Τι θα μπορούσε να μας πει η ιστορία για την ελληνική κρίση;

κλικ για μεγέθυνση - τα spreads για την Ελλάδα ανεβαίνουν και συνεχίζουν διαρκώς να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο - τώρα όμως που χρειάζεται να πείσουμε τα "κορόιδα" ότι "τα μέτρα αποδίδουν", "είμαστε στο σωστό δρόμο", αυτό δεν το πολυλέμε, άσχετα αν όλοι τους το ξέρουν ότι οι πιστωτές θα αρπάξουν ότι βρουν και μετά θα μας πετάξουν "σα στημένη λεμονόκουπα"

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του, ο Michael Pettis[*] έγραψε πολλές αλήθειες για την Ελλάδα, όσο και για την κρίση γενικότερα. Είναι γραμμένο βέβαια από την πλευρά των πιστωτών, και ασχολείται με το πως θα καταφέρουν οι τραπεζίτες να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την Ελλάδα. Επαναλαμβάνω όμως ότι λέει πολλές αλήθειες.
Μετέφρασα το άρθρο και στα ελληνικά, και αξίζει να διαβαστεί από όλους - αν προτιμά πάντως κάποιος να διαβάσει το αυθεντικό άρθρο στα αγγλικά, μπορεί να το βρει εδώ, στο επίσημο site του Pettis:

Τι θα μπορούσε να μας πει η ιστορία για την ελληνική κρίση;

Η «ελληνική κρίση» μπορεί με πολλούς τρόπους να φαίνεται άνευ προηγουμένου, αλλά φυσικά δεν είναι. Νομίζω ότι πλέον όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλο μέρος της ιστορίας της τα τελευταία 200 χρόνια - περισσότερο από 100 πάνω-κάτω - σε χρεωκοπίες ή σε κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές άλλες περίοδοι χρεωκοπιών και αναδιάρθρωσης χρεών που μπορούν να μας πουν κάτι σχετικά με το τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Θα έλεγα ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε πράγματα που μπορούμε να «προβλέψουμε» με κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης από την εξέταση των ιστορικών προηγούμενων:

1. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει στη σημερινή του μορφή.

Θα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό τη δυνατότητα επιβίωσης του ευρώ. Υπάρχει μια ιστορία νομισματικών ενώσεων μεταξύ κρατών, από την οποία μπορούμε να εξαγάγουμε δύο λογικά συμπεράσματα. Πρώτον, χωρίς φορολογική ενοποίηση, όπως συνέβη στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ή στη «γερμανική Τελωνειακή Ένωση» υπό Πρωσική κατοχή, τα κοινά νομίσματα δεν είναι και τόσο μόνιμη σχέση, όπως άλλωστε και άλλες μορφές νομισματικής ολοκλήρωσης, όπως η συμμόρφωση με τον κανόνα του χρυσού ή του ασημιού.

Χωρίς ισχυρούς μηχανισμούς για την απορρόφηση των ανισορροπιών που εμφανίζονται σε διάφορα τμήματα της οικονομίας [και η Ευρώπη περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές οικονομίες] οι χώρες συνήθως αναγκάζονται να βασίζονται στη νομισματική αναπροσαρμογή [σημ.: Εννοεί ότι πχ θα μπορούσαν να τυπώσουν χρήμα, υποτιμώντας το νόμισμα τους]. Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση εξαλείφει αυτό το είδος του μηχανισμού προσαρμογής, αφήνοντας τις χώρες με δύο μόνο, βάναυσα δύσκολες επιλογές για την προσαρμογή εκτός από την έξοδο από την ευρωζώνη – χρεωκοπία [ή στάση πληρωμών], ή μακρές περιόδους αποπληθωρισμού και ανεργίας.

