Του Γιώργου Σ.
Στην παλιά εποχή η αντίδραση είχε την ευκαιρία να επιλέγει, για την προώθηση των πολιτικών της, τις ποιο γενικόλογες διακηρύξεις, που συνοδευόταν από το επίπλαστο δίλημμα και όραμα τη ςστιγμής.
Αρχικά ήταν η ένταξη στο ΝΑΤΟ, έπειτα η είσοδος στην ΕΟΚ, ύστερα η αποδοχή της συνθήκης του Μάαστριχ, μετά η είσοδο στην E.E, μετά στην ΟΝΕ. Τέλος το "εθνικό στοίχημα των ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Στο παρελθόν το σύστημα μερικές φορές είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει κάποιες πολιτικές εξευμενισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας, υιοθετώντας κάποια περιορισμένα μέτρα με απώτερο σκοπό την απόσπαση της λαϊκής-εργατικής συναίνεσης. Η αντίδραση σταδιακά άρχισε να χάνει τις δυνατότητες που είχε για αναπροσαρμογή των τακτικών της ελιγμών και αναγκάστηκε -σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης- να αποκαλύψει τις πραγματικές της στοχεύσεις.
Τώρα το δίλλημα που τίθεται από την αντίδραση και το μαύρο μπλοκ εξουσίας είναι ένα και μόνο. Συνεχής λιτότητα με την αυστηρή επιτήρηση της τρόικας και του ΔΝΤ και αντάλλαγμα την παραμονή μας στο ευρώ ή χρεωκοπία και επιστροφή στην δραχμή. Έτσι, ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα ψευτοδιλήμματα και στο σημερινό, που σχηματικά περιγράφεται στο δίπολο αποδοχή και εφαρμογή των αξιώσεων της τρόικας και του ΔΝΤ ή χρεωκοπία, είναι η απουσία ενός οράματος της στιγμής, που θα λειτουργήσει καθησυχαστικά για τις λαϊκές μάζες. Όλες οι πολιτικές της αφορούν τηνεξασφάλιση μιας επόμενης δόσης.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ευθύνη της αριστεράς. Η αδυναμία του συστήματος να δώσει έστω και μια επίπλαστη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, δίνει στην αριστερά την ευκαιρία να προτείνει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, ένα όραμα.
Πρέπει να δούμε τα πράγματα με καθαρά μάτια. Έχουν ωριμάσει οι κοινωνικές συνθήκες και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του συστήματος; Εάν η απάντηση είναι θετική τότε η Αριστερά πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της και να ωθήσει τις λαϊκές αντιδράσεις άμεσα σε μια λογική ρήξης με το σύστημα και ανατροπής της χούντας του κεφαλαίου. Εάν αντίθετα η αριστερά θεωρεί πως δεν έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο, μπορεί άνετα να συνεχίσει να κατευθύνει την λαϊκή οργή σε ελεγχόμενες αντιδράσεις με στόχο την αύξηση των εκλογικών της ποσοστών, ώστε να εξακολουθήσει να προπαγανδίζει…ότι η αύξηση των εκλογικών ποσοστών θα εξασφαλίσει την καλύτερη εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων!
Βέβαια, στην περίπτωση που η Αριστερά επιλέξει την δεύτερη εκδοχή για την περιγραφή της κοινωνικής κατάστασης υπάρχει ο κίνδυνος η λαϊκή οργή να στραφεί και εναντίον της, αφού η διάθεση για ανατροπή τείνει σταδιακά να γίνει το όραμα της κοινωνίας.
