Ένα απόσπασμα από το Radical Desire για τις χθεσινές κινήσεις των κομμάτων της άρχουσας τάξης - και όχι μόνο:
...Αυτό που κατά τη γνώμη μου διεμείφθη σήμερα ήταν μια πρόβα ώστε να μετρηθεί - σε όρους αποδοχής από την κοινή γνώμη - η δυναμική του χαρτιού της συγκυβέρνησης.
Το ευνοϊκό έδαφος για αυτό διαμορφώνεται εδώ και ένα μήνα με τους αγανακτισμένους: Εθνική ενότητα, καταδίκη των κομμάτων (και άρα σε δεύτερο επίπεδο, της ύπαρξης διαχωριστικών γραμμών που καθιστούν ανίερες κάποιες πολιτικές συμπράξεις), ανάγκη για αλλαγή (αίτημα που παρά τις πολλές εκατοντάδες ώρες αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων [sic] παραμένει τόσο κενό περιεχομένου και στόχευσης όσο και την πρώτη στιγμή)
Κανείς δε θέλει εκλογές. (Ο Σαμαράς ψέλλισε κάτι γιατί έπρεπε να ψελλίσει - το απαιτούσε η αληθοφάνεια του σεναρίου). Κανείς δε θέλει εκλογές γιατί εφόσον είναι πλέον δεδομένη η χρεωκοπία (δεν μπορεί να μην είναι δεδομένη στη χώρα με τη μικρότερη πλέον πιστοληπτική αξιοπιστία παγκοσμίως), η σύντομη πορεία που έχει περισσέψει προς αυτήν δεν έχει πλέον σημασία.
Αυτό που τώρα και ήδη έχει τη μέγιστη σημασία είναι η επόμενη μέρα της και η διαχείρισή της. Η σημερινή πρόβα εκεί αποσκοπεί - στο να ψηλαφιστούν τα όρια για το κατά πόσο το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, τα δυο αστικά κόμματα (και με όσους "ηλίθιους" προθυμοποιηθούν - σήμερα δήλωσε παρούσα η Δημ. Αριστερά, [οι φασίστες εννοείται είναι εγγυημένοι]), θα μπορέσουν να ηγηθούν και την ημέρα της καταστροφής και την επόμενη.
Με αυτό τον τρόπο η καταστροφή δε θα μπορεί να νοηθεί ως απόρροια των πολιτικών επιλογών. Θα γίνει μοίρα, εξωγενές γεγονός, που έτυχε να μας συμβεί και που με καρτερία ο κατεστημένος δικομματισμός αντιμετώπισε πριν, τώρα και μετά.
Σήμερα τα αστικά κόμματα προλείαναν το έδαφος για την οσονούπω ένωσή τους. Χάρη σε αυτή θα αυξήσουν την επιφάνειά τους και τη δύναμη της άνωσης τους, ώστε το τεράστιο κύμμα που θα έρθει, να τα ανασηκώσει και έπειτα, όταν φύγει για να χτυπήσει αλλού, να τα αφήσει και πάλι κάτω, ήρεμα.
Αυτό βέβαια είναι η μία διάσταση - η αυτοσυντήρηση και διάσωση του υπάρχοντος και κατεστημένου πολιτικού προσωπικού.
Η άλλη είναι, πως μετά τη χρεωκοπία θα χρειαστεί πραγματική και σκληρή καταστολή. Η αστική τάξη θα πρέπει να χαράξει και περιφρουρήσει τα συμφέροντα της στο νέο σκηνικό. Και τότε δε θα ναι καιρός για παιχνιδάκια με τους πληγωμένους μικροαστούς.
Ιδίως αν αυτοί έχουν στο εντωμεταξύ αγανακτήσει πραγματικά, καθότι το πρωί της καταστροφής θα διαπιστώσουν πως δεν είναι πλέον μικροαστοί αλλά έχουν γίνει αυτό που τόσο φοβούνται και ξορκίζουν τώρα στις πλατείες, δηλαδή πρώην μικροαστοί και ούτε καν προλετάριοι. Νεόπτωχοι και περιττοί...
Σήμερα όλοι κοιτάξαμε την τελευταία παράσταση στην αρένα της πολιτικής επικοινωνίας. Αύριο αρχίζουν οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας...
Τα "μπάνια του λαού": Εικόνες που καλώς ή κακώς έχουν ήδη αρχίσει να "ξεθωριάζουν". Ένας βασικός λόγος είναι προφανώς το ότι ο κόσμος δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να πάει για πολλά μπάνια, διακοπές, κτλ. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμα:
Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με ερωτήματα και ζητήματα όπως το ποιος θα ασκεί εξουσία από εδώ και πέρα, το πώς θα διασφαλίσει τα συμφέροντα του, κτλ.
