Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;

Του Γ. Γ.

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του 902, με δική μου .. προβοκατόρικη παρέμβαση. Πρόσθεσα σ’ αυτή και την δήλωση που είχε κάνει τον Δεκέμβρη του 2008, στην τότε νεολαιίστικη εξέγερση η πρώην γ.γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ

Με αφορμή λοιπόν τις τελευταίες εξελίξεις με τον Χριστόδουλο Ξηρό να επαναλάβω αποσπάσματα από μια προηγούμενη σχετική μου ανάρτηση.

Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;

Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.

Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.

Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.

Φυσικά ασπάζομαι την εκτίμηση του Λένιν που λέει «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Το ίδιο διατύπωνε και ο μπαρμπα Μαρξ λέγοντας ότι δεν φτάνει να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα. 

Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα. Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία. (Είναι άλλο πράγμα το να μην την αποδεχόμαστε).