Ξημερώματα 9ης Σεπτεμβρίου 1944. Καλαμάτα. Το 9ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ ενισχυμένο με δύο Τάγματα του 8ου Συντάγματος (διοικητής του ο αντισυνταγματάρχης Ρουμπέας) συγκεντρώνονται στην περιοχή Τούρλες και από εκεί μέσω ενός ρέματος βόρεια του Νεκροταφείου διεισδύουν στο κέντρο της πόλης.
Είχε προηγηθεί, τέσσερις μέρες πριν, η συγκέντρωση και συντεταγμένη αποχώρηση των γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων μαζί με 200 αυτοκίνητα (η απόφαση για τη γερμανική αποχώρηση από την Ελλάδα είχε παρθεί ήδη από τις 26 Αυγούστου του 1944). Ο ΕΛΑΣ είχε στήσει ενέδρα κατά την αποχώρηση τους, από τη Θουριά μέχρι τον Άγιο Φλώρο, όμως προδόθηκε και ακολούθησαν μικροσυμπλοκές με τους συνεργάτες των Γερμανών, τους ταγματασφαλίτες, οι οποίοι είχαν εξοπλιστεί με βαρύ οπλισμό και είχαν πάρει εντολή να κρατούν τα μετόπισθεν, προστατεύοντας έτσι την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Στη συνέχεια τα Τάγματα Ασφαλείας συμπτύχθηκαν στην Καλαμάτα, τον Μελιγαλά, την Πύλο και τους Γαργαλιάνους.
Παρενθετικά να αναφέρουμε ότι η απόφαση για την συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας πάρθηκε τον Ιούνιο του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη και τους Γερμανούς. Επρόκειτο για ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς, που εξοπλίστηκαν και σιτίζονταν από τις κατοχικές δυνάμεις. Στόχος ήταν να επανδρωθούν από την «αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» και να αξιοποιηθούν εναντίον της εαμική Αντίστασης για την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος» (Χ. Μάγερ, Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα, σελ. 502).
Ενδεικτικό της πλήρους συνεργασίας των Ταγμάτων με τους Γερμανούς, είναι ότι μετά τις μάχες που έδιναν μαζί τους σε περίπτωση γερμανικών απωλειών έβγαζαν ανακοίνωση «εκ των ημετέρων δυνάμεων, εις γερμανός νεκρός». Οι σύμμαχοι, η ελληνική κυβέρνηση Μέσης Ανατολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, οι αντιστασιακές οργανώσεις τα αποκήρυξαν και η καταπολέμηση τους θεωρήθηκε «εθνικό αι συμμαχικό καθήκον». (Δ. Κυριαζής, 1940-1950: η δεκαετία που συγκλόνισε τη χώρα, σ. 361)
Στη Μεσσηνία, ο πρώτος πυρήνας των ταγμάτων ιδρύθηκε στις 18/2/1944 με Διοικητή τον Δ. Αλεξόπουλο. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Η. Θεοδωρόπουλος, Η πηγάδα του Μελιγαλά, σ. 133-4)
Οι μόνιμες βάσεις τους ήταν στην Καλαμάτα, τον Μελιγαλά, την Πύλο, τους Γαργαλιάνους. Μετά την εγκατάστασης τους έλαβαν μέρος άμεσα σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων.
Πέρα όμως από τις μάχες, τα Τάγματα φροντίζουν να σπείρουν ένα κλίμα τρομοκρατίας σε όλη τη Μεσσηνία με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, των οπαδών του ΕΑΜ.
Την άνοιξη, ως αντίποινα της δολοφονίας του γερμανού στρατηγού Κρεντς και τριών συνοδών του, από τον ΕΛΑΣ Λακωνίας, το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά εκτελεί 40 άτομα, τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Μάλιστα όταν ένα κρατούμενος κατόρθωσε να διαφύγει, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γ. Σχινάς, Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία, σ. 98-99).
Το καλοκαίρι του ’44 τα Τάγματα εντείνουν τη δράση τους. Στις 15 Ιουνίου τουφεκίζουν δέκα κρατούμενους στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος). Την επόμενη μέρα εκτελούν στις όχθες του ποταμού Νέδα 27 κρατούμενους αντιστασιακούς που έχουν συλλάβει σε διάφορες φάσεις και τους έχουν φυλακίσει στα κρατητήρια του Τάγματος. Οι εκτελέσεις ήταν αντίποινα για τη δολοφονία του ταγματάρχη του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας, Παναγιώτη Γεωργανά, ο οποίος μια μέρα πριν είχε πέσει σε ενέδρα(υπέκυψε δυο μέρες αργότερα) μπαίνοντας στο σπίτι του στην Ανδανία (Μπουλούκου σήμερα).
Πέραν των εκτελέσεων πυρπόλησαν σπίτια στις ενορίες Αγ. Γεωργίου και Αγ. Κωνσταντίνου που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του Γεωργανά. Το έγκλημα αυτό δεν ανακοινώθηκε στις λογοκριμένες καλαματιανές εφημερίδες, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι Γερμανοί για εκφοβισμό του πληθυσμού, και γνωστοποιήθηκε μόνο μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας, όταν στα χέρια του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ έπεσε έγγραφο του Διοικητή του Τάγματος Χωροφυλακής που γνωστοποιούσε στους Γερμανούς τις εκτελέσεις.
Αποστολή του ΕΑΜ με τη συμμετοχή του Αμερικάνου Τζών Φατσέα μπαίνει στην Καλαμάτα, διαπραγματεύεται μαζί τους και τους ζητά να παραδοθούν μαζί με τον οπλισμό τους, και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, όπως προβλεπόταν από το συνέδριο του Λιβάνου.
Εκείνοι αρνούνται κατηγορηματικά. Το λόγο πλέον έχουν τα όπλα. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ μπαίνουν στην πόλη και με μια αιφνιδιαστική κίνηση ανατινάσσουν το καφενείο Πάνθεον, στο οποίο βρίσκονταν 50 χωροφύλακες. Ακολουθεί ολοήμερη μάχη με τους άνδρες των Ταγμάτων και τη χωροφυλακή, που αποτελούσε τη μόνη επίσημη ένοπλη εξουσία στην πόλη.
Τελικά, μετά από σημαντικές απώλειες, η ηγεσία των ταγμάτων μαζί 100 άνδρες, και υπό τη διοίκηση του ανθυπολοχαγού Νίκου Θεοφάνους και του νομάρχη Μεσσηνίας Δημήτριου Περρωτή, διαφεύγει ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή, που τη φύλαξη της είχε αναλάβει ο εφεδρικός ΕΛΑΣ. Προορισμός ο Μελιγαλάς, στο οποίο βρισκόταν εγκατεστημένη ισχυρή δύναμη ταγματασφαλιτών.
Κατά τη διαφυγή τους δολοφονούν στο Ασπροχώρι 3 αντάρτες αλλά και πολίτες από διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας που κοιμόντουσαν στην ύπαιθρο, πραγματοποιώντας ολιγόωρη στάση για ανάπαυση στο χωριό, κατά τη διαδρομή τους προς την Καλαμάτα, καθώς είχαν μάθει ότι είχε απελευθερωθεί και ήθελαν να βρεθούν εκεί για να πανηγυρίσουν. Τελικά οι αντάρτες βάλουν με μυδραλιοβόλα εναντίον των Ταγματασφαλιτών και εκείνοι καταδιωκόμενοι φτάνουν στο Μελιγαλά.
Οι απώλειες του ΕΛΑΣ στη μάχη με τους ταγματασφαλίτες και του χωροφύλακες για την κατάληψη της Καλαμάτας ήταν 12 ή 13 μαχητές και ο διοικητής του 9ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ αντισυνταγματάρχης Ι.Σερβός.
Την επόμενη ημέρα πραγματοποιήθηκε η κηδεία τους και η ταφή τους στην Φραγκόλιμνα με πάνδημη συμμετοχή (μετά τα Δεκεμβριανά ο ομαδικός τάφος των ανταρτών του ΕΛΑΣ βεβηλώθηκε και πετάχτηκαν τα οστά των μαχητών). Επιπλέον εκλέχθηκε «Προσωρινή Λαϊκή Επιτροπή Πόλης Καλαμάτας». Ακολούθησαν λαϊκά δικαστήρια με κατηγορούμενους τον κατοχικό νομάρχη και στρατοδικείο για τον κατοχικό δήμαρχο Καλαμάτας Ηλία Καρατζά και άλλους συνεργάτες των Γερμανών.
Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Όταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα ακολούθησε τριήμερη μάχη με ισοδύναμες αριθμητικά τις αντίπαλες δυνάμεις (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ωστόσο οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.
*Αρχική φωτογραφία: Παρέλαση στην οδό Αριστομένους, 28 Οκτωβρίου 1944. Στην παρέλαση έλαβαν μέρος τμήματα του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, μία διμοιρία ναυτών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, αγγλικό τμήμα στρατού, επονίτες και επονίτισσες, τα σχολεία της πόλης και τ’ αητόπουλα. Στη φωτογραφία εν μέσω δύο ανταρτών παρελαύνει ο διοικητής του ΙΙ Τάγματος του 8ουΣυντάγματος, λοχαγός Γεώργιος Αρετάκης, γνωστός με το ψευδώνυμο «Σφακιανός» λόγω της κρητικής του καταγωγής.
