Η μάχη για τους 180, τα σενάρια αιφνιδιαστικών εκλογών και η αγωνία των βουλευτών, με φόντο δύο κόμματα που «δεν υπάρχουν». Ως πού θα φτάσουν Σαμαράς και Βενιζέλος για να κρατηθούν στην εξουσία;
Υπάρχουν αυτοί στο στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον που πασχίζουν εδώ και μήνες να πείσουν τον Αντώνη Σαμαρά να προκηρύξει άμεσα εκλογές. Το σενάριο γνωστό: Αν γινόντουσαν εκλογές άμεσα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν βέβαια πρώτος αλλά θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βγει αυτοδύναμος. Όσο, από την άλλη, καθυστερούν οι εκλογές και όσο η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ φθείρεται λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής που έχει δεσμευτεί να ακολουθήσει και τις απανωτές ήττες στις προσπάθειες της να πείσει ότι «φεύγει από το μνημόνιο», τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει την αυτοδυναμία. Επίσης, αν ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν τώρα, με άμεσες εκλογές στην εξουσία, τότε θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που το Φεβρουάριο θα χρειαζόταν 180 βουλευτές για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας - συνεπώς, μπορεί η κυβέρνησή του να έπεφτε μέσα σ’ ένα τρίμηνο.
Το σενάριο αυτό πράγματι συζητήθηκε εξαντλητικά. Αυτοί που το υποστηρίζουν, ωστόσο, ολοένα λιγοστεύουν - ως το σημείο πλέον να διακινείται κυρίως από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό διότι όσοι μέσα στη Νέα Δημοκρατία το πρότειναν ως μεγαλειώδη τακτική κίνηση, δεν υπολόγιζαν τουλάχιστον τρεις σημαντικούς παράγοντες: Ο πρώτος είναι πως ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε μια αδύναμη κυβέρνηση, αλλά θα είχε και τη δύναμη του κράτους, που τώρα την έχει η ΝΔ. Πολλά αλλάζουν σε τρεις μήνες, όταν όλες οι βαθιές κρατικές δομές ξέρουν ότι έχεις τη διακυβέρνηση στα χέρια σου και, παρότι σε μεγάλο βαθμό έχουν σταθεί πιστές στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ποιος θα στοιχημάτιζε ότι η «πίστη» αυτή θα άντεχε με τον Α. Σαμαρά και τον Ε. Βενιζέλο εκτός εξουσίας; Η απώλεια της εξουσίας θα απελευθέρωνε πολλές δυνάμεις - ειδικά στο δικαστικό σώμα. Κι αυτό είναι κάτι που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται, ειδικά ο Ε. Βενιζέλος, αλλά και ο Α. Σαμαράς και πολλά από τα στελέχη της συγκυβέρνησης και των διάφορων οργανισμών που έχουν ιδρύσει.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι τη στιγμή που θα έχανε η συγκυβέρνηση την εξουσία, τα δύο «ιστορικά κόμματα» θα έμπαιναν σε παρατεταμένη κρίση άνευ προηγουμένου. Ήδη, η εικόνα που παρουσιάζουν οι βουλευτές της συγκυβέρνησης είναι χαρακτηριστική. Στη Νέα Δημοκρατία, οι λεγόμενοι «καραμανλικοί» είναι παροπλισμένοι. Οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες έχουν να το λένε πώς οι νεότεροι βουλευτές συνωστίζονται σαν σαστισμένα κοτόπουλα γύρω από τον Μάκη Βορίδη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, ακόμη και την Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, στελέχη δηλαδή που δεν έχουν κανένα «βάθος» στην παράταξη, αλλά έχουν στηρίξει λυσσαλέα τον Α. Σαμαρά, ενώ οι «καραμανλικοί» κάθονται μόνοι τους δίχως να τους μιλάει κανένας. Οι ίδιοι απλώς περιμένουν κι επεξεργάζονται το σενάριο να μην κατέβει καν ο Κώστας Καραμανλής στις επόμενες εκλογές.
