Εχω φίλους που ανησυχούν για την επιβίωση της καρέτα-καρέτα, αλλά δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται ούτε να ανησυχούν για το ότι αυτοκτονούν άνθρωποι.
Γνωρίζω ανθρώπους που τρέμουν για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την πιθανότητα να επικρατήσουν στην ελληνική κοινωνία φασιστικές απόψεις, αλλά αγνοούν πως στην Αμυγδαλέζα υπάρχουν γκετοποιημένοι και φυλακισμένοι άνθρωποι, γιατί, όπως οι Έλληνες κάποιων δεκαετιών πριν, έψαξαν τρόπο να επιβιώσουν.
«Μα», κομπάζουν, «άλλο το ένα και άλλο το άλλο». Αυτό ακριβώς το «άλλο», αυτή η συνήθης δικαιολογία και η βολική ή κατασκευασμένη εξήγηση, είναι που μετατρέπει τη δημοκρατική αντίληψη από σταθερό δρόμο μιας κοινωνίας σε ασταθή ισορροπία σχοινιού.
Αν αρχίσεις την προσπάθεια να ισορροπείς πάνω στο τεντωμένο σχοινί της επιλεκτικής δημοκρατίας, τότε πρέπει να αποδεχτείς πως στην πτώση σου δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια κοινωνική απειλή και υπάρχουν πολλοί λόγοι που είναι σε έξαρση. Ο φασισμός δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, του αρκεί απλώς να κατηγορεί. Και σε μια κοινωνία κρίσης αυτό μπορεί να γίνει πολύ εύκολα. Το επιτελείο και η κοινοβουλευτική ομάδα του Σαμαρά είναι γεμάτα από ακροδεξιούς, που όχι μόνο δίνουν την εντύπωση, αλλά πιστεύουν κιόλας πως η Χρυσή Αυγή είναι οι παραστρατημένοι πατριώτες που πρέπει να βρουν τον σωστό δεξιό δρόμο.
Για πρώτη φορά η δεξιά στην Ελλάδα δεν κρυφοφυλάττει στο εσωτερικό της χουντοβασιλικούς για εκλογικούς λόγους, αλλά τους αποδέχεται ως την υγιή πατριωτική ομάδα που πρέπει να εκλεπτυστεί πολιτικά και να σώσει τη χώρα από τους νέους εαμοβούλγαρους.
Η «νέα» ΝΔ δεν φοβάται τη Χρυσή Αυγή. Φοβάται απλώς μην της πάρει ψήφους. Ο μπαμπούλας της Χρυσής Αυγής, όχι η πολιτική εξήγηση για την άνοδο της, γίνεται κάθε μέρα η σημαία του φόβου και ταυτόχρονα το κόκκινο πανί για την ίδια. Αυτός ο μπαμπούλας γίνεται ταυτόχρονα και η απενοχοποίηση του νεοφιλελευθερισμού.
Υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να τοποθετηθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Χρυσής Αυγής και όσων δέχονται το μέτωπο εναντίον της. Μόνο που για να συμφωνήσουν σε αυτόν τον «κοινό αγώνα» πρέπει, όπως εννοείται, να αποδεχτούν ένα μορατόριουμ. Να συμφωνήσουν δηλαδή με τις κυβερνητικές επιλογές (που δεν είναι, εννοείται, η απειλή) και να στραφούν στην απειλή του φασισμού.
Το ερώτημα όμως είναι: Μπορεί κάποιος να αντιλαμβάνεται ως εχθρό της κοινωνίας τις φασιστικές απόψεις, αλλά να αποδέχεται ή να θεωρεί φιλικό οτιδήποτε απειλεί τα δικαιώματα;
Δηλαδή, οφείλω να φοβάμαι τον διαχωρισμό των ανθρώπων όπως σχηματικά και φασιστικά τον προωθούν οι φασίστες, αλλά να μη με φοβίζει ο διαχωρισμός σε ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στην Παιδεία και σε αυτούς που δεν έχουν;
Σε αυτούς που θα μπορούν να έχουν περίθαλψη και στους άλλους που θα πεθαίνουν χωρίς ασφάλιση;
Μπορώ να τρέμω τον Κασιδιάρη, αλλά να μη με φοβίζει ο Στουρνάρας, που συστηματικά δημιουργεί μια οικονομική ελίτ πάνω και πέρα από τα στρώματα των ανέργων;
Έχω δικαίωμα να φοβάμαι τον Παναγιώταρο, αλλά να μη με πειράζει που ο Βενιζέλος, αυτός ο εκατομμυριούχος της Βουλής, ψηφίζει για να γίνω φτωχότερος;
Σε αυτό ακριβώς το πνεύμα, εχθρός όλων είναι η Χρυσή Αυγή, που θα μας σκοτώσει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή.
Όποιος δεν αντέξει, θα είναι επειδή του άξιζε και όχι επειδή τον σκότωσε ο Αδωνις. Μπορεί να μη διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους, αλλά σε αυτούς που έχουν το δικαίωμα και τη δύναμη να επιβιώσουν και σε αυτούς που δεν το αξίζουν ρε αδερφέ. Και το κάνουν με πλήρη φόβο για τη Χρυσή Αυγή και με αγωνία για την επιβίωση της καρέτα καρέτα.
Δημοσίευση σχολίου