Την ώρα που εκατοντάδες οικογένειες οδηγούνται σε βίαιη έξωση καθώς δεν έχουν να πληρώσουν πάγιες ανάγκες τους, λόγω της κυβερνητικής τακτικής που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία τα νοικοκυριά, την ίδια στιγμή τα χρέη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ξεπερνούν τα 840 εκατ. ευρώ για το 2022 αποδεικνύοντας ότι αμφότεροι Κυριάκος Μητσοτάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, είναι κακοπληρωτές.
Η Νέα Δημοκρατία, όπως καταδεικνύεται, μέσα σε ένα χρόνο παρουσίαση αύξηση τόσο τα τραπεζικά της δάνεια όσο και στο σύνολο των υποχρεώσεών της κατά πολλά εκατομμύρια ευρώ.
Συγκεκριμένα το 2021, τα τραπεζικά δάνεια ήταν 381.296.262,32 ευρώ και το σύνολο των υποχρεώσεων του κόμματος 391.570.979,90 ευρώ. Το 2022, τα τραπεζικά δάνεια έφτασαν τα 425.600.611,17 ευρώ και το σύνολο των υποχρεώσεων στα 435.567.175,82 ευρώ. Εν ολίγοις, μέσα σε ένα χρόνο, υπήρξε αύξηση των υποχρεώσεων της ΝΔ κατά 43.996.196 ευρώ.
Το ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα, κατά το 2021 είχε τραπεζικά δάνεια ύψους 355.992.009,12 ευρώ και συνολικές υποχρεώσεις 405.138.625,64 ευρώ. Μέσα σε ένα χρόνο υπήρξε σημαντική αύξηση στα τραπεζικά δάνεια που έφτασαν τα 398.005.864,40 ευρώ και σύνολο υποχρεώσεων που έφτασαν τα 405.138.625,64 ευρώ. Και το ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα χρόνο αύξησε τις υποχρεώσεις κατά 43.125.061 ευρώ.
Συνολικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν 840.705.801,46 ευρώ.
Πηγή: Κουτί της Πανδώρας
Ο Φιάζ Αχμάντ, μετανάστης εργάτης σε βιοτεχνία, ο οποίος ζει στην περιοχή, πήγε σε μαγαζί για να αγοράσει πίττες. Στη διαδρομή επί της Αγίου Μελετίου και ενώ επέστρεφε σπίτι του τον σταμάτησε ένα άτομο κοντοκουρεμένο μα μαύρη μπλούζα και τον ρώτησε:
“Τι κοιτάς ρε;” “Δεν ξέρω” ήταν η απάντηση.
Με υστερική κραυγή το φασιστοειδές ξαναφώναξε και άρχισε να το χτυπά με γροθιές στο πρόσωπο ενώ στο χέρι είχε περασμένη σιδηρογροθιά.
Τα χτυπήματα που του κατάφερε τον άφησαν αιμόφυρτο στο δρόμο μέσα στα αίματα. Τον βοήθησε ένα περαστικός διανομέας και ένα άνθρωπος από παρακείμενο κατάστημα που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες.
Ήρθαν φίλοι του Φιάζ Αχμέντ άμεσως ενώ το φασιστοειδές έτρεξε και έφυγε.
Στον Ευαγγελισμό όπου μετέβη του έκαναν ράμματα κοντά στο μάτι.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Μόλις στις 15/6 άλλος ένας μετανάστης εργάτης, ο Γουλάμ Αμπάς στο Περιστέρι δέχτηκε επίθεση στο χώρο εργασίας του, το βενζινάδικο, από μαινόμενο “πελάτη” όταν εισέβαλε με μεγάλη ταχύτητα στο χώρο και του είπε να προσέχει. Η απάντηση ήταν επίθεση με ρόπαλο και γροθιές στο πρόσωπο που του προκάλεσαν αιμορραγία και τραύματα. Ο δράστης ούρλιαζε “Κωλοπακιστανέ θα σε σκοτώσω”.
Η παρουσία των Σπαρτιατών του Κασιδιάρη στη Βουλή έχει ανοίξει την όρεξη των φασιστοειδών να βγουν ξανά σε επιθέσεις μίσους κατά των μεταναστών εργατών.
Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη φτάνει σε νέες δολοφονίες προσφύγων όπως του Σύρου στη Λάρισα με την εκτέλεση του από αστυνομικό σε καταδίωξη όπως στην περίπτωση Σαμπάνη. Η απόπειρα συγκάλυψης της εγκληματικής στάσης του Λιμενικού στο ναυάγιο και τον πνιγμό 600 προσφύγων στη Πύλο ανοίγει το δρόμο στους φασίστες.
Καλούμε τα συνδικάτα, την νεολαία, τις δημοτικές κινήσεις να φράξουμε μαζί το δρόμο στους φασίστες και τις ρατσιστικές επιθέσεις.
Καλούμε σε Σύσκεψη Δράσης την Δευτέρα 17/7 στις 7μμ στον πολυχώρο ΡΟΜΑΤΖΟ
ΚΕΕΡΦΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
Σήμερα θέλω να σου μιλήσω. Σε σένα, το ταξικό μου αδέρφι, που δουλεύεις εργάτης/τρια, αγρότης/σα, υπάλληλος, επισφαλώς εργαζόμενος, είσαι άνεργος … Σε σένα, που στις 21 Μάη ψήφισες δεξιά, επέλεγες "σταθερότητα"…
Δεν είμαι "Μωυσής", τσιφλικάς της χώρας, κληρονόμος της από γεννησιμιού μου, δεν ανήκω καν στην κάστα των "αρίστων" , για να σου υποδείξω τι πρέπει να κάνεις σαν και πάλι μπροστά στην κάλπη βρεθείς…
Απλά, θέλω να σου θυμίσω κάποια λόγια, κάποια γεγονότα που μπορεί να ξέχασες ή ίσως πάλι να μην τα έμαθες ποτέ, πνιγμένος μέσα στο μαγκανοπήγαδο της βιοπάλης. Φράσεις και πράξεις που συμπυκνώνουν την ιδεολογία της δεξιάς, τον τρόπο που ασκεί κριτική, βάζοντας το Κέρδος πάνω απ΄ τον Άνθρωπο.
⏩ - "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι, και δεν θα γίνουμε ποτέ." Κυριάκος Μητσοτάκης. πρωθυπουργός.
⏩ - "Αν γίνουν απολύσεις, αυτές είναι αποφάσεις δικές μου. Μη μου παίρνει τη δόξα η Τρόικα. Θα το κάνω εγώ". Άδωνης Γεωργιάδης ,υπουργός.
⏩ - "Οποιος δεν έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, να πουλήσει το σπίτι του". Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, υπουργός.
⏩ - "Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει". Στέλιος Πέτσας, υπουργός.
⏩ - "Είναι ντροπή, και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας. Είναι ντροπή, όταν σας εξήγησα, και το ξαναλέω, ότι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν ΥΔΥ διασφαλίζουμε την ασφάλεια των τρένων". Αχιλλέας Καραμανλής υπουργός (Δέκα μέρες πριν το έγκλημα των Τεμπών.)
⏩ - "Είσαι ο υπουργός μεταφορών. Μπορείς να πεις στη Βουλή πως έχουμε πρόβλημα ασφαλείας με τα τρένα; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει άνθρωπος".΄Αδωνης Γεωργιάδης. (Λίγες μέρες μετά το έγκλημα των Τεμπών).
⏩ - "Αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες από αυτές που κάνουμε καθημερινά χρειάζονται; Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν θα τα καταφέρει. Πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση τέτοιων ανθρώπων." Σπύρος Πνευματικός, βουλευτής.
Στις 6 Ιούνη μια 63χρονη γυναίκα στην Κω, πεθαίνει μέσα στην καρότσα φορτηγού, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Στις 7 Ιούνη στη Ν. Μάκρη, χάνονται δύο ζωές, μιας 19χρονης κοπέλας, και του παιδιού που κυοφορούσε, περιμένοντας το ασθενοφόρο που φτάνει με 6 ώρες καθυστέρηση.,
Στις 21 του προηγούμενου Νοέμβρη, ξημερώματα, αστυνομικοί σπάνε την πόρτα του σπιτιού της συνταξιούχου Ιωάννας Κολοβού, που έχασε τη μοναδική της κατοικία σε πλειστηριασμό και την πετούν στο δρόμο για χρέος μόλις 15.000 ευρώ. (Το ανεξόφλητο χρέος της Ν.Δ. ανέρχεται στα 440.000 ευρώ)
Στις 3 Μάη ισχυρή αστυνομική δύναμη, πετάει έξω απ΄ το σπίτι του στα Φλόγητα Χαλκιδικής, 81χρονο ανάπηρο συνταξιούχο.. Ο 81χρονος είχε μπει εγγυητής σε δάνειο του γιού του που τα τελευταία χρόνια αδυνατούσε να ανταπεξέλθει λόγω ανεργίας, κι έτσι το σπίτι εκπλειστηριάστηκε, για ποσό πολύ μικρότερο της αντικειμενικής του αξίας. Καθημερινά οικογενειακά δράματα , μικρές και μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες, απόρροια των ασκούμενων φιλελεύθερων πολιτικών. Αυτή τη σταθερότητα θες;
Αυτή την κοινωνία, αυτή τη ζωή ονειρεύεσαι;
Όσον αφορά τη μεταναστευτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, η εφημερίδα του Μονάχου Süddeutsche Zeitung σχολιάζει πως «ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εμπειρία στην άρνηση κατηγοριών, όπως, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα μαζεύει επανειλημμένα πρόσφυγες στα ανοιχτά των νησιών της στο Αιγαίο και τους πετάει ακριβώς έξω από την τουρκική επικράτεια.
