«Η απώλεια του Σιμόν Πέρες μάς θλίβει βαθύτατα. Η προσήλωσή του, στην ειρήνη και τη συμφιλίωση στη Μέση Ανατολή, είναι πιο επίκαιρη, από ποτέ». Αλέξης Τσίπρας (27.09.2016)
«Μωρά ξεσκισμένα, πρόσφυγες που
ουρλιάζουν, πτώματα που σιγοκαίγονταν. Ήταν ένα μέρος που λεγόταν Κάνα και τα
περισσότερα από τα 106 νεκρά σώματα -μισά από τα οποία ήταν παιδιών- βρίσκονται
θαμένα κάτω από τον καταυλισμό του ΟΗΕ, που διαλύθηκε από τους ισραηλινούς
όλμους το 1996… Όταν έφτασα στις πύλες, το αίμα έτρεχε σε ρυάκια»
Ρόμπερτ Φισκ, δημοσιογράφος (για τη σφαγή 170
γυναικόπαιδων στην Κάνα του Λιβάνου το 1996 από
τον ισραηλινό στρατό, επί
πρωθυπουργίας Σιμόν Πέρες).
___________________________________________________
Ναι μεν, αλλά...
Ναι μεν, σκοτώνουν και
γενοκτονούν τον παλαιστινιακό λαό οι κατακτητές- σιωνιστές επί 75 χρόνια, αλλά κι η Χαμάς έκανε ωμότητες.
Ναι μεν, το κράτος
του Ισραήλ δολοφονεί απροσχημάτιστα παιδιά κι αμάχους επί 75 χρόνια, αλλά κι η
Χαμάς προβαίνει σε τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονώντας αμάχους. Μάλιστα,
κάποιοι κάνουν λόγο και για...κανίβαλους της Χαμάς!
Κι όλα αυτά, ενώ εδώ
και πολύ καιρό, τα περισσότερα «τεκμήρια» των σφαγών αμάχων από τη Χαμάς έχουν
αποδειχθεί κι επισήμως...μούφα! Κι όλα αυτά, ενώ η Χαμάς υποστηρίζεται
από τουλάχιστον το 45% του παλαιστινιακού λαού.
Δεν περιμέναμε κάτι
διαφορετικό, από αμόρφωτους κι ανιστόρητους, όπως αναμφισβήτητα είναι ο
φερόμενος ως έλληνας Πρωθυπουργός, το πολιτικό και μηντιακό προσωπικό, οι-κατά
φαντασίαν- αριστεροί και διανοούμενοι, αλλά και κάθε παρατρεχάμενος, που συντάσσεται
άβουλα και άκριτα, πίσω από το εκάστοτε κεντρικό αφήγημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ,
όπως πχ στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Ας αφήσουμε όμως την
προσέγγιση των γεγονότων με όρους... Μενεγάκη (που τόσο θαυμάζει ο «μαρξιστής»
Καρανίκας) κι ας ανατρέξουμε στη νεότερη ελληνική Ιστορία τότε, που κάποιοι...άλλοι
κανίβαλοι, τρομοκράτες και δολοφόνοι αμάχων, τέθηκαν στο επίκεντρο των
γεγονότων με τον ίδιο τρόπο, που τέθηκαν κι οι «κανίβαλοι της Χαμάς». Αναφερόμαστε,
βέβαια, στα αιματηρά γεγονότα της Άλωσης της Τριπολιτσάς, από τους
εξεγερμένους Έλληνες (όχι όλους) επαναστάτες, το Σεπτέμβρη του 1821.
Ακολουθεί ιστορική,
επιστημονική και κοινωνικοπολιτική προσέγγιση των γεγονότων, όχι
από εμάς, ούτε βέβαια από τη σύγχρονη ξεπουλημένη πολιτική, ακαδημαική και
μηντιακή μαφία, που τόσο πολύ σοκαρίστηκε από τις «τρομοκρατικές» ενέργειες της
Χαμάς. Τα παρακάτω, είναι μια ιστορική απάντηση-κόλαφος σε όσους άθλιους
έχουν «κολλήσει» τη βελόνα της άθλιας προπαγάνδας τους την ημέρα της 7ης
Οκτωβρίου, ενώ από τότε έχουν περάσει 21 ολόκληρες αιματοβαμμένες μέρες στη
μαρτυρική Γάζα.