Αρχικά ήταν η ένταξη στο ΝΑΤΟ, έπειτα η είσοδος στην ΕΟΚ, ύστερα η αποδοχή της συνθήκης του Μάαστριχ, μετά η είσοδο στην E.E, μετά στην ΟΝΕ. Τέλος το "εθνικό στοίχημα των ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Στο παρελθόν το σύστημα μερικές φορές είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει κάποιες πολιτικές εξευμενισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας, υιοθετώντας κάποια περιορισμένα μέτρα με απώτερο σκοπό την απόσπαση της λαϊκής-εργατικής συναίνεσης. Η αντίδραση σταδιακά άρχισε να χάνει τις δυνατότητες που είχε για αναπροσαρμογή των τακτικών της ελιγμών και αναγκάστηκε -σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης- να αποκαλύψει τις πραγματικές της στοχεύσεις.
Τώρα το δίλλημα που τίθεται από την αντίδραση και το μαύρο μπλοκ εξουσίας είναι ένα και μόνο. Συνεχής λιτότητα με την αυστηρή επιτήρηση της τρόικας και του ΔΝΤ και αντάλλαγμα την παραμονή μας στο ευρώ ή χρεωκοπία και επιστροφή στην δραχμή. Έτσι, ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα ψευτοδιλήμματα και στο σημερινό, που σχηματικά περιγράφεται στο δίπολο αποδοχή και εφαρμογή των αξιώσεων της τρόικας και του ΔΝΤ ή χρεωκοπία, είναι η απουσία ενός οράματος της στιγμής, που θα λειτουργήσει καθησυχαστικά για τις λαϊκές μάζες. Όλες οι πολιτικές της αφορούν τηνεξασφάλιση μιας επόμενης δόσης.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ευθύνη της αριστεράς. Η αδυναμία του συστήματος να δώσει έστω και μια επίπλαστη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, δίνει στην αριστερά την ευκαιρία να προτείνει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, ένα όραμα.
Πρέπει να δούμε τα πράγματα με καθαρά μάτια. Έχουν ωριμάσει οι κοινωνικές συνθήκες και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του συστήματος; Εάν η απάντηση είναι θετική τότε η Αριστερά πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της και να ωθήσει τις λαϊκές αντιδράσεις άμεσα σε μια λογική ρήξης με το σύστημα και ανατροπής της χούντας του κεφαλαίου. Εάν αντίθετα η αριστερά θεωρεί πως δεν έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο, μπορεί άνετα να συνεχίσει να κατευθύνει την λαϊκή οργή σε ελεγχόμενες αντιδράσεις με στόχο την αύξηση των εκλογικών της ποσοστών, ώστε να εξακολουθήσει να προπαγανδίζει…ότι η αύξηση των εκλογικών ποσοστών θα εξασφαλίσει την καλύτερη εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων!
Βέβαια, στην περίπτωση που η Αριστερά επιλέξει την δεύτερη εκδοχή για την περιγραφή της κοινωνικής κατάστασης υπάρχει ο κίνδυνος η λαϊκή οργή να στραφεί και εναντίον της, αφού η διάθεση για ανατροπή τείνει σταδιακά να γίνει το όραμα της κοινωνίας.
+ σχόλια + 11 σχόλια
To ότι "η διάθεση για ανατροπή (τίνος;) τείνει να γίνει όραμα της κοινωνίας (από πότε η κοινωνία είναι εννιαία και δεν χωρίζεται σε τάξεις με ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα;)", από ποια ακριβώς αντικειμενικά στοιχεία προκύπτει;
Από το 15% των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα που είναι συνδικαλισμένο (χοντρικά τα ποσοστά της "αριστεράς") ή από το 8-10% της συμμετοχής στις πιο μαζικές απεργίες στον ιδιωτικό τομέα;
Α, ...και καμμία χούντα δεν έχουμε. Μια χαρά αστική δημοκρατία μας κυβερνάει. Με τα πολλά περί χούντας θα την πατήσουμε σαν τον ψεύτη βοσκό. Γιατί όταν θα γίνει (εξετάζεται σαν ενδεχόμενο) δεν θα μας πιστεύει κανείς....