Όταν οι δημοσιογράφοι ρωτούν για τις επαναπροωθήσεις, ο Μητσοτάκης τις αρνείται εδώ και χρόνια. Το ότι τη γλιτώνει οφείλεται σε μια δική του μορφή λαϊκισμού: χωρίς υβριστική ρητορική, χωρίς εκκεντρικότητα, χωρίς φωνασκίες. […] Ο Μητσοτάκης σίγουρα δεν είναι ούτε Όρμπαν, ούτε Τραμπ. Δείχνει όμως με πόση επιτυχία μπορεί να αποφευχθεί η αλήθεια στην πολιτική, με τον κατάλληλο τρόπο».
Σχετικά με το ναυάγιο στην Πύλο, η SZ εξηγεί ότι, πέραν των εθνικών υδάτων του εκάστοτε κράτους, η Μεσόγειος χωρίζεται ολόκληρη και σε θαλάσσιες ζώνες διάσωσης και «το σκάφος βρισκόταν στη θαλάσσια ζώνη διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία σε ποια ζώνη βρίσκεται κανείς: το καθήκον διάσωσης ισχύει ανέκαθεν στη ναυσιπλοΐα, ενώ από το 1980, περιλαμβάνεται επίσης στο άρθρο 98 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Τα κράτη έχουν ακόμη την υποχρέωση να διασφαλίζουν ότι και οι πολίτες τους τηρούν αυτό το καθήκον διάσωσης, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει πλέον την υποχρέωση να διεξάγει ποινική έρευνα εναντίον των δικών της αξιωματούχων για παράλειψη παροχής βοήθειας. Ή, εάν οι ισχυρισμοί ορισμένων επιζώντων επιβεβαιωθούν και πράγματι η ακατάλληλη ρυμούλκηση του λιμενικού βύθισε το σκάφος, η κατηγορία θα μπορούσε να αφορά και ανθρωποκτονία από αμέλεια, […] όπως στην υπόθεση Safi κατά Ελλάδας», όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) έκρινε πως η Ελλάδα παραβίασε το καθήκον της για προστασία της ζωής βάσει του άρθρου 2 της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
«Όσο η ελληνική κυβέρνηση απαλλάσσει τους δικούς της αξιωματούχους από κάθε έρευνα και δεν απειλείται με περισσότερα πολιτικά προβλήματα από τη γκρίνια του Ε.Δ.Δ.Α., ολόκληρη η Ευρώπη θα αποτυγχάνει να καθιερώσει ελάχιστα πρότυπα κράτους δικαίου στα εξωτερικά σύνορα. Να παρακολουθείς, να κοιτάζεις θλιμμένος και να αφήνεις την Αθήνα να κάνει τη δουλειά της: και αυτό αποτελεί παράλειψη οφειλόμενης βοήθειας. Και μάλιστα συστημική», καταλήγει η S.Z.
Την ίδια στιγμή, η Tagesspiegel αναφέρεται στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα, καθώς και στη διαδικασία χορήγησης ασύλου: «Όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στην ξηρά, κινδυνεύουν να συλληφθούν ως λαθρέμποροι ανθρώπων και να καταδικαστούν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Κατά κανόνα, οι Τούρκοι λαθρέμποροι στέλνουν τους πελάτες τους μόνους τους στη θάλασσα. Εκεί, όποιος αναλάβει τη διακυβέρνηση του σκάφους υπόκειται σε ποινική δίωξη ως διακινητής ανθρώπων.
[…] Εάν η αίτηση ασύλου απορριφθεί, ο αιτών έχει 20 ημέρες για να εγκαταλείψει την Ελλάδα ή να ασκήσει έφεση. Όμως, στο 90% των εφέσεων που απορρίπτονται, ο αιτών συλλαμβάνεται αμέσως και παραμένει υπό κράτηση έως και για 18 μήνες. Στη φυλακή απέλασης στην Κω, τα κινητά τηλέφωνα αφαιρούνται από τους κρατούμενους ή καταστρέφονται οι κάμερές τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φωτογραφίες από αυτές τις φυλακές. Πρώην κρατούμενοι λένε ότι στα δωμάτια μπορεί να βρίσκονται στριμωγμένα ακόμη και 12 άτομα, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές για κρατούμενους που αυτοκτονούν ή πάσχουν από ψυχικές ασθένειες».
Το γερμανικό μέσο καταλήγει τέλος πως, στην αυστηροποίηση του συστήματος ασύλου, «η δημιουργία κέντρων υποδοχής στα εξωτερικά σύνορα αποτελούν τον πυρήνα της μεταρρύθμισης και οι φυλακές απέλασης στην Ελλάδα θεωρούνται ως πρότυπα».
Πηγή: tvxs
Είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια οι σκληροί αγώνες των νέων για το Κυπριακό, το 1-1-4 για την υπεράσπιση του Συντάγματος και την αύξηση των δαπανών στην Παιδεία κατά 15%, ενώ ιστορική είχε μείνει η πορεία χιλιάδων σπουδαστών της Σχολής Υπομηχανικών «Ευκλείδης» Θεσσαλονίκης και άλλων τεχνικών σχολών προς την Αθήνα, οι οποίοι βάδιζαν επί μέρες με τα πόδια, με αίτημα τη βελτίωση της τεχνικής εκπαίδευσης.
Η αναστάτωση στους κόλπους της νεολαίας αλλά και τις μεγαλύτερες ακόμη ηλικίες κορυφώνεται, όταν στις 22 Μαΐου 1963, κράτος και παρακράτος σε στενή συνεργασία καταφέρουν δολοφονικά χτυπήματα στον Μαραθωνοδρόμο της Ειρήνης, Γρηγόρη Λαμπράκη, για να πλήξουν το ανερχόμενο κίνημα ειρήνης.
Στα πέντε μερόνυχτα που ο βουλευτής της Αριστεράς, ο μαραθωνοδρόμος αθλητής, ο διαπρεπής γιατρός και ο σπουδαίος άνθρωπος Γρηγόρης Λαμπράκης χαροπαλεύει στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, ξενυχτάνε καθισμένοι στο γρασίδι, στο πάρκο της πανεπιστημιούπολης.
Κι εκεί, επισημαίνεται η ανάγκη δημιουργίας μιας νεολαιίστικης κίνησης που θα παλεύει για τα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Ειρήνης, για τα οποία πάλευε ο δολοφονημένος αγωνιστής. Μιας ανεξάρτητης οργάνωσης η οποία θα φέρει στον τίτλο της το όνομά του, για να θυμίζει τη θυσία του οσιομάρτυρα.
«Κάθε νέος και Λαμπράκης»
Ήδη, εκεί στο γρασίδι του ΑΧΕΠΑ, είχε ριχτεί για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάθε νέος και Λαμπράκης», σύνθημα που το δημοσίευσε η εφημερίδα «Η Αυγή» στις 30 Μαΐου 1963. Ενώ γεννήθηκε κι ένα νέο έμβλημα, το «Ζ».
Ο σπόρος είχε πέσει. Κι όταν τα ξημερώματα της 27ης Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης χάνει την άνιση μάχη με τον θάνατο, ο πόνος βρίσκει την έκφρασή του με τη δημιουργία της κίνησης για την οποία γίνονταν οι συζητήσεις τις ώρες της προσμονής.
Έτσι, λίγες ώρες, ελάχιστες μέρες μετά την παλλαϊκή κηδεία του Λαμπράκη στην Αθήνα, οι φιλειρηνικοί νέοι της Θεσσαλονίκης προχωρούν στη δημιουργία της «Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης». Ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, με διαφορά λίγων ημερών, ανάλογη κίνηση ιδρύεται στην Αθήνα, με πρόεδρο τον Μίκη Θεοδωράκη.
Στην Αθήνα η δημιουργία της ΔΚΝΓΛ ανακοινώνεται στις 8 Ιουνίου 1963, ενώ η ιδρυτική της συγκέντρωση πραγματοποιείται στο θέατρο “Ακροπόλ”. Την ιδρυτική διακήρυξή της, συνυπέγραψαν διανοούµενοι, καλλιτέχνες και λογοτέχνες ενώ πρόεδρός της ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1964 συγχωνεύθηκε µε την Νεολαία ΕΔΑ και συναποτέλεσαν την Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη.
Ο 86χρονος σήμερα Νίκος Μυρσίνης, φοιτητής τότε της Νομικής στο ΑΠΘ, που υπήρξε ο δεύτερος κατά σειρά πρόεδρος της ΔΚΝΓΛ Θεσσαλονίκης, εξιστορεί:
«Τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής, όσο καθόμασταν στο γρασίδι, έξω από το ΑΧΕΠΑ, ρίχτηκε εκεί από πολλούς η ιδέα για τη δημιουργία μιας νεολαιίστικης οργάνωσης φιλειρηνικής που θα είχε το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Το σχεδίασαν αυτό αρκετά παιδιά.
Θυμάμαι την Εφη Χαλκίδου, δικηγόρο τώρα στην Αθήνα, που τότε ήταν μαθήτρια νυχτερινού γυμνασίου. Ηταν επίσης ο Κώστας Χρυσοβέργης, που υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος της ΔΚΝΓΛ Θεσσαλονίκης. Κι όταν λίγο αργότερα πήγε στρατιώτης, εκλέχθηκα εγώ στη θέση του. Θυμάμαι ακόμη πολλά παιδιά, όπως τους Χαρπαντίδη, Κωτσίκο, Θόδωρο Καζέλη που είχε αναλάβει υπεύθυνος για την ύπαιθρο, Βασίλη Πολάτογλου, Τριαντάφυλλο Ρουσά, Αργύρη Μπαρή, Κώστα Κακουλίδη, Μιχαλιό Σπυριδάκη και άλλους πολλούς».
