Με μια σύντομη ματιά στον κοινωνικό διάλογο των τελευταίων ημερών γύρω από την κοινωνιολογία και τις αντιπολιτευτικές δηλώσεις-αρλούμπες του Άδωνι Γεωργιάδη ότι "θα κάνει τα παιδιά μας αριστερά" ή εκείνες μιας μερίδας της καθ' ημάς ''αριστεράς'' που την θεωρεί πανηγυρικά "προνόμιο των μορφωμένων", η ανάγκη για τοποθέτηση γύρω από το ρόλο της κοινωνιολογικής επιστήμης, τουλάχιστον όπως μαθαίνεται στα σχολεία, καθίσταται επιτακτική.
Η κοινωνιολογία ουδέποτε υπήρξε κάτι το ενιαίο και άρα πολιτικά μονοδιάστατο...
Στο εσωτερικό της δραστηριοποιήθηκαν πολλές προσωπικότητες από συντηρητικούς (Ραυμόν Αρόν, Εμίλ Ντιρκέμ), φασίστες (Μάξ Μπάρθελ) μέχρι επαναστάτες αναρχικούς (Πιότρ Κροπότκιν, Μιχαήλ Μπακούνιν) και κομμουνιστές (Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς).
Οι ερμηνείες στο εσωτερικό της κοινωνιολογίας διαφέρουν, αλληλοαναιρούνται, συγκρούονται όπως ακριβώς κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής εντός ενός ταξικά διαστρωματωμένου κόσμου που καθίσταται έτσι εξ ορισμού συγκρουσιακός...
Aανατρέχοντας στην σχολική κοινωνιολογία αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι πώρο απέχει από τον πραγματικό χαρακτήρα του αντικειμένου -όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε σχολικό μάθημα- που εμποτίζεται από τις κυρίαρχες αφηγήσεις και στρεβλώνεται στο βαθμό που τις εξυπηρετεί.
Οι οποίες αναφορές τις σε οτιδήποτε ανατρεπτικό έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξής τους την αφαίρεση του ανατρεπτικού τους στοιχείου.
Για παράδειγμα, ας πούμε, το πορτραίτο ενός Μαρξ δίχως τη θεωρία της υπεραξίας.
Έτσι συνειρμικά συμπεραίνουμε πώς ο Άδωνις Γεωργιάδης ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να φοβηθεί διότι σε εκπαιδευτικό επίπεδο η κυρίαρχη κοινωνιολογική ερμηνεία της κοινωνίας θα είναι εκείνη "των από τα πάνω" και στη βάση αυτής τα παιδιά θα λαμβάνουν αστική ανατροφή που δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον παρά αυτόν και την ευρύτερη αστική κλίκα όπως την εκπροσωπεί.
Η μόνη ανατρεπτική ερμηνεία της κοινωνίας που μπορεί να αποτελέσει φόβητρο για τον Α. Γεωργιάδη και το φύραμα του βρίσκεται εκτός της σχολικής αίθουσας, στο δρόμο.
Εκείνη του αγώνα που αποσκοπεί στην χειραφέτηση της κοινωνικής ζωής από όσους τόσα χρόνια την ορίζουν, ορίζοντας εκτός των άλλων και τις ερμηνείες της.
Εκείνη "των από τα κάτω", των φτωχοδιάβολων, των κολασμένων και των κατατρεγμένων αυτής της κοινωνίας.
Εκείνη που τόσα χρόνια συσκοτίζεται και δε της χαρίζονται αναφορές γιατί, μεταξύ των άλλων, το επαναστατικό της πρόσημο είναι... αναφαίρετο.
Δημοσίευση σχολίου