TRASH, αν όταν γίνει χούντα δεν πάρει κανείς χαμπάρι τότε καταλαβαίνεις ότι δεν θα διαφέρει από αυτή την «μια Χαρά αστική δημοκρατία» που λες. Έχουμε έναν σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας και ο καθένας μας κρίνει που είναι η κόκκινη γραμμή του, αυτό το κατώφλι εκφυλισμού των ελευθεριών του που όταν το ξεπεράσει θα πει στον εαυτό του: «είναι χούντα!». Το πρόβλημα είναι όταν λέει η «Αριστερά» ότι υπάρχει μία «χούντα» και εντούτοις ακόμη το συζητάει αν θα πρέπει να προχωρήσει στη λαϊκή αντιβία ή όχι. Φαφλατάδες!
Το θέμα είναι ότι η ίδια η "δημοκρατία" είναι χούντα με ελευθερίες. Κύρια ελευθερία είναι η ελευθερία του λόγου που χάνεται ο ήχος της μέσα στην πολυφωνία των μιντιακών χειραγωγών. Όλα τα άλλα εξετάζονται, μια και όπως φαίνεται ούτε ελευθερία στο συνδικαλίζεσθαι βλέπω καλά καλά. Το είπα και άλλοτε: η κρίση είναι ένα άλλοθι για να επιβληθεί εύκολα ο νεοφιλελευθερισμός (και σε τούτο ήταν καλός, πολύ καλός ο ΓΑΠ).
@Faust:
Η χούντα προσομοιαζει με την αστική δημοκρατία, στο μέτρο που και οι δύο δεν είναι παρά μορφές δικτατορίας της αστικής τάξης. Ως προς αυτό έχουν ότως εκπληκτικές ομοιότητες. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Από την άλλη εάν είχαμε πραγματική χούντα (που δεν την αποκλείω σαν μελλοντική τους επιλογή), ούτε καν αυτήν την κουβέντα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε, πολλώ δε μάλλον να βγάζουμε εφημερίδες(!), να συνδικαλιζόμαστε, να κάνουμε απεργίες κτλ. Σε αυτό το επίπεδο οι διαφορές είναι εμφανείς.
Το πρόβλημα επαναλαμβάνω πως είναι 'οτι ότι θα πλησιάζει μία κανονική χούντα ΄πως αυτήν που περιέγραψα ο όρος θα έχει χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ που θα έχει χάσει το (αποκρούστικό) νόημα του. [1]
Η "αριστερά" να προχωρήσει στη 'λαϊκή αντιβία". Τι εννοείς; Να βγει στα βουνά για το 3ο αντάρτικο; Γιατί οι ένοπλες δυνάμεις του εχθρού δεν είναι οι 2 διμοιρίες έξω από την βουλή, αλλά διαθέτει στρατό, ναυτικό, τεθωρακισμένα και αεροπορία. Εχεις υπόψην σου κάποιον τρόπο να αντιμετωπιστούν αυτά σήμερα;[2]
Νομίζω πως τόσο από το σημείο [1], 'οσο και το [2], δικαιούμαι να σου επιστρέψω τον χαρακτηρισμό του φαφλατά, αλλά θα προτιμούσα την κουβέντα με πιο πολιτισμένους όρους...
