«Δεν είναι πολύ συνηθισμένο η Ευρωπαϊκή Ένωση να πυροδοτεί μια ι εξέγερση. Ακόμη σπανιότερα βλέπουμε πλήθη να στήνουν οδοφράγματα προς υποστήριξη των Βρυξελλών. Η γέρικη, κουρασμένη, διχασμένη Ένωση μπορεί να τραβάει προς τα κάτω την παγκόσμια οικονομία, να βυθίζεται στην ύφεση και να αμφιβάλλει για τον εαυτό της, δημιουργώντας μια χαμένη γενιά νέων ανθρώπων, ωστόσο για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, που κατέβηκαν στους δρόμους του Κιέβου, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψει κανείς».
Με αυτά τα λόγια σχολίαζε το ουκρανικό φαινόμενο ο αναλυτής της βρετανικής εφημερίδας Guardian Ιαν Τέιλορ. Γιατί ασφαλώς περί φαινομένου πρόκειται. Εάν βρισκόμασταν στο 1990 δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη να βλέπουμε Ουκρανούς πολίτες να κατεβαίνουν στους δρόμους με σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να γκρεμίζουν το άγαλμα του Λένιν, διαδηλώνοντας τη θέληση τους για ανεξαρτησία και χειραφέτηση από το μεγάλο Σλάβο αδελφό. Εν έτει 2013 όμως η Ουκρανία είναι από καιρό ανεξάρτητο κράτος, η Ρωσία οτιδήποτε άλλο εκτός από κομουνιστική και η Ευρωπαϊκή Ένωση απεχθής στα μάτια μεγάλου μέρους των ίδιων των πολιτών της. Κι όμως...
Ευημερία
Ανθρωποι και λαοί πιστεύουν πιο εύκολα αυτό που θέλουν να πιστέψουν παρά αυτό που διαγράφεται πολύ καθαρά μπροστά στα μάτια τους.
Διχασμένοι επί αιώνες ανάμεσα σε Ρωσία και Δύση, οι Ουκρανοί πίστεψαν ότι η ανεξαρτησία θα τους χάριζε την ευημερία, μόνο για να διαπιστώσουν ότι η «ανεξάρτητη» χώρα τους διαμοιράστηκε σε τιμάρια μεταξύ των νεόπλουτων ολιγαρχών. Μετά τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004 ήθελαν να πιστεύουν ότι οι ήρωες της ημέρας, Βίκτορ Γιούσενκο και Πούλια Τιμοσένκο, θα σάρωναν την κόπρο του Αυγείου με τη βοήθεια της Δύσης. Όταν απογοητεύτηκαν οικτρά από το ηγετικό δίδυμο, στράφηκαν προς τον αντίπαλο του, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να αντικαταστήσουν τους φιλοδυτικούς ολιγάρχες με τους φιλορώσους ολιγάρχες.
Μετά από τόσες και τόσες απογοητεύσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε, στη φαντασία της δυτικότροπης μεσαίας τάξης, ο από μηχανής θεός, που θα χαρίσει στους Ουκρανούς εκείνο που δεν θέλουν και δεν μπορούν να πετύχουν οι ίδιοι οι πολιτικοί τους: την απαλλαγή από τη μαφιόζικη ολιγαρχία, ένα κράτος δικαίου, ένα περιβάλλον όπου θα μπορεί κανείς να αναπνεύσει και να δημιουργήσει ελεύθερα. Ωστόσο ο Γιανουκόβιτς ανέκρουσε πρύμνα από το διακηρυγμένο στόχο του, ακυρώνοντας την υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης της χώρας του με την ΕΕ και δρομολογώντας μια πορεία στενότερης σύνδεσης με τη Ρωσία.
