Της συναυλίας ... τα πουτινάκια

Η φιλόλογος - ιστορικός Τέχνης Χρύσα Κακατσάκη είναι η αγαπημένη μας αρθρογράφος της εφημερίδας Documento. (Είναι ένα θέμα ότι, κατά την άποψη μας, ο εκδότης αυτής της εφημερίδας Κώστας Βαξεβάνης, αλλά και δημοσιογράφοι ιστοσελίδων αυτού του δημοσιογραφικού εγχειρήματος έχουν κρατήσει μια προβληματική, για να μην πούμε άθλια στάση σχετικά με το τραγικό περιστατικό της Πάτρας, αλλά σ΄ αυτό θα επανέλθουμε).   

Ας απολαύσουμε παρακάτω το "κέντημα" της κυρίας Κακατσάκη:

Της συναυλίας ... τα πουτινάκια

Λίγες μέρες προτού η εθνική περηφάνια χωνέψει τη σκορδαλιά το αθάνατο κρασί του ’21 είχε ήδη αρχίσει να ξινίζει και το μακρυγιαννικό «είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ» είχε αποδράσει για έναν μεγάλο περίπατο. Αφορμή βέβαια, και όχι βαθύτερη αιτία, υπήρξε η ανακοίνωση της συναυλίας για την ειρήνη με συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών. Αυθωρεί και παραχρήμα πήραν φύλλο πορείας για τη συκοφάντηση της εκδήλωσης τα συνήθη συλλογιστικά άλματα του Στάθη Καλύ­βα, τα συνήθη ιοβόλα σκίτσα του Χαντζόπουλου και πλείστοι άλλοι με την υπερχειλίζουσα ευαισθησία του πληκτρολογίου. 

Τους ξεπέρασε όλους ο Γρηγόρης Ψαριανός με το κατάπτυστο μοντάζ της αφίσας. Και επειδή ήταν τόσο αισχρό επιστρατεύτηκε και το βαρύ πυροβολικό, ο υιός Μητσοτάκης, για να ακυρώσει με ειρωνικά (και ασύντακτα) σχόλια την πολύχρονη διαδρομή των καλλιτεχνών. Και, φυσικά, αμέσως υψώθηκε ένα τείχος προστασίας για τον... μελλοντικό πρωθυπουργό, με αποτέλεσμα ο ατυχής τραγουδοποιός με το ίδιο επώνυμο να κοπεί αμέσως από το κρατικό ραδιόφωνο. Ας μην απορούν επομένως ορισμένοι γιατί η Ελλάδα, σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, πιάνει συνεχώς πάτο ως προς την ελευθερία του Τύπου.

Γιατί όμως ξεσήκωσε τέτοιο σάλο η συγκεκριμένη πρωτοβουλία; Μήπως επειδή οι της αντίπερα όχθης δεν πρόλαβαν να οργανώσουν κάτι ανάλογο και τους έφαγε η ζήλια; Ο Ρουβάς έπρεπε πρώτα να ρωτήσει τον λογιστή του ποια θα είναι η αμοιβή του για τα μακαρόνια με κιμά που θα πρόσφερε ως ανθρωπιστική βοήθεια, ο Ψαριανός να πείσει το Jack Daniels να γίνει χορηγός και ο Πορτοσάλτε ως κεντρικός ομιλητής δεν είχε καιρό γιατί σκεφτόταν διάφορες λύσεις ώστε να αντιμετωπίσουμε την ενεργειακή κρίση.

Μήπως η λέξη ειρήνη ενοχλεί γιατί κάποιους τους συμφέρει περισσότερο ο πόλεμος; Ολοι αυτοί οι ιεροεξεταστές που έψαχναν να βρουν πόσες φορές αναφέρεται ο Πούτιν και τι μέγεθος έχει η γραμματοσειρά, που μπέρδεψαν την πολύχρονη ΛΟΑΤΚΙ+ σημαία με το ουράνιο τόξο της ειρήνης και παραποίησαν το δελτίο Τύπου σίγουρα δεν έχουν διαβάσει τους στίχους του Ρίτσου: «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Εχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει».

Η συναυλία λοιπόν ήταν ακόμη μια αφορμή να μετρηθούν αναστήματα στην πολιτική, τη δημοσιογραφία, την τέχνη και στο σανίδι. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να σταθεί κανείς στο ύψος των περιστάσεων, της πραγματικής ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης χωρίς παρωπίδες. Η κοινωνία, και όχι μόνο η ελληνική, έχει φτάσει σε εκείνο το τερματικό στάδιο όπου αρνείται να αναγνωρίσει τη δυσανεξία της. Η πρωθυπουργός της Δανίας δήλωσε τις προάλλες ότι οι Ουκρανοί πρόσφυγες πρέπει να επιστρέφουν στις εστίες τους και να ανοικοδομήσουν τη χώρα τους επειδή δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη Δανία.

Η υποκρισία και ο νεοσυντηρητισμός είναι συμπτώματα παρακμής του πολιτισμού. Ο πόλεμος ήταν η λυδία λίθος ώστε να βγουν στην επιφάνεια οι πουριτανοί που κάθε έκφραση ζωτικότητας τούς προκαλεί τρόμο και βρίσκουν καταφύγιο στην τοξικότητα. Για τους οποίους κάθε αντίθετη άποψη αντιστοιχεί σε έναν εχθρό και σε ένα σκαλί δημοκρατικού κατήφορου.

Ο Διαφωτισμός είναι νεκρός, ας αναπαυθεί εν ειρήνη.