Έτσι, μαζί με πολύ υψηλά επίπεδα κινητικότητας των κεφαλαίων (τα οποία διαθέτει η Ευρώπη σε κάποιο βαθμό) και κινητικότητας του εργατικού δυναμικού (τα οποία έχει σε πολύ μικρότερο βαθμό), η Ευρώπη χρειαζόταν μια φορολογική ενοποίηση σε μεγάλο βαθμό. Εξήγησα ήδη αλλού γιατί νομίζω ότι αυτό ήταν πάντα πολύ απίθανο. Όσο δύσκολο κι αν είναι, η επιλογή εξόδου από το ευρώ είναι πιθανό να είναι πολύ λιγότερο δυσάρεστη για πολλές χώρες από χρεωκοπίες ή μακρές περιόδους υψηλής ανεργίας [σημ.: Με πρώτο «φαβορί» για έξοδο τη Γερμανία, που έχει την επιλογή του μάρκου, και δε θέλει τον [υπερ]πληθωρισμό].

Δεύτερον, όταν πετυχαίνουν τα κοινά νομίσματα μεταξύ κρατών, τότε αυτό γίνεται σχεδόν πάντα κατά τις περιόδους της παγκόσμιας αύξησης της ρευστότητας και της διεύρυνσης των διεθνών ροών κεφαλαίου. Καμία νομισματική ένωση δεν ήταν ποτέ σε θέση να επιβιώσει της μεγάλης νομισματικής συστολής που έρχεται με το τέλος μιας περιόδου παγκοσμιοποίησης.[σημ.: "παγκοσμιοποίηση" = διεθνοποίηση του κεφαλαίου. Εννοείται πως η σημερινή "παγκοσμιοποίηση" δεν είναι η πρώτη στην ιστορία] Η Λατινική Νομισματική Ένωση του 19ου αιώνα και η Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση, είναι τα πιο προφανή παραδείγματα, θεωρούνταν και οι δύο κάποτε μεγάλες επιτυχίες, αλλά αναγκάστηκαν σε υποχώρηση/διάλυση όταν οι παγκόσμιες νομισματικές συνθήκες έγιναν άσχημες.

Πότε λοιπόν θα έχουμε αποχωρήσεις από τις χώρες του ευρώ; Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ περιέγραψε κάποτε τη διαδικασία της χρεωκοπίας ως εξής: "Αρχικά αργά. Μετά, κατευθείαν." Αυτό δεν είναι πολύ ακριβής περιγραφή, το ξέρω, αλλά μαντεύω ότι η υποστήριξη για το ευρώ θα διαβρωθεί πολύ αργά έως ότου ξαφνικά γίνει αναπόφευκτο και τότε η διαδικασία θα γίνει τόσο γρήγορα που θα κόβει την ανάσα.

2. This is the big one (Αυτή η κρίση είναι «το μεγάλο κραχ»)

Ένας από τους μύθους που συχνά ακούμε είναι ότι οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις σημειώνονται με αυξημένη συχνότητα κατά τις προηγούμενες μία ή δύο δεκαετίες. Νομίζω ότι το πιστεύουμε αυτό, γιατί θυμόμαστε μόνο τις μεγάλες κρίσεις του παρελθόντος, οι οποίες φαίνεται να γίνονται κάθε είκοσι με τριάντα χρόνια, και στη συνέχεια να βλέπουμε όλες τις κρίσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών - Μεξικό το 1994, στην Ανατολική Ασία το 1997, LTCM και της Ρωσίας το 1998, στη Βραζιλία το 1999, το η φούσκα του .net το 2000, η subprime (στεγαστική) κρίση το 2007, και στην Ελλάδα το 2010 - και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν πάρα πολύ περισσότερες κρίσεις στις μέρες μας.

Αλλά στο βιβλίο μου, The Volatility Machine, φρόντισα να γίνει διάκριση μεταξύ των βραχυπρόθεσμων κρίσεων ρευστότητας που εμφανίζονται μέσα σε κύκλους της παγκοσμιοποίησης, που είναι πολλές και φαίνεται να γίνονται κάθε δύο ή τρία χρόνια, και των μακροπρόθεσμων συστολών ρευστότητας που σημάνουν το τέλος κάθε ενός από τους μείζονες κύκλους της παγκοσμιοποίησης. Το πρώτο είδος μπορεί να είναι σκληρό, αλλά είναι συνήθως μικρής διάρκειας και η συνολική αγορά ανακάμπτει πολύ γρήγορα.

