Εργατική τάξη και καπιταλιστική επέλαση

Του Γ.Γ

Σε όποιον άκουσε χτες την ομιλία του Γιωργάκη Τσολάκογλου στην βουλή για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν του έμεινε καμιά αμφιβολία ότι έχουμε απέναντι μας μια κυβέρνηση δοσίλογων συνεργατών των ξένων επικυρίαρχων της χώρας μας, με τους οποίους μοιράζεται φυσικά τους ίδιους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους εναντίον των εργαζομένων.

Ο Γ. Τσολάκογλου διάβασε μια κακογραμένη έκθεση ιδεών θέλοντας να δικαιολογήσει τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, την κατάργηση στις συλλογικές συμβάσεις και τα κατώτερα μεροκάματα, την απελευθέρωση στις απολύσεις χωρίς αποζημίωση στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την αύξηση στους έμμεσους φόρους κ.λ.π.

Από κει και πέρα έκανε ξεκάθαρο την απόφαση του να παραδώσει την Ελλάδα στους Αμερικανούς του ΔΝΤ και στους Γερμανούς της ΕΕ, θεωρώντας ότι αυτό τον τρόπο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης που θέλει να εξανδραποδίσει τους έλληνες εργαζόμενους και να πάρει πίσω όλες τις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις του 20ού αιώνα, πιστεύοντας ότι έτσι θα επιβιώσει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό που έχει με τους ξένους πλουτοκράτες.
(Δείτε εδώ μια ανεπανάληπτη δήλωση που έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνηση, Θ. Πάγκαλος, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»).

Θέλω, όμως,να παραθέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις για την στάση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, στην πρωτόγνωρη επίθεση που δέχονται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Πιστεύω ότι όποιος θέλει να είναι τίμιος απέναντι στην πραγματικότητα, απέναντι στα σημερινά γεγονότα, πρέπει να κάνει κάποιες παραδοχές.
Μια χαρακτηριστική είναι αυτή που έκανε ο Γιάννης Κανελλάκης –στο δελτίο ειδήσεων του Extra3-, με τον γνωστό λαϊκισμό που τον διακρίνει.
Είπε επί λέξη ο Κανελλάκης: «Επρεπε να καίγεται σήμερα η ελληνική βουλή και ο ελληνικός λαός να ήταν έξω απ’ την βουλή και να φωνάζει "ψεύτες και κλέφτες φέρτε τα λεφτά πίσω για να τα δώσουμε στους ανθρώπους οι οποίοι πεινάνε"».

Αντί γ’ αυτό τι παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα; Αλλεπάλληλες απεργίες, κάποιες απ’ αυτές ήταν και πολύ μαζικές, με πρωτοβουλία της ξεπουλημένης εργατοπατερίας που ουσιαστικά λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, αφού σαν μορφές πάλης επιλέγονται οι πορείες που μόνο σαν παρελάσεις-μνημόσυνα μπορεί να χαρακτηριστούν και οι δεκάρικοι λόγοι των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών.

Υπάρχουν και οι δυνάμεις του ΚΚΕ που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Με τίποτα δεν μπορεί να υποτιμήσουμε θετικές τους κινήσεις,όπως αυτή που έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια δικαστικές αποφάσεις που χαρακτήριζαν τις απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές». (Απόλαυση ήταν ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ που χαρακτήρισε δημόσια «λουκουμάδες» τους δικαστές που βγάζουν τέτοιες αποφάσεις).
Οπως και το ότι το ΚΚΕ δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν υποκλίνεται στις επιταγές του αστικού Συντάγματος.

Από την άλλη το ΚΚΕ είναι απολύτως εχθρικό σε κάθε μορφή λαϊκής αντι-βίας (έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «προβοκάτορες» χιλιάδες κόσμου που φώναζαν το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπορντέλο η βουλή»), ενώ για μια σειρά λόγους –που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω- δεν συσπειρώνει μάζες πέρα απ’ το κομματικό του ακροατήριο.
Με δυο λόγια δεν έχει τον τρόπο και την δυνατότητα ώστε να καθοδηγήσει τις όποιες κινητοποιήσεις να πάρουν την μορφή αντεπίθεσης με χαρακτηριστικά εξέγερσης ώστε να είναι αποτελεσματικές.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες είσαι κολλημένος στο δόγμα του «οργανωμένου και περιφρουρημένου αγώνα», υπονομεύεις και προβοκάρεις κάθε αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση που ξεφεύγει από το «πλαίσιο δράσης» σου, τότε ακολουθείς προβληματική τακτική.

Από κει και πέρα όμως πρέπει να δούμε και μια άλλη βασική πτυχή της πραγματικότητας: την ουσιαστική απουσία της εργατικής τάξης από το κοινωνικοπολιτικό προσκήνιο.

Την στιγμή που η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση από την αστική τάξη, οι εργατικές μάζες παραμένουν καθηλωμένες στον καναπέ.
Είναι ελιτισμός φυσικά, να κάνεις κριτική αφ' υψηλού και να μην λαμβάνεις υπ’ όψιν σου μια σειρά παράγοντες που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία. Την τρομοκρατία που υπάρχει στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, την απειλή της απόλυσης, την υπερχρέωση των νοικοκυριών που εξαναγκάζει σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, το βρώμικο ρόλο των ΜΜΕ στην καλλιέργεια της λεγόμενης «μαζικής συνείδησης» κ.λ.π.

Το να κάνεις όμως διαπιστώσεις για τους λόγους που το εργατικό κίνημα υστερεί να βγει στο προσκήνιο είναι κάτι εύκολο και ανέξοδο. Το δύσκολο είναι να δουλέψεις για να αλλάξει η κατάσταση. Γι’ αυτό κατά την άποψη μου, η όποια κριτική, έχει μια προϋπόθεση: ότι στηρίζεις το υπάρχον κίνημα, ότι προσπαθείς μέσα σ’ αυτό το κίνημα να αναπτύξεις τη συνείδησή του, να διδάξεις με το ίδιο σου το παράδειγμα.

Ας βρεθούμε και στις σημερινές κινητοποιήσεις στους δρόμους, ας προσπαθήσουμε να μπολιάσουμε ταξική συνείδηση στους συντρόφους της τάξης μας.