Αναδημοσίευση από παλιότερες αναρτήσεις στο ciaoant1.blogspot.com:
Από πρόσφατο άρθρο του "Έθνους":
Δέκα χρόνια μετά την ψήφιση του επαναστατικού νομοσχεδίου που άλλαξε το εργασιακό περιβάλλον της Γαλλίας, το περιβόητο «35ωρο» διχάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Ποια ήταν τελικά τα αποτελέσματα της μείωσης των ωρών εργασίας που θεσμοθετήθηκε από την τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν -και της υπουργού Εργασίας και νυν αρχηγού του Κόμματος Μαρτίν Ομπρί- και η οποία για μεγάλο διάστημα παρουσιαζόταν ως μία από τις σημαντικότερες «κοινωνικές κατακτήσεις» της χώρας;
Η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις διίστανται και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα σοβαρές φωνές που υπερασπίζονται τη σχετική απόφαση, πολλοί από τους άλλοτε προασπιστές της, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν, τη χαρακτηρίζουν σήμερα ως ένα μεγάλο «οικονομικό λάθος».
Οπως επισημαίνουν όσοι προωθούν την κατάργηση του 35ώρου, «το συγκεκριμένο μέτρο θεσπίστηκε με στόχο τη δημιουργία εργασιακών θέσεων, ωστόσο οι αριθμοί διαψεύδουν την οποιαδήποτε συνεισφορά του προς αυτή την κατεύθυνση».
Σύμφωνα με το εν λόγω στρατόπεδο, η δημιουργία θέσεων εργασίας που καταγράφτηκε μεταξύ του 1999 και του 2002 ήταν αποτέλεσμα των θετικών δεικτών ανάπτυξης και ουδεμία σχέση είχε με το 35ωρο, ενώ προσθέτουν ότι «το 35ωρο είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το στρες στον χώρο εργασίας, αφού οι υπάλληλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ολοκληρώσουν το έργο τους σε λιγότερο χρόνο από αυτόν που διαθέτουν οι συνάδελφοί τους στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, αρκετοί αναλυτές σπεύδουν να υπογραμμίσουν ότι η κριτική που ασκείται στο 35ωρο ίσως είναι «πιο σκληρή από αυτό που αξίζει». Οπως επισημαίνουν, είναι άδικο να μην αποδίδεται στο 35ωρο έστω ένα μέρος της δυναμικής που κατέγραψε η αγορά εργασίας μετά την ψήφισή του το 1999.
Το άρθρο ασχολείται με το νομοσχέδιο που εφαρμόστηκε πριν κάποια χρόνια στη Γαλλία, και καθιέρωνε το 35ωρο για κάποιες κατηγορίες (όχι για όλους) εργαζόμενων.
Όπως λοιπόν επισημαίνει το άρθρο, υπάρχει διχογνωμία για το κατά πόσο η [μερική έστω] εφαρμογή του 35ωρου δημιούργησε όντως νέες θέσεις εργασίας ή όχι.
Η ειρωνεία είναι πως αυτοί που ουσιαστικά "σαμπόταραν" το 35ωρο, είναι τώρα αυτοί που το βγάζουν "αποτυχία":
Ας πούμε ότι έχουμε 2 εταιρείες Α και Β, που ασχολούνται με τον ίδιο κλάδο (πχ φτιάχνουν ρούχα).
Έστω ότι η εταιρεία Α εφαρμόζει το 35ωρο, κάτι που σημαίνει ότι μειώνει την παραγωγή της, αν διατηρήσει τους ίδιους εργαζόμενους, ή αυξάνει το λεγόμενο "εργατικό κόστος" (μισθοί εργαζόμενων) προσλαμβάνοντας περισσότερους εργαζόμενους, αν θέλει να διατηρήσει/αυξήσει την παραγωγή της.
Τι γίνεται όμως αν η εταιρεία Β αποφασίσει να μην το κάνει αυτό, και να μετακομίσει στην Κίνα, όπως ήδη έχουν κάνει τόσες και τόσες εταιρείες?
Τότε, ναι μεν η εταιρεία Α έχει προσλάβει νέους εργαζόμενους (λόγω του 35ωρου δημιουργήθηκαν δηλαδή νέες θέσεις εργασίας), αλλά έχουμε παράλληλα και απώλεια θέσεων εργασίας στη Γαλλία (και στην κάθε Γαλλία), καθώς η εταιρεία Β τις μετέφερε στην Κίνα, προτιμώντας να εκμεταλλευτεί τους εργάτες εκεί, μιας και και σε χώρες όπως η Κίνα η εργατική τάξη έχει καταφέρει πολύ λιγότερα πράγματα απέναντι στους εκμεταλλευτές της, και οι μισθοί είναι ελάχιστοι.
