Φοβούνται τη λαϊκή αντιβία

Του Π.Γ. - Εφημερίδα "Κόντρα"

Ηταν χαρακτηριστική η προκλητικότητα με την οποία διάνθισε την ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Τετάρτης ο Παπανδρέου. Ξεκίνησε από τα γνωστά περί ανάγκης εθνικής συναίνεσης, πέρασε από την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει την πολιτική της, ανεξάρτητα από τη συναίνεση των υπόλοιπων, χαρακτήρισε «συντηρητικές δυνάμεις» όσους αντιδρούν σ' αυτή την πολιτική και κατέληξε στις απειλές ενάντια σε όσους αντιστέκονται στην κρατική καταστολή ή απλά αποδοκιμάζουν τους φορείς της κυβερνητικής πολιτικής.

Βεβαίως, οι απειλές διανθίστηκαν με την απαραίτητη κινδυνολογία: «όποτε καλλιεργήθηκε ο αντικοινοβουλευτισμός και η αμφισβήτηση των δημοκρατικών θεσμών, δεν άργησε και η αντιδημοκρατική εκτροπή».
Αν δεν κάνουμε λάθος, την απειλή της «αντιδημοκρατικής εκτροπής» την επέσεισε πρώτος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, που είπε ότι θα κατέβουν τα τανκς να φυλάξουν τις τράπεζες, άμα γίνει στάση πληρωμών. Αν, δε, κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά αυτά που είπε ο Παπανδρέου, θα διαπιστώσουμε ότι είναι επί της ουσίας ίδια μ' αυτά που είπε ο Πάγκαλος. Ο ένας απείλησε με τανκς, αν γίνει στάση πληρωμών, ο άλλος απειλεί με χούντα, αν οι πολίτες εξακολουθούν να επιτίθενται στους αστούς πολιτικούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Παπανδρέου, μολονότι έχουν βουίξει τα αστικά ΜΛΛΕ από τα αίσχη της Αστυνομίας στη διάρκεια του διήμερου 28-29 Ιούνη, δεν βρήκε ούτε δυο υποκριτικά λόγια να πει. Κάλυψε πλήρως τους πραιτοριανούς, παίρνοντας πάνω του όλη την ευθύνη.

Τα περί διακομματικής επιτροπής της Βουλής, «προκειμένου να συζητηθούν και από κοινού να αποφασιστούν πολιτικές και μέτρα, στο πλαίσιο της υπάρχουσας νομοθεσίας», δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία.
Αν κάτι έχει σημασία, είναι η αναφορά του Παπανδρέου στην «καλύτερη οργάνωση των δημόσιων συναθροίσεων», που παραπέμπει σε νέα νομοθεσία, έκτακτου χαρακτήρα. Αυτά που έγιναν στο Συνταγμα στις 28 και 29 του προηγούμενου μήνα είναι σκηνές από το μέλλον.

Αν αποδείχτηκε κάτι αυτό το διήμερο (όπως έχει αποδειχτεί και άλλες φορές) είναι η σημασία που έχει η λαϊκή αντι-βία ως εργαλείο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Τα όσα ακολούθησαν, οι κραυγές των αστικών ΜΜΕ και των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί «προβοκατόρων» και «σκοτεινών μηχανισμών» και το κερασάκι στην τούρτα που έβαλε ο Παπανδρέου με την ομιλία-διάγγελμα στο υπουργικό συμβούλιο, δείχνουν τι είναι εκείνο που φοβάται η αστική εξουσία. Οι μούτζες και τα συνθήματα τους ενοχλούσαν, αλλά δεν τους φόβισαν. Η αντι-βία, έστω και σε μειοψηφική έκφραση, τους φοβίζει, γιατί μπορεί να λειτουργήσει σαν πυροκροτητής σ" ένα εύφλεκτο κοινωνικό τοπίο.

Περιττεύει να σημειώσουμε ότι εμείς ουδέποτε αντιμετωπίσαμε την αντι-βία σαν αυτοσκοπό. Είναι ένα εργαλείο της ταξικής πάλης. Είναι απαραίτητη, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την οργάνωση και ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Η αντι-βία χωρίς πολιτική στόχευση, όταν μετατρέπεται σε πρόταγμα, οδηγεί στον τυχοδιωκτισμό. Ομως, και επαναστατική πολιτική χωρίς τη λαϊκή αντι-βία δεν μπορεί να υπάρξει. Οταν ένα κίνημα περιορίζεται στο ρόλο του ήσυχου περιπατητή με συνοδεία ηχηρών συνθημάτων ή στο ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα που καταγγέλλει κλαψουρίζοντας την αστυνομία οδηγείται στη γραφικότητα, είναι στην καλύτερη περίπτωση ακίνδυνο και στη χειρότερη μετατρέπεται σε δεκανίκι του συστήματος.