Έτσι, για παράδειγμα, αν και οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι ο κόσμος γνώρισε μια βαθιά και μακροχρόνια κρίση το 1873, η οποία ξεκίνησε από μια μακρά περίοδο συστολής του διεθνούς εμπορίου, τη μείωση των ροών κεφαλαίων, και τις μαζικές πτωχεύσεις των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας της περιόδου , συμπεριλαμβανομένων κυρίως των σιδηροδρόμων, πολύ λίγοι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν για την κρίση Overend Gurney του 1866, η οποία φαινόταν αρκετά τρομακτικά τη στιγμή εκείνη, αλλά από την οποία οι αγορές ανέκαμψαν αρκετά γρήγορα. Ομοίως, της μεγάλης και γνωστής κρίσης χρέους των LDC που αρχίζει το 1982 προηγήθηκαν αρκετές μικρότερες κρίσεις, η πιο σημαντική νομίζω το 1976 με την κρίση του μεξικανικό πέσο, την οποία δύο χρόνια αργότερα είχαν όλοι όμως ξεχάσει.

Κατά τη γνώμη μου, το τρέχον σύνολο των κρίσεων, αρχίζοντας με τη sub-prime κρίση στις ΗΠΑ και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι μια βραχυπρόθεσμη κρίση ρευστότητας, όπως LTCM, ή η ασιατική κρίση, ή η μεξικανική κρίση του 1994. Νομίζω ότι αυτή είναι πιθανό να είναι ένα από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που σηματοδοτούν μια σημαντική αναπροσαρμογή στον κόσμο. Στη διάρκεια τέτοιων γεγονότων, οι μαζικές ανισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του μεγάλου κύκλου της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα «λυθούν».

Με άλλα λόγια, όχι μόνο η Ελλάδα θα χειροτερεύσει, αλλά δεν θα είναι καθόλου το τέλος της κρίσης. Πολύ περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας πρόκειται να παγιδευτούν σε αυτή (την κρίση) πριν από τη λήξη της.

3. Η ευρωπαϊκή κρίση θα συνοδεύεται από μια εμπορική λαίλαπα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, άρχισαν ξαφνικά να αποκόβονται από το διαθνή δανεισμό, κατά τη διάρκεια αυτό που στη συνέχεια ονομάζεται Κρίση Χρέους των LDC, ή χαμένη δεκαετία. Οι χώρες αυτές είχαν μεγάλα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών, και φυσικά τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών απαιτούν πλεονάσματα του ισοζυγίου κεφαλαίων. Αυτά τα πλεονάσματα χρηματοδοτήθηκαν από την τεράστια ανακύκλωση πετροδολλαριών της δεκαετίας του 1970, όταν οι εμπορικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο δίνουν απίστευτα μεγάλα δάνεια σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες.

Φυσικά μετά το 1981-1982 κατέστη σαφές ότι τα δάνεια υπερβαίνουν την ικανότητα αποπληρωμής των χωρών που τα πήραν, και ξαφνικά η χρηματοδότηση στέρεψε - σχεδόν εν μία νυκτί. Το χειρότερο είναι ότι της κρίση του χρέους είχε ήδη προηγηθεί η μεγάλη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, έτσι, ώστε όταν χρηματοδότηση στέρεψε, ένα πλεόνασμα του ισοζυγίου κεφαλαίου μετατράπηκε γρήγορα σε ένα έλλειμμα λογαριασμού κεφαλαίου. Φυσικά, από τη στιγμή που η Λατινική Αμερική άρχισε να αντιμετωπίζει εκροές κεφαλαίων, το εμπορικό έλλειμμα της κατ 'ανάγκην έπρεπε να γίνει ένα εμπορικό πλεόνασμα. Αυτό είναι ακριβώς που συνέβη.