Αυτό το καλοκαίρι είναι ολοφάνερο ότι θα είναι πολύ "θερμό" πολιτικά. Πώς λοιπόν να πας κάθε λίγο και λιγάκι για μπάνια, όταν οι πολιτικές εξελίξεις είναι τόσο έντονες, και τόσο ραγδαίες; Παλιότερα, η σκέψη του να στερηθεί κάποιος τις διακοπές του λόγω των όποιων πολιτικών εξελίξεων θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο. Άλλωστε, "το μέλλον δεν φαινόταν να είναι και τόοοσο άσχημο", έτσι δεν είναι; Τώρα όμως, "όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια", και θα χρειαστεί ο λαός να παραμείνει στις "επάλξεις", αλλιώς οι εξελίξεις απλά θα τον ξεπεράσουν (και θα τον κατασπαράξουν).
Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα χρειαστεί από εδώ και πέρα να κάνει κάτι ακόμα "ανήκουστο": Μέχρι τώρα, ο κόσμος έλεγε στα παιδί΄του "μακρυά από τα κόμματα/τα συνδικάτα/την πολιτική". Και πράγματι, ο κόσμος έμεινε μακρυά. Αυτό πλέον όμως δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση. Έχουμε και σε προηγούμενο ποστ μας αναφέρει ότι η περίπτωση των εκλογών θα βρει το λαό σε πλήρη αποδιοργάνωση - δεν υπάρχει μια πειστική λαϊκή πολιτική δύναμη για να συσπειρώσει το λαό.
Για να υπάρξει όμως αυτό το πράγμα, θα πρέπει κάποιοι να το δημιουργήσουν. Αλλιώς, θα εξακολουθήσει η άρχουσα τάξη να "παίζει μπάλα" μόνη της στο κεντρικό επίπεδο, όπως γίνεται τώρα, με πολλούς να "ψάχνονται", αλλά να μην βρίσκουν μια αξιόπιστη πρόταση να στηρίξουν.
Ως εκ τούτου, δεν είναι μόνο "ο κόσμος" γενικά και αόριστα που από εδώ και πέρα θα κόψει κάπως τα "μπάνια του λαού". Θα πρέπει και η αριστερά να κόψει τα "μπάνια του λαού", και να δει πώς θα ανασυγκροτηθεί. Και για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλο μας και μιλάμε με υπονοούμενα, κτλ:
Δε γίνεται λοιπόν να μιλάμε για ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με ΚΚΕ δεν ασχολούμαι εδώ, ούτε βέβαια με το ΣΥΡΙΖΑ) όταν η πολιτική συνδιάσκεψη που θα έβγαζε μέλη, θέσεις, κτλ να πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή, και το μοναδικό event που να μην αναβάλλεται και κανονίζεται σε χρόνο-ρεκόρ ήταν...τα διάφορα καλοκαιρινά κάμπινγκ, πολιτιστικά διήμερα με μουσικές, κτλ.
Ωραία όλα αυτά, να συμμετέχω και εγώ, αλλά ανήκουν σε άλλες εποχές. Από αυτό το καλοκαίρι, δεν υπάρχουν πια τα ίδια περιθώρια για "καλοκαιρινές διακοπές για πάντα" που έλεγε και ο Καρβέλας, ούτε υπάρχει ο πολιτικός χρόνος για αναβολές, ούτε υπάρχει το περιθώριο για τόσα πολιτιστικά events, χωρίς πρώτα και κύρια να γίνει η προσπάθεια να στηθεί πολιτικά η οργάνωση εκείνη που θα μπορέσει όντως να συσπειρώσει τις λαϊκές μάζες.
Αν δε γίνει αυτό, τότε το πολύ-πολύ ο κόσμος να έρθει να παρακολουθήσει μια συναυλία, άντε και μια πολιτική κουβέντα, κτλ, αλλά όταν έρθει η ώρα να δωθεί πολιτική κατεύθυνση και όραμα στον κόσμο, τότε...τίποτα. Και, επιπλέον,
Έτσι είναι όμως τα πράγματα, δεν υπάρχει έλεος στην πολιτική, και αν είσαι "γυμνός", η "γύμνια" σου αυτή θα φανεί αμέσως, ειδικά σε μια κρίσιμη στιγμή όπως αυτή...
Δημοσίευση σχολίου