Επίθεση στον Ιρανό πρόεδρο, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ;

Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη με τον Ιρανό πρόεδρο. Το τηλεγράφημα του Reuters δεν είναι καθόλου διαφωτιστικό αφού αναφέρει: «Μυστήριο στο Ιράν, με την επίθεση κατά της αυτοκινητοπομπής που μετέφερε τον Ιρανό πρόεδρο, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για βόμβα, ωστόσο, Ιρανοί αξιωματούχοι διαψεύδουν ότι επρόκειτο για επίθεση και κάνουν λόγο για "πυροτεχνήματα". Η ζωή του Ιρανού προέδρου δεν τέθηκε σε κίνδυνο».

Μπορούμε να αναφέρουμε, όμως κάποια πράγματα για το τι συμβαίνει σ’ αυτή την γωνιά του πλανήτη.

Μετά την εκλογική του νίκη επί του Μουσαβί, o Αχμαντινετζάντ, άλλαξε το Σύνταγμα και προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση μέχρι και του 80% της κρατικής περιουσίας στις μεγάλες στρατηγικές επιχειρήσεις, στο εξωτερικό εμπόριο, στον τραπεζικό τομέα, στην ασφάλιση, στη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στην κατασκευή μεγάλων φραγμάτων και αρδευτικών δικτύων, στα ΜΜΕ, στις
ταχυδρομικές υπηρεσίες, στις αεροπορικές μεταφορές, στη ναυτιλία , στις σιδηροδρομικές μεταφορές (τα στοιχεία από το ελληνικό Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων στην Τεχεράνη, σε σχετική του αναφορά που αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών).

Ας μην ξεχνάμε ότι και σ’ αυτή την χώρα, όπως και στην δικιά μας, οι «τεχνικοί σύμβουλοι» του ΔΝΤ αλωνίζουν και δίνουν «συμβουλές», σε αγαστή συνεργασία με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Παράλληλα το καθεστώς του Αχμαντινετζάντ κατάργησε όλες τις κατακτήσεις που είχε αποκτήσει ο Ιρανικός λαός μετά την επανάσταση που γκρέμισε το σιδηρόφρακτο φασιστικό καθεστώς του αμερικανόδουλου Σάχη το 1979.

Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να αναφέρουμε ότι με την επικράτηση λοιπόν της επανάστασης του 1979 προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία οι μουλάδες και να αποφευχθούν νέες κοινωνικές εκρήξεις, πέρα από την καταστολή το νέο καθεστώς χρησιμοποίησε νέα εργαλεία για να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη. Το σημαντικότερο από αυτά είναι οι επιδοτήσεις.
Να πως περιγράφει την πολιτική των επιδοτήσεων το δίκτυο των εργατικών συνδικάτων στο Ιράν:

«Μια από τις λίγες νίκες της ιρανικής εργατικής τάξης από την επανάσταση του 1979 ήταν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του ιρανικού λαού να χρησιμοποιεί ελεύθερα δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια που παρέχεται με τη μορφή των κρατικών επιδοτήσεων. Καταναλωτές βενζίνης, φούρνοι, επιβάτες αστικών λεωφορείων και καταναλωτές δημόσιων υπηρεσιών είναι μεταξύ των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που επωφελήθηκαν στον ένα βαθμό ή στον άλλο από αυτή την πολιτική. Για παράδειγμα, οι επιβάτες λεωφορείων στις αστικές περιοχές πληρώνουν μόλις το ένα δέκατο περίπου των ναύ-λων που θα πλήρωναν σε άλλη περίπτωση. Η βενζίνη είναι μόλις 40 λεπτά το λίτρο. Το αέριο για το μαγείρεμα είναι το ένα πέμπτο της αποκαλούμενης τιμής αγοράς, κτλ. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτά τα οφέλη δεν ήταν αποτέλεσμα μιας πράξης κυβερνητικής γενναιοδωρίας αλλά κατόρθωμα μέσω της θυσίας και του αίματος εκατομμυρίων Ιρανών».

Ολες αυτές, λοιπόν, τις κατακτήσεις του Ιρανικού λαού η κυβέρνηση του Αχμαντινετζάντ τις έκανε παρελθόν, αφού όπως είπαμε έχει γίνει όργανο του ΔΝΤ και της ντόπιας αστικής τάξης του Ιράν.

Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι ένας στους τρεις Ιρανούς ζει σε επίπεδα απόλυτης φτώχειας. Σύμφωνα με το πρακτορείο PRESS TV , το ποσοστό των Ιρανών που ζουν κάτω από τα επίπεδα της απόλυτης φτώχειας κυμαίνεται μεταξύ 29% και 33%, ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται κοντά στο όριο φτώχειας. Παρά τα τεράστια κέρδη που απέκτησε το ιρανικό κράτος από τη ραγδαία αύξηση των τιμών του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια, η φτώχεια δεν καταπολεμήθηκε, ενώ δημιουργήθηκε μια νέα αστική κάστα δισεκατομμυριούχων.

Σταδιακά η λαϊκή δυσαρέσκεια του Ιρανικού λαού μεγαλώνει, όσο βαθαίνει μάλιστα η οικονομική κρίση. Με τι τρόπο θα εκδηλωθεί μένει να το δούμε.

Σημ. Στοιχεία για το κείμενο πήραμε από άρθρα του Κ. Βάρλα στην εφημερίδα «ΚΟΝΤΡΑ»