Κρατικοί καπιταλιστικοί μύθοι (Α μέρος)

Μερικές φορές, υπάρχουν κάποιοι μύθοι, που καλλιεργούνται σκόπιμα ή όχι για μερικά κράτη. Έτσι θεωρούν την Αμερική ένα κράτος πλούσιο, που «τα δολάρια είναι πεταμένα! στους δρόμους», πολιτισμένο κράτος κλπ.

Πρώτα απ’ όλα, στη «Μέκκα του καπιταλισμού», όπως ακριβώς σε όλες τις χώρες που εφαρμόζεται το σύστημα της εκμετάλλευσης, υπάρχουν λίγοι πλούσιοι και πολλοί φτωχοί. Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, είναι εντελώς εξαθλιωμένοι.

Υπάρχει απίστευτη δυστυχία στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, των ανεπτυγμένων κρατών. Φτωχοί άστεγοι, περιφέρονται σε συνθήκες πολύ χειρότερες από τις δικές μας. Το να είσαι άστεγος και άφραγκος στις ΗΠΑ, σημαίνει πρόωρο θάνατο, τις περισσότερες φορές. Για να μην αναφερθώ στην απανθρωπιά του συστήματος υγείας, που εξασφαλίζει ιατρούς και περίθαλψη, μόνο στους έχοντες. Ένα κράτος, που χιλιάδες πολίτες του ζουν από τα σκουπίδια των άλλων, πεθαίνουν από  κρύο, θεωρείται πλούσιο;

Η εγκληματικότητα είναι απίστευτη. Η νοοτροπία που θέλει μόνο πετυχημένους ανθρώπους, έχει επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή. Γίνονται τα πάντα για το χρήμα. Η ψυχολογική υγεία περνάει σε δεύτερη μοίρα. Αποτέλεσμα: Οι περισσότεροι μανιακοί δολοφόνοι είναι στις χώρες αυτές. Η οικογένεια θεωρείται ως καταναλωτική μονάδα και ως τέτοια αντιμετωπίζεται. Οι γονείς απομακρύνονται από τα παιδιά, τα οποία παρουσιάζουν άγχος, νευρώσεις κλπ. Τα ναρκωτικά κάνουν θραύση. Τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται. Επομένως η ηθική, ακόμα και αυτή η αστική ηθική, αφανίζεται.   

Ο δεύτερος μύθος είναι η «πολιτισμένη» δύση. Ο Πλάτωνας λέει σε κάποιο διάλογο. «Μην πάρεις ποτέ δούλο από τη Βρετανία. Είναι παντελώς ανίκανοι για οτιδήποτε. Ούτε μαθαίνουν». Ακριβώς, με αυτό το ρατσιστικό τρόπο, σύγχρονοι αποικιοκράτες κοιτούν υπεροπτικά, τους πολίτες των άλλων κρατών.

Κράτη με σπουδαίο πολιτισμό και πανάρχαια ιστορία, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Συρία, η Αίγυπτος, η χώρα μας κλπ, αντιμετωπίζονται από τους ιμπεριαλιστές ως κατώτερα. Χωρίς τα επιτεύγματα όμως, όλων αυτών των σπουδαίων λαών, δε θα υπήρχε ποτέ ο λεγόμενος «δυτικός» πολιτισμός.

Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια στα καπιταλιστικά κράτη. Απεικονίζεται στην προσπάθεια κυρίως του Χόλυγουντ να κάνουν δική τους την Ελληνική Μυθολογία. Οι ίδιοι απορροφημένοι, στο κυνήγι του πλούτου δεν μπορούν, να χαρούν ή να σκεφτούν. Έτσι, δανείζονται τη φαντασία άλλων, για να την πουλήσουν! Αντιμετωπίζουν δε τους λαούς με Ιστορία, ως εχθρούς.

Γιατί αυτή η αντιμετώπιση; Λόγω ένοχου κέρδους. Τα ορυκτά των χωρών, τους φυσικούς πόρους, τις ομορφιές, δεν τα διαχειρίζονται οι λαοί τους. Δεν διαχειρίζονται πχ οι Άραβες, όλα τα πετρέλαια που έχουν. Τα βγάζουν, αλλά στην αγορά φτάνουν μέσω των πολυεθνικών, που ελέγχονται από συγκεκριμένα συμφέροντα παγκοσμίως. Είναι ακριβώς όπως οι δικοί μας αγρότες, που δίνουν φθηνά προϊόντα σε μεγάλες εταιρίες (μεσάζοντες) και φτάνουν σε εμάς πανάκριβα. Όπως ο κάθε Μπουτάρης πχ κόβει κλήσεις σε πατατοπαραγωγούς, έτσι και κράτη επιστάτες, όπως η Τουρκία, ετοιμάζονται να τιμωρήσουν άλλα κράτη, για να φυλάξουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η εκμετάλλευση των φυσικών πηγών εδώ και αιώνες, οδήγησε τους λαούς σε εξαθλίωση. Μάλιστα όσο πιο πλούσια είναι μια περιοχή, τόσο το ενδιαφέρον, οι συγκρούσεις, η απομύζηση των πόρων είναι μεγαλύτερη. Επομένως, γενικά, υπάρχει περισσότερη φτώχεια σε χώρες με μεγάλο φυσικό πλούτο! Οι πλούσιοι αδικούν τους φτωχούς, τόσο στη χώρα τους, όσο και στο εξωτερικό.

