Κυριακή, 24 Αυγούστου. Η πρώτη ουσιαστικά μέρα μας στη Γάζα, μετά από το χτεσινό σοκ. Για τις 11 το πρωί ήταν προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Από τις 7, όμως, άρχισαν να πλακώνουν τα τηλεοπτικά συνεργεία, οι φωτορεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι. Ήμουν σίγουρος πλέον, ότι ο ηγέτης της Τζιχάντ, που μας είχε δώσει ραντεβού για τις 10 το πρωί δε θα ερχόταν. Με τόσο κόσμο να πηγαινοέρχεται, δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί σε προγραμματισμένο ραντεβού ένας από τους πιο καταζητούμενους ανθρώπους στον κόσμο. Έτσι και έγινε. Ισως να εμφανιστεί ξαφνικά κάποια στιγμή, πριν φύγουμε. Αν όχι, θα μιλήσουμε για στρατηγική και τακτική μια άλλη φορά.
Η συνέντευξη Τύπου είναι από τις συνηθισμένες. Είκοσι κανάλια παραταγμένα, δεκάδες φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφοι να προσπαθούν να πάρουν μια δήλωση από οποιονδήποτε από μας. Μαντηλοφορούσες παλαιστίνιες κάνουν ερωτήσεις σε άψογα αγγλικά και συ ντρέπεσαι που με το ζόρι μπορείς να σχηματίσεις μια πλήρη πρόταση και να εκφράσεις αυτό που αισθάνεσαι. Είναι παρών ο υπουργός Υγείας και οι επικεφαλής των κοινωνικών οργανώσεων που μας έχουν προσκαλέσει. Γίνονται ομιλίες και στο τέλος μας καλούν να συστηθούμε μπροστά στις κάμερες, λέγοντας το όνομά μας, τη χώρα προέλευσης και δυο λόγια. Όλα αυτά μου φαίνονται βαρετά μπροστά στη συγκλονιστική επαφή με τη φτωχολογιά της Γάζας την ώρα του κατάπλου μας. Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, γιατί όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μας. Από τους σερβιτόρους του ξενοδοχείου μαθαίνω ότι όλη η Γάζα πανηγυρίζει για τον ερχομό μας.
Έρχεται πρόσκληση σε γεύμα από τον πρωθυπουργό Ισμαήλ Χανίγια. Κάποιοι από την αποστολή προσπαθούν να περάσουν άποψη να την αρνηθούμε. Τα παίρνουμε στο κρανίο και τους ξεκαθαρίζουμε ότι εμείς δεν αρνούμαστε καμιά πρόσκληση από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του παλαιστινιακού λαού και δε δεσμευόμαστε για το τι θα κάνουμε. Η πλειοψηφία τάσσεται με το μέρος μας. Δυο-τρεις μόνο αρνούνται να έρθουν. Με γεια τους με χαρά τους.Πριν το γεύμα του πρωθυπουργού επισκεπτόμαστε το νοσοκομείο της Γάζας και υφιστάμεθα ένα άλλο σοκ, διαφορετικό από το χτεσινό. Πολυτραυματίες ακρωτηριασμένοι, παιδάκια σε θερμοκοιτίδες που πεθαίνουν, γιατί κόβεται ξαφνικά το ρεύμα. Έχουν φτιάξει ένα μικρό μουσείο του ολοκαυτώματος της Γάζας. Βλέπεις τις φωτογραφίες και παθαίνεις σοκ.
Στην πόλη δεν μας επιτρέπεται να κυκλοφορήσουμε μόνοι. Οι πάνοπλοι άνδρες της κυβέρνησης μας ακολουθούν σε κάθε βήμα. Κινούμαστε με ένα λεωφορείο κι αν κάποιοι ξεμείνουν τους μεταφέρουν με τζιπ, πάντα με συνοδεία ανοιχτών φορτηγών με 4 ένοπλους στην καρότσα. Ενα φορτηγό πάει μπροστά και ένα πίσω, ενώ μοτοσικλετιστές ανοίγουν τους δρόμους.