TRASH θεωρώ πως δεν πρέπει σε κάθε άρθρο ο καθένας να αναγκάζεται να αραδιάσει ολόκληρο το ΄κομμουνιστικό μανιφέστο΄ σαν πρόλογο για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας. Επίσης αν θεωρείς ότι το ποσοστό συνδικαλισμού εργαζομένων είναι ενδεικτικό της διάθεσης των εργαζομένων για ανατροπή της κατάστασης(τα πολιτικά χαρακτηριστικά ώστε αυτή η διάθεση να μετεξελιχθεί σε διάθεση για ανατροπή του καπιταλισμού(από το ποσοτικό στο ποιοτικό) είναι χρέος της αριστεράς να τα προωθήσει)τότε μάλλον και ο Λένιν δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει καμία επανάσταση στην τσαρική Ρωσία που το κόμμα των μπολσεβίκων ήταν αρχικά μια περιθωριακή πολιτική δύναμη! Πάντως μπορούμε να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες για να συνεχίσουμε να λέμε το κλασικό...ότι η αύξηση των ποσοστών της αριστεράς ευνοεί την- από καλύτερες θέσεις- υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων!Αν ο κίνδυνος απορρόφησης της σοσιαλδημοκρατίας στις αρχές του 20ου αιώνα στο αστικό πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε υπαρκτός και φυσικά επιζήμιος για το προλεταριάτο της εποχής, ο κίνδυνος για την Αριστερά τον 21ο αιώνα είναι παρόμοιος. Τέλος για την αστική δημοκρατία και για την χούντα σε ενημερώνω ότι εφόσον στην ταξική κοινωνία η μια τάξη έχει την εξουσία και την ασκεί εναντίον της άλλης, αυτό ορίζεται από μαρξιστική άποψη ως δικτατορία. Η ανατροπή της εξουσίας των αστών από την εργατική τάξη θα φέρει την δικτατορία της εργατικής τάξης. Άρα μπορεί σε πολιτειακή η κοινοβουλευτική ορολογία να έχουμε διάφορες διατυπώσεις, ωστόσο αν θέλουμε να δούμε την ουσία των πραγμάτων και εστιάσουμε στην οικονομία που είναι η βάση και όχι στο εποικοδόμημα μπορούμε να μιλήσουμε για την δικτατορία του κεφαλαίου. Κατανοητό; Γιώργος Σ.
Ρε συναγωνιστή TRASH σ' αυτό το ιστολόγιο ήρθες να κάνεις αντιπαράθεση; Δεν σε παίρνει ρε μεγάλε. Εδω τα παιδιά που γράφουν -ο ciaoant1 είναι η αδυναμία μου- έχουν μια στοιχειώδη μαρξιστική κατάρτιση ενώ εσύ το μόνο που κάνεις είναι να αναπαράγεις τα γραφόμενα του Ριζοσπάστη.
Ναι χούντα έχουμε. Πώς λες εσύ ένα πολίτευμα που ο πρωθυπουργός του δεν έχει εκλεγεί απ' τον λαό αλλά είναι διορισμένος απ' την Μερκελ και τον Σαρκοζί; Πώς χαρακτηρίζεις εσύ ένα πολίτευμα που δεν έχει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση;
Ερωτήματα προς άπαντες τους εντρυφήσαντες στα διάφορα τσιτάτα του σοσιαλισμού.
1.Ποιό το κριτήριο και ποιός το αξιολογεί για το αν ο λαός είναι ή δεν είναι έτοιμος για μια κάποια ανατροπή.
2.Αν ο λαός είναι έτοιμος, τι είναι αυτό που σαν κάνει να πιστεύετε πως είναι μεν έτοιμος για μια κάποια ανατροπή, μα και το ότι αυτή η ανατροπή που θέλει, είναι ο κομμουνισμός.
3 (και σημαντικότερον). Άντε και υφίστανται η #2 προϋπόθεση.
Άντε και τόχουν πάρει χαμπάρι κάποιοι σωστοί εκτιμητές της #1 προϋπόθεσης.
Ποιός σας διαβεβαιώνει πως στο βάθος του μυαλού κάποιων εδώ και 40 χρόνια κοινοβουλευτικά εφησυχασμένων κομμουνιστών, υπάρχει η διάθεση για την ανατροπή;
Άντε και υπάρχει, που προσωπικά αμφιβάλλω.
Χωρίς υποστήριξη από παρεμφερείς ιδεολογικά χώρες που δεν υπάρχουν πια, χωρίς ανάλογη ιδεολογική κινητοποίηση σε ευρώπη κι αμερική που να δείξει πραγματικά πως θα τα κάνουμε πουτάνα όλα κουφάλες, έφτασε η ώρα σας.
