Ο έρωτας, τόσο απαξιωμένος, τόσο γελοποιημένος, τόσο συστημικός, χλιαρός, ανούσιος και σε τελική ανάλυση μικροαστικός.
Ταυτισμένος με το σεξάκι (το γρήγορο μόνο και μόνο για το ξεκαύλωμα), λέξη που δύσκολα προφέρει κάποιος στο φόβο μη ξεφτιλιστεί, μη δείξει ότι είναι ευάλωτος.
Στο κάτω κάτω και ο έρωτας ένα παιχνίδι εξουσίας είναι και τίποτα άλλο.
Έτσι κάπως αντιλαμβάνεται η πλειονότητα του νέου κόσμου την έννοια του έρωτα. Το πάθος έγινε fast track διαδικασία της μιας νύχτας, σύρθηκε σε μαγαζιά με κόκκινα διάφανα βρακιά στις βιτρίνες, σε ζαχαροπλαστεία με πάστες σε σχήμα καρδιάς που γράφουν love στη σοκολατένια ράχη τους και σε ανθοπωλεία όπου τα κόκκινα τριαντάφυλλα περιμένουν υπομονετικά να δεθούν με φιόγκο και να προσφέρουν εφήμερη και μάλλον ψεύτικη χαρά στην παραλήπτρια, ακολουθώντας το βάζο και τελικά τα σκουπίδια.
Κάπως σαν τη διαδρομή του έρωτα κι αυτά.
Οι ανθρώπινες σχέσεις και ο έρωτας κατ' επέκταση είναι πολύ ανθρώπινη ανάγκη και η απαξίωση τους είναι στοιχείο της άθλιας παρακμής που μας περιβάλλει.
Δημοσίευση σχολίου