Η ίδρυση της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης
Η ίδρυση της Κίνησης, σύμφωνα πάντα με τον Ν. Μυρσίνη, έγινε τις πρώτες ημέρες του Ιούνη του 1963. Και όπως παρατηρεί: «Λίγες μέρες μετά την κηδεία, μαζευτήκαμε αρκετοί και αποφασίσαμε αυθόρμητα, χωρίς να μας πει κανείς τίποτα, χωρίς καθοδήγηση από πουθενά, να ιδρύσουμε τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης. Η επιδίωξή μας εξ αρχής ήταν να είναι μια μαζική, φιλειρηνική, ευρεία οργάνωση νεολαίας που να αγκαλιάζει τους δημοκρατικούς νέους, όσους ήταν εναντίον του φασισμού».
Σχεδόν ταυτόχρονα, με απόσταση λίγων ωρών ή ημερών, η Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης κάνει την εμφάνισή της και κεντρικά, στην πρωτεύουσα, με τον δημοφιλή συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη να αναλαμβάνει την προεδρία της.
Σύμφωνα με την ιστορικό Ιωάννα Παπαθανασίου, τη νύχτα της 28ης Μαΐου 1963, λίγες μόλις ώρες μετά την κηδεία, είχε πραγματοποιηθεί στα γραφεία της ΕΔΑ, που τότε βρίσκονταν στην οδό Αριστείδου της Αθήνας, άτυπη συνάντηση του Μίκη Θεοδωράκη με μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ, για το πώς θα μπορέσει να εκφραστεί καλύτερα εκείνο το βουβό κύμα οργής της νεολαίας. Στη σύσκεψη, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Τάκη Μπενά, μετείχαν, εκτός από τον ίδιο και τον Μ. Θεοδωράκη, οι Αντ. Μπριλλάκης, Ν. Καρράς και ενδεχομένως ο Λ. Κύρκος.
Η διακήρυξη 30 προσωπικοτήτων
Η επίσημη πανελλαδική εμφάνιση της ΔΚΝΓΛ γίνεται με διακήρυξη που εκδίδεται στις 8 Ιουνίου 1963 και την υπογράφουν 30 προσωπικότητες της εποχής, μεταξύ των οποίων ο Μίκης Θεοδωράκης, οι ζωγράφοι Μίνως Αργυράκης, Μέντης Μποσταντζόγλου (Μποστ) και Βάσω Κατράκη, οι ηθοποιοί Ασπασία Παπαθανασίου, Αλέκος Αλεξανδράκης, Νότης Περγιάλης και Γιώργος Χαραλαμπίδης, οι συγγραφείς Φαίδρος Μπάρλας, Νίκος Τσεκούρας, Γιώργος Μανιάτης, οι σκηνοθέτες Νίκος Κούνδουρος και Μήτσος Λυγίζος, οι βαλκανιονίκες Γεώργιος Θάνος και Νίκος Γεωργόπουλος, ο Θεόδωρος Πάγκαλος κ.ά.
Η ΔΚΝΓΛ αρχίζει να αναπτύσσεται ταχύτατα, δημιουργώντας τμήματα πολιτισμού και αθλητισμού, κινηματογράφου, σκάκι κ.ά. Αξέχαστη έμεινε στους Θεσσαλονικείς η παράσταση του έργου του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Μακρινός δρόμος» που είχε δοθεί στο θέατρο «Παλλάς».
Όλα αυτά φυσικά, υπό τη στενή παρακολούθηση πάντα των αστυνομικών αρχών και την παρεμπόδιση κάθε δραστηριότητας. Με πιο χαρακτηριστική, την επέμβαση κατά την κατάθεση από τη ΔΚΝΓΛ, στις 2 Σεπτεμβρίου 1963, στεφάνου στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από τους ναζί. Και όπως θυμάται ο Ν. Μυρσίνης, «όχι μόνο διέλυσαν εκείνη την εκδήλωσή μας, ποδοπατώντας βέβηλα το στεφάνι, αλλά και εναντίον 15 μελών της Κίνησης υπέβαλαν μηνύσεις για… διατάραξη της τάξης, επειδή τραγουδούσαμε το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη “Βράχο, βράχο τον καημό μου”! Η δίκη, θυμάμαι, έγινε στο Πταισματοδικείο της Νέας Μηχανιώνας που υπήρχε τότε, και όπου φυσικά απαλλαχτήκαμε». Η δραστηριότητα αυτή της ΔΚΝΓΛ κράτησε 16 μήνες, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1964 που η Κίνηση συνενώθηκε με τη Νεολαία της ΕΔΑ και αποτέλεσαν τη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», η οποία είχε μια επίσης λαμπρή πορεία, με πρόεδρο πάντα τον Μίκη Θεοδωράκη.
Πηγή: Σπύρος Κουζινόπουλος, δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής - Κουτί της Πανδώρας
Πού να ξέρεις αν ο Αδωνης είναι μαρτυριάρης ή προφήτης. Αν αυτό που είπε, ότι η ΝΔ πρέπει να πάρει 180 έδρες και να αλλάξει τα φώτα στο σύνταγμα, του ξέφυγε ή έχει διαβάσει τα σημάδια καλύτερα από άλλους και προφητεύει τι έχει σκοπό να κάνει ο μεσαίας μας. Πάντως ότι το είπε, το είπε. Κι όταν ο Αδωνης μιλάει για μονομερή αλλαγή του συντάγματος τρέμετε, Εβραίοι και πόσης φύσεως ακονιστές. Συγγνώμη, τρέμετε συριζαίοι και πάσης φύσεως κρατιστές. Διότι ο στόχος έχει τεθεί από χρόνια από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Ντα τελειώνουν με τα δημόσια πανεπιστήμια. Με τα δάση. Με το νερό. Με καθετί που εμποδίζει την υγιή επιχειρηματικότητα να cmδοθεί στην υγιή ανάπτυξη χωρίς ανθυγιεινά συνταγματικά εμπόδια.
Μπορεί βέβαια να σχεδιάζουν και άλλες παρόμοιες μεταρρυθμίσεις. Ο Βορίδης, για παράδειγμα, θα ήθελε ίσως να θέσει εκτός νόμου ακόμη και τη λέξη Αριστερά, όπως τα χρόνια τα παλιά που σε έστηναν στον τοίχο για κάτι τέτοια. Ο Γεραπετρίτης να κατοχυρώσει συνταγματικά τις υποκλοπές υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού. Ο Καραμανλής να απαγορεύσει τη λέξη Τέμπη. Ο Πάτσης να θεσπίσει το συνταγματικό δικαίωμα ο βουλευτής να ξεσπιτώνει κόσμο για πέντε δέκα χιλιάρικα. Η Μαρέβα να απαιτήσει συνταγματικέ» μέριμνα για την Κυρία του Κυρίου. Και ο Λιγνάδης να διευρύνει τις συνταγματικές ελευθερίες μέχρι την παιδεραστία και την προστασία των απροστάτευτων ανηλίκων από κατάλληλους ενήλικες.
Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Κακώς. Διότι οφείλετε να ξέρετε ότι το σύνταγμα εξελίσσεται σε αρμονία με την πραγματικότητα. Κι αφού όλα αυτά συμβαίνουν με την αυτοδυναμία Μητσοτάκη, γιατί να μην κατοχυρωθούν συνταγματικά με την παντοδυναμία που ζητάει και να τελειώνουμε; Να μπορεί επιτέλους να ανοίξει ένα πανεπιστήμιο ο Αλφα Βήτα Βασιλόπουλος.Ή να μπει ένας Στάσσης στην ΕΥΔΑΠ να δούμε άσπρη μέρα. Και ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι αν δώσει ο κυρίαρχος λαός άλλες πέντε έξι μονάδες στον Μητσοτάκη κι άλλες δυο τρεις στον Ανδρουλάκη, δεν θα τεθεί εκτός συνταγματικής προστασίας το δάσος και εντός συνταγματικής προστασίας οι βίλες της Μύκονού; Και οι πισίνες της Πάρου;
Γι' αυτό κρατάτε όοο πιο μεγάλο καλάθι γίνεται Κάτι ξέρει ο Αδωνης, δεν λέει κουιουρού όοα λέει. Εάν ο Μηισοτάκης είναι ο μεσαίας μας, ο Αδωνης είναι ο προφήτης του. Τα πάντα έχει προφητέψει, αν θυμάστε. Γιατί να πέσει έξω στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο που προφητεύει: Τον συνταγματικούς κατοχυρωμένο και θεσμικώς εξασφαλισμένο κόσμο της δημιουργίας, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της χαράς; Σχολείο, πανεπιστήμιο. νοσοκομείο, νεράκι; Σκάσε και πλήρωνε. Κι αν δεν; Αν δεν... ψήφισε Ανδρουλάκη για να καταπιεί τον Τσίπρα και να κάνει προγραμματική αντιπολίτευση.