Εκείνο που μπορούμε να προσέξουμε, είναι μια «ποιοτική» διαφορά στους πολιτικούς των ισχυρών κρατών με τους πολιτικούς των προτεκτοράτων. Είναι και στις δύο περιπτώσεις ανήθικοι. Όμως, στις «προηγμένες» χώρες, τηρούν τα προσχήματα. Πράγματι, στις ΗΠΑ πχ ο Κλίντον δικάστηκε, όταν είπε ψέματα. Φυσικά, θα έπρεπε να δικαστεί για τις εισβολές, τον πόλεμο κλπ, αλλά αυτά θεωρούνται νόμιμα για τους καπιταλιστές. Επίσης, στη Μ. Βρετανία βουλευτές για μικροποσά παραιτήθηκαν και τιμωρήθηκαν.

Γιατί σε χώρες «μπανανιά» υπάρχει διαφθορά; Μήπως φταίνε οι πολιτικοί και όχι το σύστημα; Ρωτάει ο τρίτος μύθος.  Όχι. Ακριβώς, λόγω του καπιταλιστικού συστήματος, υπάρχει αυτή η διαφορά.

Στην αρχαία Ρώμη, οι Ρωμαίοι πολίτες είχαν δικαιώματα που δεν είχαν άλλοι λαοί. Ο λόγος πολύ απλός. Αν ήταν εξοργισμένοι οι Ρωμαίοι, οι Αυτοκράτορες δολοφονούνταν (Καλιγούλας, Νέρωνας κλπ). Επιπλέον στελέχωναν τις λεγεώνες, που επέβαλαν την Pax Romana.

Χρειάζονται λοιπόν άλλου είδους ηγέτες, για να μην επαναστατήσουν οι λαοί στη Γαλλία ή τη Γερμανία. Δεν μπορούν να δικαιολογήσουν στον Γάλλο πράξεις, που χαρακτηρίζονται προδοτικές, λόγω ακριβώς της ισχύος των κρατών. Δε θα πουν ποτέ οι Αμερικάνοι στο λαό, ότι τους εκβίασαν κάποιοι. Ποιοί; Οι εξωγήινοι; Εκεί κρατούν τον κόσμο σε ύπνωση, δίνοντας ψίχουλα από αυτά που κλέβουν και με τη δημιουργία εθνικισμού. Ένας εχθρός είναι πάντα απαραίτητος. Μετά τους Ρώσους, αν οι Αμερικάνοι δεν έβρισκαν τον Λάντεν (δικό τους δημιούργημα), θα έπρεπε να βρουν ένα άλλο εχθρό. Πως αλλιώς να πείσουν τους εργαζόμενους, για το φαγοπότι δισεκατομμυρίων, των golden boys & girls;

Θα έπρεπε να πουν στους καουμπόηδες, γιατί στερούνται περίθαλψης, δωρεάν παιδείας κλπ. Έτσι, αν το Ιράν δεν έχει πυρηνικά, στην ανάγκη, θα του δώσουν ένα πύραυλο. Υπερβάλλεις, θα πείτε. Καθόλου. Άλλωστε θα πουν ότι έχει, θα σκοτώσουν γυναικόπαιδα, θα τα βιάσουν, και μετά θα πουν sorry. Για να κάνουν νέες αγορές, δημιουργούν ανάγκες. Και μεγάλες ανάγκες δημιουργούνται μετά από μεγάλες καταστροφές.

Χωρίς το ρατσισμό και τον ιμπεριαλισμό, ο καπιταλισμός δεν προχωρά. Και χωρίς τη διαφθορά στα προτεκτοράτα.

Αν η Siemens λάδωνε Γερμανούς υπουργούς, τώρα οι υπουργοί αυτοί, θα ήταν οι σεξουαλικές σκλάβες κάποιων βαρυποινιτών στις φυλακές.

Όχι ότι δεν λαδώνονται. Είπαμε όμως. Μην τους πιάσουν. Όμως, πως θα πείσουν ένα ξένο λαό να δώσει τη γη του; Αν κάνουν συνέχεια πολέμους θα χάσουν, άνδρες, υλικό, κυρίως όμως υποστήριξη στις χώρες τους. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Οι λαοί θα θελήσουν ειρήνη. Όπως στη Ρωσία το 1917.

Γι αυτό προτιμούν τις μαριονέτες. Η αντίσταση μικρότερη, το κέρδος μεγαλύτερο. Για να βάλεις όμως κάποιον σε θέση τέτοια, πρέπει να συνδυάζει προσόντα παπά και δήμιου. Να φαίνεται δηλαδή καλός, και να είναι τέρας. Να τα λέει όμορφα, να κοροϊδεύει το λαό, να καθησυχάζει, να αποπροσανατολίζει, ενώ ταυτόχρονα, να είναι σκληρός, απάνθρωπος, ελεεινός κλέφτης. Να πουλάει την ίδια του τη μάνα, αν η τιμή είναι καλή. Τέτοια ανθρωποειδή με αυτά τα «προσόντα», βάζουν με τη σειρά τους ανίκανους υπουργούς κλπ, για να μην τους ρίξουν. Για να κάνουν μαζί την απάτη. Επειδή ξέρουν ποιος τους διόρισε, αδιαφορούν για το λαό και τον προκαλούν. Να γιατί φέρονται με τέτοιο τρόπο. Διαλέγουν επομένως τους χειρότερους, γιατί αυτοί ακριβώς είναι ασυνείδητοι. Οι τίμιοι φεύγουν απ τη μέση.

Αρρωσταίνουν ξαφνικά, ή παθαίνουν ατυχήματα.      

Ο καπιταλισμός είναι η άλλη λέξη για τη «βρομοδουλειά». Δεν έχει σημασία, αν καταπιέζονται άτομα, οικογένειες, τάξεις ή χώρες. Η θεοποίηση του κέρδους είναι ίδια.

Στο επόμενο μέρος θα δούμε πως ο ναζισμός είναι ο καπιταλισμός των κρατών και γιατί οι Γερμανοί δεν επιτέθηκαν στη Ρωσία μόνο για ιδεολογικούς λόγους.