γεγονότα και συμπεριφορές των αρχών του 19ου αιώνα με τις σημερινές ευαισθησίες γι' αυτές, καθώς και ότι ο ιστορικός και ο κάθε ασχολούμενος με το συγκεκριμένο παρελθόν, οφείλει να γνωρίζε,ι ότι αυτή η "βαρβαρότητα" έχει πίσω της τεσσέρων ετών δουλεία, ότι οι άνθρωποι και η ζωή τους ήταν αλλιώτικη από τη σημερινή».

 


Προς επίρρωση των παραπάνω, ας μεταφερθούμε σε πιο πρόσφατο χρόνο, στη 10ετία του ’50, καταγράφοντας ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν είναι και πολύ γνωστά στους σύγχρονους στρατηλάτες της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, μηντιακής τε και πολιτικής:

 

12 Οκτωβρίου 1956:  Υποβολή βρετανικού αιτήματος κατά της Ελλάδας στον ΟΗΕ με θέμα: «Η υπό της Ελλάδος υποστήριξη της τρομοκρατίας στην Κύπρο».

 Τρομοκράτες, κατά τους Άγγλους, ήταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ (Α), οι οποίοι προέβαιναν σε πολλές βομβιστικές επιθέσεις. Ανάμεσα στα θύματα των επιθέσεων αυτών, ήταν συνολικά και 26 Βρετανοί πολίτες, μη στρατιωτικοί, όπως σύζυγοι Άγγλων αξιωματικών.

30 Δεκεμβρίου 1956: Νεκροί από έκρηξη βόμβας τρεις Βρετανοί στο στρατόπεδο Κολοκάση.

18 Ιανουαρίου 1957: Σκοτώνονται τέσσερα άτομα από έκρηξη βόμβας στο αεροδρόμιο Λευκωσίας

1 Φεβρουαρίου 1957: Τέσσερις Βρετανοί πολίτες νεκροί από έκρηξη βόμβας στο ξενοδοχείο Βερεγγάρια.

 

Αυτά τα ολίγα, για όσους μιλούν, χρησιμοποιώντας λέξεις και όρους, το ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο των οποίων δε γνωρίζουν καν!

Για όσους μιλούν, αναμασώντας, άνευ κριτικής σκέψης, ανόητα και ανιστόρητα αφηγήματα μόνο και μόνο για να συνταχθούν πίσω από τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», μήπως και γλύψουν κανένα κοκκαλάκι.

Για όσους έχουν ήδη πάρει την απάντησή τους, μέσω των τεράστιων μαχητικών διαδηλώσεων, υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων, σε όλον τον κοσμο.

Για όσους αποτελούν το «Συνταγματικό τόξο» της παγκοσμιοποιημένης χρηματοπιστωτικής μαφίας, που αυτοαποκαλείται «Δύση».

 

Να κρατήσουμε καλά μέσα στην ψυχή μας, το πνεύμα του μετώπου!

askordoulakos

Bίντεο

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger