Ο Γιώργος Ρούσης, με το νέο του βιβλίο Από την κρίση στην επανάσταση – Πόλεμος Θέσεων, έρχεται να αξιοποιήσει την ανατρεπτική σκέψη του Γκράμσι (χωρίς την ευρωκομμουνιστική σκουριά) στη σύγχρονη συζήτηση – αναζήτηση για το πώς μπορεί να διαμορφωθεί ένα σύγχρονο επαναστατικό σχέδιο για την ανατροπή του καπιταλισμού της κρίσης και της τερατώδους επίθεσης στους εργαζόμενους.
-Tο νέο σου βιβλίο έχει τίτλο «από την κρίση στην επανάσταση». Την κρίση την είδαμε, τη νιώσαμε στο πετσί μας. Η επανάσταση αποτελεί υπαρκτή δυνατότητα ή μια χίμαιρα; Και για ποια επανάσταση μιλάς;
Κατ’ αρχάς στον τίτλο να προσθέσουμε και τον υπότιτλο «πόλεμος θέσεων», διότι έχει την σημασία του. Όταν κάνω λόγο για επανάσταση εννοώ το κοινωνικοπολιτικό ποιοτικό άλμα, τη ρήξη με την κεφαλαιοκρατική τάξη πραγμάτων, τη νομοτελειακά βίαιη ανατροπή της, μια και δεν πρόκειται να παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία της.
Η χίμαιρα στην εποχή μας και ταυτόχρονα το ανορθολογικό είναι να θεωρείται ότι υπάρχει άλλη λύση στο πλαίσιο του συστήματος, εκτός από την βαρβαρότητα. Αντίθετα η κομμουνιστική επανάσταση αποτελεί την αναγκαία διαδικασία λύτρωσης της ανθρωπότητας.
Το αν αυτή θα πραγματοποιηθεί ή όχι, αν δηλαδή η ανθρωπότητα θα επιλέξει την χειραφέτηση απέναντι στην βαρβαρότητα είναι ένα δίλημμα υπό εκκρεμότητα. Ρόλος μας είναι να συμβάλουμε έτσι ώστε να λυθεί υπέρ της χειραφέτησης.
-Υπάρχει κάποιος δρόμος προς τα κει; Ένας «οδικός χάρτης»; Στο βιβλίο σου μιλάς για μια σύγχρονη ανάγνωση του «πολέμου θέσεων» του Γκράμσι, με όπλο ένα πρόγραμμα. Τι εννοείς;
Για τον Γκράμσι παρά τις αντιφάσεις, τα κενά, τις αδυναμίες, και κυρίως τις εμφάσεις στη συλλογιστική του, ο πόλεμος θέσεων συνιστούσε όχι κάποια ρεφορμιστική εναλλακτική απέναντι στην επανάσταση, αλλά το δρόμο για να οδηγηθούμε σε αυτήν. Υπό αυτήν λοιπόν την έννοια προσπάθησα να αξιοποιήσω τον πόλεμο θέσεων. Από την μια αποκαθαρίζοντας τον από την μετά Γκράμσι ρεφορμιστική σκουριά κυρίως του ευρωκομμουνισμού, και από την άλλη επικαιροποιώντας τον.
Σε αυτό το πλαίσιο, υποστηρίζω ότι στην εποχή μας, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί παρά να έχει άμεσα ένα αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο.
Και αυτό ξεκινώντας από μια μαρξική ανάλυση της κρίσης, με βάση την οποία αυτή είναι μια δομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με τη στενή έννοια του όρου. Κι ακόμη λαμβάνοντας υπόψη το σημερινό επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων, και εκείνο που μπορεί να διαμορφωθεί στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού Είναι.
-Ποιες δυνάμεις, κοινωνικά και πολιτικά, θα μπορούσαν να το στηρίξουν;
Κοινωνικά η σύγχρονη εργατική τάξη που μέσα από την πολυμορφία της τείνει να γίνει η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού, οι υπό προλεταριοποίηση αυτοαπασχολούμενοι, η μικρομεσαία αγροτιά, ένα τμήμα της διανόησης και της νεολαίας.
Πολιτικά το κομμάτι εκείνο της Αριστεράς που... Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
Δημοσίευση σχολίου