Τα γεγονότα...
Ο ιστορικός, Σπυρίδων Τρικούπης («Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»-Β΄ 92 Λονδίνο, 1857 -Γιοβάνης, 1978) καταγράφει, πως «Ήτον ημέρα καταστροφής, πυρκαϊάς,
λεηλασίας και αίματος. Άνδρες, γυναίκες, παιδία, όλοι απέθνησκαν......η δε δίψα
της εκδικήσεως κατεσίγαζε την φωνήν της φύσεως. Εν ταις οδοίς, εν ταις
πλατείαις, παντού δεν ηκούοντο ειμή μαχαιροκτυπήματα, πυροβολισμοί, πάταγοι
κατεδαφιζομένων οικιών εν μέσω φλογών, φρυάγματα οργής και γόοι θανάτου•
εστρώθη το έδαφος πτωμάτων......εφαίνοντο δε οι Έλληνες ως θέλοντες να
εκδικηθώσιν εν μια ημέρα αδικήματα τεσσάρων αιώνων. Οι δε εν Τριπολιτσά
Εβραίοι......όλοι κατεστράφησαν».
Ο επίσης ιστορικός, Ιωάννης Φιλήμων: («Δοκίμιον Ιστορικόν περί
της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1859-1861» -Δ΄ 224) τυγχάνει πιο
περιγραφικός: «Γυναίκες...νεανίδες...βρέφη...νέοι,
γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές, και οιονεί
διεμαρτύροντο κατά της διαιρούσης την ανθρωπότητα πολιτικής τυραννίας και
θρησκευτικής ετεροδοξίας. Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου
λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και
ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων».
Ακολουθεί, ακόμα πιο περιγραφικός, ο ιστορικός Φωτάκος (Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, [1858] 1899, (Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1977).: Α΄ 170): «Ακόμα και τώρα έρχεται στο νού μου το λιάνισμα και το τρίξιμο των κοκκάλων και ανατριχιάζω. Τους επαρακάλεσα να παύσουν την σφαγή αλλά δεν εκατόρθωσα τίποτα, μάλιστα εφοβήθηκα μη μου δώσουν και εμένα καμία πληγήν. Τόσην ήτο η μέθη των δια να σκοτώνουν Τούρκους...».
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη («Διήγησις
συμβάντων της Ελληνικής Φυλής, υπαγόρευση στον Γ. Τερτσέτη, 1846»- 82)
να μας περιγράψει, τι είδε εκείνες τις μέρες: «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα
σαράγια δεν επάτησε γη...Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και
εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο
χιλιάδες... Ένας Υδραίος έσφαξε ενενήντα... Όταν εμβήκα εις την Τριπολιτσά με
έδειξαν εις το παζάρι τον πλάτανο οπού εκρέμαγαν τους Έλληνας, αναστέναξα και
είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάστηκαν εκεί».
Και εδιέταξα και τον έκοψαν· επαρηγορήθηκα και δια τον σκοτομόν των Τούρκων».
Στο ίδιο μοτίβο
είναι κι οι περιγραφές των ξένων, φιλελλήνων, περιηγητών, Ιστορικών κτλ.
