ΗΜΕΡΙΔΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ
Διεξάγεται το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011 από 17.00 έως 22.30 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (αιθ. Σ. Καράγιωργα
Οργανώνεται από την «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ»
I. ΠΡΩΤΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ελλάδα, Ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση στη δίνη της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης
διάρκεια: 17.00 – 18.30
1. Αλέκος Βερναδάκης
Παρουσίαση των θέσεων της Πρωτοβουλίας
«Η εκτίμηση για τον χαρακτήρα της ΕΕ και τον ρόλο της στον παροξυσμό της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα»
2. Φάνης Παπαδάτος, οικονομολόγος
«Κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού και Ελλάδα»
3. Θόδωρος Μαριόλης, καθηγητής οικονομίας στο Πάντειο
«Η οικονομική πολιτική εντός και εκτός ευρώ»
4. Σταύρος Μαυρουδέας, καθηγητής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
«Eλλάδα και ΕΕ: καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί»
5. Απόστολος Καψάλης, ερευνητής ΙΝΕ-ΓΣΕΕ
«Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και η ενσωμάτωση τους στην εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα»
6. Σωτήρης Κοντογιάννης, μηχανικός
«Ευρώ: νόμισμα ευημερίας και ανάπτυξης ή θερμοκήπιο της κρίσης;»
7. Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών στο Πάντειο
«Ελλάδα και Ευρωζώνη στη στρατηγική της αριστεράς»
Ερωτήσεις: 18.30 – 18.45.
Διάλειμμα 15 λεπτών
II. ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Είναι αναγκαία και εφικτή η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ στις παρούσες συνθήκες;
διάρκεια: 19.00 – 20.30
1. Φλώρα Παπαδέδε
Παρουσίαση των θέσεων της Πρωτοβουλίας
«Ανιχνεύοντας δρόμους ενάντια στην ΕΕ, για μια άλλη πορεία της Ελλάδας προς όφελος της κοινωνίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας»
2. Παναγιώτης Σωτήρης, πανεπιστημιακός
«Ποιος φοβάται τη ρήξη με την ΕΕ; Η αριστερά αντιμέτωπη με την “ευρωπαϊκή προοπτική”»
3. Αντώνης Δραγανίγος, μηχανικός
«Αντικαπιταλιστική πάλη και Ευρωπαϊκή Ένωση»
4. Γιάννης Θεωνάς, πρώην ευρωβουλευτής
«Οι βασικοί σταθμοί στην πορεία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης»
5. Δημήτρης Σαραφιανός, μέλος ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
«Η τοξική ΕΕ και τα καθήκοντα του ταξικού κινήματος»
6. Χρήστος Καραμάνος, πολιτικός μηχανικός
«Το δούναι και λαβείν της Ελλάδας με την ΕΕ και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»
7. Γιάννης Ραχιώτης, δικηγόρος
«Έξω από την ΕΕ! Αναγκαία και ρεαλιστική τακτική επιλογή»
Ερωτήσεις 20.30 – 20.45
III. Σύντομες προετοιμασμένες παρεμβάσεις για τον εμπλουτισμό του προβληματισμού
διάρκεια: 20.50 – 21.30
IV. Παρεμβάσεις εκπροσώπων των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς
διάρκεια: 21.30 – 22.30
Τέλος Εργασιών
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ο Ευρωπαϊκός δρόμος που επέλεξε η αστική τάξη μεταπολεμικά και υλοποιήθηκε σε δύο φάσεις, το 1979 - είσοδος στην τότε Ε.Ο.Κ και είσοδος στον μηχανισμό του κοινού νομίσματος το 2002, αποδείχτηκε σφαγείο για τον ελληνικό λαό. Πραγματικό σφαγείο για τα κοινωνικά του δικαιώματα και το βιοτικό του επίπεδο. Σήμερα από την κυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων δωσίλογων του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τη συναίνεση του υπόλοιπου σάπιου και παρακμιακού πολιτικού σκηνικού, προωθείται μια πραγματική κοινωνική γενοκτονία του ελληνικού λαού και μια ιστορικών διαστάσεων καταστροφή - ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, προκειμένου η ελληνική αστική τάξη να μπορέσει να