Για τον Κ. Καραμανλή ισχύει ό,τι ίσχυσε από την αρχή της «περιόδου Σαμαρά». Δεν θα ανταγωνιστεί με κανέναν για το κόμμα που θεωρεί «ιδιόκτητο» - πόσο μάλλον με «αλεξιπτωτιστές» όπως ο Μάκης Βορίδης. Θα επανέλθει μόνο αν τον καλέσουν και μόνο σε ρόλο «σωτήρα» - κι αυτή η στιγμή αν μη τι άλλο φαίνεται να αργεί.
Ούτε όμως για όσους εποφθαλμιούν την αρχηγία τα πράγματα είναι εύκολα. Ο Α. Σαμαράς μπορεί να συμπαθεί τον Μ. Βορίδη και να του ταιριάζει το ακροδεξιό προφίλ, αλλά «δαχτυλίδι» δεν υπάρχει -για την ώρα. Και σε κάθε περίπτωση, ο όποιος «δελφίνος» πρέπει να καταφέρει και να βγει πρώτος στην εκλογική του περιφέρεια
- ο Μ. Βορίδης, π.χ., εκλέγεται στο Υπόλοιπο Αττικής, εκεί όπου βγαίνει και ο Γιώργος Βλάχος: αν οι «καραμανλικοί» επιλέξουν να δώσουν τη μάχη, τίποτε δεν είναι σίγουρο. Οι δε «μητσοτακικοί» είναι τελείως «ξεδοντιασμένοι» - όχι ότι είχαν και ποτέ τεράστια υποστήριξη, κάτι που σίγουρα γνωρίζει η Ντόρα Μπακογιάννη.
Σ’ αυτά πρέπει κανείς να προσθέσει ότι πάρα πολλοί βουλευτές γνωρίζουν ότι δεν έχουν κανένα πολιτικό μέλλον και συνεπώς θα δεχτούν πρόθυμα και την ελάχιστη παράταση που μπορεί να τους εξασφαλίσει ο πρωθυπουργός. Και, σε κάθε περίπτωση, η αναταραχή που ήδη επικρατεί είναι τόσο μεγάλη, που κανένας δεν τολμάει να φανταστεί τι θα γίνει με τη ΝΔ εκτός εξουσίας.
Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να εξαχνωθεί. Κι ο Ε. Βενιζέλος δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται καθόλου για τη μοίρα του κόμματος χωρίς τον ίδιο. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει ένα κόμμα του 1%. Αυτό πάντως που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι τα δύο κόμματα που κυβερνούν αυτήν τη στιγμή, κυριολεκτικά «δεν υπάρχουν». Το μόνο πράγμα που τα κρατάει ζωντανά είναι η εξουσία που διαχειρίζονται λιγοστά στελέχη, καμιά σαρανταριά στη Χαριλάου Τρικούπη και καμιά εξηνταριά στη Συγγρού.
Ο τρίτος παράγοντας είναι ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς. Ο πρωθυπουργός δεν έχει καμία πρόθεση να «δώσει» την εξουσία σε κανέναν - πόσο μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί θυμίζουν ότι όποιος τον υποτιμά, κάνει τεράστιο λάθος. Είναι ο άνθρωπος που έριξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Είναι ο άνθρωπος που πήρε το κόμμα από την Ντ. Μπακογιάννη. Είναι αυτό που λέμε «παίκτης». Και, καθώς ομολογούν όσοι τον ξέρουν, καθόλου δεν τον απασχολεί να αφήσει πίσω του «καμένη γη», αν ο ίδιος χάσει την εξουσία. Όπως δεν τον απασχολεί -ούτε κι αυτόν- να παραδώσει ένα μικρό κόμμα του 10%. Θα τα παίξει όλα για όλα μέχρι τέλους.