Ο Μαξίμ Ρεμπώ (Maxime
Raybaud), Γάλλος φιλέλληνας, στρατιωτικός και συγγραφέας, που συμμετείχε
στην Επανάσταση του 1821, μας πληροφορεί (Memoires sur la Grèce pour servire a l’histoire de la guerre de l’Independence accompagnes de plans topographiques, Paris, 1824-Α΄,
467), ότι «Σ’ ένα μόνο νόμο
υπάκουαν, σ’ αυτόν της καταστροφής· σ’ ένα σύνθημα, της σφαγής»
Ο Βρετανός ιστορικός William St. Clair, ανώτερος ερευνητής στο Institute of
English Studies, School of Advanced Study, University of London, και συγγραφέας («That Greece Might
Still Be Free: The Philhellenes in the War of Independence» -43 (Oxford University Press, London, 1972), μας πληροφορεί, ότι «Πολύ πάνω από δέκα χιλιάδες Τούρκοι πέθαναν. Αιχμάλωτοι τους οποίους
υποπτευόταν οι Έλληνες ότι έκρυβαν τα χρήματά τους βασανίστηκαν βίαια. Τους
ξερίζωσαν χέρια και πόδια και τους σούβλισαν αργά πάνω σε φωτιές. Άνοιγαν τις
κοιλιές των εγκύων γυναικών, τους έκοβαν τα κεφάλια και έβαζαν κεφάλια σκυλιών
ανάμεσα στα πόδια τους. Από την Παρασκευή ως την Κυριακή ο αέρας ήταν γεμάτος
από κραυγές. Ένας Έλληνας καυχάτο ότι έσφαξε ενενήντα αμάχους. Οι Εβραίοι της
πόλης υπέστησαν συστηματικούς βασανισμούς ... Επί εβδομάδες μετά λιμοκτονούντα
παιδιά Τούρκων που έτρεχαν αβοήθητα μέσα στα χαλάσματα σφαγιάσθηκαν και
πυροβολήθηκαν από ενθουσιώδεις Έλληνες... Όλα τα πηγάδια μολύνθηκαν από τα
πτώματα που είχαν πέσει μέσα», ενώ λίγο παρακάτω
συμπληρώνει: «Ξέχασα να αναφέρω ότι
όλοι οι Εβραίοι κάτοικοι της Τριπολιτσάς, περίπου χίλιοι, ... βασανίστηκαν και
μετά κάηκαν ζωντανοί χωρίς καμία εξαίρεση».
Το 1824 ο Φρανσουά Σαρλ Υγκ Λοράν Πουκβίλ, (François Charles Hugues Laurent Pouqueville), Γάλλος φιλέλληνας, που ήταν ιατρός, περιηγητής, διπλωμάτης, ιστορικός συγγραφέα
και ακαδημαϊκός, αναφέρει: «...μονάχα αν βάλει κανείς στον νου τους τις χειρότερες βιβλικές
καταστροφές, όπου σφάζανε ακόμη και τα κατοικίδια ζώα, θα έχει μια πιο πιστή
εικόνα της σφαγής της Τριπολιτσάς». («Histoire de
la regeneration de la Grece :comprenant le precis des evenements depuis 1740
jusqu'en 1824. /Par F.C.H.L. Pouqueville ___ Avec cartes et
portraits.Paris :Firmin Didot Pere et fils,1824»- 3ος τόμος, σελ 202).
Και οι απαντήσεις.
Το 1822, ο εκδότης Άμπραχαμ Τζον Βάλπρι (Abraham John Valpy) στο έργο του «The Pamphleteer, Great Britain Politics and government Periodicals» είναι κατηγορηματικός: «Το πιο βάρβαρο απ’ όλα...είναι η
προσπάθεια μερικών να εξομοιώσουν το ελληνικό χαρακτηριστικό της
"συστηματικής σκληρότητας", όπως το λένε, με εκείνο των ίδιων των
Τούρκων, και για το λόγο αυτό αναφέρονται συνεχώς στην ιστορία των βαρβαροτήτων
που πραγματοποιήθηκαν στην Τριπολιτσά...Εάν μιλάμε για συστηματικές
σκληρότητες, δεν θα πρέπει να δώσουμε προσοχή τόσο στις φρικτές πράξεις του
πολέμου, αν και είναι τρομερές, όσο σε εκείνες που για τέσσερις συνεχείς αιώνες
εφαρμόσθηκαν μονομερώς ενάντια στα αθώα θύματά τους»
Τον Απρίλιο του 1898, ο Αμερικανός
καθηγητής πανεπιστημίου, ελληνιστής φιλόλογος, διπλωμάτης και περιηγητής του
19ου αιώνα.Τζέιμς Ίρβινγκ Μανάττ (James Irving Manatt), σε σχόλιό του, στο «The War of Greek Independence» του W. Alison Phillips, (The American Historical Review, Vol. 3, No. 3. σελ. 538) ισχυρίζεται,
ότι «...η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή, χωρίς
παραστατική εξέταση τετρακοσίων ετών τουρκικής κυριαρχίας».