σταθεί σ΄ αυτή τη λυκοσυμμαχία του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ακόμη και μετά την επιβολή συνεχόμενων κυμάτων φονικής λιτότητας δεν είναι βέβαιη η παραμονή της στη λυκοσυμμαχία. Μπορεί αυτή η προσπάθεια να καταλήξει σε μια νέα καταστροφή τύπου 1922 είτε στο οικονομικό- κοινωνικό είτε ακόμα χειρότερα στο εθνικό επίπεδο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη καθώς βρίσκεται στα χέρια μιας πολιτικής ηγεσίας που κινείται με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα των πιστωτών , έχοντας πάρει οριστικό διαζύγιο από κάθε ανάγκη της κοινωνίας. Έχουμε σήμερα περάσει σ’ ένα καθεστώς οικονομικής κατοχής που εγκαταστάθηκε με τη υπογραφή του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης του Ελληνικού Δημοσίου με του ξένους πιστωτές. Αυτό το καθεστώς εξυπηρετεί την αστική τάξη στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ασφυκτικό κλίμα στο εσωτερικό της χώρας και να αποτρέψει τις αντιδράσεις που θα συνόδευαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή , την εργασία και στους μηχανισμούς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Από την άλλη οι ξένοι πιστωτές της χώρας αποκτούν ενεργό ρόλο στα εσωτερικά πράγματα και μπορούν όχι μόνο να τα επιβλέπουν καλύτερα αλλά με το να μετάσχουν ενεργά στο σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής. Αυτή τη διπλή πολιτική ανάγκη εξυπηρέτησε η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ και η συγκρότηση της Τρόικας.
Τα όσα ακούστηκαν από τα ευρωπαϊκά χείλη έστω και με τη μέθοδο των διαρροών για έξοδο από το ευρώ δεν είναι καθόλου ψεύτικα ούτε απλά προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα εκφοβισμού του λαού. Είναι μια προσπάθεια της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας να ελέγξει την επέκταση της κρίσης στην υπόλοιπη ευρωζώνη, προσπάθεια που έχει αρκετά μειονεκτήματα, κυρίως πολιτικά. Δηλαδή υπάρχει ο κίνδυνος να φύγουν κι άλλες χώρες από την Ευρωζώνη και αυτό να οδηγήσει στη διάλυσή της.
Δεν υπάρχει η δυνατότητα ενός άλλου δρόμου στα πλαίσια της Ε.Ε γιατί αυτά τα πλαίσια είναι απόλυτα αντιδημοκρατικά, ολοκληρωτικά και σφραγισμένα από την κυριαρχία του πολυεθνικού κεφαλαίου. Η επιλογή της παραμονής στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επιλογή υποστήριξης των συμφερόντων του τραπεζικού κεφαλαίου. Κάθε στρατηγική επαναστατικής κοινωνικής χειραφέτησης έχει εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση τη σύγκρουση μ’ αυτό το μηχανισμό και την οριστική ρήξη μ’ αυτόν. Η Ε.Ε δεν μπορεί ν’ αποτελέσει ούτε πεδίο , ούτε ευκαιρία διεθνιστικής συνάντησης λαών και κινημάτων. Οι παλιές ευρωκομμουνιστικές αυταπάτες της Ευρώπης των λαών , που δυστυχώς και σήμερα επιβιώνουν πολιτικά έχουν τραγικά πολιτικά αποτελέσματα. Ο αναγκαίος για την εποχή μας εργατικός διεθνισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από τους διεθνοποιημένους θεσμούς του κεφαλαίου , παρά μόνο σε αντιπαλότητα πολιτική και ιδεολογική μ’ αυτούς. Η αποδοχή της ευρωπαϊκής ενοποίησης αφοπλίζει ιδεολογικά και πολιτικά την Αριστερά , της στερεί τη δυνατότητα να διαμορφώσει την αναγκαία επαναστατική στρατηγική ενάντια στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η Ε.Ε είναι ο δρόμος του κεφαλαίου για τη ενίσχυση της εξουσίας του στο εσωτερικό των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών και για την κίνησή του σε μια μεγαλύτερη από την εθνική , καπιταλιστική αγορά. Αυτό είναι σε απόλυτη αντιπαλότητα με κάθε προοπτική βελτίωσης της ζωής των λαών και πολύ περισσότερο με κάθε προσπάθεια χειραφέτησής τους από το ζυγό του κεφαλαίου.
ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ
Δημοσίευση σχολίου