Η οργή των φιλοδυτικών θέριεψε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο Γιανουκόβιτς υπέγραψε μεγάλης κλίμακας συμφωνίες οικονομικής συνεργασίας με την Κίνα και, στο δρόμο της επιστροφής, σταμάτησε στο Σότσι της Μαύρης Θάλασσας, όπου συζήτησε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν το ενδεχόνο ένταξης της Ουκρανίας στην τελωνειακή ένωση χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.
Κρεμλίνο
Η κυρίαρχη αφήγηση αποδίδει την Εξέλιξη αυτή σ' έναν Πούτιν-τσάρο, που πασχίζει να ανοικοδομήσει την αυτοκρατορία του Κρεμλίνου καταφεύγοντας στον ωμό εκβιασμό, και σε έναν Γιανούκοβιτς -αχυράνθρωπο της Ρωσίας. Το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει είναι ότι πρόκειται για μια εντελώς μονόπλευρη, παραμορφωτική θεώρηση των πραγμάτων. Ο ίδιος ο Γιανούκοβιτς, όπως και το μπλοκ συμφερόντων -που εκφράζει, κάθε άλλο παρά δεδομένος για τη Ρωσία μπορεί να θεωρείται. Εκείνο που προσπάθησε ήταν να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο μπλοκ που βλέπουν τη χώρα του σαν ξερολούκουμο, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ρωσία, αποβλέποντας στα μέγιστα οικονομικά οφέλη και στη μέγιστη γεωπολιτική ανεξαρτησία του Κιέβου. Αν κάτι τον σπρώχνει στην αγκαλιά του Πούτιν, αυτό δεν είναι η δική του πολιτική φιλοσοφία, αλλά η ταπεινωτική, αλαζονική συμπεριφορά των Ευρωπαίων.
Πρώτ' απ' όλα, η συμφωνία σύνδεσης την οποία «προσέφεραν» οι Ευρωπαίοι στους Ουκρανούς, όπως και σε άλλες πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες (Γεωργία, Μολδαβία Αρμενία), δεν αποτελούσε, όπως πολλοί πιστεύουν, το πρώτο βήμα για την πλήρη ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση -μια προοπτική που εξοστρακίζεται στις ελληνικές καλένδες. Το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας δεν μπορεί να τεθεί στην ημερήσια διάταξη παρά μόνο μετά την ένταξη της Τουρκίας, κάτι που δεν θέλουν καν να ακούν στο Βερολίνο. Δικαίως η γαλλική Le Monde διαπίστωνε την 1η Δεκεμβρίου ότι «χωρίς να το ομολογούν δημοσίως, αρκετές δυτικές κυβερνήσεις δεν δυσαρεστήθηκαν καθόλου από την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία», καθώς τους επιτρέπει να αποφύγουν το ακανθώδες ερώτημα σχετικά με τα τελικά γεωγραφικά και πολιτικά σύνορα της Ένωσης.
Έπειτα, η ίδια η συμφωνία σύνδεσης «διαπνέεται από το πνεύμα της αποικιοκρατίας», καθώς «η υιοθέτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και το άνοιγμα των αγορών θα ωφελούσαν πολύ περισσότερο τους Ευρωπαίους επενδυτές, παρά τους Ουκρανούς επιχειρηματίες», όπως αναγνωρίζει ανώνυμος Ευρωπαίος αξιωματούχος στη Monde Diplomatique του Δεκεμβρίου.
Πραγματικά, οι Ευρωπαίοι βλέπουν την πλούσια σε πρώτες ύλες χώρα των σαράντα έξι εκατομμυρίων κατοίκων σαν οικονομικό Ελντοράντο, εύκολη λεία για τα οικονομικά τους πάντσερ, από τη στιγμή που θα έχουν πέσει όλα τα τείχη των εμπορικών προστατευτικών φραγμών, χωρίς να τους προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό σε αντάλλαγμα.