Και δεν είναι μόνο αυτό, καθώς μετά η εταιρεία Β μπορεί να κάνει εισαγωγές (χωρίς να πληρώνει δασμούς χάρη στη νομοθεσία που εδώ και κάποια χρόνια έχει περάσει περί "ελεύθερου εμπορίου") στη Γαλλία, σε τιμές πιο φτηνές σε σχέση με τις τιμές που έχει η εταιρεία Α που έμεινε στη Γαλλία.
Έτσι, νομοτελειακά πολλές εταιρείες όπως η Α βλέπουν τις πωλήσεις τους να πέφτουν, και έτσι συρρικνώνονται ή και κλείνουν εντελώς, ενώ εταιρείες όπως η Β γιγαντώνονται (άρα εμμέσως έχουμε περαιτέρω απώλεια θέσεων εργασίας σε χώρες της δύσης, λόγω των λουκέτων, και μεταφορά τους στην Κίνα, αφού η άνοδος των κερδών βοηθά τις επενδύσεις εκεί, αφού τα περιθώρια κέρδους για έναν επιχειρηματία είναι εκεί μεγαλύτερα).
Επιπλέον, αν μια εταιρεία Γ αποφασίσει να κάνει μια επένδυση θα το σκεφτεί πολύ για να πάει σε μια χώρα της "δύσης", όταν μπορεί κάλλιστα να πάει στην Κίνα, την Ινδία, κτλ, για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν (αυξημένα περιθώρια κέρδους).
Όπως λοιπόν βλέπουμε, η εφαρμογή μέτρων όπως το 35ωρο ναι μεν είναι εφικτή, αλλά σαμποτάρεται από αυτούς που θα χάσουν από την εφαρμογή τέτοιων μέτρων, τους εργοδότες.
Και το "κερασάκι στην τούρτα" είναι πως μετά βγαίνουν οι εφημερίδες (που μαντέψτε ποιοι τις ελέγχουν, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό) και λένε πως πολιτικές όπως το 35ωρο δεν λειτουργούν:
 | «το 35ωρο είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το στρες στον χώρο εργασίας, αφού οι υπάλληλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ολοκληρώσουν το έργο τους σε λιγότερο χρόνο από αυτόν που διαθέτουν οι συνάδελφοί τους στην υπόλοιπη Ευρώπη». |  |
Κάποτε, οι εργοδότες έφερναν εργάτες από αλλού, απ' όπου τα μεροκάματα ήταν χαμηλότερα, προκειμένου να ρίξουν τα μεροκάματα και στη δική τους περιοχή.
Γίνεται βέβαια και σήμερα αυτό (το πιο γνωστό παράδειγμα είναι η γνωστή "οδηγία Μπόλκενστάιν" της ΕΕ, που επιτρέπει να γίνει εισαγωγή εργατών από μια άλλη χώρα, και να τους βάλει μετά η εργοδοσία να εργάζονται με τους μισθούς της άλλης χώρας. Και πράγματι, εργάτες από χώρες πχ του πρώην "ανατολικού μπλοκ" εισάγονται και δουλεύουν με μισθούς Σλοβενιας, κτλ).
Όμως, χάρη στο "ελεύθερο εμπόριο", όπως ονομάζουν την κατάσταση όπου μια χούφτα άνθρωποι ελέγχουν ολιγοπωλιακά το εμπόριο, και έχουν το προνόμιο να μετακινούνται χωρίς εμπόδια όπου θέλουν, δε χρειάζεται και τόσο πολύ όσο παλιά να εισάγουν εργάτες από αλλού:
Μπορούν απλά να μετακινήσουν τα εργοστάσια αλλού - άλλωστε, χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κτλ έχουν αμέτρητους εργάτες (πληθυσμός δισεκατομμυρίων), που το μόνο που έχουν κατακτήσει είναι μισθοί πείνας και μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης.
