Υπάρχουν πολιτικοί που γκρεμίζονται με πάταγο, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου. Άλλοι που φθίνουν εν ειρήνη, αν και όχι εν μετάνοια, όπως ο Καραμανλής ή ο Σημίτπς. Και άλλοι που αποδεικνύονται βιονικοί, πέφτουν, σηκώνονται, ξαναπέφτουν, ξανασηκώνονται, όπως ο πολύπειρος Μητσοτάκπς ή ο survivor Σαμαράς. Αλλά: Αν η άνοδος και η πτώση κάθε πολιτικού μπορεί να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία, υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα ένας πολιτικός που είναι μια κατηγορία μόνος του: 0 Ευάγγελος Βενιζέλος.
Γιατί; Γιατί ο Βενιζέλος δεν είναι βιονικός, δεν γκρεμίζεται, δεν φθίνει. Ξεχαρβαλώνεται. Αυτή η ελάχιστα πολιτική λέξη είναι ίσως η πιο κατάλληλη για να περιγράψει το τζάντζαλο ενός ανθρώπου που προόριζε τον εαυτό του για βασιλιά αλλά κατέληξε αυλικός.
Και ξεχαρβαλώνεται από κάθε άποψη - από άποψη ιδεών, από άποψη συνέπειας, από άποψη εικόνας, από άποψη πολιτικής, από άποψη απόψεων. Με αποτέλεσμα η επεισοδιακή πολιτική του διαδρομή να είναι μια σειρά από κομμάτια και θρύψαλα που αφήνει πίσω του με κάθε του βήμα και κάθε κίνηση. Και δεν είναι αλήθεια ότι κάποιοι τον ξεχαρβαλώνουν.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ξεχαρβαλώνεται μόνος του, δεν χρειάζεται βοήθεια. Κινείται, σαλτάρει, θυμώνει, φωνάζει, ρητορεύει, προκαλεί σε μονομαχίες, διεξάγει μονομαχίες με φανταστικούς αντιπάλους, ανίκανος να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν είναι αυτός που ήταν. Και δεν είναι αυτό που ήταν και το κόμμα που του εμπιστεύτηκε τις τύχες του. Και δεν είναι αυτή που ήταν και η Ελλάδα που κάποτε πίστεψε στο άστρο του. Δεν είναι τίποτε γενικώς αυτό που ήταν, εκτός από τις φιλοδοξίες του, που αποδεικνύονται ανίκητες. Φέρνει στον νου εκείνα τα ρομπότ σε ταινίες φαντασίας, που έχουν χάσει για κάποιον λόγο τον συντονισμό τους και παραπατούν, χάνοντας λάδια και λαμαρίνες. Έτσι κι αυτός, ο έξοχος χειριστής του λόγου και διαχειριστής του εαυτού του, ακολουθεί μια σπασμωδική αλληλουχία κινήσεων που το μόνο της αποτέλεσμα είναι να ξεχαρβαλώνεται.
Το κόμμα του - κομμάτια και θρύψαλα. Η αξιοπιστία του - κομμάτια και θρύψαλα. Η πολιτική του ευθυκρισία - κομμάτια και θρύψαλα. Η αγάπη του λαού του - κομμάτια και θρύψαλα. Ακόμη και η διαβόητη ικανότητα του να διαλύει κάθε αντίπαλο συνομιλητή έχει πια περιβληθεί το κύρος της γελοιότητας.
Αν ήξερε την αξία της σταθερότητας, της συνέπειας, της σεμνότητας, της αίσθησης των συσχετισμών, της συναίσθησης του ρόλου του σε κάθε καμπή, της ταπεινότητας έστω με τη χριστιανική έννοια, τότε μπορεί να άντεχε, ή να έφθινε με κάποια γοητεία. Αλλά τότε δεν θα ήταν ο Βενιζέλος, στου οποίου τη διαδρομή, από την εποχή της θριαμβευτικής εισόδου στην πολιτική με την υπεράσπιση του σοσιαλισμού και του Ανδρέα μέχρι το σήμερα της υπεράσπισης των μνημονίων και του Σαμαρά, δεσπόζει ένα στοιχείο: Ο Βενιζέλος. Με τρόπο μάλιστα τόσο φανερό, τόσο επηρμένο, ώστε να στρατολογεί αντιπάθειες με ραγδαίους ρυθμούς.
Ταυτισμένος με την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και με την οικοδόμηση ενός καθεστώτος κοινωνικής αγριότητας, δεν έχει πια κανένα περιθώριο ούτε στροφής ούτε ανάκαμψης. Ενώ όμως σε άλλες περιπτώσεις φθαρμένων, ηττημένων ή απερχόμενων πολιτικών παραμένει επί σκηνής μια φιγούρα με κάποιο περίγραμμα συμπάθειας, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο θα μείνει ένας σωρός από χάρβαλα. Φιλοδοξίες, ιδέες, δεσμεύσεις, φιλίες, συμμαχίες, ταλέντα - όλα εκεί, τρόπαιο ενός πολιτικού που αγάπησε υπερβολικά τον εαυτό του. Το του Βενιζέλου τρόπαιο...
Δημοσίευση σχολίου