Το σπίτι του Χανίγια είναι στον καταυλισμό προσφύγων στην παραλία της Γάζας. Μας υποδέχεται σ’ ένα μεγάλο υπόστεγο, όπου έχουν στρώσει απλά τραπέζια. Τον παρατηρώ καθώς υποδέχεται έναν-έναν τους καλεσμένους του, όρθιος, υπό τα άγρυπνα βλέμματα των φρουρών του, και ανταλλάσσει μερικές κουβέντες με τη βοήθεια μεταφραστή. Είναι σίγουρα ένα χαρισματικός λαϊκιστής πολιτικός. Έχει μια ηρεμία και μια γλυκύτητα που δε θυμίζουν σε τίποτα τους δικούς μας λαϊκιστές πολιτικούς. Εντελώς διαφορετικό στιλ. Βγάζει μια πύρινη ομιλία, χαρακτηρίζει ιστορική τη χτεσινή μέρα, καλεί τους αδελφούς αραβικούς λαούς να κάνουν το ίδιο. Ανακοινώνει ότι η κυβέρνηση θα μας παρασημοφορήσει όλους με το ειδικό παράσημο Free Gaza και ότι σε όποιον το ζητήσει θα χορηγηθεί παλαιστινιακή υπηκοότητα και διαβατήριο. Ξεσπάμε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Οι Έλληνες το είχαμε ζητήσει από χτες. Η διαδικασία της παρασημοφόρησης κρατάει ώρα, γιατί ο Χανίγια κάνει διάλογο με τους παρασημοφορούμενους.
Το γεύμα δεν έχει τίποτα το πλούσιο ή το εξεζητημένο. Μια πιατέλα με πιλάφι και αρνί για τέσσερα άτομα, γιαούρτι και κουτάλια. Είναι το παραδοσιακό παλαιστινιακό φαγητό μένσαντ. Τρώμε ομαδικά από τις πιατέλες.Μετά το γεύμα ο ίδιος ο Χανίγια μας ξεναγεί στον προσφυγικό συνοικισμό. Ξεκινάμε από το σπίτι του. Ένα παλιόσπιτο καμιά εβδομηνταριά τετραγωνικά, όπου ζουν ο ίδιος, η γυναίκα του και τα 13 παιδιά τους! Ιδια είναι η κατάσταση και σε όσα σπίτια μας καλούν να μπούμε μέσα. Τους γνωρίζει όλους με τα μικρά τους ονόματα. Μας δείχνουν τα φτωχά, εξαθλιωμένα νοικοκυριά τους. Ο ίδιος ο Χανίγια διεκτραγωδεί τα βάσανα του λαού της Γάζας. Όσα λέει δεν είναι προπαγάνδα. Είναι η γυμνή αλήθεια που τη βλέπουμε μπροστά μας.
Στους δρόμους της Γάζας δεν υπάρχουν διαφημιστικές αφίσες. Υπάρχουν μόνο πορτρέτα των μαρτύρων της αντίστασης. Τα βλέπουμε καθώς πηγαίνουμε με το λεωφορείο προς το Δημαρχείο της πόλης, όπου μας υποδέχεται ο δήμαρχος σε μια σύντομη τελετή, μας κερνά γλυκά και αναψυκτικά και φεύγουμε. Η απόπειρα να πάμε στο παζάρι της πόλης αποτυγχάνει. Ο κόσμος μας αναγνωρίζει, μας χαιρετά όπως περνάμε με το λεωφορείο και μόλις κατεβαίνουμε μας περικυκλώνει. Η πιτσιρικαρία φωνάζει ρυθμικά «free free Palestine», όλοι σχηματίζουν το σήμα της νίκης, σπάνε τον κλοιό των ενόπλων και μας χαιρετούν. Ο επικεφαλής της φρουράς, ένας λοχαγός της εθνοφυλακής, παρεμβαίνει στους διερμηνείς και ζητά επιτακτικά να σταματήσει ο περίπατος με τα πόδια. Όπως μας εξηγούν, φοβούνται προβοκάτσια του Ισραήλ σε βάρος κάποιου από μας. Συμφωνούμε να γράψουμε τι θέλουμε να ψωνίσουμε, να μας τα ψωνίσουν τα παιδιά που μας βοηθούν στην ξενάγηση και να μας τα φέρουν στο ξενοδοχείο.
Το βράδυ μας παραθέτει δεξίωση το κανάλι «Ραματάν», που κάλυπτε την αποστολή από την Κύπρο μέχρι τη Γάζα. Συρρέουν επίσημοι, αρχίζουν ομιλίες, αλλά εγώ έχω αρχίσει να τα βαριέμαι όλ’ αυτά. Καθόμαστε με το φίλο μας τον Ντολφ, που επίσης στενοχωριέται που δε μπορεί να μας φιλοξενήσει όσο θέλει. Ζωηρεύουμε, όταν παίρνει το λόγο ο δήμαρχος της Γάζας και ανακοινώνει ότι μια πλατεία που βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο που διαμένουμε θα ονομαστεί πλατεία Free Gaza και Liberty, ότι ένα από τα δύο πλοία ή ένα ομοίωμά του θα τοποθετηθεί στο κέντρο της, ενώ τα ονόματα όλων των μελών της αποστολής θα γραφούν σε πλάκα που θα τοποθετηθεί στην πλατεία.
Δημοσίευση σχολίου