Οι ελλειμματικές χώρες της Ευρώπης, των οποίων τα συνδυασμένα εμπορικά ελλείμματα είναι σχεδόν τα δύο τρίτα του μεγέθους του εμπορικού ελλείμματος των ΗΠΑ, θα οδηγηθούν σε ταχεία συρρίκνωση των εμπορικών ελλειμμάτων τους για τους ίδιους ακριβώς λόγους - ότι πρόκειται να δυσκολευτούν πολύ ακόμα και για την απλή αναχρηματοδότηση τους, πόσο μάλλον για να λαμβάνουν καθαρές εισροές κεφαλαίων. Χωρίς όμως ένα πλεόνασμα κεφαλαίων, απλά δεν μπορούν να συνεχίσουν να έχουν τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Αυτή η συρρίκνωση θα πρέπει, με το ένα ή τον άλλο τρόπο, να απορροφηθεί από τον απρόθυμο υπόλοιπο κόσμο.

4. Η οικονομική ανάκαμψη στις χώρες που επλήγησαν από την κρίση δεν θα ξεκινήσει μέχρι να αναγνωριστούν ως χρεωκοπημένα και λάβουν άφεση του χρέους από τους πιστωτές τους.

Πριν από κάθε κήρυξη πτώχευσης υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η πιστώτρια χώρα αντιμετωπίζει απλώς ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα χρηματοδότησης, καθώς και ότι με πολλή πειθαρχία και λίγη καλή θέληση θα είναι σε θέση να συνεχίσει την πορεία της από την κρίση. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πολλές «λύσεις» αναδιάρθρωσης του χρέους προτείνονται - οι οποίες συνεπάγονται την αύξηση του χρέους, και συχνά με τον πιο οικονομικά αποσταθεροποιητικό τρόπο - που καθιστούν αναπόφευκτα την τελική επίλυση της κρίσης πολύ πιο δύσκολη και οι οποίες αυξάνουν σημαντικά τα ασφάλιστρα για την περίπτωση χρεωκοπίας. Το πιο διαβόητο πρόσφατο παράδειγμα των τρομερών αυτών «λύσεων» ήταν το χρέος της Αργεντινής το 2001, με την οποία ναδιάρθρωση του οποίου αυξήθηκε δραματικά το σύνολο των υποχρεώσεων της χώρας ενώ απεγνωσμένα προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι κάπως θα μπορούσε να έχει ανάπτυξη και έτσι να αποπληρώσει το χρέος της.

Η Ελλάδα, και ίσως δύο ή τρεις άλλες χώρες, απλά δεν μπορούν να επιστρέψουν ποσά που χρωστάνε. Τελικά πρόκειται να χρεωκοπήσουν, και στη συνέχεια, στη διαδικασία αναδιάρθρωσης, θα λάβουν επαρκή μείωση του χρέους που θα τους επιτρέπει να επιστρέψουν σε μια υγιή βάση και με μια εύλογο προοπτική αποπληρωμής. Αλλά για όσο διάστημα διατηρούν το πρόσχημα ότι μπορούν και θα επιστρέψουν το πλήρες οφειλόμενο ποσό, οι προκύπτουσες στρεβλώσεις στην οικονομία θα σημαίνουν ότι οι επιχειρήσεις θα από-επενδύουν και η χώρα δεν θα έχει ανάπτυξη.

Το ιστορικό προηγούμενο καθιστά σαφές ότι, όσο το κράτο-δανειολήπτης είναι αναγκασμένο να αποπληρώνει ένα μη-αποπληρώσιμο χρέος, δεν θα έχει ανάπτυξη. Τελικά, όπως έχει συμβεί σχεδόν σε κάθε προηγούμενη παρόμοια περίπτωση, οι πιστωτές και οι οφειλέτες θα αναγνωρίσουν την πραγματικότητα και θα βρουν ένα ένα σχέδιο για haircut του χρέους που θα επιτρέψει στην οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Μέχρι τότε, αναμένουμε χαμηλή ανάπτυξη, υψηλή ανεργία, και συνεχείς μάχες για το χρέος.