Πηγή: Ξενοφώντας Μαυραγάνης - HistoryΕνα γεγονός για την πόλη επρόκειτο να λάβει χώρα, αλλά όχι τόσο σημαντικό για μια εφημερίδα, όπως η "Μακεδονία" - όπου μόλις είχα αναλάβει βοηθός αστυνομικού συντάκτη-, η οποία ήταν ταγμένη στον κεντροαριστερό, όπως θα λέγαμε σήμερα, χώρο, ανήκοντας στην Ενωση Κέντρου. Ηταν μια εκδήλωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης, προσανατολισμένης προς την ΕΔΑ. που τότε αποτελούσε το τρίτο κόμμα της Βουλής με 22 βουλευτές. Ενας απ’ αυτούς ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, γιατρός - υφηγητής πανεπιστημίου, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, της οποίας δεν ήταν μέλος. Ηταν όμως μαχητικός βουλευτής που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις έντονες διαμαρτυρίες που διαδραματίστηκαν στο Λονδίνο και είχαν στόχο τη βασίλισσα Φρειδερίκη.
Ο επιχειρησιακός πυρήνας του Καφέ Τραμπούκ
Στη Θεσσαλονίκη ήδη λειτουργούσαν ο τοπικός Σύνδεσμος Μπέρτρανι Ράοελ, η Φοιτητική Πνευματική Κίνηοη Ροτόντα και η περιοδική έκδοση «Σπουδαστικός Κόσμος», η θεσσαλονικιά εκδοχή της «Πανσπουδαστικής» της Αθήνας. που στεγαζόταν ο’ ένα υπόγειο στην αρχή της οδού Αλ. Σβώλου - τότε Πρίγκηπος Νικολάου- σε απόσταση 100 περίπου μέτρων από το πανελληνίως γνωστό Καφέ Τραμπούκ. όπου σύχναζε ο κύριος και επιχειρησιακός θα λέγαμε πυρήνας των εκοφιτών.
Το βράδυ της 22ας Μαΐου ο διευθυντής μου Γιάννης Ιωαννίδης, που τίμησε το λειτούργημά του, μου είπε με τη χαρακτηριστική θρακιώτικη προφορά του αλλά και με κάποια αδιόρατη ειρωνεία, αφού με θεωρούσε παρασυρμένο από τις ευαισθησίες μου κυρίως στον χώρο της Αριστεράς:
«Μαυραγάνη, κάνε μια βόλια από τη Βενιζέλου να δεις τι γίνεται με την ομιλία του Λαμπράκη. Κάτι μου μυρίζει άσχημα».
Ανέβαινα τη Βενιζέλου, στην οποία παρατήρησα μια περίεργη αλλά και ανησυχητική κίνηση. Γνωστοί εκοφίτες. που τους γνώριζα και με γνώριζαν λόγω της δραστηριοποίησής μου, ανεβοκατέβαιναν στα πεζοδρόμια οργισμένοι και κραυγάζοντας συνθήματα: «Η ΕΔΑ στη Βουλγαρία», «Τα κομμούνια στη Μόσχα», «Αλήτες, σήμερα θα πεθάνετε».
Κάποιοι που με γνώριζαν καλά κινήθηκαν εναντίον μου, αλλά ταχύνοντας το βήμα μου έφτασα ακριβώς στη γωνία Βενιζέλου και Ερμού, έχοντας αριστερά μπροστά μου το κτίριο όπου μιλούσε ο Λαμπράκης, ακριβώς μπροστά μου την οδό Σπανδωνή και δεξιά πάλι μπροστά μου, απέναντι ακριβώς, το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ, όπου διέμενε ο μάρτυρας της ειρήνης.
Οι δρόμοι ήταν άδειοι από κόσμο, αλλά με πολλούς αστυνομικούς. Οι «αγανακτισμένοι» ήταν στα πεζοδρόμια της Βενιζέλου, της Ερμού και πολλοί στην αρχή της οδού Σπανδωνή, σχηματίζοντας ένα τείχος που δεν σε άφηνε να δεις τι γίνεται πίσω από αυτό.
Από αριστερά μου είδα μια ομάδα πολιτών με επικεφαλής τον Λαμπράκη. που δεν γνώριζα προσωπικά, να βγαίνει από το κτίριο της συγκέντρωσης και. μετά από κάποια μικρή στάση, τον Λαμπράκη να προπορεύεται και να περπατά στην Ερμου, με κατεύθυνση ανατολικά, πιθανόν προς το ξενοδοχείο του, ενώ σε απόσταση πέντε ή έξι μέτρων τον ακολουθούσαν τα στελέχη του κινήματος ειρήνης. Ανάμεσά τους οι δικηγόροι Σύλλας Παπαδημητρίου, Γιώργος Πάτσας, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, ο γιατρός Χρήστος Φράγκος, ο δάσκαλος και πρώην καπετάνιος του ΕΑΑΣ Κώστας Βέρρος.
Η σκηνή της δολοφονίας
Ξαφνικά, και ενώ βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου, σε δύο μέτρα απόσταση από το πεζοδρόμιο όπου στεκόμουν εγώ, ακούγεται δυνατός θόρυβος μηχανής και από τη Σπανδωνή, την έξοδο της οποίας απελευθέρωσαν εν ριπή οφθαλμού αυτοί που την έφραζαν, φάνηκε ένα τρίκυκλο με κατεύθυνση το σημείο όπου βρισκόμουν εγώ. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είδα τον Λαμπράκη ανάσκελα στο κατάστρωμα του δρόμου και το τρίκυκλο με την ίδια ιλιγγιώδη ταχύτητα που εμφανίστηκε να προσπαθεί να διαφύγει από τη Βενιζέλου, στην οποία μπήκε αντίθετα από τη φορά των αυτοκινήτων, που δεν υπήρχαν βέβαια.
Δεν είδα, ή δεν μπόρεσα να δω λόγω και της συγχύσεως που με διακατείχε, αν το χτύπημα που δέχτηκε ο Λαμπράκης στο δεξιό κάτω μέρος της κεφαλής του του καταφέρθηκε από άνθρωπο που βρισκόταν στον δρόμο ή στην καρότσα του τρίκυκλου. Αυτό που μπορώ να πω τώρα, 50 χρόνια μετά και ύστερα από πολλές συζητήσεις, είναι ότι όλα αυτά έγιναν σε χρόνο μηδέν και σαφώς προϋπολογισμένα.
Ως δημοσιογράφος έσπευσα να μεταδώσω την είδηση στην εφημερίδα, αλλά όπως μου είπαν δύο βλοσυροί κύριοι που κάθονταν μπροστά στο πλησιέστερο περίπτερο, «το τηλέφωνο ήταν χαλασμένο».
Ετσι πήγα τρέχοντας στην εφημερίδα, όπου μου ανατέθηκε η παρακολούθηση του ρεπορτάζ οπότε είχα την ευτυχή συγκυρία να γνωρίοω τον μεγάλο Γιάννη Βούλτεψη της «Αυγής» και τους Γιώργο Μπέρτσο της «Ελευθερίας» και Γιώργο Ρωμαίο του «Βήματος».
Εικόνες πένθους έξω από το ΑΧΕΠΑ
Οι πρώτες μέρες |...| συνδέθηκαν με τα γεγονότα που διαδραματίζονταν έξω από το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου εκατοντάδες φοιτητές και άλλοι νέοι συγκεντρώνονταν νύχτα μέρα, αποτελώντας ένα είδος φρουράς στον ουσιαστικά νεκρό αγωνιστή της Αριστερός. Στο εσωτερικό του νοσοκομείου σπουδαίοι γιατροί Ελληνες και ξένοι, ανάμεσα τους κι ο διάσημος Ούγγρος νευροχειρουργύς καθηγητής Λάζλυ Ζόλνταν καθώς και ο Αγγλος Ν. Ντον, ο Τσέχος Κ. ΓΙαιρύφσκι και ο Ρώσος Ζάιγκοφ, που μετακλήθηκαν επειγόντως από την κυβέρνηση. εξέφραζαν την απαισιοδοξία τους για την πορεία της υγείας του βουλευτή, δηλώνοντας πως δεν υπάρχουν ελπίδες.
Ενα απ' αυτά τα πρωινά, μαζί με ιον φωτορεπόριερ Γιάννη Κυριακίδη (...) μπήκαμε ντυμένοι με ιατρικές μπλούζες στο δωμάτιο του Λαμπράκη. φωτογραφίζοντάς τον τραχειοτομημένο και διαοωληνωμένο. Νομίζω πως δεν υπάρχουν παρόμοιες φωτογραφίες άλλου φωτορεπόρτερ.
Live προεκλογικό και πένθιμο
ANGRY SMILE EMOTICON LIVE: Για την ενίσχυση του ταμείου Αλληλοβοήθειας της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης!
Σάββατο 20/5, 21:00 στο στέκι Π.
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι στη συμφωνία εξαγοράς υπήρχε όρος για την καταβολή των δεδουλευμένων, τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και την διατήρηση ισχύος των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Η εταιρεία μάλιστα βαφτίζει καταβληθέντα για μισθούς χρήματα έναντι δεδουλευμένων ως Δώρο Χριστουγέννων!
Αλλά όλα αυτά σαν μην υπάρχουν για τον πρωθυπουργό που έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Προτίμησε να επαναλάβει τα γνωστά περί ξένων και εγχώριων «μεγάλων και μικρών επενδύσεων» προσπαθώντας να πείσει ότι «μόνο μέσα από τις επενδύσεις μειώνεται η ανεργία και μπορεί τελικά να βελτιωθεί και το επίπεδο των μισθών στη χώρα μας». Μόνο που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι των Ναυπηγείων Ελευσίνας άλλα βιώνουν από τους επενδυτές!
Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είπε κουβέντα για το γεγονός ότι μετά από καταγγελία εργαζομένων και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας, η Επιθεώρηση Εργασίας εισηγήθηκε την επιβολή διοικητικού προστίμου ενώ παράλληλα απέστειλε στον αρμόδιο εισαγγελέα πλημμελειοδικών Αθηνών μήνυση κατά της επιχείρησης, έτσι ώστε να ασκηθούν οι ανάλογες ποινικές κυρώσεις.
Απλώς υποσχέθηκε ότι θα πράξει όσα δεν έπραξε στην κυβερνητική τετραετία που μας πέρασε: «Μπορούμε να επιτύχουμε μέσα στην επόμενη τετραετία να αυξήσουμε το μέσο επίπεδο των μισθών κατά 25% περίπου, να πάει ο μέσος μισθός στα 1500 ευρώ, ο κατώτατος να προσεγγίσει τα 950 ευρώ», είπε και όποιος θέλει ας τον πιστέψει…
Πηγή: Documento
H Δευτέρα δεν είναι μία ακόμα… Δευτέρα, ή μία ακόμα πρωτομηνιά αλλά Πρωτομαγιά! Οπότε, με την απεργία (και αργία) της 1ης του Μάη, τροποποιούνται οι ημέρες κυκλοφορίας των εφημερίδων και προς μεγάλη στενοχώρια του Κυριάκου Μητσοτάκη και των παρατρεχάμενών του θα τα… ψάλλουμε από αύριο, καθώς το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας είναι αφιερωμένο στο «μοντέλo ανάπτυξης του Μητσοτάκη» το οποίο είναι ιδιαίτερα απλό: Βάζουν χέρι όπου υπάρχει χρήμα!
Εάν ξεκινήσουμε λχ από το Ταμείο Ανάκαμψης θα ήταν λογικό να υποθέσει κάποιος ότι τα κονδύλιά του θα διοχετευτούν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, για να μπορέσουν να σταθούν σε μια Ευρώπη κι έναν κόσμο που αλλάζει και τις πιέζει αφόρητα. Αυτό όμως που είναι λογικό γενικά δεν είναι λογικό για την «επιτελική» διακυβέρνηση.
Αυτοί λοιπόν, Μαξίμου ΑΕ και Τράπεζες αποφάσισαν κλείνοντας τις στρόφιγγες στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να ενισχύσουν με €622 εκατ. δεκατρείς… βαθύπλουτους και μία εταιρεία δημοσίων σχέσεων, μετατρέποντας το Ταμείο Ανάκαμψης σε ταμείο ενίσχυσης μεγαλοεπιχειρηματιών με την εγγύηση του Δημοσίου.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, γιατί όλοι αυτοί που κινούνται εντός, εκτός και επί τα αυτά του συστήματος Μητσοτάκη δεν αφήνουν τίποτε χωρίς να βάλουν τη σφραγίδα τους: Υπουργείο Ανάπτυξης και Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής μοίρασαν περί τα 1,628 εκατ. ευρώ αναθέτοντας σε ιδιώτες υπηρεσίες που θα μπορούσαν να γίνουν δωρεάν από δημόσιες υπηρεσίες! Και αυτά τα έχει διαπιστώσει το Ελεγκτικό Συνέδριο που χτυπάει καμπανάκι για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, χωρίς βέβαια με όλα αυτά να ιδρώνει το αυτί των υπευθύνων.
Ένα τρίτο παράδειγμα που καταδεικνύει πόσο συνολική είναι αυτή η πολιτική των στελεχών της ΝΔ είναι ότι με ευθύνη του γαλάζιου δήμαρχου Αγίων Αναργύρων – Καματερού, φιλέτο του Πάρκου Τρίτση γίνεται τεχνολογικό πάρκο με φόντο την μελλοντική ιδιωτικοποίησή του.
Όλο αυτό το πακέτο «παρεμβάσεων» δείχνει ακόμα μια φορά ότι το σύστημα Μητσοτάκη πρέπει (επιτέλους!) να σταματήσει να κανοναρχάει τη ζωή μας αφήνοντας εκτός κανόνων τους «φίλους» και τους «γνωστούς» του κάθε Γκρούεζα.
Κρατήστε το αυτό και φροντίστε να πάρετε μια ανάσα το τριήμερο που έρχεται. Γιατί οι καιροί είναι ζόρικοι και θα χρειαστούμε όλα τις δυνάμεις μας…
Όπως τονίζει σε δήλωσή του ο κ. Αποστολίδης «ο σεβασμός των νεκρών και των τραυματιών, της τραγωδίας των Τεμπών απαιτεί ευαισθησία και προπαντός ανθρωπιά».
Ο ίδιος την Τρίτη στις 12 το μεσημέρι, αναμένεται να επισκεφθεί τον εφέτη ανακριτή στη Λάρισα, προκειμένου να ζητήσει την επίσπευση των διαδικασιών και την απόδοση δικαιοσύνης.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Ο σεβασμός των νεκρών και των τραυματιών, της τραγωδίας των Τεμπών απαιτεί ευαισθησία και προπαντός ανθρωπιά.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει ανταλλακτική αξία. Ο πόνος και η θλίψη δεν εξαργυρώνονται. Ούτε αντιμετωπίζονται με κυνισμό. Πόσο μάλλον με αμοραλισμό.
Όπως δυστυχώς φαίνεται να πράττει, η διοίκηση της HELLENIC TRAIN. Στην προσπάθειά της να σκεπάσει τις ευθύνες της, καταφεύγει σε πράξεις και ενέργειες που αποσκοπούν στη συναλλαγή και στην εξαγορά των συγγενών των θυμάτων και των τραυματιών.
Η πρακτική της αποπνέει έλλειψη ήθους, είναι επαίσχυντη και άκρως προκλητική. Αγνοεί το στοιχειώδες: Ο θάνατος και οι πληγωμένες ζωές είναι οδύνη και πόνος.
Η αντοχή της μνήμης στο χρόνο, σε καμμιά περίπτωση δεν πρόκειται να οδηγήσει στην αποποίηση των ευθυνών, όλων των εμπλεκόμενων συντελεστών της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών.
Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί έχουν ονοματεπώνυμο, είναι γνωστοί. Κατείχαν συγκεκριμένες θέσεις ευθύνης, για τις οποίες προκλητικά αδιαφόρησαν. Η ανευθυνότητα τους, η αμεριμνησία τους, η ανικανότητα τους, τους καθιστά υπόλογους.
Η απόδοση δικαιοσύνης είναι ζωτική προτεραιότητα. Το οφείλουμε στους νεκρούς και στους τραυματίες όλοι μας. Οι θεσμοί της Πολιτείας και πρωτίστως η ελληνική δικαιοσύνη, καθώς και το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, καλούνται να επιδείξουν την απαιτούμενη ευαισθησία προκειμένου να γίνει ο αδιαπραγμάτευτος καταλογισμός ευθυνών και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι.
Διαφορετικά θα είναι και αυτοί υπόλογοι σε ένα έγκλημα, που στοίχισε τη ζωή σε 57 συμπολίτες μας, και τραυμάτισε σωματικά και ψυχικά και άλλους συνανθρώπους μας.
Οι νέοι και οι νέες που χάθηκαν, μας υπενθυμίζουν διαρκώς την ανάγκη να σεβαστούμε τη μνήμη τους, εξοβελίζοντας την ανοχή την αδιαφορία ακόμη και τη λήθη».
Εδώ και καιρό προσπαθούμε να χωρέσουμε την πραγματική ζωή σε αποστειρωμένα κουτάκια. Νομίζουμε ότι αυτό μας κάνει συμπεριληπτικούς και ανοιχτούς στη διαφορετικότητα. Πιστεύουμε ότι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε απαλείφοντας λέξεις που πονάνε. Έτσι δεν λέμε κοντός, χοντρός, φαλακρός λέμε μικρόσωμος, plus size και με φαρδιά χωρίστρα γιατί είναι καλύτερο. Βασικά μας κάνει να δείχνουμε εμείς καλύτεροι, όχι τόσο σκληροί. Κάπως έτσι και για να μην στενοχωριέται ο κόσμος πριν από λίγο καιρό θέλησαν να αλλάξουν μερικές λέξεις στα βιβλία του Ρόαλντ Νταλ, ευτυχώς δεν το έκαναν τελικά.
Επόμενο θύμα ήταν ο Ίαν Φλέμινγκ. Καλός ο Μποντ –Τζέιμς Μποντ– αλλά οι διορισμένοι από τον εκδοτικό οίκο Ian Fleming «αναγνώστες ευαισθησίας» (νέα ειδικότητα) αποφάσισαν ότι κάποιες λέξεις ή φράσεις των βιβλίων είναι ρατσιστικές. Το πιο πρόσφατο χτύπημα ήρθε με την Άγκαθα Κρίστι. «Αφαιρείται προσβλητική γλώσσα από τα βιβλία της» σύμφωνα με τους τίτλους των site. Στις νέες εκδόσεις του οίκου Harper Collins, τα βιβλία με ιστορίες του Ηρακλή Πουαρό και της Μις Μαρπλ που γράφτηκαν μεταξύ 1920 και 1976 κυκλοφορούν με επαναδιατυπώσεις. Διότι το σύγχρονο κοινό θεωρεί κάποιες φράσεις προσβλητικές. Καταρχάς πάμε να δούμε ποιο είναι το σύγχρονο κοινό. Το κοινό δεν είναι μια ενιαία συμπαγής μάζα που πάει κι έρχεται στα ίδια σημεία την ίδια χρονική στιγμή. Κοινό είναι κάθε πραγματικός και δυνητικός αναγνώστης. Θεωρητικά κάθε άνθρωπος που ζει σε αυτό τον πλανήτη. Κάποιοι λοιπόν είναι λευκοί, άλλοι μαύροι, άλλοι αδύνατοι, άλλοι χοντροί, άλλοι ψηλοί, άλλοι κοντοί, άλλοι γέροι κι άλλοι νιοι.
Είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να γράφει προσπαθώντας να μην θίξει οποιονδήποτε από τα οκτώ δισεκατομμύρια ανθρώπους που ζουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη; Οι συγγραφείς δεν υποχρεούνται να έχουν ενσυναίσθηση – για να πούμε και μια λέξη που τελευταία μας έχει γίνει βραχνάς. Επίσης, οι αναγνώστες δεν διαβάζουμε για να επιβεβαιώσουμε ότι κάπου ο κόσμος είναι όπως θα θέλαμε. Ο κόσμος αποτελείται από δισεκατομμύρια κόσμους. Καθένας μας έχει στο μυαλό του από τουλάχιστον έναν. Και είναι ωραίο αυτοί να συναντιούνται, να συγκρούονται και ενίοτε να αλλάζουν ρότα. Ποιος δικαιούται όμως να κάνει τον λογοκριτή; Οι «αναγνώστες ευαισθησίας»; Ποιος παίρνει την απόφαση να αλλάξει τις λέξεις του παρελθόντος; Το ζητούμενο τελικά ποιο είναι; Να ξεζήσουμε αυτά που ζήσαμε ή να κάνουμε ότι δεν συνέβησαν;
Η Άγκαθα Κρίστι ήταν μια συγγραφέας της εποχής της. Μια γυναίκα που μεγάλωσε αφουγκραζόμενη τον επιθανάτιο ρόγχο της μεγαλύτερης αποικιοκρατικής δύναμης. Μέσα από αυτό το πρίσμα περιέγραψε τον κόσμο όπως τον έβλεπε η αριστοκρατία της εποχής της. Οι άνθρωποι δηλαδή που όταν πήγαιναν κρουαζιέρα στον Νείλο δεν θα τους περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι οι Αιγύπτιοι θα μπορούσαν να είναι κάτι περισσότερο από βαστάζους, υπηρέτες και επαίτες. Ευτυχώς οι καιροί αλλάζουν και μαζί οι αντιλήψεις. Η παραχάραξη του παρελθόντος όμως ανοίγει πόρτα στη δυστοπία. Αύριο μπορούμε κάπως έτσι να αρχίσουμε να σβήνουμε ολόκληρες σελίδες της ιστορίας. Κι αφού δεν θα υπάρχουν καταγεγραμμένες θα είναι σαν να μην έχουν συμβεί.
Πηγή: ΄Εμυ Ντούρου - Documento
Το «Βαμμένο πουλί» του Γιέρζι Κοζίνσκι πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1965, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων τόσο από τους κριτικούς όσο και από τους ανατολικοευρωπαίους που θεωρούσαν ότι παραχάρασσε την ιστορία τους. Η έκδοσή του απαγορεύτηκε στην Πολωνία, τη γενέτειρα του συγγραφέα, ενώ η οικογένειά του ταλαιπωρήθηκε για καιρό από τις άγριες αντιδράσεις. Όταν το βιβλίο δημοσιεύτηκε μετά το 1989 χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν για ώρες σε τεράστιες ουρές για να το αγοράσουν.Μεταξύ των υποστηρικτών του ήταν ο Άρθουρ Μίλερ ο οποίος το χαρακτήρισε ισχυρό πνευµατικό ράπισµα «γιατί ο Κοζίνσκι καταφέρνει να ισορροπήσει ανάµεσα στο πιθανό και το πραγµατικό», ενώ και ο Ελί Βίζελ το χαρακτήρισε σπουδαίο δείγμα της λογοτεχνίας του Ολοκαυτώματος. Πέρα από τους πολέμιους του βιβλίου για ιδεολογικούς λόγους υπήρξαν κι όσοι υποστηρίζουν ότι ο Κοζίνσκι δεν ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου. Μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας και δοκιμιογράφος Έλιοτ Γουάινμπεργκερ ο οποίος το 2000 στο βιβλίο του «Karmic Traces» ισχυρίζεται ότι την εποχή που εκδόθηκε τα αγγλικά του Κοζίνσκι δεν ήταν επαρκή. Μεταξύ άλλων ο συγγραφέας κατηγορήθηκε για λογοκλοπή και συγκεκριμένα ότι δεν κατέγραψε προσωπικές του εμπειρίες αλλά επιζησάντων του Ολοκαυτώματος και ότι για την πλοκή χρησιμοποίησε ιστορίες από προπολεμικά μυθιστορήματα της χώρας του.
Το βιβλίο σύμφωνα με τον Κοζίνσκι είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό. Γεννημένος το 1933 βίωσε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κρυμμένος με την εβραϊκής καταγωγής οικογένειά του. Γλίτωσαν από το Ολοκαύτωμα όταν μια ρωμαιοκαθολική οικογένεια τους φυγάδευσε μέσω παράνομου δικτύου διάσωσης των Εβραίων. Το βιβλίο έχει ως χρονική αφετηρία τις πρώτες εβδομάδες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ένα εξάχρονο αγόρι που ζει σε μια μεγάλη πόλη της ανατολικής Ευρώπης στέλνεται από τους γονείς σε ένα χωριό, όπως χιλιάδες παιδιά στην εποχή του, προκειμένου να γλιτώσει από τις θηριωδίες. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπο με την πείνα και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και θα πέσει θύμα της απύθμενης ανθρώπινης κακίας.
Η ανθρώπινη αγριότητα στρέφεται εναντίον του αδύναμου ξένου, εν προκειμένω ενός σκουρόχρωμου μικρού παιδιού το οποίο προσπαθεί να γίνει αποδεκτό σε έναν κόσμο ξανθών. «Τα παιδιά γλεντούσαν τώρα για τα καλά μαζί μας. Μας έριχναν βροχή ξεραμένες γελαδοσβουνιές, σάπιες ντομάτες, ψόφια πουλιά που βρομοκοπούσαν» περιγράφει ο ήρωας, ο οποίος βιώνει την πρόωρη προσωπική του ενηλικίωση τόσο σκληρά όσο βίωσε τη δική της η ευρωπαϊκή κοινωνία κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Σκληρές, ενίοτε και βίαιες, είναι οι πρωτοπρόσωπες περιγραφές του Κοζίνσκι για μια από τις πιο άγριες και παράλογες εποχής της ανθρώπινης ιστορίας. Όπως η Ευρώπη έτσι και ο μικρός ήρωας καταφέρνει να επιβιώσει, όμως στην αναμέτρηση με τον θάνατο θα χάσει κομμάτι της ψυχής του.
Το βιβλίο κυκλοφορεί στη σειρά Μεγάλες Αφηγήσεις των εκδόσεων Μεταίχμιο σε μετάφραση της Τρισεύγενης Παπαϊωάννου.
Στη διάρκεια του βίου της υπερασπίστηκε των δικαιωμάτων των γυναικών, επέκρινε την τελετή του γάμου και αντιστάθηκε στις προκαταλήψεις της μιας συντηρητικής κοινωνίας.
Την παρουσίαση θα κάνει ο Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών Σπύρος Μαρκέτος, που έχει κάνει την μετάφραση και την επιμέλεια του βιβλίου.
Όταν έχει προηγηθεί ένα δυστύχημα με τουλάχιστον 59 θύματα (57 νεκροί και 2 αγνοούμενοι) και έχεις απέναντί σου τον πρωθυπουργό (της... βάρδιας) στην πρώτη του συνέντευξη, δεν πας να στήσεις ένα κακόγουστο τηλεοπτικό σόου, αλλά πας να κάνεις μία κανονική συνέντευξη. Αλλά από τον Σταύρο Θεοδωράκη δεν περιμένεις πλέον κάτι τέτοιο...Ούτως ή άλλως, αν είσαι πρώην αρχηγός κόμματος δεν επιστρέφεις στη δημοσιογραφία. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν θα γινόταν αυτό, θα τον είχαν πάρει με τις ντομάτες.
Οι χθεσινοβραδινοί Πρωταγωνιστές ήταν μία χυδαία εκπομπή. Σε όλα της. Από τη δραματική αφήγηση μέχρι τις ερωτήσεις, από το στήσιμο έως τα... καλλιτεχνικά πλάνα.
Όταν έχουν σκοτωθεί δεκάδες άνθρωποι κι έχεις απέναντί σου τον πρωθυπουργό, κάνεις μία αυστηρή συνέντευξη. Δεν ψάχνεις να βρεις γωνίες για να τραβήξεις ωραίες εικόνες που τον δείχνουν προφίλ, ανφάς, από πλάγια ή μέσα από το καθρέφτισμα σε ένα τραπέζι. Αυτά μπορεί να είναι ωραία και τηλεοπτικά σε άλλες περιπτώσεις, στην παρούσα στιγμή όμως είναι ύβρις απέναντι στα θύματα και τις οικογένειές τους.