Έτσι, μολονότι οι αιφνιδιαστικές εκλογές δεν έχουν αποκλειστεί, δεν αποτελούν καθόλου την κατά προτεραιότητα επιλογή του Α. Σαμαρά. Αυτό που ήθελε κατά προτίμηση ο πρωθυπουργός ήταν να εξασφαλίσει από το Βερολίνο κάποιες διαβεβαιώσεις για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και να δεσμεύσει, έτσι, και τον Αλέξη Τσίπρα, είτε λέγοντας «μα πώς θα ρίξει μια κυβέρνηση που μπαίνει σε διαπραγμάτευση;», είτε και ζητώντας του να «υπογράψει», όπως είχε κάνει ο ίδιος. Σε αυτόν το στόχο απέτυχε. Το Βερολίνο δεν φαίνεται διατεθειμένο να δώσει εγγυήσεις μόνο και μόνο για να σώσει τον Α. Σαμαρά. Και μοιάζει βέβαιο ότι ο Α. Τσίπρας έτσι κι αλλιώς δεν θα έπεφτε σε αυτή την παγίδα - όπως έχει δείξει και στο παρελθόν.
Η δεύτερη προτίμηση του πρωθυπουργού, με δεδομένη την αποτυχία του στην Ευρώπη, είναι απλώς να βρει τους 180 βουλευτές που χρειάζεται για την προεδρική εκλογή. Κι εδώ οι πηγές μας προειδοποιούν ότι δεν πρέπει να υποτιμάται. Όπως έχουμε γράψει στο UNFOLLOW από τον Αύγουστο, επιστρατεύονται όλα τα μέσα. Από την άλλη, ωστόσο, ούτε αυτή η διαδικασία είναι απλή - ειδικά για βουλευτές από μικρές περιφέρειες που θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της επιλογής τους. Εκεί αποσκοπεί και η όποια παροχολογία, καθώς και τα μικρά, στοχευμένα νομοθετήματα: να ενισχύσουν αυτούς τους βουλευτές στις περιφέρειές τους.
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει και να ερμηνευτεί η κίνηση του πρωθυπουργού να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν ήταν τόσο μια κίνηση παραμονής στην εξουσία - ήταν άλλωστε προφανές και από την ψήφο ότι από το 2012 έχει χάσει δυνάμεις. Ήταν περισσότερο μια κίνηση να καταστήσει τις συγκυβερνητικές κοινοβουλευτικές ομάδες συνυπεύθυνες, να υπενθυμίσει ότι οι πολιτικές του ήταν ευθύνη όλων, για όταν αναγκαστεί να πάει σε εκλογές. (Υπάρχει άλλωστε προηγούμενο: Ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης για να παραιτηθεί.)
Σε κάθε περίπτωση, ο Α. Σαμαράς δεν έχει χάσει τις ελπίδες του να συγκεντρώσει τους 180. Κι εδώ η παρουσία του Ε. Βενιζέλου στο πλευρό του είναι κρίσιμη, αν και όχι απαραιτήτως με τα επιθυμητά γι’ αυτούς αποτελέσματα. Η διαρροή, λόγου χάρη, ότι υπάρχει δυνατότητα εκλογής προέδρου με λιγότερους από 180, λόγω της προφυλάκισης της Χρυσής Αυγής -κάτι που απέρριψαν δημόσια όσοι συνταγματολόγοι ρωτήθηκαν-, είχε σκοπό να διερευνήσει πιο «σκοτεινές» πιθανότητες για να επιτευχθεί η παραμονή στην εξουσία. Πέτυχε όμως και να καταστήσει σε έναν βαθμό «ρυθμιστή» του όλου ζητήματος τη νεοναζιστική συμμορία από τον Κορυδαλλό, με τον Νίκο Μιχαλολιάκο να δηλώνει ότι θα ρίξει αυτός την κυβέρνηση.
Κι εδώ είναι το θέμα: Με τα δείγματα γραφής αυτής της κυβέρνησης -και τον πρόσθετο τρόμο του Ε. Βενιζέλου για το τι θα αντιμετωπίσει με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία-, κανείς δεν ξέρει ως πού μπορούν να φτάσουν για να κρατηθούν στην εξουσία. Σίγουρα η ρευστότητα της κατάστασης είναι τόσο μεγάλη που μπορεί, όσο κι αν το απεύχονται, να τους οδηγήσει ανά πάσα στιγμή σε αιφνιδιαστικές εκλογές. Από την άλλη, εκτροπές υπάρχουν πολλών ειδών.
Δημοσίευση σχολίου