Πέρα λοιπόν από τους "διαλόγους" των "κοινωνικών εταίρων" που ευαγγελίζονται διάφοροι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, πέρα από "σεβασμό στα δημοκρατικά δικαιώματα" και το σεβασμό στο "κράτος δικαίου", οι λαοί πρέπει να αντικρύσουν την πραγματικότητα κατάματα:
Αυτοί που χρησιμοποιούν ως ΣΚΛΑΒΟΥΣ -ουσιαστικά- τους κινέζους εργαζόμενους δεν είναι υπερασπιστές κανενός άλλου δικαιώματος εκτός από το δικό του "δικαίωμα" να βγάζουν λεφτά εις βάρος μας. Και δεν προωθούν κανέναν άλλο "πολιτικό πολιτισμό' εκτός από τον "πολιτισμό" του μεσαίωνα. Είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς "δημοκρατία" από αυτούς που απλά αναβιώνουν φεουδαρχικού τύπου εκμετάλλευση των λαών
http://www.youtube.com/watch?v=H3m5l...eature=channel
ένα απόσπασμα από το γνωστό ντοκιμαντέρ "the corporation" (ολόκληρο μπορεί να βρεθεί εδώ)
Είναι λοιπόν απαραίτητο να στερήσουμε την άρχουσα τάξη από ένα βασικό όπλο της, το προνόμιο που έχει δηλαδή να φεύγει ανενόχλητη για όπου μπορεί να εκμεταλλευτεί περισσότερο τους εργαζόμενους.
Μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η επαναφορά του καθεστώτος δασμών στις εισαγωγές:
Με αυτό τον τρόπο, τα προϊόντα που έρχονται από χώρες όπως η Κίνα δε θα είναι πλέον τόσο κερδοφόρα για τους επιχειρηματίες, καθώς θα πληρώνουν φόρο για να τα εξάγουν από Κίνα σε μια άλλη χώρα, και άρα δε θα είναι τόσο συμφέρον για αυτούς να "φεύγουν και να αφήνουν πίσω τους συντρίμμια".
Έτσι, θα είναι αντίστοιχα πιο εύκολο για τους εργαζόμενους να πιέσουν για μέτρα όπως πχ το "7-8-9", ή κάτι άλλο (πχ αυξήσεις σε μισθούς, κτλ), μέτρα που όντως θα φέρουν αναδιανομή πλούτου, από αυτούς που τον έχουν συσσωρεύσει σε τεράστιο βαθμό, προς αυτούς που διαρκώς πάνε από το κακό στο χειρότερο εδώ και χρόνια, θα μειώσουν την ανεργία, κτλ.
Έχοντας να αντιμετωπίσουν την άρχουσα τάξη της χώρας τους, χωρίς να ανησυχούν μήπως οι εργοδότες (που έχουν το πάνω χέρι σήμερα) φύγουν για αλλού, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους άλλων χωρών, όπου η εκμετάλλευση είναι βαθύτερη, και άρα είναι πιο δεκτικοί στο να εργασθούν για ψίχουλα
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Με αφορμή και τις πρόσφατες εξελίξεις με τους εργαζόμενους στα stage, επαναφέρω την πρόταση μου για 7-8-9 προς συζήτηση:
Είναι εμφανές ακόμα πιστεύω και για τον πιο συντηρητικό άνθρωπο, ότι ο καπιταλισμός αδυνατεί αυτή να δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας για τους λαούς, διατηρώντας παράλληλα σταθερά τα κέρδη της άρχουσας τάξης από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων.
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο, η επίλογη της άρχουσας τάξης είναι ξεκάθαρη, και έχει φροντίσει να την δείξει με πολλούς τρόπους:
"πακέτα σωτηρίας", αύξηση ανεργίας (ας πεθάνουν και μερικοί από την πεινά, εμείς πάντως πίσω στα κέρδη μας δεν κάνουμε), περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, part-time εργαζόμενους, μείωση μισθών, αύξηση καταστολής ώστε να περιορίσει τις όποιες κινητοποιήσεις ξεσπούν, κτλ.
Η λύση για το πρόβλημα της ανεργίας, είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω της ελάττωσης του ωραρίου.
Το 7-8-9 που πρότεινα είναι μια μάλλον "συμβιβαστική" λύση, με την έννοια ότι ναι μεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας (διότι θα απαιτούνται περισσότεροι εργαζόμενοι για την ίδια δουλειά, μιας και θα εργάζονται από λιγότερες ώρες ο καθένας), ωστόσο το πιθανότερο είναι πως και πάλι δε θα δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας για όλους (αν και προφανώς θα βελτιώσει σημαντικά την κατάσταση για το λαό).