Η συνέντευξη μαγνητοσκοπήθηκε τη Δευτέρα το μεσημέρι. Βέβαια ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε πάει από την προηγούμενη εβδομάδα στο Μαξίμου προκειμένου να τραβήξουν τον κ. Μητσοτάκη σε διάφορα φαιδρά ενσταντανέ, να παρακολουθούμε τους δυο τους να ποζάρουν λες και είναι σε φωτογράφιση μόδας.
Για να καταλάβετε πόσο πρόχειρη, βιαστική και στημένη ήταν η εκπομπή, η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μέρα μεσημέρι (βλέπαμε τον ήλιο έξω) αλλά στο κλείσιμο, όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης τάχα μου αποχωρούσε από το Μαξίμου, ήταν μαύρη νύχτα.
Σκεφτείτε ότι βλέπαμε τον Σταύρο Θεοδωράκη να κάνει τη συνέντευξη φορώντας σκούρο πουκάμισο ενώ στον επίλογο, κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Μαξίμου, ω του θαύματος, φορούσε λευκό (πουκάμισο)! Ούτε αυτό δεν πρόσεξαν αλήθεια από την παραγωγή; Εκτός κι αν έκανε κι ένα πλύσιμο εκεί, ένα ξέπλυμα ο δημοσιογράφος, οπότε μετά έβαλε καινούργια αλλαξιά.
«Πριν από μερικά χρόνια, δεν έχει σημασία πόσα, άρχισα να ψαρεύω. Πλέον ψαρεύω εδώ και πολύ καιρό και, όπως φαντάζεστε, έχω να πω κάμποσες ιστορίες. Αυτό εξάλλου δεν κάνουν οι ψαράδες; Διηγούνται ιστορίες. Κάποιες τις έζησα ο ίδιος, κάποιες τις άκουσα από το στόμα άλλων […] Υπάρχει όμως και μια ιστορία… Βασικά, είναι εντελώς φρικτή· τόσο υπερβολική, που σχεδόν δεν μπορεί να ειπωθεί».
Στην εκπνοή του 20ού αιώνα, στα βόρεια της Νέας Υόρκης, ο Έιμπ μόλις έχει χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο λίγο καιρό μετά τον γάμο τους. Παίρνει άδεια από τη δουλειά του και προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος του μέσω της απομόνωσης και του ψαρέματος. Λίγο μετά, ένας συνάδελφός του ο Νταν χάνει σε δυστύχημα την οικογένειά του. Οι δύο άντρες αρχίζουν να πηγαίνουν μαζί για ψάρεμα μέχρι που καταλήγουν στο Ρέμα του Ολλανδού, μια περιοχή στην οποία έχουν καταγραφεί μυστήρια φαινόμενα, κατά καιρούς έχουν χαθεί ψαράδες και για την οποία οι κάτοικοι των γύρω περιοχών αποφεύγουν να μιλούν. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι τα όρια ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών είναι πιο ρευστά απ’ όσο πίστευαν, καθώς οι βεβαιότητες για τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο θα καταρρίπτονται μία προς μία.
Ήδη από την πρώτη αράδα ο Λάνγκαν δημιουργεί μια μικρή συνωμοσία με τον αναγνώστη. Η αρχική φράση «Μην με φωνάζετε Έιμπραμ» παραπέμπει στο «Λέγε με Ισμαήλ» του «Μόμπι Ντικ». Και είναι αρκετές οι συνδέσεις με το έργο του Μέλβιλ, όπως και του Λάβκραφτ, του Στίβεν Κινγκ, αλλά και με τον βιβλικό Λεβιάθαν και όλους τους συμβολισμούς που φέρει το γιγάντιο θαλάσσιο ερπετό της Παλαιάς Διαθήκης. Ο «Ψαράς» είναι μια σκοτεινή λεπτοδουλεμένη ταπισερί πάνω στην απώλεια, την επιθυμία για αιώνια ζωή, τη μοναξιά και τη φιλία. Μια σπουδή για όσα κρύβονται στα σκοτεινά νερά, όπου καταλήγουν όσοι έχουν την τόλμη ή ίσως το θράσος να αψηφήσουν τα φίλτρα του πολιτισμού.
Πηγή: Εμυ Ντούρου - Documento
Β.Κ: Πρέπει να κάνουμε περιστασιακά κάποιες αναρτήσεις για να προλάβουμε να σώσουμε όσα ιστορικά άρθρα δεν μας έχει ρίξει η blogspot. Να μεταφέρουμε δηλαδή στην ιστοσελίδα μας, κείμενα ιστορικού και θεωρητικού περιεχομένου, πριν μας τα εξαφανίσουν κι αυτά.
Γεια σας,
Όπως ίσως γνωρίζετε, οι Οδηγίες κοινότητας
(https://blogger.com/go/contentpolicy) περιγράφουν τα όρια όσων επιτρέπουμε και όσων δεν επιτρέπουμε στο Blogger. Η ανάρτησή σας με τίτλο Μεταλλάξεις: Ενα μικρό ιστορικό αφήγημα - Με αφορμή την ανατίναξη των γραφείων της δωσιλογικής οργάνωσης ΕΣΠΟ που έγινε σαν σήμερα το 1942 από την οργάνωση ΠΕΑΝ επισημάνθηκε για έλεγχο από εμάς. Διαπιστώσαμε ότι παραβαίνει τις οδηγίες μας και καταργήσαμε τη δημοσίευση του URL http://tsak giorgis.blogspot.com/2020/06/1942.html, κάνοντάς το μη διαθέσιμο στους αναγνώστες του ιστολογίου.
ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΝΕΙ ΠΡΙΝ 3 ΚΑΙ 19 ΧΡΟΝΙΑ!!!!
Να ισχυριστούμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την δυνατότητα παρέμβασης σε δυο πολυεθνικές εταιρείες κολοσσούς, -την google και το facebook- δεν μπορεί να το κάνουμε. Ούτε όμως μπορεί να εξηγήσουμε τους λόγους που οδηγούν αυτές τις εταιρείες στο να φιμώσουν την διαδικτυακή μας παρουσία.
Μετά, λοιπόν απ' αυτό που συνέβη σήμερα, είναι μονόδρομος να αρχίσουμε να εγκαταλείψουμε αυτή την Ιντερνετική γωνιά, μετά τόσα χρόνια - το μπλοκ μας είχε ξεκινήσει απ' τις 28 Δεκέμβρη του 2007 και η πρώτη ανάρτησή μας είναι αυτή- για να μεταφερθούμε στην ιστοσελίδα μας.
Φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα δηλώσουμε θυματοποιημένοι. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους κι εμείς την δικιά μας.
Πάμε τηλεγραφικά το στόρι. Αρχικά η Google μας έστειλε e-mail για να μας γνωστοποιήσει ότι "Λόγω αιτήματος βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί προστασίας δεδομένων η Google δεν είναι δυνατό να εμφανίζει μία ή περισσότερες σελίδες από τον ιστότοπό σας στα αποτελέσματα Αναζήτησης Google".
Στην συνέχεια το facebook πετσόκοψε την αναγνωσιμότητα της παρουσίας που έχουμε εκεί, θέτοντας την σε κατάσταση "περιορισμένης λειτουργικότητας", κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. με την προειδοποίηση ότι "αν δεν συμμορφωθούμε προς τα υποδείξεις" θα διακόψει την λειτουργία της.
Σήμερα, στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο η blogger μας γράφει ότι κάποιες αναρτήσεις μας "τις επισημάνθηκαν για έλεγχο" και οι αρμόδιοι της εταιρείας διαπίστωσαν ότι "παραβαίνουν τις οδηγίες μας και καταργήσαμε τις δημοσιεύσεις των URL".
Διέγραψαν δηλαδή τα κείμενα μας και όποιος/α προσπαθήσεις να επισκεφτεί τα συγκεκριμένα αντικρίζει:
Σε ότι μας αφορά, όμως το ξεκαθαρίζουμε: Δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω απ' τις πολιτικές μας θέσεις. Μπορεί να μας αναγκάζουν να εγκαταλείψουμε μετά τόσα χρόνια ένα αγαπημένο διαδικτυακό μετερίζι - έχουμε κάνει 48.317 αναρτήσεις που νομίζουμε ότι αποτελεί ρεκόρ για την μπλοκόσφαιρα-, αλλά αυτοί έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι.
(Αλήθεια, τι χαζό είναι μας μας στέλνουν δεκάδες mail για να μας πουν ότι διαγράφουν αναρτήσεις, αντί να μας δηλώσουν ξεκάθαρα ότι καταργούν το blog μας";
Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία ανάρτησή μας εδώ, και θα σας προτείναμε να προσθέσετε στα "αγαπημένα" σας, την διεύθυνση της ιστοσελίδας μας http://vathikokkino.gr/
Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό της αστικής κοινωνίας η Κομμούνα τον αντικαταστάνει με θεσμούς, όπου η ελευθερία της γνώμης και της συζήτησης δεν εκφυλίζεται σε απάτη, γιατί οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται οι ίδιοι, οι ίδιοι να εφαρμόζουν τους νόμους τους, οι ίδιοι να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους, οι ίδιοι να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους.
Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους. 
Οι κομουνιστές δεν καταδέχονται να κρύψουν τις απόψεις τους και τις βλέψεις τους. Δηλώνουν, λοιπόν, ανοιχτά ότι ο σκοπός τους μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βίαιη ανατροπή της σημερινής καθεστηκυίας τάξης. Ας τρέμουν την επανάσταση οι άρχουσες τάξεις. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Έχουν, όμως, να κερδίσουν έναν ολόκληρο κόσμο.