Ή χωρίς τουλάχιστον μία χώρα οικονομικού μεγέθους γερμανίας ή γαλλίας, ώστε να αποτελέσει έναυσμα και παράδειγμα σε άλλες μικρότερες ν ακολουθήσουν, τι πιθανότητες δίνετε στο να ξεκινήσει κάτι;
TRASH, το φαφλατάς δεν το πήγαινα για σένα όμως με τις ρεφορμιστικές παπαριές που τσαμπούνησες φαίνεται ότι μυγιάστηκες επειδή έχεις και εσύ μύγα...
Εντάξει δηλαδή, αφού ο εχθρός είναι καλύτερα εξοπλισμένος ας καθήσουμε να μας τρώνε τις σάρκες μας σιγά σιγά, περιμένοντας κάποιο υπερόπλο να πέσει από τον ουρανό ξαφνικά στα χέρια μας ή τα καπιταλιστικά παράσιτα να βαρεθούν τις φωνές μας και να παραδόσουν τα προνόμιά τους αμαχητί.
Δηλαδή για να καταλάβω έχει αρχίσει το αντάρτικο και το Κ.Κ.Ε. δεν παίρνει μέρος ή το κατηγορείται οτι δεν βάζει μπρος για την επανάσταση ενώ ο λαός περιμένει με τα κουμπούρια στα χέρια?Δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο αλλά και στην προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης αντί να ενταχθείτε στο κίνημα και μέσα σε αυτό να εκφράσετε την όποια διαφορά σας περιχαρακώνεστε έξω από το μεγαλύτερό του μέρος και κάνετε την κριτική σας από εκεί.
@FAUST:
Eίναι πραγματικά απόδειξη πως «έχω την μύγα», το να θεωρώ πως απευθήνεται σε εμένα ένα σχόλιο, του οποίου η εισαγωγή είναι: «TRASH, αν όταν γίνει χούντα δεν πάρει κανείς χαμπάρι...»; Τι καταλαβαίνεις; Θα το προσπεράσω όμως, μια και βάζεις κάποια ζητήματα ενδεικτικότατα των αντιλήψεων που κυκλοφορούν.
Ενώ λοιπόν βλέπεις πως ο εχθρός είναι συντριπτικά καλύτερα εξοπλισμένος (δεν διαφωνείς σε αυτό), από αυτό καταλήγεις πως πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια μέχρι να μας δώσει κάποιος το «υπερόπλο». Εγώ αφού θα θυμήσω πως το «μόνο υπερόπλο είναι οι λαοί», θα θυμήσω και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες είναι υπερόπλο. Αυτές είναι η ευρύτατη λαϊκή συναίνεση σε έναν επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, και μία συνειδητή και οργανωμένη (στην πλειοψηφεία της) εργατική τάξη που θα παίξει τον ρόλο της πρωτοπορείας στον αγώνα. Υπάρχουν αυτές οι πρϋποθέσεις; Σαφώς και όχι! Αν αυτό για σένα σημαίνει ότι εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση στο επόμενο τρίωρο πρέπει να εγκαταλείψουμε και την ιδέα (λές «...αφού ο εχθρός είναι καλύτερα εξοπλισμένος ας καθήσουμε να μας τρώνε τις σάρκες μας σιγά σιγά, περιμένοντας κάποιο υπερόπλο να πέσει από τον ουρανό ξαφνικά στα χέρια μας ή τα καπιταλιστικά παράσιτα να βαρεθούν τις φωνές μας και να παραδόσουν τα προνόμιά τους αμαχητί...»), για μένα σημαίνει να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για την κατασκευή του «υπερόπλου», δηλαδή της οργάνωσης και της συνειδητότητας της εργατικής τάξης. Και ίσως ο στόχος αυτός να είναι πολύ πιο βραχυπρόθεσμος από όσο φαίνεται εκ πρώτης όψης....
@Γιώργος Σ.