«Βοήθεια»
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με τα... καβούρια στις τσέπες, προσέφεραν στους Ουκρανούς «βοήθεια» μόλις 610 εκατ. ευρώ (όχι δισεκατομμυρίων, αλλά εκατομμυρίων!), τη στιγμή που η χώρα έχει χρηματοδοτικό κενό 17 δις ευρώ μόνο για το 2014 και 160 δις μέχρι το 2017. Μόνο η συμφωνία του Γιανουκόβτις με την Κίνα απέφερε στη χώρα του όφελος της τάξης των 8 δις! Πολλαπλάσια είναι τα δυνητικά οφέλη από τη Ρωσία, η οποία και μόνο με την παροχή φτηνού φυσικού αερίου είναι σε θέση να προσφέρει πολύτιμο οξυγόνο στη χειμαζόμενη ουκρανική οικονομία, χωρίς τους επαχθέστατους όρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για τους οποίους κάτι ξέρουμε κι εδώ στην Ελλάδα.
Δεν είναι μικρότερη η υποκρισία Βρυξελλών και Βερολίνου στο πολιτικό επίπεδο. Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, έθεσε υπό την προστασία του τους διαδηλωτές οι οποίοι εκσφενδόνιζαν βόμβες μολότοφ εναντίον αστυνομικών και εφορμούσαν με... μπουλντόζες σε κυβερνητικά κτίρια! Λες και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνηθίζουν να ραίνουν με άνθη τους δικούς τους διαδηλωτές, ακόμη κι αν μετέρχονται πολύ ηπιότερων μορφών αγώνα - όπως, για παράδειγμα, τους ανήλικους μαθητές τους οποίους ξυλοφόρτωσαν τα ΜΑΤ και οδήγησαν με χειροπέδες στην Ασφάλεια την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα.
Αναφορικά με την πολιτική ηγεσία του αντιπολιτευτικού κινήματος, ασφαλώς δεν πρόκειται για τους πιο ανιδιοτελείς αγωνιστές της Δημοκρατίας. Οι μισοί από τους διαβόητους «ολιγάρχες» δίνουν το «παρών» στην Πλατεία της Ανεξαρτησίας, έχοντας ενδυθεί τη λεοντή του επαναστάτη. Μεταξύ αυτών, ο Πέτρο Ποροσένκο, εφοπλιστής με περιουσία άνω του 1,6 δις, το ιδιωτικό κανάλι του οποίου εκπέμπει ζωντανά είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από την Πλατεία της Ανεξαρτησίας, αλλά και ο Βίκτορ Πιντσούκ, γαμπρός του πρώην Προέδρου Λεονίντ Κούτσμα, ενός από τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς της χώρας. Οσο για τη φυλακισμένη για οικονομικά σκάνδαλα Πούλια Τιμοσένκο, την αποφυλάκιση της οποίας ζητά πιεστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι ο κυριότερος μάρτυρας κατηγορίας εναντίον της ήταν ο φιλοδυτικός πρώην Πρόεδρος της χώρας και ήρωας της «πορτοκαλί επανάστασης» Βίκτορ Πούσενκο!
Οι εθνικιστές
Τέλος, μεταξύ των τριών κομμάτων του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού που καθοδηγεί τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις είναι το διαβόητο εθνικιστικό κόμμα «Σβόμποντα» (Ελευθερία) του Όλεγκ Τιάνιμποκ. Το Ινστιτούτο Στίβεν Ροθ για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, στο Τελ Αβίβ, έχει καταγγείλει το εν λόγω κόμμα ως «εξτρεμιστική, ακροδεξιά οργάνωση, η οποία δίνει έμφαση στις ιδεολογικές αρχές του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού».
Με έντονα αντικομουνιστικό και αντισημιτικό προφίλ, το κόμμα αυτό δημιούργησε και παραστρατιωτική οργάνωση με αποστολή τον αγώνα εναντίον της «ρωσοεβραϊκής μαφίας» και σπουδαίες επιδόσεις σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών. Αυτούς τους «αγωνιστές της ελευθερίας» σπεύδουν να προστατεύσουν οι άρχοντες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Δημοσίευση σχολίου