Τον Οκτώβριο του 1927,
ο Έντουαρντ Μιντ Ερλ (Edward Mead Earle), Αμερικανός συγγραφέας και πανεπιστημιακός
λέκτορας, αλλά και σύμβουλος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου, («American Interest in the Greek Cause, 1821-1827», The American Historical Review, vol. 33, n° 1 -6) συμπεραίνει, ότι οι σφαγές των αμάχων της
Τριπολιτσάς ήταν «το φυσιολογικό αποτέλεσμα της εμπειρίας τετρακοσίων ετών
υπό τους μουσουλμάνους, της υποταγής των Ελλήνων
στο ελληνικό έδαφος σε μια χούφτα αλλοδαπών κατακτητών, εκ διαμέτρου αντίθετων
στη φυλή τη θρησκεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι στραγγίζουν το καλύτερο αίμα
τους για την ικανοποίηση του πάθους τους για άναρχη δύναμη και την επιβολή της,
έως ότου ωριμάζει η συσσωρευμένη καταπίεση με αναπόφευκτη συγκομιδή μια εθνική
βεντέτα. Μόλις δοθεί το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι εκ φύσεως μια ελληνική
έγερση σήμανε έναν πόλεμο εξολόθρευσης».
Τέλος, ο νεότερος ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Βασίλης
Κρεμμυδάς (Η ελληνική επανάσταση του 1821, τεκμήρια,
αναψηλαφήσεις, ερμηνείες, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 2016, σελ. 99) θεωρεί ότι «Δεν μπορούμε να κρίνουμε γεγονότα
και συμπεριφορές των αρχών του 19ου αιώνα με τις σημερινές
ευαισθησίες γι' αυτές, καθώς και ότι ο ιστορικός και ο κάθε
ασχολούμενος με το συγκεκριμένο παρελθόν, οφείλει να γνωρίζε,ι ότι αυτή η
"βαρβαρότητα" έχει πίσω της τεσσέρων ετών δουλεία, ότι οι άνθρωποι
και η ζωή τους ήταν αλλιώτικη από τη σημερινή».
Προς επίρρωση των παραπάνω, ας μεταφερθούμε σε πιο πρόσφατο χρόνο, στη 10ετία του ’50, καταγράφοντας ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν είναι και πολύ γνωστά στους σύγχρονους στρατηλάτες της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, μηντιακής τε και πολιτικής:
12 Οκτωβρίου 1956: Υποβολή
βρετανικού αιτήματος κατά της Ελλάδας στον ΟΗΕ με θέμα: «Η υπό της
Ελλάδος υποστήριξη της τρομοκρατίας στην Κύπρο».
Τρομοκράτες,
κατά τους Άγγλους, ήταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ (Α), οι οποίοι προέβαιναν
σε πολλές βομβιστικές επιθέσεις. Ανάμεσα στα θύματα των επιθέσεων αυτών,
ήταν συνολικά και 26 Βρετανοί πολίτες, μη στρατιωτικοί, όπως σύζυγοι
Άγγλων αξιωματικών.
30 Δεκεμβρίου 1956: Νεκροί από έκρηξη βόμβας τρεις Βρετανοί στο στρατόπεδο
Κολοκάση.
18 Ιανουαρίου 1957: Σκοτώνονται τέσσερα άτομα από έκρηξη βόμβας στο
αεροδρόμιο Λευκωσίας
1 Φεβρουαρίου 1957: Τέσσερις
Βρετανοί πολίτες νεκροί από έκρηξη βόμβας στο ξενοδοχείο Βερεγγάρια.
Αυτά τα ολίγα, για όσους μιλούν,
χρησιμοποιώντας λέξεις και όρους, το ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο των
οποίων δε γνωρίζουν καν!
Για όσους μιλούν, αναμασώντας, άνευ κριτικής σκέψης, ανόητα και ανιστόρητα αφηγήματα μόνο
και μόνο για να συνταχθούν πίσω από τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», μήπως και
γλύψουν κανένα κοκκαλάκι.
Για όσους έχουν ήδη πάρει την
απάντησή τους, μέσω των τεράστιων μαχητικών διαδηλώσεων, υπέρ του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων, σε όλον τον κοσμο.
Για όσους αποτελούν το «Συνταγματικό
τόξο» της παγκοσμιοποιημένης χρηματοπιστωτικής μαφίας, που αυτοαποκαλείται «Δύση».
Να κρατήσουμε
καλά μέσα στην ψυχή μας, το πνεύμα του μετώπου!
askordoulakos
Δημοσίευση σχολίου