Κανείς δεν ζήτησε την εισαγωγή του μανιφέστου σε κάθε άρθρο, αλλά η εντύπωση που δίνεται είναι πως ο όρος «κοινωνία» χρησιμοποιήται προκειμένου να ορίσει επαναστατικό υποκείμενο, αφού λες πως «"η διάθεση για ανατροπή τείνει να γίνει όραμα της κοινωνίας...». Δεν υπενθυμίζω λοιπόν, παρά το αυτονόητο (πως η κοινωνία δεν έιναι εννιαία), μια και θεωρώ πως η χρήση συγκεκριμένων λέξεων σε δημόσια πολιτικά κείμενα ποτέ δεν είναι τυχαία. Εκτός εάν θεωρείς πως οι ορισμοί «εργατική τάξη», «εργαζόμενοι», «κοινωνία», είναι συνώνυμοι. Σε αυτήν την περίπτωση, διευκρίνησε το αλλά πρέπει να τεκμηριωθεί κιόλας.
Ναι θεωρώ το ποσοστό συνδικαλισμού και απεργιακής συμμετοχής ενδεικτικό της επαναστατικής διάθεσης. Ποια άλλη πιο ασφαλής ένδειξη υπάρχει;
-Αυτό που λες για την Οχτωβριανή επανάσταση δεν ισχύει. Πριν από αυτήν και κατά την διάρκεια της πραγματοποιήθηκαν γενικές απεργίες με σχεδόν καθολική συμμετοχή. Από την άλλη καλό θα ήταν να μην μπερδεύουμε την επιρροή των μπολσεβίκων στο σύνολο της ρώσικης (90% αγροτικής) κοινωνίας, με αυτό που είχαν μέσα στην εργατική τάξη όπου ήταν ηγέτιδα δύναμη. Μάλλον δηλαδή το αρχικό «λάθος» της χρήσης της λέξης «κοινωνία» ως επαναστατικού υποκείμενου δεν είναι τυχαίο. Στην Ρωσία του ’17 είχαμε μία καλοοργανωμένη, συγκεντρωμένη γεωγραφικά, και συνειδητή εργατική τάξη. Τι βγαίνει από αυτό; Μα ακριβώς πως ο βαθμός οργάνωσης και στνειδητότητας της εργατικής τάξης είναι το μέτρο των επαναστατικών συνθηκών, ακόμη και όταν αυτή δεν ξεπερνάει το 10% του γενικού πλυθησμού, όπως το ’17 στην Ρωσία.
Για τον ορισμό της «αστικής δημοκρατίας» σαν «διχτατορία του κεφάλαιου» θα είδες σε προηγούμενο σχόλιο μου, πως συμφωνώ απόλυτα. Η «χούντα» όμως ή ο φασισμός είναι δύο φανερά διακριτές μορφές, από την «αστική δημοκρατία», που όταν τις ταυτίζουμε θεωρώ πως τις εξωραϊζουμε αμφότερες. Την «αστική δημοκρατία» σαν δήθεν διαφορετικών συμφερόντων καθεστώς από τον φασισμό, και τον τελευταίο σαν να εξασφαλίζει τις στοιχειώδεις ελευθερίες έκφρασης της αστικής δημοκρατίας. Αν και το είπα πολύ συνοπτικά, ελπίζω να έγινα κατανοητός.
Από την άλλη μεριά μπαίνει και ένα (εκτός θέματος) ερώτημα:
Εφόσον κάθε μορφή ταξικής εξουσίας ταυτίζεται με την δικτατορία της κάθε φορά κυρίαρχης τάξης (που συμφωνώ απόλυτα), τότε γιατί κάποιοι επιμένουν να αντικαθιστούν τον όρο «δικτατορία του προλεταριάτου» από το όρο «εργατική δημοκρατία»;
*Το ποσοστά 90% αγρότες και 10% εργάτες που παραθέτω για την Ρωσία του ’17 είναι φυσικά ενδεικτικά και όχι ακριβή. Δεν νομίζω πάντως να χάνεται το νόημα...
Δημοσίευση σχολίου