Πόσο καιρό θα χρειαστεί για τον κόσμο να το πάρει απόφαση ότι είναι αναπόφευκτο; Αυτό μας οδηγεί στο πέμπτο πράγμα που μπορούμε να μάθουμε από τα ιστορικά προηγούμενα.

5. Η χρεωκοπία της Ελλάδας δεν θα αναγνωριστεί επίσημα για πολλά χρόνια.

Όταν οι περισσότερες από τις υποχρεώσεις του χρεωκοπημένου κράτους ήταν κατανεμημένες σε μια ευρεία ποικιλία ομολογιούχων, οι δυνάμεις της αγοράς ενεργούσαν αρκετά γρήγορα για να αναγκάσουν άφεση (haircut) χρέους. Ανεξόφλητα ομόλογα λαμβάνουν μεγάλες εκπτώσεις, και είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον που αγόρασε το χρέος στο 1/3 της ονομαστική αξία του να συμφωνήσει με 50% άφεση του χρέους από ό, τι για κάποιον που έκανε το αρχικό δάνειο.

Αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά με την τρέχουσα κατανομή των χρεών των χρεωκοπημένων ευρωπαϊκών κρατών, όπως ήταν και με τα κρατικά δάνεια της δεκαετίας του 1970. Είναι συγκεντρωμένα στο εσωτερικό του τραπεζικού συστήματος, και οι τράπεζες δεν μπορούν να αντέξουν τις απώλειες χωρίς οι ίδιες να καταρρεύσουν σε χρεοκοπία.

Αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί να συμβεί. Η κρίση του χρέους των ΛΑΧ της δεκαετίας του 1980 μαινόταν για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία - μια δεκαετία παύσης πληρωμών, φυγής κεφαλαίων, και έντονα χαμηλής ανάπτυξης - πριν οι πιστωτές επισήμως αναγνώρισαν ότι οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι δανειολήπτες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσουν το χρέος τους και χρειάζονταν μερική άφεση χρέους. Η πρώτη επίσημη αναγνώριση της διαγραφής χρεών συνέβη με το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Μεξικού Brady το 1990. Η ανάπτυξη επέστρεψε στις περισσότερες χώρες μόνο αφότου κατέστη σαφές ότι θα λάβουν άφεση χρέους.

Γιατί πήρε τόσο καιρό; Ήταν οι τράπεζες ηλίθιες; Όχι, οι τράπεζες γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά για να το αναγνωρίσουν επίσημα αυτό θα έπρεπε να χάσουν περισσότερα κεφάλαια για την απορρόφηση των ζημιών από όσα είχαν. Η αναγνώριση του προφανούς έπρεπε λοιπόν να καθυστερήσει σχεδόν μία ολόκληρη δεκαετία, ώστε οι τράπεζες να οικοδομήσουν ένα επαρκές κεφάλαιο ως «μαξιλάρι» για την απορρόφηση των ζημιών. [σημ.: χάστε τώρα εσείς μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας, ωράρια, κτλ, ώστε να αρπάξουν οι τράπεζες τα "πακέτα σωτηρίας" τους, ώστε να βγουν αυτές αλώβητες, και εσείς να ζήσετε σα νέοι κολλίγοι του μεσαίωνα]

Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή κρίση. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους κατέχεται από ευρωπαϊκές τράπεζες, και απλά δεν έχουν αρκετό κεφάλαιο για να απορροφήσουν τις ζημίες του ελληνικού χρέος, πόσο μάλλον αν η Ελλάδα συνοδεύεται από την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλες. Οι τράπεζες θα πρέπει πρώτα να ανοικοδομήσουν τις κεφαλαιακές βάσεις τους για να μπορέσουν να παραδεχτούν το αυτονόητο, και αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετά χρόνια. [σημ.: Και μάλιστα, όχι μόνο οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είναι οι κύριοι δανειστές, και θα χρεωκοπήσουν αν εμείς τους πούμε στάση πληρωμών, αλλά αυτό θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις - για παράδειγμα και η τράπεζα της Αγγλίας παραδέχτηκε πρόσφατα ότι θα έχει σοβαρό πρόβλημα, μιας και όλες οι τράπεζες του κόσμου είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους: "The Bank of England said the sovereign debt crisis in Europe had increased the risk of instability in the U.K. financial system, and banks need to raise more capital to guard against shocks.. U.K. banks are “particularly exposed” to the French and German banking systems, which account for about a quarter of their claims on banks globally, the central bank said". Την ίδια ώρα, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ αναφέρει ότι "Όλες [οι τράπεζες] θα είχαν εξαφανιστεί εάν δεν τις είχαμε σώσει, αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε", χωρίς βέβαια να βγάζει τσιμουδιά ποιος πληρώνει το μάρμαρο για αυτή τη σωτηρία των τραπεζών, που αποδεικνύει ότι το "αόρατο χέρι της αγοράς" δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως οι -εντελώς ορατές- χερούκλες των τραπεζιτών που επιδίδονται σε πλιάτσικο εναντίον μας]

Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας, με αναβολή της επίλυσης της κρίσης, ενώ οι τράπεζες ανοικοδομήσουν την οικονομική τους βάση. Μέχρι να το κάνουν, όλοι θα προσποιηθούμε ότι η Ελλάδα δεν είναι χρεωκοπημένη και ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα έχουν κρίση. Εν τω μεταξύ, καμία από αυτές τις χώρες δε θα μπορέσει να έχει ανάπτυξη.



Οταν οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να δουλεύουν για να ξεπληρώνουν χρέη γίνονται υπόδουλοι. Τέτοιο ήταν το φεουδαλικό σύστηµα, στο οποίο οι οφειλέτες µετατρέπονταν σε δούλους των δανειστών ώσπου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους.
Αυτό συνέβαινε µέχρι σχετικά πρόσφατα στην Αφρική, τη Νότια Αµερική και την Κίνα. Και συµβαίνει ακόµη στην Ινδία, όπου ο ΟΗΕ έχει µετρήσει 40 εκατοµµύρια υπόδουλους του χρέους. Η υποδούλωση στο χρέος ήταν χαρακτηριστικό των φεουδαλικών οικονοµιών, όπου ολόκληρες οικογένειες βαρύνονταν συνολικά µε τα χρέη των µελών τους και ακόµη και τα παιδιά τους εξαναγκάζονταν από τον ηγεµόνα να δουλεύουν για λογαριασµό του µέχρι να ξεπληρώσουν τα χρέη των γονιών τους.
Τι έχει αλλάξει από τότε; Ακόµη και σε πολλές από τις πιο προηγµένες χώρες, οι εργαζόµενοι είναι σήµερα υποθηκευµένοι από τις κυβερνήσεις τους σε τράπεζες και µεγάλες επιχειρήσεις. Οι µισθοί τους και οι συντάξεις τους υπεξαιρούνται διαρκώς για χρέη που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ είχε πει: «Με την πίστωση έχουµε επιστρέψει σε µια φεουδαλική κατάσταση: ένα µέρος της εργασίας οφείλεται προκαταβολικά στον αφέντη. Πρόκειται για εργασία σε συνθήκες δουλείας».
Αντιµέτωποι µε κοινοβούλια που ελέγχονταν από τους αριστοκράτες, οι µεταρρυθµιστές του 19ου αιώνα τα έθεσαν υπό τον έλεγχο της δηµοκρατίας. Σήµερα, τα κοινοβούλια επιβεβαιώνουν τη παλινόρθωση της αριστοκρατίας του χρήµατος, νοµοθετώντας για λογαριασµό της. Και οι υπήκοοι παρατηρούν το ρολόι της Ιστορίας να επιστρέφει στον καιρό της δουλείας, περιµένοντας µε βουβή οργή έναν Σπάρτακο.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=...&artid=4581536



[*] Πανεπιστημιακός καθηγητής στο Κολούμπια, στο Guanghua School of Management του πανεπιστήμιου του Πεκίνου, πρώην στέλεχος της Bears Stearns αλλά και συχνός αρθρογράφος σε έντυπα όπως οι Financial Times, κτλ.