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που δημιουργεί ο καπιταλισμός είναι σήμερα πολύ οξυμένο, καθώς το κεφάλαιο φεύγει προς Κίνα, ή όπου αλλού είναι φτηνότερα τα μεροκάματα, και οι -όποιες- θέσεις εργασίας εξαφανίζονται "εν ριπή οφθαλμού" από τα κράτη της "δύσης".
Εξ ου και στην πραγματικότητα απαιτείται να μειωθεί το ωράριο ακόμα περισσότερο από το 7-8-9, αν θέλουμε πλήρη λύση του προβλήματος.
Εδώ όμως δημιουργείται εκ νέου πρόβλημα από το καπιταλισμό, καθώς μια χούφτα άνθρωποι, με πολύ μεγάλη όμως δύναμη, στέκονται απέναντι σε τέτοιου είδους σχέδια:
Πρόκειται για αυτούς που έχουν ως μέθοδο διαβίωσης (έως πλουτισμού) την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.
Άντε πείτε στον Κόκκαλη, το Βαρδινογιάννη και τους υπόλοιπους για μείωση ωραρίου, και θα βγάλουν σπυριά από το κακό τους
Και το πρόβλημα επιδεινώνεται, αν αναλογιστεί κανείς ότι, ακόμα και αν οι εργαζόμενοι κατακτήσουν πχ το 7-8-9, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, και βελτιώνοντας τη λεγόμενη "ποιότητα ζωής" τους (διότι θα έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, λιγότερη πίεση, κτλ), θα δημιουργηθούν νέα προβλήματα, καθώς αν πχ στην Ελλάδα εφαρμοστεί το 7-8-9 (λέμε τώρα), τότε το κεφάλαιο θα "την κάνει" με ακόμα πιο "ελαφριά πηδηματάκια" απ' ότι ήδη κάνει για Βουλγαρία, Σκόπια, κτλ (για κάτι τέτοια είναι πρώτοι οι εργοδότες, ούτε σπυριά βγάζουν από το κακό τους, ούτε τίποτα - ίσα ίσα που τα συμφέροντα τους τα υπερασπίζονται με πάθος και χωρίς ιδιαίτερους συμβιβασμούς).Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που τελικά απαιτείται η ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, του συστήματος δηλαδή που δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μια χούφτα ανθρώπους, με συμφέροντα εντελώς αντίθετα από αυτά της πλειοψηφίας του κόσμου, που εργάζεται για να ζήσει. Αυτός είναι τελικά ο μόνος τρόπος τρόπος για να διασφαλίσει ο λαός πως η παραγωγή γίνεται με βάση τις δικές του ανάγκες, και όχι τις ανάγκες μια μικρής ολιγαρχίας.
Έως τότε, μιας και η ανατροπή αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, και σήμερα απέχουμε πολύ από αυτή, έχω επανειλημμένως επισημάνει τη στροφή προς το "προστατευτισμό" που παρατηρείται, διεθνώς, την κατάργηση (στην πράξη) πολλών κανόνων διεθνοποίησης του κεφαλαίου ("παγκοσμιοποίηση" - "ελεύθερο εμπόριο", χωρίς δηλαδή φόρους στις εισαγωγές από το ένα κράτος στο άλλο), με το ένα κράτος να φορολογεί τις εξαγωγές του άλλου, προκειμένου να πριμοδοτήσει τη δική του παραγωγή, και άρα και τις εγχώριες θέσεις εργασίας που υπάρχουν/δημιουργούνται για να υπάρξει αυτή η εγχώρια παραγωγή.
Αυτό βέβαια σηματοδοτεί την αρχή εμπορικών πολέμων, προοίμιο κανονικών πολέμων (παρόμοιες πολιτικές "προστατευτισμού" είχαν παρατηρηθεί και στην κρίση του 1929, έως το Β' παγκόσμιο) - προσφέρει όμως τη δυνατότητα στους εργαζόμενους εντός ενός κράτους τη δυνατότητα να παλέψουν εντός αυτού του κράτους, χωρίς να ανησυχούν τόσο για φαινόμενα του στιλ "αν παλέψω, ο εργοδότης μου θα πάει στη Βουλγαρία".
Υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα για να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι τους ντόπιους εκμεταλλευτές τους, και θα πρέπει αυτό να το εκμεταλλευτούν, και να το επιζητήσουν - αν δεν κανονίσουν άλλωστε τις διαφορές τους πρώτα-πρώτα με τους ντόπιους εκμεταλλευτές τους, τότε με ποιους θα τις κανονίσουν, και πώς θα δουν προκοπή;
Δημοσίευση σχολίου