Σκηνή πρώτη: Πλατεία Συντάγματος. Η φτώχεια συνωστίζεται γύρω από τους πάγκους όπου έχει απλωθεί η «βοήθεια». Στο φόντο το πρώην παλάτι, ευρύχωρο για να χωράει την καμαρίλα, είτε αυλική είτε εκλεγμένη. Ποιος νοιάζεται όταν πεινάει, χάνει την αίσθηση του χρόνου, χάνει το φως του από την οργή.
Σκηνή δεύτερη: Οι Γερμανοί επέστρεψαν - αυτήν τη φορά, και προς το παρόν τουλάχιστον, χέρι - χέρι με τους Αμερικανούς. Τα σύγχρονα όπλα δεν φαίνονται με το μάτι και σκοτώνουν αθόρυβα τους διπλανούς μας (μέχρι να έρθει η σειρά μας). Κρύβονται πίσω από λέξεις και πολυσέλιδα κείμενα που δεν τα διαβάζουν ούτε καν αυτοί που τα υπογράφουν για να γίνουν νόμοι του κράτους.
Τίποτε δεν θυμίζει κατοχή. Μόνο η απελπισία.
Σκηνή τρίτη: Η κάμερα σκανάρει και ο ανθρώπινος νους επεξεργάζεται τα δεδομένα της Ιστορίας. Τη δεκαετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κουμάντο στη χώρα έκαναν τα γραφεία της JUSMAGG, που ήταν εγκατεστημένα σε κάθε υπουργείο του προτεκτοράτου. Η JUSMAGG είχε την ευθύνη και για τη διανομή της στρατιωτικο-ανθρωπιστικής βοήθειας: γάλα για τα πεινασμένα παιδιά, κανόνια για το καθεστώς.
Σήμερα κουμάντο κάνουν κάποιοι υπάλληλοι. Στην κορυφή οι ξένοι από το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την Ευρωτράπεζα. Από κάτω οι υπάλληλοι των υπαλλήλων, η εκλεγμένη πολιτική καμαρίλα, που τα δίνει όλα προκειμένου να μη χάσει τη δωρεάν σίτιση από το πρυτανείο...
Όσο για τη βοήθεια στους απελπισμένους; Αυτή δεν τη μοιράζουν ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι. Ούτε προφανώς οι υπάλληλοι των υπαλλήλων, που δεν μπορούν πια να συγχρωτιστούν με την πλέμπα και επειδή την απεχθάνονται και επειδή τη φοβούνται.
Βοήθεια στην «πλέμπα», στους ανθρώπους των οποίων η απελπισία νίκησε τις αναστολές και μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα για να προμηθευτούν δωρεάν λαχανικά από παραγωγούς της Βοιωτίας, θα μπορούσαν να προσφέρουν άνθρωποι σαν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που έφυγε αναπάντεχα, αλλά έχοντας αφήσει πίσω του κωδικοποιημένα τα βιώματα μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που βίωσε στο πετσί της και τελικά νίκησε την απελπισία της ήττας.
Δημοσίευση σχολίου